Τσίπρας: Η αντιπολίτευση παίζει φτηνά παιχνίδια με το Σύνταγμα

Να αντικρούσει την κριτική που δέχθηκε για τη Συνταγματική Αναθεώρηση και τη διαδικασία που επέλεξε η κυβέρνηση, επιχείρησε ξεκινώντας την ομιλία του στη Βουλή ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Μεταξύ άλλων, είπε:
Δεν υπάρχει προηγούμενο αναθεωρητικής διαδικασίας που να έχουμε συζητήσει περισσότερες φορές. Άδικη η κριτική ότι είναι εξπρές διαδικασία. Ατυχής και η τοποθέτηση περι άδειων εδράνων. Επαρκής η παρουσία των βουλευτών.

Ολοκληρώνεται σήμερα η πρώτη φάση της κορυφαίας κοινοβουλευτικής διαδικασίας που εκκίνησε με πρωτοβουλία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό κάτι λέει. Το πολιτικό σύστημα που γνωρίσαμε να κυβέρνά επι 40 χρόνια είχε ευκαιρία να προχωρήσει σε τομές και δεν το τόλμησε. Ή όταν το τόλμησε οδηγήθηκε σε ρυθμίσεις όπως ο νόμος περί ευθύνης υπουργών που σε όλους μας πρέπει να προκαλεί ντροπή ή σε αναθεωρήσεις που κατέληξαν σε μη τολμηρές παρεμβάσεις.

Φτηνά παιχνίδια από την αντιπολίτευση

Εμείς επιλέξαμε να προχωρήσουμε γιατί σε μια έννομη τάξη όπως η δική μας η συνταγματική αναθεώρηση είναι ακριβώς αυτό: Η κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία και εμείς ως τέτοια την αντιμετωπίσαμε. Σε αντίθεση δυστυχώς με άλλους σε αυτήν εδώ την αίθουσα οι οποίοι επέλεξαν - ανεξαρτήτως απόψεων, δεν μιλώ τώρα για τις απόψεις, αλλά για την στάση μας απέναντι στην διαδικασία καθαυτή - επέλεξαν λοιπόν να παίξουν φτηνά αντιπολιτευτικά παιχνίδια με το Σύνταγμα.
Αυτό που κατηγορούν εμάς.

Προσπάθησαν να υπονομεύσουν να σνομπάρουν την προσπάθεια για συνταγματική αναθεώρηση. Είδαμε και την προσπάθεια να υποβαθμίσουν τις προσπάθειές μας κρίνοντας την κόκκινη πλάτη που μιλούσα. Τι πρόβλημα έχετε με το κόκκινο χρώμα. Πρόσπάθησαν λοιπόν να σαμποτάρουν την υπερώριμη αυτή μεταρρύθμιση Προσπάθησαν να δημιουργήσουν προσκόμματα.

Κρίσιμη αναθεώρηση

Εμείς αντίθετα εκτιμήσαμε ότι η αναθεώρηση αυτή είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Κρίσιμη ειδικά τώρα που η χώρα μας εξέρχεται από μια ιδιότυπη κατάσταση εξαίρεσης που επιβλήθηκε μετά την χρεοκοπία του 2010. Μια κατάσταση στην οποία οι τίτλοι τέλους γράφτηκαν τον Αύγουστο του 2018. Και σήμερα έχουμε πλέον την δυνατότητα να αναστοχαστούμε πάνω στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση των προηγούμενων χρόνων.

Έχουμε τη δυνατότητα να σκεφτούμε τι πήγε στραβά με το πολιτικό σύστημα, με τον κοινοβουλευτισμό, με την προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Και έχουμε την δυνατότητα να αφουγκραστούμε και να αναλύσουμε την ηχώ των λαϊκών κινητοποιήσεων των προηγούμενων χρόνων που πέραν από το αίτημα για τέλος της λιτότητας είχαν και το αίτημα για περισσότερη Δημοκρατία.

Να σκεφτούμε πάνω στα λαϊκά αιτήματα που αναδύθηκαν μέσα από την πρωτοφανή κρίση του πολιτικού μας συστήματος.

Και στη βάση αυτών των αναλύσεων να προτείνουμε μεταρρυθμίσεις που θα θωρακίζουν τον κοινοβουλευτισμό, θα ενισχύουν την λαϊκή παρέμβαση, θα κατοχυρώνουν αυστηρότερη και αποτελεσματικότερη προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Θεραπεία δυσλειτουργιών

Αλλά έχουμε την ευκαρία να θεραπεύσουμε δυσλειτουργίες μεσα από μεταρρυθμίσεις που θα επιλύουν ιστορικές εκκρεμότητες όπως για παράδειγμα στο θέμα του εξορθολογισμού των σχέσεων Εκκλησίας και κράτους.

