Καμίνης: Για όσους θέλουν συμφωνίες από πριν, η μαζική παράταξη είναι πονοκέφαλος

«Πριν από τρείς μήνες δήλωσα παρών στήν προσπάθεια ανασυγκρότησης της παράταξης. Σήμερα, ήδη όλα είναι διαφορετικά και η κοινωνία σπάει τις επιδιώξεις των κλειστών μηχανισμών» τόνισε ο δήμαρχος Αθηναίων. 

Ο Γιώργος Καμίνης πραγματοποίησε το απόγευμα της Τετάρτης την κεντρική προεκλογική του συγκέντρωση στο γήπεδο του Πανελληνίου.

Η ομιλία του υποψήφιου προέδρου του νέου φορέα της κεντροαριστεράς:

Στην αρχή αυτής της μεγάλης διαδικασίας, του άξιουεγχειρήματος για την αναγέννηση της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης. δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο οικεία θα ένιωθα σε όλη την Ελλάδα.
 
Τώρα είμαι μαζί σας, είμαι σπίτι μου. Εκεί που νοιώθω μόνος είναι στους μονολόγους αυτού που ονομάσθηκε Τηλεμαχία. Ονομάσθηκε, αλλά δεν είναι. Οι φόβοι, οι σκοπιμότητες και τα βέτο το αφυδάτωσαν. Κάποιοι δεν θέλουν τον διάλογο, κάποιοι φοβούνται το άνοιγμα και τα επιχειρήματα, θέλουν συμφωνίες από πριν, γι αυτούς οι διαδικασίες είναι πρόσχημα, η μαζική παράταξη είναι πονοκέφαλος.
 
Θέλουν να φέρουν την παράταξη στα μέτρα τους. Κι έτσι να γίνουμε μια από τα ίδια.

 
Εμείς με τη μαζική συμμετοχή στις 12 Νοεμβρίου, θα γίνουμε η παράταξη, το νέο κόμμα θα είναι ο καθρέφτης μας. Θα ενώσουμε την παράταξη και έτσι θα τη μεγαλώσουμε.
Θα κάνουμε τη διαφορά γιατί θέλουμε, μπορούμε  κι αξίζουμε μια καλύτερη Ελλάδα.
Είμαστε εδώ για ένα νέο, ΕΝΙΑΙΟ πολιτικό φορέα που θα μας ενώσει, γιατί θα μας συνδέσει με την κοινωνία.

Για ένα νέο, ενιαίο πολυτασικό κόμμα, όπου θα ακούς και θα ακούγεσαι, όπου θα μετράει η γνώμη και η συμμετοχή θα έχει νόημα.



Λέμε ότι οι πολίτες στρέφουν πια την πλάτη στα κόμματα. Γιατί γυρεύουν νέους τρόπους να ζουν και να συνυπάρχουν. Ψάχνουν άλλο κράτος, νέους δημοκρατικούς θεσμούς, ένα καινούργιο νόημα συμμετοχής στα κοινά.
Γι’ αυτό η απόρριψη της εξ αποστάσεως ψηφοφορίας ήταν πολιτική ήττα για την παράταξη. Στερήσαμε νεωτερικότητα  από το εγχείρημα και δικαίωμα ψήφου από 500.000 νέους εκτός Ελλάδας.
 
Ναι τα κόμματα πρέπει να μοιάζουν με τη ζωή των ανθρώπων. Σήμερα λειτουργούν σαν Ιερατεία ενόςαυταρχικού κράτους, θυμίζουν στρατό.
Παρά τα 8 χρόνια κρίσης, το κομματικό σύστημα παραμένει ίδιο κι απαράλλακτο. Εμείς έχουμε την ιστορική ευκαιρία να κάνουμε την τομή.
Πιστεύω σε ένα κόμμα συλλογικό όχι αρχηγικό, συνεργατικό όχι συγκεντρωτικό, ανοιχτό όχι καθοδηγητικό, Ένα κόμμα που θα στηρίζεται στην συμμετοχή, θα επιζητά την άλλη άποψη. Ετσι θα κατακτήσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου. 
Γιατί δεν θα αλλάξουμε την Ελλάδα χωρίς τους πολίτες .
Και οι πολίτες δεν θα μας εμπιστευτούν, αν δεν αλλάξουμε το κόμμα.
Με τη δική σας ψήφο στις 12 Νοεμβρίου, με τη μαζική συμμετοχή, θα αλλάξουμε.
Άλλοι βιάζονται κι άλλοι φοβούνται. Για πολλούς η ζωή έχει ακόμη τον πράσινο ήλιο στην καρδιά, για άλλους ένα όνομα στα χείλη. 
Για να μεγαλώσουμε, πρέπει όμως να αλλάξουμε. Ο τρόπος αλλαγής μας, με διαβούλευση, συμμετοχή, κατανόηση, συναινέσεις και συνθέσεις θα είναι η απόδειξη πως μπορούμε να πετύχουμε..
 
