Γόβα και τσαρούχι: Τα παραλειπόμενα της επίσκεψης Μακρόν

Παράλληλα με τα ουσιαστικά αποτελέσματα που θα μπορούσε να έχει -ή να μην έχει- η επίσκεψη του Εμανουέλ Μακρόν στην Αθήνα, εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τομέας της εθιμοτυπίας. Πιθανώς δεν υπάρχουν πολλές χώρες στον πλανήτη όπου ο επικεφαλής του κράτους αναλαμβάνει χρέη ταξιθέτη, ενώ ο πρωθυπουργός παρατάει σύξυλο τον υψηλό φιλοξενούμενό του στα σκαλιά Μεγάρου (Μαξίμου), του γυρίζει την πλάτη και σπεύδει στα ενδότερα, σαν να θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει κατσαρόλα σε μάτι αναμμένο. Και με στιλ που, εάν μετάφραζε κανείς τη περιβόητη γλώσσα του σώματος, θα διάβαζε στις κινήσεις του κ. Τσίπρα κάτι σαν «το λοιπό, Μανωλάκη -Μακρόν είπαμε, σωστά; Τώρα που είδες πού είναι το γραφείο μου, όποτε σε φέρει ο δρόμος κατά δω, κόπιασε για καφεδάκι. Εγώ 'την κάνω' τώρα, γιατί έχω ψηλοπήξιμο σήμερα. Οπότε, μοναμί, άντε, τα λέμε...» Ή κάτι τέτοιο χαλαρό τέλος πάντων, χωρίς παρεξήγηση μεταξύ ηγετών κ.λπ.



Αναμφίβολα, ο κ. Τσίπρας κατέβαλε προσπάθεια να μην επαναλάβει τα καμώματά του όταν απέναντί του είχε τον Μπαράκ Ομπάμα. Και, όντως, αυτή τη φορά δεν υπήρξαν ούτε λογύδρια με εκείνη την ακατανόητη, πεποιημένη αγγλική προφορά στις ελληνικές λέξεις, ούτε η ανησυχαστική όψη ότι κάπου αλλού έτρεχε ο λογισμός του ενόσω άκουγε την αντιφώνηση του διαπρεπούς συνομιλητή του. Επίσης, το πρωτόκολλο στην παρούσα περίσταση γλίτωσε από μεγάλη υπαρξιακή κρίση, καθώς στις επίσημες στιγμές ο κ. Τσίπρας κατάφερε να μην σταθεί με ανοιχτά τα πόδια και τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στη λεκάνη του.

Ωστόσο, επειδή το χούι είναι άτιμο πράμα και επιμένει, ο Έλλην πρωθυπουργός δεν απέφυγε να απευθυνθεί στον Εμανουέλ Μακρόν στον ενικό, ενώ τουλάχιστον δύο φορές έδειξε καθαρά ότι έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει από το να ανταλλάσσει τυποποιημένες φιλοφρονήσεις και ρεβεράντζες με τον Γάλλο πρόεδρο: Η μία ήταν η προαναφερθείσα, το μεσημέρι της Πέμπτης, όταν ο κ. Τσίπρας ξέβγαλε τον Εμανουέλ Μακρόν μια ώρα αρχύτερα από το Μαξίμου, χωρίς να περιμένει έως ότου ο ξένος απομακρυνθεί και πάει στην ευχή, ως είθισται να κάνει ο οικοδεσπότης, ακόμη και σε αντίσκηνα σε ελεύθερο κάμπινγκ.

Η δεύτερη γκάφα αυτής της κατηγορίας ήταν όταν ο Μακρόν θέλησε να γίνει λίγο πιο εγκάρδιος και λίγο πιο διαχυτικός με τον κ. Τσίπρα όταν τον διαδεχόταν στο βήμα της Πνύκας. Κι ενώ ο -υποτίθεται- κρύος Δυτικός, ο εκπρόσωπος του έθνους των βατραχοφάγων και των «ζεσουίδων» θέλησε να κρατήσει κάπως περισσότερο και πιο θερμά το χέρι του Έλληνος πρωθυπουργού, εκείνος προσπαθούσε εμφανώς να ξεμπλέξει από την γαλλική χειραψία, αυθωρεί και παραχρήμα. Να είχαν ιδρώσει, άραγε, τόσο πολύ οι παλάμες του Μακρόν ώστε το άγγιγμά του να ήταν αφόρητο; Ή μήπως είχαν πάει τόσο καλά οι εμπορικές συμφωνίες που συνήφθησαν (;) στο περιθώριο των συνομιλιών μεταξύ Γάλλων και Ελλήνων entrepreneur, ώστε ο Μεσιέ λε Πρεζιντάν ντε λα Ρεπουμπλίκ Φρανσέζ είχε αυξημένη σιελόρροια και εφίδρωση, κάτι που βεβαίως τον καθιστούσε αυτομάτως άτομο προς αποφυγήν συναναστροφής -πόσο μάλλον αμέσου επαφής;

