Ο Τσίπρας καπηλεύεται τον Ανδρέα για να καπελώσει την κεντροαριστερά

Στον πειρασμό της… προσβλητικής ταύτισης υποκύπτει ο Αλέξης Τσίπρας, ωθούμενος περισσότερο από πολιτική σκοπιμότητα και ανάγκη και λιγότερο από όψιμο θαυμασμό, αποθεώνοντας τον… Ανδρέα Παπανδρέου, για τον οποίο γράφει  ολόκληρο άρθρο, με την ευκαιρία της επετείου 3ης Σεπτέμβρη!

Εν μέσω έντονων διεργασιών – ή και εξαιτίας αυτών! – για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς και του προοδευτικού, σοσιαλδημοκρατικού χώρου, τον οποίος ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε πρωταγωνιστή στην μεταπολιτευτική ζωή της χώρας, ο πρωθυπουργός κάνει μία παρέμβαση που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Επιλέγει να αρθρογραφήσει, προσπαθώντας να αποκαταστήσει στα μάτια της αριστεράς τον Ανδρέα ή και να «υιοθετήσει» την πολιτική του κληρονομιά. Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται ή καλλιεργεί έμμεσα ένα μύθο «συνεχιστή» του Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς υπήρξαν και στο παρελθόν κάποιες δειλές κινήσεις να εμφανίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως το νέο ΠΑΣΟΚ της πρώιμης, ριζοσπαστικής περιόδου. Αυτή τη φορά όμως το κάνει με έναν εντελώς απροκάλυπτο τρόπο και σίγουρα απολύτως υποκριτικό: την ίδια ώρα που γράφει περίπου ύμνους για τον Ανδρέα Παπανδρέου, στηρίζει όλο το πολιτικό του αφήγημα στην θεώρηση ότι το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης χρεοκόπησε τη χώρα – περιλαμβάνοντας σε αυτό το σύστημα και το ΠΑΣΟΚ στο σύνολο της διαδρομής του! Ουδέποτε εξαίρεσε ρητά την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου από αυτή την ανάλυση, όπως έχει προσπαθήσει να κάνει να διαχωρίσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή από τα αμαρτήματα της Δεξιάς! Και επιπλέον κυβερνά με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, ο οποίος υπήρξε λυσσώδης αντίπαλος του Ανδρέα, τον οποίο μάλιστα έλεγε μία περίοδο μέχρι και… αρχηγό της… 17Ν!!!  

Η αμετροεπής κίνηση του Αλέξη Τσίπρα – μόνο στον τάφο του Ανδρέα με γαρύφαλλα και κονιάκ απομένει να πάει πλέον – έρχεται σε μία κρίσιμη καμπή για τις πολιτικές εξελίξεις και τις ισορροπίες στον κεντρώο και κεντροαριστερό χώρο, όπου ο πρωθυπουργός προσπαθεί να ηγεμονεύσει, μετά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και την προσπάθεια άντλησης ψηφοφόρων από το κέντρο.

Ο ενδιάμεσος χώρος, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, που ταλαιπωρήθηκε και κατακερματίστηκε στην περίοδο της κρίσης, εμφανίζει για πρώτη φορά σημάδια πολιτικής ζωής και ανάκαμψης! Η προοπτική ενοποίησης όλων των δυνάμεων, που έχουν μήτρα τον πάλαι ποτέ ισχυρό προοδευτικό πόλο, διαμορφώνει μία σοβαρή απειλή για την αμφισβητούμενη και υπό πολιτική και κοινωνική πίεση κυβέρνηση. Τυχόν επιτυχία του εγχειρήματος για ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, που θα οδηγήσει σε ένα ισχυρό πολιτικό, εναλλακτικό του σημερινού δικομματισμού, πόλο, μπορεί να αποτελέσει τον υποδοχέα των δυσαρεστημένων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ψηφοφόρων και να επιταχύνει την κατάρρευση του Αλέξη Τσίπρα. Προφανώς η σπουδή του πρωθυπουργού να «συμβάλλει» στην ιστορική αποκατάσταση του Ανδρέα, δεν είναι άσχετη με τις διεργασίες αυτές.

Είναι δε εκπληκτικά πολλά από αυτά που λέει ο κ. Τσίπρας και εν πολλοίς ανατρέπουν και την παραδοσιακή ιστορική ανάλυση της αριστεράς για τον Ανδρέα.