Γι αυτό και δεν αναγνωρίζουμε συμφωνίες κορυφής,όταν είμαστε σε διαδικασία εκλογής από τη βάση.
Το θέμα δεν είναι μόνο, το εαν και το πότε θα συγχωνευθούν οι κοινοβουλευτικές ομάδες της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού. 
Το κρίσιμο είναι το ποιος θα το αποφασίσει αυτό. Αυτό λοιπόν το αποφασίζουν οι πολίτες, συμμετέχοντας στις διαδικασίες για τον νέο φορέα.
 
Η μάχη που δίνουμε είναι της κοινωνίας απέναντι στους μηχανισμούς, της δημοκρατικής εκπροσώπησης απέναντι στα κλειστά συστήματα.
 
Εσείς λοιπόν, οι πολίτες θα δώσετε στις 12 Νοεμβρίου την απάντηση. Οι μικρές συμφωνίες θα καταρρεύσουν κάτω από τη πίεση της μεγάλης συμμετοχής.
Η νίκη θα είναι των πολιτών.
 

Δεν ερχόμαστε να ξαναστήσουμε την γκρεμισμένη αυτοκρατορία του ΠΑΣΟΚ.
Κρατάμε όμως από την παράταξη την πιο πολύτιμη ουσία της, αυτό που την έκανε χρήσιμη για την Ελλάδα. Την ικανότητα να κάνει αλλαγές, βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν τη μοίρα των ανθρώπων και αλλάζουν την πορεία της χώρας. Από το ΕΣΥ, τον διπλασιασμό των συντάξεων και το οικογενειακό δίκαιο το 1981 μέχρι την Διαύγεια και τον Καλλικράτη το 2010, 
από το ΑΣΕΠ ως την είσοδο στο ευρώ και τον πυρήνα της ΕΕ, η παράταξη αυτή πρωτοστάτησε.
 
Αυτή την ορμή θέλουμε να ξαναζωντανέψουμε. 
 
Δεν φιλοδοξούμε να αντικαταστήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει το φθαρμένο διχαστικό παιχνίδι του με τη ΝΔ.
Οι  καθεστωτικές παλαιοκομματικές δυνάμεις που συγκεντρώνουν γύρω τους φθείρουν τους θεσμούς, απαξιώνουν τη δικαιοσύνη, κάνουν κυνήγι μαγισσών και παιχνίδια με το  εκλογικό σύστημα και την αναθεώρηση του Συντάγματος.  
 
Έχουμε μέτωπο ανοιχτό απέναντι σε αυτή τη διχαστική, πελατειακή λογική που στιγμάτισε τη μεταπολίτευση.
Το «εμείς και αυτοί» έγινε το άλλοθι των μηχανισμών εξουσίας και των κομματικών στρατών. 
Οδήγησε στο  διχασμό μεταξύ Μνημονιακών και Αντιμνημονιακών, που εγκαινίασε ο κ. Σαμαράς με τα Ζάππεια και τον συνέχισε ο κ. Τσίπρας με τους ΑΝΕΛ, καθηλώνοντας τη χώρα και συνεχίζοντας τη φθορά. 
 
Δεν σηκώνει πια άλλη ακινησία και αδράνεια.
 
Μένουμε πίσω, ενώ ο κόσμος ολόκληρος έχει περάσει σε μια Νέα Εποχή.. 

Εποχή που Χχαρακτηρίζεται από τις μεγάλες δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία.
Η σταθερότητα υπονομεύεται από τις μεγάλες ανισότητες που γεννά η κοινωνική επιτάχυνση.
Αυτό είναι το στοίχημα σήμερα. 
Σε αυτό η προοδευτική παράταξη πρέπει να δώσει νόημα, να ορίσει την πρόοδο απέναντι στη συντήρηση..

