Και ο Βούτσης στη γραμμή Μαξίμου: Ο Μίκης έχει περιπέσει σε κατάσταση πολιτικού μιθριδατισμού

Με τη γραμμή του Μεγάρου Μαξίμου συντονίζεται ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, εξαπολύοντας σφοδρή επίθεση στο μεγάλο Έλληνα μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, λόγω της κριτικής του στην κυβέρνηση.

Μιλώντας στην εκδήλωση της Ενωτικής Κίνησης Ευρωπαϊκής Αριστεράς με θέμα «Μακεδονικό: Η λύση;» υποστήριξε πως ο Μίκης Θεοδωράκης επιχειρεί να «επανανομιμοποιήσει την ύπαρξη» του με διχαστική ρητορική περί κυβέρνησης εθνομειοδοτών και αριστερόστροφος φασισμού. Προσθέτει πως ο Έλληνας μουσικοσυνθέτης έχει «περιπέσει σε μια κατάσταση πολιτικού μιθριδατισμού, λόγω της υστερικής και ιστορικά μυωπικής αντίθεσής» του προς την κυβέρνηση και τον κατηγορεί πως «συνευρίσκεται», “συνδιοργανώνει» και ενθαρρύνει λαϊκές κινητοποιήσεις με ακροδεξιές και φιλοφασιστικές δυνάμεις.

«Δυστυχώς όμως υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου και ελάχιστοι παράγοντες με διαδρομή στην Αριστερά που έχουν περιπέσει σε μια κατάσταση πολιτικού μιθριδατισμού, λόγω της υστερικής και ιστορικά μυωπικής αντίθεσής τους προς την Κυβέρνηση. Δυνάμεις και παράγοντες που επανανομιμοποιούν την υπάρξή τους αποθεώνοντας από κοινού, όλοι μαζί, τη διχαστική ρητορική για «εθνομειοδότες» και για «αριστερόστροφο φασισμό». Καθείς εφ’ ω ετάχθη» αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ Βούτσης στην ομιλία του για να τονίσει σε άλλο σημείο «Ποιος δεν καταλαβαίνει πως είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να ενθαρρύνει, να συνευρίσκεται ή και να συνδιοργανώνει λαϊκές κινητοποιήσεις με ακροδεξιές και φιλοφαστιστικές δυνάμεις που επιχείρησαν, ευτυχώς στην Αθήνα ανεπιτυχώς, να κυριαρχήσει το σύνθημα «αλήτες, προδότες πολιτικοί»;».

Αναλυτικά η τοποθέτηση του προέδρου της Βουλής έχει ως εξής:
«Χωρίς καμία αμφιβολία το χθεσινό συλλαλητήριο στην Αθήνα πιστοποίησε ότι για τους εμπνευστές, τους ομιλητές και βεβαίως για τους πολίτες που συμμετείχαν, η κυριαρχούσα άποψη είναι ότι ως «εθνική γραμμή» νοείται, μετά από 26 χρόνια, η απόφαση για την απόλυτη άρνηση αναγνώρισης της γείτονος χώρας με όνομα που θα εμπεριέχει τον προσδιορισμό «Μακεδονία» καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι η μόνη φωτογραφία πολιτικού του «δημοκρατικού τόξου» που προβάλλεται σε ρεπορτάζ ως «δικαίωση», είναι αυτή του πρώην Πρωθυπουργού και νεαρού τότε Υπουργού Εξωτερικών, κ. Σαμαρά.

Η απόφαση λοιπόν ορισμένων πολιτικών κύκλων, με την ανοχή και την όλο και μεγαλύτερη συναίνεση της ηγεσίας του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, είναι να μπλοκαριστεί ευθέως και απροσχημάτιστα οποιαδήποτε προσπάθεια συμφωνίας της Κυβέρνησης με τη σημερινή Κυβέρνηση της FYROM, ενώ αυτή επιδεικνύει σαφώς πιο διαλλακτική στάση από τις προηγούμενες.

