«Όρθια Ελλάδα» ο νέος πολιτικός φορέας από Μητρόπουλο - Ρωμανιά

Ετοιμο το νέο κόμμα που είχαν προαναγγείλει ο δικηγόρος- οικονομολόγος Γιώργος Ρωμανιάς και ο εργατολόγος Αλέξης Μητρόπουλος. Και το όνοιμα αυτού «Ορθια Ελλάδα».

Στη νέα πολιτική κίνηση συμμετέχουν οι Διονύσης Χιόνης, η Μαρία Ναυροζίδου, Αντωνιάδης Ιωάννης, Γαβριήλ Γεώργιος, Λιαροκάπης Βελισσάριος, Μπουκουβάλας Χαράλαμπος, Οικονομίδης Σπυρίδων, Πολυμένης Βασίλειος και Στρογγύλης Κομνηνός.

Ο πολιτικός φορέας θα συμμετέχει με πλήρεις συνδυασμούς στις ευρωεκλογές και τις εθνικές.

Η ανακοίνωση της ΕΝΥΠΕΚΚ 

«Ολοκληρώθηκε σήμερα και τυπικά η ίδρυση της νέας Πολιτικής Κίνησης με πρωτοβουλία χιλιάδων μελών και στελεχών της ΕΝΥΠΕΚΚ.

Αντιπροσωπεία τής προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής κατέθεσε πριν λίγο (αριθ.πρωτ. 3027/2019) τα κατά νόμο νομιμοποιητικά έγγραφα στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, όπως προβλέπει η σχετική νομοθεσία.

Ο νέος πολιτικός φορέας που ξεκίνησε με πρωτοβουλία τής ηγεσίας τής ΕΝΥΠΕΚΚ, τους κ.κ. Γιώργο Ρωμανιά (δικηγόρος, οικονομολόγος), Αλέξη Μητρόπουλο (πανεπιστημιακός), Διονύσιο Χιόνη (πανεπιστημιακός) κ.ά., θα λάβει μέρος με πλήρεις συνδυασμούς τόσο στις προσεχείς Εθνικές Εκλογές όσο και στις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου 2019.

Η νέα Πολιτική Κίνηση «ΟΡΘΙΑ ΕΛΛΑΔΑ» δίνει στη δημοσιότητα την Ιδρυτική της Δήλωση και την προγραμματική Διακήρυξη της 11μελούς προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής, στην οποία μετέχουν (κατ’ αλφαβητική σειρά) και οι:

1) Αντωνιάδης Ιωάννης,

2)Γαβριήλ Γεώργιος,

3) Λιαροκάπης Βελισσάριος (Άρης),

4) Μπουκουβάλας Χαράλαμπος,

5) Ναυροζίδου Μαρία,

6) Οικονομίδης Σπυρίδων,

7) Πολυμένης Βασίλειος και

8) Στρογγύλης Κομνηνός.».