Και ίσως να μην είναι τυχαίο το γεγονός ότι όπως και ο Κώστας Λαλιώτης έκανε προ ημερών άνοιγμα στον ΣΥΡΙΖΑ για περίπου κοινό μέτωπο, απέναντι στον Μητσοτάκη, επικαλούμενος την αντιδεξιά παρακαταθήκη του Ανδρέα, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας, καταφεύγει στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ για να φλερτάρει με τις δυνάμεις του Κινήματος, που προτιμούν μονομέτωπο κατά της ΝΔ, ακόμη κι αν αυτό τις κάνει υποχείριο της Κουμουνδούρου, από τον διμέτωπο και την αυτόνομη πορεία του χώρου.  

Μεταξύ άλλων, ο Αλέξης Τσίπρας, περιγράφει με… έκσταση "το πώς ένα μικρό πολιτικό κόμμα με το στίγμα μάλιστα του εξτρεμιστή..." "σε ελάχιστα χρόνια μεταμορφώθηκε σε μεγάλο κόμμα εξουσίας που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση της Μεταπολίτευσης", όπως και το "πώς το ΠΑΣΟΚ της νίκης και της αλλαγής" κατέληξε "σύμμαχος της σκληρής Δεξιάς".

Αποδίδει την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στους εξής λόγους – από τους οποίους κανέναν δεν είχε δει ποτέ η δική του αριστερά: «Την συσσωρευμένη κρίση εκπροσώπησης των λαϊκών κοινωνικών δυνάμεων της μετεμφυλιακής περιόδου, τον ριζοσπαστισμό των νέων εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων της εποχής που αμφισβητούσαν βαθιά τις δομές του κράτους και της οικονομίας, την… χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, που συμβόλιζε το αίτημα της Αλλαγής και της ρήξης με το τότε κατεστημένο».

Και επιλέγει να ξεχωρίσει στοιχεία από τον Ανδρέα, που εμμέσως προβάλλει στον εαυτό του! Αναφέρει για παράδειγμα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δέχτηκε τα σφοδρά πυρά του κατεστημένου της εποχής, ως «λαϊκιστής, «λαοπλάνος», «ψεύτης», «επενδυτής σε απάτες και αυταπάτες». Και υποστηρίζει, ως όψιμος, κρυφοπαπανδρεϊκός ότι «η αλήθεια είναι ότι διέθετε το πολιτικό αισθητήριο να διαγνώσει την ιστορική στιγμή της Μεταπολίτευσης, τα ζητούμενα και τις μεγάλες δυνατότητες που αυτή άνοιγε»!!!

Στη συνέχεια προσπαθεί να διαχωρίσει τη μετέπειτα πορεία του ΠΑΣΟΚ, ιδίως με τον Κώστα Σημίτη στην ηγεσία, για προφανείς και πάλι λόγους.

Και στο τέλος πάει και στο «ψαχνό», θέτοντας μόνος του ερωτήματα και δίνοντας και τις απαντήσεις, με τις οποίες θέλει να πει ότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ πια:

«Σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα-συνέχεια του ΠΑΣΟΚ» λέει και σημειώνει ότι «οι διαφορές του με τον ΣΥΡΙΖΑ διακρίνονται δια γυμνού οφθαλμού». Για να προσθέσει νόημα όμως τα εξής: «Ωστόσο, αν καθαρίσει κανείς όλη αυτή την καμπάνια από τη γνωστή λάσπη περί λαϊκισμού, δημαγωγίας, ψέματος, που δήθεν αποτελούν κοινό τόπο μεταξύ του "παλιού" ΠΑΣΟΚ και της νέας Αριστεράς, θα καταλάβει ότι πίσω της κρύβεται ο ίδιος μεγάλος φόβος. Ο φόβος του κατεστημένου, των επικυρίαρχων, της διαπλοκής και της επιτροπείας: ο φόβος μην τυχόν και επανέλθουν στο προσκήνιο και την επικαιρότητα των λαϊκών αγώνων τα μεγάλα και διαρκή αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας εκείνης που θα επιτρέπει στον λαό πραγματικά να ασκεί εξουσία».

Και κλείνει το μάτι σε όσους θέλουν να βρουν άλλοθι για να προτιμήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ αντί της νέας κεντροαριστεράςε «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται σήμερα ως το κόμμα που έχει ξαναπιάσει το νήμα αυτών των στόχων, τότε η κατηγορία γίνεται δεκτή. Και με υπερηφάνεια».