Μιλώντας για τα επουσιώδη και τα παραπολιτικά, επικεντρώνοντας πάντα στα της εθιμοτυπίας, η επίσκεψη Μακρόν επιβεβαίωσε ότι η πατρίδα μας κατέχει μοναδική και επίζηλη θέση αναμεταξύ των σύγχρονων κρατών του παρόντος πλανήτη. Κι αυτό χάρη στον «συνεπή, επίμονο και μαχόμενο» επαρχιωτισμό των κεφαλών της πολιτείας της. Το μήνυμα που μεταδόθηκε μέσω των ενδυματικών επιλογών της πολιτικής ηγεσίας, αφορμής δοθείσης από την επίσκεψη Μακρόν, ήταν ότι, κατά το μάλλον ή ήττον, η Ελλάς του 2017 είναι μια χώρα της οποίας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κόπτεται για το εάν ο προσκεκλημένος θα στέκει εκ δεξιών ή εξ ευωνύμων του κατά την ανάκρουση των εθνικών ύμνων. Ταυτοχρόνως όμως ο ίδιος εξοχότατος ανέχεται με πλήρη απάθεια την εκπροσώπηση του Κοινοβουλίου της χώρας του από κάποιον με την εμφάνιση του Τάσου Κουράκη: Βαμμένο μαλλί κοτσίδα, ξέφραγο στο λαιμό υποκάμισο, ύφος αντισυμβατικό αγέρωχο και πλέρια εναλλακτικό. Άγνωστο εάν ο σεβαστός αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων επέδωσε κρυφίως στο ζεύγος Μακρόν, εν είδει kinky σουβενίρ, αντί για τα τετριμμένα τσολιαδάκια-βλαχοπούλες-σατύρους κ.ο.κ., κάποια από τις τόσο γλαφυρές ποιητικές του συλλογές.

Το πριν της διόρθωσης Παυλόπουλου...


...και το μετά της διόρθωσης Παυλόπουλου

Τσαρούχια και γραβάτες

Υπ' αυτήν την έννοια, νοηματοδοτείται ακόμη πιο χαρακτηριστικά μία από τις χιλιάδες φωτογραφίες από την φιέστα Μακρόν chez nous: Εκείνη ενός διεθνούς πρακτορείου που απεικονίζει την μαντάμ Μπριζίτ Μακρόν-Τρονιέ με τις 12ποντες, πανάκριβες γόβες της μπροστά από τα τσαρούχια ανδρός της Προεδρικής Φρουράς. Εύκολα μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί ότι, εάν ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του που τον μιμείται παραβιάζει ευθαρσώς, επιδεικτικώς και κατ' εξακολούθησιν την κατεστημένη εθιμοτυπία πχ μη φορώντας γραβάτα προκειμένου να υποδηλώσει ότι ο τράχηλός του ζυγόν αστικόν δεν υπομένει, γιατί να μην έχει καταργηθεί και η παρουσία των τσολιάδων; Γιατί να μην έχουν αντικατασταθεί οι Εύζωνοι, αυτά τα ζωντανά σύμβολα της εθνικής υπερηφάνειας των Ελλήνων, με έναν αυθεντικά αντισυμβατικό, ΣΥΡΙΖΑϊκώς ορθότερο, αριστεροτρόπως προοδευτικό και απαλλαγμένο από αστικο-πατριωτικά ιδεολογήματα φρουρό; Να, πρόχειρα, έρχεται αμέσως στο μυαλό το δείγμα μιας διαφορετικού είδους λεβεντιάς, πχ ένας πρώην μπάρμαν, λάτρης της εριτίμου Ελένης Μενεγάκη, αρνητής της αξίας του ασήμαντου Σαββόπουλου, ένας τίμιος αγωνιστής που, εντελώς αξιοκρατικά και με λάβαρο το σύνθημα «η καριέρα είναι χολέρα», βρέθηκε να λαδώνει άοκνα τα γρανάζια του κυβερνητικού μοτέρ στο μηχανοστάσιο του Μαξίμου. Άσε που ένας τέτοιος θα εκτιμούσε απείρως πιο εναργώς τις Louιs Vuitton της Μπριζίτ. Ιδιαίτερα εάν οι προεδρικές δεξιώσεις δίνονταν, όχι πια στο απαρχαιωμένο και ξενέρωτο Προεδρικό, αλλά σε έναν άλλο χώρο, πιο αλέγρο, σε ένα τσιπουράδικο, σε ένα ρακομελάδικο κ.λπ.