Η   ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Α. Η Πατρίδα σε κρίσιμη καμπή
Η χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδη πορεία και τα εθνικά ζητήματα σε κρίσιμη καμπή. Η μνημονιακή περιπέτεια, που θα συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν είχε θετικά αποτελέσματα για τον λαό και την οικονομία. Οι ηγεσίες των κομμάτων που ψήφισαν, εφήρμοσαν ή στήριξαν τα Μνημόνια δέσμευσαν τον λαό για πολλές δεκαετίες, υποθηκεύοντας το μέλλον των επερχόμενων γενεών.
Όλοι οι οικονομικοί δείκτες, πλην του αντιαναπτυξιακού υπερπλεονάσματος, είναι σε χειρότερη κατάσταση από την περίοδο πριν την επιβολή των Μνημονίων. Οι ελλείψεις και παθογένειες του Κοινωνικού Κράτους έχουν επιδεινωθεί χωρίς προοπτική βελτίωσης. Η πολιτική μνημονιακή ελίτ, αφοσιωμένη μόνο στη διατήρηση της ασυλίας της και την προάσπιση των προνομίων της, απέτυχε να διαπραγματευθεί με κύρος και αξιοπρέπεια όλα τα ζητήματα του λαού και του έθνους και πρωτίστως το χρέος. Χρεοκόπησε τη χώρα, δανείστηκε ανεπιτυχώς κι έστειλε τον λογαριασμό στον λαό.
Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου συμφώνησε τα αδιανόητα:
● παραιτήθηκε της ονομαστικής διαγραφής τού χρέους
● αναγνώρισε το σύνολό του ως νόμιμο και οφειλόμενο και
● υποθήκευσε το σημαντικότερο τμήμα τού υλικού και άυλου πλούτου τής χώρας στο υπερΤαμείο και τις θυγατρικές του, προς εξασφάλιση των δανειστών.
Εξάλλου, η παντελής έλλειψη εθνικού αποταμιευτικού πυλώνα με τον αφελληνισμό των Τραπεζών, παρά τις διαδοχικές ανακεφαλαιοποιήσεις τους με χρήματα των φορολογούμενων, αποστερεί από την εσωτερική πολιτική τάξη (σημερινή ή μέλλουσα) τη δυνατότητα αναπτυξιακού σχεδιασμού και χρηματοδότησης των απαραίτητων πολλαπλασιαστικών επενδύσεων.
Έτσι, επιβεβαιώθηκε ότι το πρόβλημα της πατρίδας ήταν και παραμένει πρωτίστως πολιτικό.
Η αποτυχημένη και ετεροπροσδιοριζόμενη πολιτική τάξη δεν μπόρεσε να ανατοποθετήσει τη χώρα σε καλύτερη θέση στην Ευρώπη και τον κόσμο, σε μια περίοδο ραγδαίων ανακατατάξεων.
Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη, εξάλλου, ποτέ δεν απέκτησε σαφή και αυθεντικό ηγετικό ρόλο διεύθυνσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Ο ρόλος της ήταν ανέκαθεν συμπληρωματικός, μεταπρατικός και ιδιοτελής. Δεν είχε ποτέ αίσθημα ευθύνης για την εθνική οικονομία, ούτε αναπτυξιακό όραμα για την κοινωνία.
Ως προς τα εθνικά θέματα, η κατάσταση είναι η χειρότερη δυνατή. Όλα τα μέτωπα έχουν ανοίξει και διαφαίνονται στο βάθος τού ορίζοντα «λύσεις» που μόνο θετικές δεν είναι για τη χώρα μας.
Στο Κυπριακό, η επιδερμική και χωρίς εθνική στρατηγική προσέγγισή του, από την κυπριακή αλλά και την ελλαδική ηγεσία, πρωτίστως με γεω-οικονομικά και όχι γεωπολιτικά κριτήρια και με το ζήτημα της εισβολής και κατοχής τού βόρειου τμήματος του ελληνικού νησιού σε εκκρεμότητα, «νομιμοποίησε» περαιτέρω το status quo και δημιουργεί ατμόσφαιρα «συνεκμετάλλευσης» ολόκληρου του Αιγαίου, πράγμα που επεδίωκε η τουρκική πλευρά από δεκαετιών.
Η εναπόθεση, άλλωστε, των ελπίδων μας για προάσπιση της ακεραιότητας της χώρας στην εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου από τις πολυεθνικές, παγιώνει την ετερονομία τής εθνικής πολιτικής. Στο Κυπριακό, δηλαδή, οι ηγεσίες των δύο ελληνικών κρατών βρέθηκαν χωρίς εθνική γραμμή και αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων. Αν ο λαός δεν τις σταματήσει στον ολισθηρό τους δρόμο, το έθνος θα οδηγηθεί σε μεγάλη περιπέτεια.
Στο Σκοπιανό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξαργύρωσε με τον χειρότερο τρόπο τη στήριξη που της παρέχουν οι ισχυρές ευρωπαϊκές και ΝΑΤΟικές δυνάμεις. Γι’αυτό και προχώρησε στην κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών και την έγκριση του πρωτοκόλλου εισόδου των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, με αντικοινοβουλευτικές μεθοδεύσεις που η χώρα είχε να ζήσει από την εποχή του βασιλικού πραξικοπήματος (αποστασία 1965) και παρά την παλλαϊκή αντίδραση των Ελλήνων. Έτσι ολοκληρώνεται η γραμμή τής εθνικής υποχώρησης κατά της ιστορίας τής Μακεδονίας και της ακεραιότητας της Ελλάδας, που ξεκίνησε από το Βουκουρέστι το 2008 όταν, επισήμως πλέον, η τότε ελληνική κυβέρνηση παραβίασε την απόφαση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών υπό τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Απρίλιο του 1992 και αποδέχθηκε τη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό που περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία».
Με την Αλβανία, παρά τις προφανείς δυνατότητες οριστικής διευθέτησης των λίγων διαφορών, διαφαίνεται έξαρση των σημερινών και επαναβίωση των παλαιών (αμετάκλητα -υποτίθεται- λυθέντων) προβλημάτων. Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη η εκθεμελίωση τής υλικής και περιουσιακής βάσης τής πανάρχαιας ελληνικής κοινότητας με κυβερνητικό σχέδιο, πολύ περισσότερο που η γειτονική χώρα εξελίσσεται σε απόλυτο δορυφόρο τής Τουρκίας.
