Αριστομένης Μητσοτάκης: 75 χρόνια από το θάνατο ενός «γνωστού – άγνωστου» Μητσοτάκη

Πριν από λίγες ημέρες γιορτάστηκαν με τις δέουσες τιμές και σεβασμό τα 100 χρόνια από τη γέννηση ενός εκ των σημαντικότερων πολιτικών ανδρών του 20ου αιώνα. Του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Σήμερα όμως συμπληρώνονται 75 χρόνια από το θάνατο ενός λιγότερου γνωστού, μα εξόχως σημαντικού πολιτικού της ίδιας οικογένειας, που επηρέασε τη σκέψη και την πορεία του μετέπειτα αρχηγού της ΝΔ και πρωθυπουργού.
Του Αριστομένη Μητσοτάκη, ενός πολιτικού άνδρα που αντιτέθηκε τη δικτατορία Μεταξά, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λίγο πριν το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου το νησί της Κρήτης και να πεθάνει το 1943 στη Λεμεσό της Κύπρου, σε ηλικία μόλις 59 ετών(είχε γεννηθεί το 1884).

Γόνος επιφανούς οικογένειας από τη Μεγαλόνησο, ανεψιός από τη μητέρα του του Ελευθερίου Βενιζέλου (όπως και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης) παντρεύτηκε την κόρη του επιφανούς νομικού Νικόλαου Ζουρίδη με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Έναν γιο και δύο κόρες.

Σε ηλικία 24 ετών και ασκώντας το επάγγελμα του δικηγόρου θα τον συνεπάρει η επανάσταση στο Γουδί και θα μεταφερθεί στην Αθήνα ενώ θα πολεμήσει κιόλας κατά της Τουρκίας με την εθελοντική μεραρχία Γαριβάλδη όπου και θα διακριθεί στη μάχη του Δρίσκου.

Θα γυρίσει κατόπιν στα καθήκοντα του και με επιμέλεια θα εργαστεί για τη συγχώνευση της Τράπεζας Κρήτης με την Εθνική Τράπεζα και θα πρωταγωνιστήσει κατόπιν κι εντολών του ίδιου του Ελευθέριου Βενιζέλου τη δημιουργία του εν Κρήτη τμήματος της «Εθνικής Αμύνης». Αργότερα το 1923 θα εκλεγεί πρώτος βουλευτής Χανίων, όπως και θα συνεχίσει σε επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις πάντα με τους Φιλελευθέρους του Ελευθερίου Βενιζέλου. Θα αποτελέσει μέλος της σοσιαλιστικής και πρωτοποριακής για την εποχή κυβέρνησης Παπαναστασίου και θα γίνει αριστείνδην γερουσιαστής Κατόπιν εκλέγεται γερουσιαστής θέση στην οποία θα παραμείνει έως το 1932 ενώ θα εκδίδει για χρόνια την εφημερίδα «Κρητική Ηχώ». Με σοσιαλιστικές και δημοκρατικές αρχές θα αναπτύξει στενές σχέσεις με το νησί της Κύπρου η οποία θα τον τιμήσει και στον θάνατο του ως μια εξέχουσα προσωπικότητα. Θα πρέπει να πούμε πως οι δημοκρατικές του αρχές ήσαν τέτοιες ώστε εκτός του Ιωάννη Μεταξά αντιτάχθηκε και στη δικτατορία Πάγκαλου με αποτέλεσμα και πάλι να εξοριστεί και να ταλαιπωρηθεί.

Το 1938 θα είναι από τους λίγους που ανοικτά θα αντιταχθεί στη δικτατορία Μεταξά καλώντας σε αποκατάσταση των λαϊκών ελευθεριών. Στο θάνατο του σύσσωμη η ηγεσία της κυπριακής ηγεσίας που τότε βρισκόταν υπό βρετανική επιρροή, θα δώσει το παρόν. Το 1966 αρκετά χρόνια από το θάνατο του, θα μεταφερθούν τα οστά του με τιμές στην ιδιαίτερη πατρίδα του τα Χανιά, συνοδεία και του ανεψιού του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, υπουργού τότε.