Με τα διλήμματα του σήμερα, Οχι με τα ιδεολογήματα του χθες.
Η εκμετάλλευση των δυνατοτήτων, ώστε να μειώνονται οι ανισότητες είναι η απάντησή μας.
Για να το πετύχουμε, χρειάζεται να αλλάξουμε ματιά παντού
 
Και οι μεγάλες αλλαγές που χρειάζονται δεν είναι γραμμένες σε κανένα Μνημόνιο.
 
Να επαναπροσδιορίσουμε τη διάκριση μεταξύ δημόσιου και κρατικού.
Το δίλημμα «μεγάλο ή μικρό κράτος» είναι πλαστό. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα κράτος αποτελεσματικό για τους πολίτες.
 
Ο κρατισμός είναι συντήρηση, είναι παρωχημένος κι αναποτελεσματικός
Οδηγεί σε κράτος χωρίς λογοδοσία, υπηρετεί σχέσεις ημέτερων και συμφερόντων σε βάρος των πολλών,
 
Οι νέοι μη προνομιούχοι είναι οι κανονικοί άνθρωποι, οι άνθρωποι εκτός των τειχών.
Κι αυτό είτε πρόκειται για τον κρατισμό της Δεξιάς με το κράτος μεταπράτη και διαιτητή ιδιωτικών συμφερόντων
είτε πρόκειται για τον κρατισμό της παρωχημένηςαριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ με το κράτος ιδιοκτησία στο όνομα δήθεν της κοινωνίας.
 
Πρόοδος είναι να αναδείξουμε την έννοια του δημοσίου που θέτει ως προτεραιότητα την δημόσια υπηρεσία, που μεταφέρει την ιδιοκτησία των υποθέσεων στα χέρια των πολιτών.
Πρόοδος είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι να ξαναβρούν την αξιοπρέπεια, την αποστολή και τον σεβασμό του δημόσιου λειτουργού.
Όχι όμηροι σε καθεστώς φόβου, στη δουλοπαροικία τωνδιορισμών, των αποσπάσεων και μετακινήσεων.
Αξίζουν την αξιολόγηση, την προαγωγή  μέσα από μητρώα στελεχών,  την διαρκή επιμόρφωση και κατάρτιση, την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Η διοίκηση, οι γενικές γραμματείες χρειάζεται να αποκοπούν από τον εκλογικό κύκλο και την εκάστοτε κυβέρνηση.
 
Θα κάνουμε το δημόσιο κάτι που μας ενώνει, γιατί ανήκει εξίσου σε όλους, όχι κάτι που μας χωρίζει γιατί ανήκει σε αφεντικά και πελάτες. 
 
Πρόοδος είναι οι θεσμοί να λειτουργούν ώστε να οδηγούν σε αναζήτηση συγκλίσεων και συνεργασιών.Χρειάζεται μια Μεγάλη εθνική συμφωνία, ένα σχέδιο ανασυγκρότησης. Άλλες χώρες μπήκαν στην κρίση μετά από εμάς και όμως βγήκαν νωρίτερα, γιατί συμφώνησαν σε κάποια βασικά πράγματα. Όποιος κι αν κυβέρνησε, τα εφάρμοσε. Συμφώνησαν και διαπραγματεύθηκαν με τους δανειστές το δικό τους « μνημόνιο».
Εμείς πληρώνουμε ακόμη την άρνηση της συνεργασίαςκαι τον στιγματισμό της συναίνεσης ως ενδοτικότητας.Με τη  βολική καταγγελία που πρωτοδίδαξε η Ν.Δ. και ακολούθησε ως πιστός μαθητής ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού ανέλαβαν την εξουσία, έκαναν ακριβώς τα ίδια με αυτά που προηγουμένως κατάγγελναν. Αυτό είναι ο ορισμός της απαξίωσης της πολιτικής. Με τον τρόπο αυτό δίδαξαν στη νεολαία ότι πολιτική είναι η ικανότητα του να εξαπατάς τον κόσμο.
 
Σήμερα πια, καλείται η δική μας παράταξη να δώσει την προοδευτική λύση συγκλίσεων, αλλιώς θα κυριαρχήσει η συντήρηση της τάξης και του νόμου της Δεξιάς.
 
Εμείς δεν θα συρθούμε, δεν θα κρυφτούμε περιμένοντας την επομένη των εθνικών εκλογών.
 