Στα ελληνοτουρκικά «νομιμοποιήθηκε» η ανοχή στις κινήσεις, διεκδικήσεις και τους αναθεωρητικούς ισχυρισμούς τής Τουρκίας, που απορρέουν από το νεο-οθωμανικό δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», το οποίο αναπτύσσεται σε όλα τα μέτωπα και διεθνή φόρα χωρίς να συναντά την τεκμηριωμένη, συντονισμένη και αποτελεσματική αντίδραση της Ελλάδας, λόγω έλλειψης εθνικής στρατηγικής και αρραγούς εσωτερικού μετώπου.
Το Κοινωνικό Ζήτημα οξύνεται ως προς όλες τις πτυχές του.
Το Κοινωνικό Κράτος αποδομείται και συρρικνώνεται μεθοδικά βάσει των μεσομακροπρόθεσμων ρυθμίσεων του Μνημονίου.
Η Υγεία, η Παιδεία, η Κοινωνική Ασφάλιση, η Μισθωτή Εργασία (η θεμελιακή συνάρτηση Εργασιακού-Ασφαλιστικού), η Περίθαλψη κ.λπ., υφίστανται διαρκώς περικοπές με τη συμφωνία μνημονιακών κυβερνήσεων και δανειστών. Ο δημόσιος χαρακτήρας τους περιορίζεται, οι πόροι τους συρρικνώνονται και ένα ξεχασμένο είδος πολιτικής τής προδημοκρατικής εποχής, ο «συμπονετικός» καπιταλισμός των συσσιτίων και των επιδομάτων αντικαθιστά όλο και περισσότερο την οικογενειακή αυτάρκεια.
Οι πόροι άλλωστε για τον κοινωνικό αυτό αταβισμό προέρχονται από την υπερφορολόγηση και φτωχοποίηση των πολιτών και τις κατασχέσεις των ατομικών, οικογενειακών και επαγγελματικών τους στοιχείων.
Οι δανειστές, σε συνεννόηση με το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό, ξαναέγραψαν το Εργατικό Δίκαιο της χώρας.
Φτηνές απολύσεις, γενικευμένη εργασιακή «ευελιξία», μείωση του χρόνου προειδοποίησης για απόλυση, ανασφάλεια στην εργασία, γενικευμένη ετεροαπασχόληση που ακυρώνει πτυχία και εργασιακή εξειδίκευση κ.λπ. οδηγούν τους νέους μας στο εξωτερικό. Αυτή η νέα αγορά εργασίας με τις ελάχιστες αμοιβές, την ετεροαπασχόληση και την απαξίωση της γνώσης και της εμπειρίας αποτελεί τη μεγάλη και διαρκή «χρονοβόμβα» των συντάξεων, που
-σε συνδυασμό με την επιβληθείσα από τους δανειστές δραστική και μόνιμη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης του συστήματος-, θα οδηγεί σε ολοένα και χαμηλότερες συντάξεις στο μέλλον.
Γι’αυτό, πέρα από την εθνικά καταστροφική πορεία τού δημογραφικού και την γήρανση του πληθυσμού, μια μεγαλύτερη πρόσθετη απειλή για το Συνταξιοδοτικό είναι η νέα αγορά εργασίας.
Ως προς το καθ’εαυτό Οικονομικό Ζήτημα, η χώρα σήμερα υστερεί σε παραγωγικότητα, σε ανταγωνιστικότητα, σε κατανάλωση, σε παραγωγή και εξαγωγή νέων ανταγωνιστικών προϊόντων. Η ανάπτυξη που αναδεύεται στο βάθος τού μνημονιακού βαράθρου είναι κατ’ουσίαν στασιμότητα. Οι πυλώνες άλλωστε μιας πιθανής οικονομικής επανεκκίνησης είναι καθηλωμένοι ή ελεγχόμενοι από τους δανειστές. Τα κύρια παραγωγικά μέσα περνούν στα χέρια τους και σε δικές τους κρατικές ή ιδιωτικές πολυεθνικές εταιρίες που αυτοί υποδεικνύουν.
Ο διαχρονικός άυλος και υλικός πλούτος της χώρας βρίσκεται υπό ρευστοποίηση ή είναι υποθηκευμένος στο υπερΤαμείο και τις εταιρείες του (που διοικούνται κατ’ουσίαν από εκπροσώπους των δανειστών) χάριν της έγκαιρης πληρωμής των δόσεων των δανείων.
Οι νέοι αποποιούνται την περιουσία των προγόνων τους και οι πολλαπλασιαζόμενες κατασχέσεις και πλειστηριασμοί διαλύουν τον μικρο-ιδιοκτητικό τρόπο παραγωγής, που είναι το υλικό και ψυχολογικό υπόβαθρο της αυτονομίας τού πολίτη, δηλαδή της Δημοκρατίας.
Η Παιδεία, με ευθύνη των μνημονιακών κυβερνήσεων, βρίσκεται σε βαθειά και διαρκή απαξίωση.
Η υπογεννητικότητα, που έλαβε κατά τη μνημονιακή περίοδο εφιαλτικές διαστάσεις (αφού δανειστές και μνημονιακές κυβερνήσεις έπαψαν να στηρίζουν τον θεσμό τής οικογένειας), σε συνδυασμό με τη μετανάστευση των νέων και την ΑΠΟεθνοποιημένη διαχείριση και χωρίς προκαθορισμένα κριτήρια ένταξης των μεταναστών, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, υποθηκεύουν τη δυνατότητα συντήρησής του και θέτουν υπαρκτικά ερωτήματα για το μέλλον τού εθνικού και κοινωνικού μας σχηματισμού.
Το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου παύει να αποτελεί προτεραιότητα της κοινωνίας, πνιγμένο στη νεοκαπιταλιστική ορθοδοξία της υπαγορευμένης δημοσιονομικής αναγκαιότητας.
Οι δημόσιες επενδύσεις μειώνονται έως μηδενισμού, απαξιώνοντας όλες τις πάσης φύσεως υποδομές τής χώρας.
Η ασφάλεια των πολιτών, από κεκτημένο δημόσιο αγαθό, τείνει να γίνει καθημερινό ζητούμενο. Η καθημερινή πολύπλευρη ανασφάλεια αποσυντονίζει την προσωπική, οικογενειακή, οικονομική και κοινωνική ζωή. Μαζί με το ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό, συγκροτούν ένα εκρηκτικό μείγμα διάλυσης των τοπικών κοινωνιών στα αστικά κέντρα αλλά και στην ύπαιθρο.