Αντικειμενικά, η εμμονή στο αγραβάτωτο στιλ ενώ όλα τα υπόλοιπα δεδομένα στον βίο και την πολιτεία του ως πρωθυπουργού έχουν αλλάξει, είναι πλέον απλώς φαιδρή. Ποιος θα τολμήσει να κατηγορήσει τον κ. Τσίπρα ότι έβαλε νερό στο κρασί του, ποιος θα του καταλογίσει «κωλοτούμπα» εάν φορέσει, τώρα πια, γραβάτα; Αυτού του είδους το σπάσιμο του πρωτοκόλλου δεν θυμίζει καθόλου επανάσταση. Μάλλον παραπέμπει σε κάποιον που, είτε από αφέλεια, είτε από αμέλεια, δεν διάβασε σωστά την εκάστοτε πρόσκληση. Για άλλη μία φορά, επί Μακρόν, αυτή η αμήχανη εντύπωση ότι «το παιδί με το μπλε κουστούμι κάτι ξέχασε» επαναλήφθηκε. Εκτός εάν δίδεται κάποια υπόγεια μάχη, προκειμένου να καταχωριστεί στους κανόνες της διεθνούς εθιμοτυπίας ότι στην Ελλάδα η επίσημη αμφίεση των πολιτικών δεν περιλαμβάνει γραβάτα. Ακριβώς όπως το «φοράω τα καλά μου» πχ στη Γκάνα σημαίνει ότι ενδύομαι τον παραδοσιακό πολύχρωμο χιτώνα Κέντε.

Η χειραψία Τσίπρα-Μητσοτάκη


Η Μαρέβα Μητσοτάκη συζητά με τον Νίκο Παππά


Θερμή χειραψία του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Εμμανουέλ Μακρόν


Μπέτυ Μπαζιάνα και Μαρέβα Μητσοτάκη


Χαλαρός ο Ευκλείδης Τσακαλώτος συζητά με τον Χρήστο Σπίρτζη


Ο Αλέξης Τσίπρας με τη σύντροφό του Μέπτυ Μπαζιάνα

Μπέττυ και Μπριζίτ σε σύμπνοια

Εκ πρώτης και προχείρου όψεως, θα έτεινε κανείς να αποδώσει στην κυρία πρωθυπουργού τα εύσημα, ότι τουλάχιστον αυτή υπέστειλε τη σημαία της γραφικότητας, της αδεξιότητας, του κωμικοτραγικού στιλιστικού «αντάρτικου». Το απλό λευκό, ίσιο μονοκόμματο φόρεμα που επέλεξε για να ξεναγήσει και να ξεναγηθεί στην Ακρόπολη, αλά μπρατσέτα με την Μπριζίτ Μακρόν, ήταν, οπωσδήποτε καθ' όλα ταιριαστό και πρέπον. Ίσως λίγο περισσότερο άχρωμο από ό,τι χρειαζόταν, ας μην είμαστε όμως υπερβολικά αυστηροί -εξάλλου υπήρχαν αυτά τα συμμετρικά σκισίματα στο ντεκολτέ και τον ποδόγυρο που τάραζαν όσο χρειαζόταν τη λευκή μονοτονία. Και οπωσδήποτε ήταν πιο θηλυκό και καλαίσθητο από την αμάνικη μπλούζα με τον φιόγκο στο στήθος που φόρεσε η Μπριζίτ.

Η κυρία Μπαζιάνα ήταν χαμογελαστή, ευδιάθετη, διακριτική, ευγενική. Απέσπασε, δε, στο πλαίσιο της εν τω γεννάσθαι φιλίας της με την Γαλλίδα Πρώτη Κυρία, την αποκάλυψη της δεύτερης ότι «στο σπίτι μου έχω πάντα μία ελιά», μεταξύ άλλων και τιμώντας την σημασία του συγκεκριμένου καρπού στην μακραίωνη πορεία του ελληνικού έθνους.