Η προοδευτική πρόταση είναι: 
Σταθερό φορολογικό σύστημα με μείωση των συντελεστών σε επιχειρήσεις και ιδιώτες,
Εξωδικαστικός συμβιβασμός για ασφάλεια δικαίου και αίσθημα δικαίου, Σταθεροί γενικοί γραμματείς στα Υπουργεία, αξιολόγηση και μητρώα παντού στη διοίκηση,
Σπάσιμο των μεγάλων εκλογικών περιφερειών,
Περιφερειακή αποκέντρωση με μεταφορά πόρων, 
Προτεραιότητα επενδύσεων σε τεχνολογία, τουρισμό, δίκτυα, αγροτικό τομέα, 
Παιδεία με κατοχύρωση εθνικού απολυτηρίου και ελευθερία στα πανεπιστήμια, που θα συμμετέχουν δραστήρια στην περιφερειακή και εθνική προσπάθεια για ανάπτυξη.
Αυτά θα προτείνουμε, σε αυτά από τώρα θα ζητήσουμε συγκλίσεις και συναινέσεις. 
Αυτό εννοώ εγώ, όταν λέω πως δεν θα αφήσουμε την χώρα ακυβέρνητη.
Θα χτίσουμε συμμαχίες πάνω σε πολιτικές, όχι πάνω σε συμφέροντα. 
Δεν θα κρυφτούμε σε λόγια και καταγγελίες, δεν θα περιμένουμε την επομένη των εκλογών για να δούμε με ποιον θα κυβερνήσουμε.

 
Εμείς θέλουμε να ξέρουμε, από την πλευρά της κοινωνίας, για ποιες πολιτικές θα κυβερνήσουμε. Έτσι θα αποφασίσουμε, έτσι θα διαπραγματευθούμε, έτσι θα έχουμε, μετά από διαβούλευση, προτεραιότητες στις διεκδικήσεις.
Πρόοδος είναι να αγωνίζεσαι  εκ των προτέρων για να χτίσεις συμμαχίες ανοιχτά πάνω σε πολιτικές. Συντήρηση είναι να συνάπτεις, εκ των υστέρων, κλειστές συμφωνίες κορυφής.
 
Ζούμε στην κρίση. Οι ζωές μας άλλαξαν. Η μεγαλύτερη αδικία είναι πως η χρεοκοπία και η άμυαλη αντιμετώπισή της διεύρυναν τις ανισότητες. Οι πιο αδύναμοι είναι οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι. Η διαγενεακή δικαιοσύνη δεν απασχολεί κανέναν, το κοινωνικό κράτος δεν επαρκεί. 
 
Η συντηρητική λύση είναι η παλινδρόμηση στιςσυνταγές του χθες.. 
Είναι τα επιδόματα του ΣΥΡΙΖΑ που γεννούν αδικία και φτώχια. Είναι χρήματα από φόρους που φτωχαίνουν τους πολλούς, που αυξάνουν την  ανεργία γιατί καθυστερούν την ανάπτυξη . Ταυτόχρονα επειδή οι παροχές του κοινωνικού κράτους, ιδιαίτερα σε υγεία και ασφάλιση, μειώνονται. Οι αδύναμοι παίρνουν την ασπιρίνη του επιδόματος, χάνουν όμως την βασική τους προστασία.
Αλλά το ίδιο είναι και οι λύσεις της Ν.Δ. που δεν ασχολείται με την μείωση των ανισοτήτων, αλλά παραπέμπει μονοσήμαντα την υγεία και την ασφάλιση σε ιδιωτικό τομέα.
Πρόοδος είναι το νέο κοινωνικό κράτος, όπου στην υγεία το βάρος πέφτει στην πρόληψη, στον πολίτη, με ανοικτά δεδομένα, διασύνδεση κλινικών και νοσοκομείων για να ανέβει το επίπεδο των υπηρεσιών, να μειωθεί το κόστος λειτουργίας και να καταργηθεί το φακελάκι της ντροπής.
Πρόοδος είναι η μεταφορά πόρων στην αυτοδιοίκηση για να φτιάξουν οι δήμοι δίχτυ προστασίας των πιο αδύναμων, όπως το κάναμε στην Αθήνα με λεφτά δικά μας.
Σήμερα, δεν μπορούμε να αυξήσουμε τις συντάξεις. Θα βελτιώσουμε όμως την υγεία και την περίθαλψη..
 
Πρόοδος σημαίνει να επιτεθείς με πολιτικές στον διπλό σκληρό πυρήνα της ανεργίας .
Απολυμένοι ώριμης παραγωγικής ηλικίας, όπου χρειάζεται δραστική, επίμονη, ριζοσπαστική επανακατάρτιση για γρήγορη απορρόφηση. 
 