Β. Ο Λαός πρέπει να εμποδίσει τη συνταγματοποίηση του Μνημονίου
Κι όμως!
Η δέσμια πολιτική τάξη επιχειρεί να τροποποιήσει το Σύνταγμα και να το προσαρμόσει στους βασικούς ορισμούς των Μνημονίων, υποτάσσοντας όλους τους θεσμούς στην μνημονιακή-δημοσιονομική «κανονικότητα».
Πραγματική αναθεώρηση του Συντάγματος όμως, δεν γίνεται υπό καθεστώς απόλυτης ετερονομίας. Η γενικευμένη και συνεχιζόμενη, εξάλλου, παραβίαση του Συντάγματος καθ’ όλη τη μνημονιακή περίοδο από το ίδιο πολιτικό προσωπικό καθιστά παντελώς ανυπόληπτη στα μάτια τού λαού μια τέτοια υπέρτερη και καθιδρυτική των συναρτήσεων του μέλλοντος διαδικασία.
Ριζική συνταγματική αναθεώρηση, στα όρια της Συντακτικής Συνέλευσης, επιβάλλεται να γίνει όταν η νέα πλειοψηφία των πατριωτικών δημοκρατικών δυνάμεων καταργήσει το άτυπο αλλά ασφυκτικό μνημονιακό υπερΣύνταγμα. Τότε θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στα ζητήματα που βρίσκονται συνεχώς στις συζητήσεις των πολιτών, όπως παραδείγματος χάριν είναι:
Η μείωση του αριθμού των βουλευτών.
Η ελαχιστοποίηση της βουλευτικής αποζημίωσης και ο καθορισμός της στο ύψος των αποδοχών των νεοεισερχόμενων λειτουργών των άλλων συντεταγμένων λειτουργιών (π.χ. δικαστών).
Η κατάργηση κάθε ειδικής ποινικής μεταχείρισης για το πολιτικό προσωπικό και θέσπιση μηχανισμού ταχείας εκκαθάρισης των υποθέσεων που το αφορά.
Η παντελής κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων που οδηγεί σε «υπαλληλοποίηση» της κομματικής γραφειοκρατίας.
Ο απόλυτος σεβασμός στις αποφάσεις των Δικαστηρίων και η άμεση εκτέλεσή τους, κυρίως των Ολομελειών των Ανωτάτων Δικαστηρίων που επιλύουν μείζονα οικονομικά, κοινωνικά, εργασιακά και θεσμικά ζητήματα που αφορούν όλη την κοινωνία.
Η κατάργηση της «λίστας», δηλαδή της εκλογής των βουλευτών με ψηφοδέλτια-καταλόγους κατάταξης, οποτεδήποτε και αν γίνονται οι εκλογές, αφού (όπως αποδείχθηκε) «διορίζονται» οι «ταλιμπάν» του προγράμματος (Μνημονίου) και οι φίλοι των κυρίαρχων παραγόντων.
Ομοίως η κατάργηση της «λίστας» των βουλευτών Επικρατείας, αφού στην πράξη καταστρατηγήθηκε ο σκοπός του συνταγματικού νομοθέτη τού 1975 και αντί των μεγάλων προσωπικοτήτων, τοποθετούνται οι «εκλεκτοί» τού κομματικού κατεστημένου.
Η ανόρθωση του θεσμού τού Προέδρου της Δημοκρατίας, που, ενώ ψηφίζονται σωρηδόν νόμοι με προφανές αντισυνταγματικό περιεχόμενο (κυρίως εφαρμοστικοί των Μνημονίων), ουδέποτε ανέπεμψε έστω και έναν στη Βουλή ή έστω απέτρεψε, διακριτικά, την ψήφισή του κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Η καθιέρωση διαφόρων επιπέδων δημοψηφισμάτων (τοπικά, περιφερειακά, εθνικά) και για ζητήματα που θίγουν την πίστη, την Εκκλησία, τις κοινωνικές πεποιθήσεις, τα δικαιώματα της πλειοψηφίας των πολιτών και τα κύρια χαρακτηριστικά τού λαού και του έθνους, το Περιβάλλον, τα δημόσια αγαθά κ.λπ., ως αμυντικές εκφράσεις έναντι της διάλυσης κάθε συνεκτικού ιστού που προωθεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Η «κατάργηση» του θεσμού των «σιωπηρών» βουλευτών και η θέσπιση ατομικής υποχρέωσης συμμετοχής (με ποιοτικά και ποσοτικά κριτήρια) σε όλες τις εκφάνσεις τού κοινοβουλευτικού έργου κ.λ.π.
Η κατοχύρωση ενός πλήρους οικολογικού σχεδίου αποκατάστασης του τρωθέντος περιβάλλοντος και προσαρμογής όλων των οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων στις νέες μεθόδους αειφορίας, συμβατών με την ελληνική πανίδα και χλωρίδα και τον αγροτικό, δασικό, υδάτινο, ορυκτό, εναέριο κ.λπ. εθνικό πλούτο.
Πριν όμως από κάθε αναγεννητικό θεσμικό, κοινωνικό, οικονομικό, οικολογικό και αναπτυξιακό ανασχεδιασμό, πρέπει να σταματήσει και να αναστραφεί η μνημονιακή πορεία τής χώρας που τώρα μεταβάλλεται με ραγδαία ταχύτητα σε δευτερεύουσα-συμπληρωματική οικονομία και κοινωνία εν σχέσει με τις κυρίαρχες κεντρο-ευρωπαϊκές και μεταπίπτει στην περιφερειακή ευρωπαϊκή ζώνη, στο πλαίσιο «της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων», όπου δεν ισχύουν τα πάγια ευρωπαϊκά θεσμικά, κοινωνικά και οικονομικά κεκτημένα.
Η χώρα πρέπει το συντομότερο να ανακτήσει την κυριαρχία της και οι θεσμοί το κύρος τους και στο εσωτερικό και εντός των περιφερειακών ολοκληρώσεων και συμμαχιών που μετέχει, αξιώνοντας την πλήρη εφαρμογή τού ευρωπαϊκού κοινωνικού, οικονομικού και θεσμικού κεκτημένου.
Ένα νέο Μέτωπο αξιοπιστίας και αξιοπρέπειας πρέπει να ανατοποθετήσει τη χώρα στα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο και την Ευρώπη βάσει των πάγιων χαρακτηριστικών της δεδομένων, των δυνατοτήτων της, της ιστορίας της, των γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών της πλεονεκτημάτων.
Το κατεπείγον πρόταγμα, που πρέπει να επικρατήσει σε κάθε γωνιά τής πατρίδας, είναι το «Αναγέννηση ΤΩΡΑ».