Αυτή άλλωστε, δηλαδή η διαφορετική, θετική εν προκειμένω, στάση της νέας κυβέρνησης της FYROM, όπως και οι ευρύτερες διεργασίες στη βαλκανική περιοχή μας, έδωσαν το έδαφος και υπήρξε το βασικό κίνητρο για να επαναρχίσουν οι συνομιλίες και να ανασύρει, όπως έχει υποχρέωση να κάνει η Ελληνική Κυβέρνηση, το θέμα από το χρονοντούλαπο των «εθνικών εκκρεμοτήτων». Με βάση τα ιδιαίτερα κρίσιμα συμφέροντα της χώρας, τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή και βεβαίως την εναρμόνιση με τις διεθνείς συνθήκες και δεσμεύσεις που απορρέουν για τη χώρα.

Προς τι λοιπόν η προσχηματική και απολύτως αναιτιολόγητη σκληρή πολιτική αντιπαράθεση με βάση το ότι δήθεν «ο κ. Πρωθυπουργός αιφνιδίασε, επίσης δεν φρόντισε για να υπάρξει εθνική γραμμή και αντιμετώπιση επί του θέματος και επίσης η συγκυρία δεν είναι κατάλληλη»;
Πράγματι υπήρξε ένας αιφνιδιασμός στο πολιτικό σύστημα, ένας έντονος τακτικισμός και βεβαίως ένας ιδιότυπος, επικίνδυνος λαϊκισμός. Η κατάσταση όμως αυτή διαμορφώνεται αποκλειστικά και μόνο απ’ το ότι η ηγεσία της ΝΔ υπαναχώρησε και μετεστράφη απολύτως σε σχέση με όσα διαλαμβάνονται τουλάχιστον απ’ το 2008 (με αφορμή τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι) παντού. Σε όλα τα επίσημα διεθνή ντοκουμέντα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, σε προγραμματικές δηλώσεις κυβερνήσεων, στο δημόσιο λόγο Πρωθυπουργού, Υπουργών Εξωτερικών και αρχηγών κομμάτων της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, σε όλα τα φόρα. Εντωμεταξύ συνεχώς όλο και περισσότερες χώρες αναγνώριζαν τη FYROM με τη συνταγματική της ονομασία. Αυτή είναι η πραγματικότητα και η κάθετη άρνησή της δημιουργεί πραγματικά πολύ μεγάλο πρόβλημα φερεγγυότητας για όσους την επιχειρούν και αδυνατίζει εντέλει τη διπλωματική και τη διαπραγματευτική θέση της χώρας. 

Είναι υποχρεωμένη η Αξιωματική Αντιπολίτευση να τεκμηριώσει υπεύθυνα ποια και πότε θα είναι η άλλη, δηλαδή η ευνοϊκή, συγκυρία για την επίλυση αυτού του μείζονος θέματος. Είναι υποχρεωμένη δηλαδή να πει ανοιχτά αν εννοεί ότι θα αλλάξει σε ευνοϊκή η συγκυρία όταν, όπως έχει δικαίωμα να προσδοκάει η ηγεσία της, αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Φοβάμαι πως έτσι σκέφτονται. Άλλωστε κάτι τέτοιο σημαίνει και η χτεσινή εκτίμηση ότι δήθεν ο λαός δεν εμπιστεύεται για διαπραγμάτευση τον σημερινό Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Εξωτερικών. Προσχήματα «εν αμαρτίαις». Απίστευτος, επικίνδυνος τακτικισμός για ένα σοβαρό εθνικό θέμα.