Νέοι απόφοιτοι πανεπιστημίων, με περιορισμένες δεξιότητες, που αποκλείονται στην κοινωνική τους ένταξη.  
Αυτοί χρειάζεται να αλλάξουν ριζικά επαγγελματικούς προσανατολισμούς, να συνδεθούν με κοινότητες, ιδέες και τεχνολογίες. Εάν δεν πρωτοτυπήσουν, δεν θα ευημερήσουν.
 
Η τοπική αυτοδιοίκηση και η περιφερειακή ανάπτυξη είναι τα κλειδιά. Σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ που τους παρήγαγαν, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα, χρειάζεται να τους καταρτίσουν με φαντασία και συγκεκριμένους στόχους απορρόφησης.
 
Παρότι έχουμε μεταβεί σε μία νέα μεταβιομηχανική εποχή, αυτή της πληροφορίας και των νέων τεχνολογιών,  τα ελληνικά σχολεία θυμίζουν εργοστάσια. 
Στόχος είναι η τυφλή είσοδος σε όποιο πανεπιστήμιο προκύψει και η μαζική λήψη πτυχίων χωρίς αντίκρισμα.  
Αυτή η παιδεία κοστίζει υπέρογκα, παράγει ματαίωση,θυμό και ανεργία.

 
Δεν ψάχνουμε να ξεφορτωθούμε τα παιδιά από πάνω μας. Δεν τα πετάμε στη ζωή.
Η λύση του χθες είναι να εγκλωβιστούμε στα διλήμματα ιδιωτικό-δημόσιο και στις ιδεοληψίες για την ανελευθερία του συστήματος.
Πρόοδος είναι να αλλάξουμε μοντέλο.
Να ξεχωρίσουμε τη γνώση από τη μάθηση και να ενισχύσουμε τη δεύτερη με τη βιωματική γνώση.
Πρόοδος είναι να μειώσουμε τις ανισότητες, να κάνουμετη γνώση εξίσου προσβάσιμη για ένα παιδί είτε ζει στην περιφέρεια είτε στην μεγαλούπολη.
Πρόοδος είναι να καταρτίζονται δια βίου οι διδάσκοντες και να αμείβονται γι’αυτό με δική τους διδασκαλία σε κέντρα κατάρτισης ή επιμόρφωσης. 
Χρειάζεται να επινοήσουμε και να πραγματοποιήσουμε μια αλυσίδα παροχής υπηρεσιών γνώσης, όχι λαθραίων μαθημάτων, αλλά ολοήμερων, ανοικτών σχολείων και κέντρων με πολλούς εναλλασσόμενους ρόλους στη μάθηση.
 
Το ολοήμερο ανοιχτό σχολείο είναι το σπίτι όλων μας για τη νέα εποχή. Μπορεί να γίνει, και στην Αθήνα έγινε ήδη σε 26 σχολεία, το κέντρο της γειτονιάς.
 
 
Φίλοι και φίλες
Δεν είναι ο τόπος, δεν είναι ο χρόνος αλλά δεν μπορώ να μη μιλήσω για την πόλη μας. Είμαι ακόμη δήμαρχος κι ας βιάζονται κάποιοι να με ξεφορτωθούν.
Δεν είναι εδώ ο χώρος για τον απολογισμό μου, αλλά σας λέω μόνο κάτι. Την Αθήνα χαίρομαι να την περπατάω, κι εγώ όπως και τα 5 εκ. τουρίστες που την επισκέφθηκαν φέτος και κάθε χρόνο αυξάνονται.
Είναι πόλη ζωντανή, ανθρώπινη, πολύχρωμη καιενδιαφέρουσα.
Είναι πόλη που αποπνέει δημοκρατία κι αλληλεγγύη. Σε ανθρώπινη κλίμακα και μέτρο..
Ο νέος κόσμος είναι οι μεγαλουπόλεις του. Εδώ γεννιέται το νέο, εδώ το χωνευτήρι των πολιτισμών, εδώ η παραβατικότητα, αλλά και η ορμή, η δημιουργία που θέλει τόλμη, η φαντασία που θέλει ελευθερία.
Στον χειραφετημένο πολίτη των μεγαλουπόλεων, όπου η κοινότητα των προβλημάτων και η ψηφιακή ταχύτητα κάνουν γείτονες τους κατοίκους του Τόκιο, της Ν. Υόρκης, του Άμστερνταμ και της Αθήνας δεν προτείνουμε συνταγές, γιατί συνταγές δεν υπάρχουν.
Τον δρόμο τον φτιάχνουμε μαζί, εδώ και σήμερα.
Σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο της νέας εποχής, η Αθήνα μετέχει, συμμετέχει και κερδίζει.
Τη συζητούν, τη μιμούνται, την βραβεύουν για την καινοτομία της, την προτείνουν σαν τουριστικό προορισμό για τη ζωντάνια και την αισθητική ποικιλία του χώρου της.
ΝΑΙ απαντώ σε κάποιους: η Αθήνα δεν είναι καρτ ποστάλ. Ατσαλάκωτη, αρωματική και επιτηδευμένη. 
Δεν έχει μικροαστική ευπρέπεια, δεν έχει τον αποστειρωμένο καθωσπρεπισμό των νεογιάπηδων. 
Είναι η πόλη που δείχνει τα σημάδια της νέας της ταυτότητας. Που σήκωσε κεφάλι. Δεν ντρέπεται πια για το τι είναι. Κι ας έχει εικόνες που μας πληγώνουν. Κι ας έχει ανθρώπους απελπισμένους, άστεγους κι ας έχει σκοτάδι από κατεβασμένα ρολά στα μαγαζιά της. Κι ας μην είναι η πιο καθαρή, φωτισμένη και λαμπερή.
 