Γ. Δημοκρατικό-Κοινωνικό-Πατριωτικό Μέτωπο: Οι άμεσοι στόχοι
Το έργο αυτό πρέπει να αναλάβουν ενεργοί και ενημερωμένοι πολίτες που αντιστάθηκαν και έμειναν Όρθιοι στις πολιτικές τής υποτέλειας και στα υπαγορευμένα μνημονιακά προγράμματα. Πολίτες που θα αποτρέψουν μια πιθανή παραπλάνηση του λαού από τα ετερόκλητα σχήματα και «γέφυρες» που προσπαθούν να αποκρύψουν τη μνημονιακή τους πιστότητα πίσω από παρωχημένα και ξεθωριασμένα «προοδευτικά» προσωπεία, μετέωρων «προσωπικοτήτων».
Η χώρα χρειάζεται μια πατριωτική ένωση φερέγγυων πολιτικών και επιστημονικών δυνάμεων που θα συγκροτήσει ένα Δημοκρατικό, αναπτυξιακό, Πατριωτικό Μέτωπο για τη σωτηρία τής χώρας με κεντρικούς άξονες:

1) την ανυποχώρητη επαναδιαπραγμάτευση των πάγιων δεσμευτικών ρυθμίσεων εις βάρος τής χώρας, με βασικές προτεραιότητες:
- την κατάργηση του υπερΤαμείου,
- την ακύρωση του Μεσοπρόθεσμου (2019-2022) και των υψηλών πλεονασμάτων μέχρι το 2060,
- την επαναφορά των κύριων πηγών πλούτου υπό εθνική ιδιοκτησία και διαχείριση,
- την κατάργηση του ασφυκτικού δημοσιονομικού ελέγχου κ.λπ.,
2) τη νέα οριστική ρύθμιση για το χρέος με ουσιαστική διαγραφή μεγάλου μέρους του, όπως υπαγορεύει η κοινή οικονομική λογική και υποστηρίζεται και από τους μεγαλύτερους συστημικούς οικονομικούς οργανισμούς,