Ήδη έχουν περάσει δυο εβδομάδες από τότε που η ηγεσία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχει κάνει αυτή την ολοκληρωτική μεταστροφή, επί της ουσίας του ζητήματος, καθώς πλέον αναφέρεται σε αποφάσεις που έχουν ληφθεί από το ’92 μέχρι σήμερα. Πρόκειται για ομολογία ότι στο όνομα της τακτικής σύμπλευσης και ομογενοποίησης με ό,τι οπισθοδρομικό και ακροδεξιό κινείται στην ελληνική κοινωνία και την πολιτική ζωή, μπαίνουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα, ο ρόλος της χώρας μας ως πόλου σταθερότητας στην περιοχή, η τήρηση των διεθνών υποχρεώσεων.

Με πλήρη, επαναλαμβάνω, αγνόηση τόσο της πραγματικότητας σε διεθνή κλίμακα για τη FYROM, όσο και των δεσμεύσεων της χώρας για αναζήτηση κοινά αποδεχτής λύσης.
Η παραπάνω όμως ουσιαστική μετατόπιση, εκτός των άλλων αρνητικών στοιχείων που εμπεριέχει, αρνείται εν έτει 2018 και μια σειρά από αυτονόητα μέχρι τώρα στην άσκηση εξωτερικής και ειδικότερα βαλκανικής πολιτικής για τη χώρα:
·         Αρνείται την αναμφισβήτητη διαπίστωση ότι έχει καταναλωθεί σοβαρό διπλωματικό και οικονομικό κεφάλαιο της χώρας σε διεθνή κλίμακα και μάλιστα στην οκταετή περίοδο της οικονομικής κρίσης. Την ανάκτηση αυτού του κεφαλαίου την χρειαζόμαστε οπωσδήποτε για τη θέση και την πρόοδο της χώρας μετά την τυπική έξοδο τον Αύγουστο του ’18 από τις μνημονιακές δεσμεύσεις.
 
·         Ακόμη, η άποψη για παραπομπή στις ελληνικές καλένδες, και με ευθύνη μάλιστα της ελληνικής πλευράς του όλου ζητήματος, επαναφέρει στην επιφάνεια μια αναχρονιστική και επικίνδυνη πολιτική η οποία αντί να διεξάγεται με βάση τα εθνικά συμφέροντα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, παραπέμπει στην έξαρση του θυμικού για μια εξωτερική πολιτική διεκδίκησης «εθνικών δικαίων» με αδρές πινελιές μεγαλοϊδεατισμού.
 
 
·         Εξάλλου παραβλέπεται το θεωρούμενο ως αυτονόητο για τις δημοκρατικές δυνάμεις με αναφορά στο Διαφωτισμό και την Ευρώπη ότι «το αληθινό είναι και εθνικό». Ενώ επιχειρήθηκε, με προφανή παταγώδη αποτυχία, να μετατραπούν με φτηνές νοηματικές ακροβασίες τα δυο συλλαλητήρια σε μαζικές αντικυβερνητικές λαοσυνάξεις ώστε να κλείσουν την «παρένθεση», το «ατύχημα» κατ’ αυτούς της ύπαρξης μιας αριστερής διακυβέρνησης επί τρία χρόνια στην ευθύνη της χώρας.

Ποιος δεν καταλαβαίνει πως είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να ενθαρρύνει, να συνευρίσκεται ή και να συνδιοργανώνει λαϊκές κινητοποιήσεις με ακροδεξιές και φιλοφαστιστικές δυνάμεις που επιχείρησαν, ευτυχώς στην Αθήνα ανεπιτυχώς, να κυριαρχήσει το σύνθημα «αλήτες, προδότες πολιτικοί»;

Δυστυχώς όμως υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου και ελάχιστοι παράγοντες με διαδρομή στην Αριστερά που έχουν περιπέσει σε μια κατάσταση πολιτικού μιθριδατισμού, λόγω της υστερικής και ιστορικά μυωπικής αντίθεσής τους προς την Κυβέρνηση. Δυνάμεις και παράγοντες που επανανομιμοποιούν την υπάρξή τους αποθεώνοντας από κοινού, όλοι μαζί, τη διχαστική ρητορική για «εθνομειοδότες» και για «αριστερόστροφο φασισμό». Καθείς εφ’ ω ετάχθη.