Το μέλλον όμως ανήκει στις μεγαλουπόλεις!
Το μέλλον της το οικοδομεί σήμερα η  Αθήνα!
Το μέλλον το φτιάχνουμε μαζί!
 
Φίλες και φίλοι.
 
Όλα ξεκίνησαν πριν από ακριβώς τρεις μήνες. 
Στις αρχές Αυγούστου.
 
Τότε που ταράξαμε τα νερά..
 
Δεν ήταν μόνο η προσωπική μου απόφαση, να δηλώσω παρών στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της δημοκρατικής παράταξης.
Ήταν ένα μοντέλο λειτουργίας και δημοκρατίας που φτιάξαμε όλοι μαζί στην Αθήνα και που έψαχνε τρόπο να δείξει τον άλλο δρόμο.

Ήταν ένα βαθιά προοδευτικό κύμα, που σάρωσε την ακινησία στην πόλη μας. 
Το 2010 τερμάτισε τη συντηρητική 20ετή κυριαρχία της ΝΔ στην πόλη, το 2014 υπερίσχυσε απέναντι στονλαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Με τη συγκέντρωσή μας σήμερα εδώ στον Πανελλήνιο, στη καρδιά της Αθήνας, σχεδόν ολοκληρώνεται μία μεγάλη πορεία.
Μία πορεία αλήθειας – ειλικρίνειας – γνωριμίας με το αύριο της παράταξης και της χώρας.
Μέσα σε 90 ημέρες γύρισα σχεδόν όλη την Ελλάδα.
Είδα ό,τι έβλεπα και στην Αθήνα. Άξιους κανονικούς ανθρώπους, ασύνδετους όμως με τη διοίκηση και τα κόμματα
Θέλουμε να φέρουμε την Ελλάδα, τη ζωή των πολιτών στην κανονικότητα. Αυτή είναι η Μεταμνημονιακή εποχή.
Κανονικότητα είναι ο γόνιμος πολιτικός ανταγωνισμός ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση, με σεβασμό στις αξίες, σύγκρουση αλλά και συγκλίσεις.
Θα οδηγήσουμε τη Χώρα σε αυτή την εποχή, αν μας εμπιστευθείτε, αν μας δώσετε τη δύναμη να επιβάλουμε εθνική συμφωνία για σταθερότητα, σοβαρότητα και συνεργασία.
Δύο φορές στην Αθήνα, ένωσα την παράταξη και νικήσαμε.

Είμαι εδώ για να συμβάλω όσο και όπως μπορώ.
Στις 12 Νοεμβρίου ψηφίστε, πάρτε την αλλαγή, πάρτε την παράταξη στα χέρια σας.
Κάθε δημοκράτης πολίτης στις κάλπες. Για να αλλάξουμε το κομματικό σύστημα.
Είναι η πρώτη δική μας κάλπη μετά το 2014. 
Ψηφίστε για να νικήσει η κοινωνία, για να νικήσει το αύριο το χθες, για να επικρατήσει η συναίνεση του διχασμού.
ΤΩΡΑ αρχίζουν όλα.