3) τη χρηματοδότηση από την ΕΕ για την ανάπτυξη της οικονομίας και τη δημιουργία νέων θέσεων πλήρους και ασφαλισμένης εργασίας,

4) την αποζημίωση από τους δανειστές για την καταστροφή των παραγωγικών μέσων και της διαφυγούσας παραγωγής από πανθομολογούμενες λανθασμένες οικονομικές πολιτικές,

5) την αποτροπή τής «συνταγματοποίησης» του Μνημονίου από τις δυνάμεις του μνημονιακού τόξου,

6) τη συμπόρευση και κοινή δράση τής χώρας μας με άλλες πολιτικές δυνάμεις στην ΕΕ για τη δημιουργία μιας Άλλης Ευρώπης των Λαών, που υπερβαίνει και απορρίπτει τη διακυβέρνηση από την ανομιμοποίητη δημοκρατικά ιεραρχία τού αδυσώπητου και νεοφιλελεύθερου τεχνοκρατικού λειτουργισμού. Γιατί το σύστημα αυτό, αντί να διορθώνει, συντηρεί και επεκτείνει τις ελλειμματικές και αναπτυξιακές λειτουργίες τού ευρώ εις βάρος κυρίως των χωρών τού ευρωπαϊκού «οικονομικού» Νότου δημιουργώντας έτσι την Ευρώπη των ανισότιμων αλλά ομόκεντρων Περιφερειών,

7) την επανενίσχυση του Κοινωνικού Κράτους και των δημοσίων αγαθών, της Παιδείας, της Υγείας, της Εργασίας, της Ασφάλισης, του Περιβάλλοντος κ.λπ.
8) τη μεσοπρόθεσμη ανακεφαλαιοποίηση των Ασφαλιστικών Ταμείων στο ύψος των εισφορών και των επενδύσεων που έχασαν εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών (κυρίως από το «κούρεμα» των αποθεματικών-PSI) και την εκπόνηση ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου επαναρτίωσης των αποθεματικών τους με τη βοήθεια της ΤτΕ που κατέχει τα διαχρονικά στοιχεία,

9) την αλλαγή και θωράκιση τού θεσμικού ρόλου τού Κοινοβουλίου και των κομμάτων που μεταβλήθηκαν σε απλούς ετερόνομους μηχανισμούς παραγωγής μνημονιακών νόμων καθ’υπαγόρευση των δανειστών,

10) την οριστική διαγραφή σημαντικού μέρους των ιδιωτικών χρεών από τα πάσης φύσεως δάνεια, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των οποίων δημιουργήθηκαν όχι από κακοπιστία, αλλά από την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών,

11) την ενίσχυση της οικογένειας και κατά προτεραιότητα τής τρίτεκνης, που αποτελεί τη βάση αναστροφής τού δημογραφικού και την εκπόνηση ενός πλήρους μεσομακροπρόθεσμου σχεδίου κινήτρων, παροχών και θεσμικών μέτρων για την αναγέννηση του ελληνικού πληθυσμού,
και
12) την κατεπείγουσα απελευθέρωση πόρων για την αμυντική θωράκιση της χώρας.

Σ’ αυτόν τον νέο αγώνα η Ομογένεια, πιστή στις παραδόσεις του λαού και του έθνους, πρέπει να πρωταγωνιστήσει για την απαλλαγή από τον ζυγό των Μνημονίων και της ετερονομίας, να συνδράμει τις εσωτερικές δυνάμεις στην αναστροφή τής πορείας τής εθνικής συρρίκνωσης και να πρωτοστατήσει με σχέδιο και πόρους, με τη γνώση και την εμπειρία της, κυρίως δε με το οικουμενικό της πνεύμα, στην αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών τής χώρας.
Για την ευόδωση του ρόλου της, η Ομογένεια με την άμεση και αποφασιστική ψήφο σε όλους τους απόδημους Έλληνες που είναι εγγεγραμμένοι ή θα εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους, θα εκλέξει τους εκπροσώπους που τής αναλογούν στο Εθνικό Κοινοβούλιο και θα πολλαπλασιάσει την ισχύ και παρέμβαση του ελληνικού πολιτικού συστήματος στους διεθνείς θεσμούς.


Δ. Η ΕΕ απέτυχε. Εμπρός για την «άλλη» Ευρώπη!
Για τη σημερινή κατάσταση της ΕΕ, ενόψει και των επερχόμενων Ευρωπαϊκών Εκλογών, είναι κοινή η πεποίθηση στους ευρωπαϊκούς λαούς ότι η σημερινή δομή και λειτουργία της, κυρίως της ζώνης τού ευρώ, η ΕΕ απέτυχε συνολικά και ειδικότερα:
-Απέτυχε να αντιμετωπίσει την κρίση, να ενισχύσει την οικονομική και κοινωνική της συνοχή, να διαφυλάξει τα κύρια πνευματικά και πολιτιστικά γνωρίσματα των ευρωπαϊκών λαών.
-Απέτυχε να προβλέψει (και -κατά το μέτρο τού δυνατού- να αποτρέψει) τις μεταναστευτικές ροές ως αποτέλεσμα επιδρομών, επεμβάσεων, πολέμων, εμφυλίων ταραχών, διάλυσης των παραδοσιακών παραγωγικών δομών από τις πολυεθνικές και από τα φαινόμενα οικολογικής απερήμωσης.
-Απέτυχε να διευρύνει τη Δημοκρατία και αντ’αυτής οικοδόμησε μια πλούσια αμειβόμενη, τεχνοκρατική-νεοφιλελεύθερη, γραφειοκρατική και ελιτίστικη ιεραρχία, που εν πολλοίς είναι υπεράνω του ελέγχου των δημοκρατικώς δρώντων πολιτών και των Κοινοβουλίων των εθνικών κρατών, πολύ περισσότερο που είναι σαφές πλέον σε όλους τους ευρωπαίους ότι συνεργάζεται προνομιακώς με τις χιλιάδες νομιμοποιημένες «ομάδες πίεσης» («lobbies») που ενδημούν στις Βρυξέλλες και στις άλλες έδρες των ευρωπαϊκών οργάνων.
-Απέτυχε να ενισχύσει το λεγόμενο Κοινωνικό Κράτος τής μακράς «Σοσιαλδημοκρατικής Συναίνεσης» και αντ’αυτού εδραίωσε την «τραπεζοκρατία», χωρίς όμως πραγματική τραπεζική ένωση με εξισορροπιστικές αναπτυξιακές ροές και ρυθμίσεις που να οδηγούν στην πραγματική σύγκλιση.
-Απέτυχε να εφαρμόσει πολιτικές ενοποίησης όλων των λαών της γηραιάς ηπείρου δρώντας επί τη βάση παρωχημένων ψυχροπολεμικών κριτηρίων.
Αυτή η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει ριζικά! Πρέπει να ανασχεδιαστεί στη βάση τής αυτονομίας των λαών, της δημοκρατίας, της ουσιαστικής αλληλεγγύης. Οραματιζόμαστε μια ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ που έπρεπε να αποτελεί έναν μεγάλο δημοκρατικό, οικονομικό, πολιτισμικό και θεσμικό καταλύτη που θα αποτρέψει τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και που -λόγω της πολύπλευρης επιρροής της στον κόσμο- θα την οδηγήσει σε ενοποιητικές πολιτισμικές, οικονομικές και οικολογικές κατακτήσεις.
Τώρα με τις Ευρωεκλογές δίνεται μια καλή ευκαιρία διαπίστωσης τής λανθασμένης πορείας που ακολουθεί.
Είναι ανάγκη για μια νέα επανεκκίνηση, για τη δημιουργία τού μεγάλου δημοκρατικού οικονομικού, πολιτισμικού και οικονομικού μεγαχώρου που θα είναι άξιος των προσδοκιών των λαών της.


Ε. Προσκλητήριο Συστράτευσης και Αυτοοργάνωσης

ΚΑΛΟΥΜΕ σε συστράτευση όλους τους δημοκρατικούς πολίτες που έχουν ως όραμα μια δημοκρατική, προοδευτική και δίκαιη κοινωνία, όπου η πολιτική τού δημοκρατικώς Δρώντος Λαού κυριαρχεί επί της οικονομίας και όλων των άλλων φανερών ή αφανών εξουσιών.

Κ Α Λ Ο Υ Μ Ε
την Εργατική Τάξη υπό την ευρεία έννοια, όπως την επικαθορίζουν και διαμορφώνουν οι σύγχρονες εργασιακές σχέσεις),
όλους τους νέους τής «εργασιακής ειλωτείας», της ανεργίας και της ετεροαπασχόλησης που τα κόμματα του Μνημονίου τούς στέρησαν την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή και άλλους πολλούς που τούς οδήγησαν στη μετανάστευση,
όλους τους μικρομεσαίους που υπέστησαν την καταστροφική πίεση των μνημονιακών πολιτικών,
όλους τους αγρότες,
όλους τους νέους επιστήμονες,
όλους τους επιτηδευματίες,
όλους τους άνεργους, αλλά και όλους τους μισθωτούς του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα,
όλους τους περήφανους συνταξιούχους


ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΟΡΘΙΟΙ
ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ

Για την αναπτέρωση αυτής της ελπίδας και για να βρούμε πάλι το αναγεννητικό νήμα
των πατριωτικών και κοινωνικών αγώνων


ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΜΕ χωρίς αποκλεισμούς
το Δημοκρατικό Κοινωνικό και Πατριωτικό Κίνημα

«ΕΝΥΠΕΚΚ – ΟΡΘΙΑ ΕΛΛΑΔΑ»

Ορίζουμε προσωρινή ενδεκαμελή Διοικούσα Επιτροπή αποτελούμενη (κατ’ αλφαβητική σειρά) από τους: 1) Αντωνιάδη Ιωάννη, 2) Γαβριήλ Γεώργιο, 3)Λιαροκάπη Βελισσάριο (Άρη), 4) Μητρόπουλο Αλέξη, 5) Μπουκουβάλα Χαράλαμπο, 6) Ναυροζίδου Μαρία, 7) Οικονομίδη Σπυρίδωνα, 8) Πολυμένη Βασίλειο, 9) Ρωμανιά Γιώργο, 10) Στρογγύλη Κομνηνό και 11) Χιόνη Διονύσιο, η οποία θα μας εκπροσωπεί μέχρι την εκλογή οριστικών οργάνων ενώπιον όλων των αρμοδίων Αρχών, θα υπογράφει -είτε από κοινού, είτε με τη σύμφωνη γνώμη των έξι (6) εξ αυτών- τα απαραίτητα διαδικαστικά έγγραφα και θα διεξάγει τις εκπροσωπήσεις τού κόμματος ενώπιον όλων.

Τα Ιδρυτικά Μέλη
(ακολουθεί κατάσταση με ονοματεπώνυμο, ΔΑΤ και υπογραφή 222 μελών)