'Η θα θεραπεύουν θεσμικά εξαμβλώματα, όπως ο νόμος για τη προστασία των υπουργών. Νομίζω ότι η συζήτηση για τις επιμέρους προτάσεις έχει εξαντληθεί. Οι θέσεις και οι απόψεις όλων των πολιτικών δυνάμεων έχουν καταγραφεί. 
Οι διαφορετικές νομικές και πολιτικές προσεγγίσεις έχουν αναλυθεί.

Γι' αυτό από τη μεριά μου θέλω να επιμείνω στην γενική φιλοσοφία αυτής της αναθεώρησης που όπως είπα προηγουμένως έχει αναπτυχθεί στο έδαφος των ερωτημάτων που έθεσε η κρίση, οι λαϊκές κινητοποιήσεις αλλά και η παγκόσμια οικονομική και θεσμική αρχιτεκτονική.

Μια αρχιτεκτονική που δημιουργεί όρους κατίσχυσης της βούλησης διεθνών και εξωθεσμικών κέντρων έναντι της εκφρασμένης δημοκρατικής βούλησης του λαού.

Στην νέα φάση που έχει μπει η παγκόσμια οικονομία αλλά και το θεσμικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, η βούληση του λαού γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να επηρεάσει τις ασκούμενες πολιτικές.

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που ο κοινοβουλευτισμός αλλά και η δημοκρατική αρχή δέχεται διαρκώς πιέσεις από πολλαπλά κέντρα.

Από τις αγορές χρήματος, από τις εντολές και τις παρεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών, από δεκάδες ανεξάρτητες αρχές,

από διεθνείς οργανισμούς και όργανα που αγνοούν συνήθως την λαϊκή ετυμηγορία για να επιβάλλουν πολιτικές προκατασκευασμένες σε συνθήκες εργαστηρίου.

Ενίσχυση του κοινοβουλίου

Και είναι ακριβώς γιαυτό το λόγο που το κοινοβούλιο χρειάζεται να ενισχυθεί παράλληλα με την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση.

Ώστε και οι δύο αυτοί θεσμοί να μπορούν να αντιπαρέλθουν αποτελεσματικά πιέσεις που ενίοτε φτάνουν στα όρια του εκβιασμού.

Σε αυτό λοιπόν αποσκοπούν οι ρυθμίσεις που θέλουν να εγγυηθούν έναν ομαλό πολιτικό κύκλο, ένα πολιτικό κύκλο τετραετίας.

Και από την άλλη μεριά να εξισορροπήσουν αυτή την νέα συνθήκη όχι μέσω θεσμικών αντίβαρων όπως πιθανώς θέλει η φιλελεύθερη θεωρία αλλά μέσω ενός μηχανισμού εσωτερικού στον κοινοβουλευτισμό, που δεν είναι άλλος από το αναλογικό εκλογικό σύστημα.

Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας 

Άρα οι προτάσεις για την αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από την διάλυση της βουλής, η εποικοδομητική ψήφος εμπιστοσύνης,  η υποχρέωση ο Πρωθυπουργός να είναι υποχρεωτικά εκλεγμένο μέλος του Κοινοβουλίου και τέλος η κατοχύρωση του αναλογικού εκλογικού συστήματος λειτουργούν ως σύνολο,
ως αλληλοσυμπληρούμενες ρήτρες που λειτουργούν προς την ίδια κατεύθυνση.

Την ενίσχυση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και την προστασία των δημοκρατικών θεσμών από εξωγενείς παρεμβάσεις.

Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας μεταρρύθμισης είναι λοιπόν ξεκάθαρο σε όλους:

Μια ισχυρή κυβέρνηση, με εγγυημένο τον τετραετή πολιτικό κύκλο αλλά την ίδια στιγμή ένα κοινοβούλιο που δεν θα είναι διακοσμητικό αλλά θα μπορεί να επηρεάζει καθοριστικά την κυβερνητική πολιτική μέσω της καθιέρωσης του αναλογικού εκλογικού συστήματος.

Ένα σύστημα θεσμών που θα λειτουργεί δηλαδή ως μηχανισμός εξισορρόπησης και ελέγχου πιθανών κυβερνητικών αυθαιρεσιών.

Ερχομαι σε ένα κρίσιμο θέμα του διαλόγου που αφορά τον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Επιτρέψτε μου όμως εδώ ένα σχόλιο ειδικά για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας

Και κεντρικό ερώτημα αυτής της συζήτησης ήταν:

Τελικά πρέπει ως ύστατο καταφύγιο να προσφεύγουμε στη λαϊκή ετυμηγορία ή θα πρέπει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκλέγεται από το Κοινοβούλιο ακόμα και με απλή πλειοψηφία των 151 βουλευτών όπως θέλει η Νέα Δημοκρατία;

Είναι αλήθεια ότι στο σημερινό Σύνταγμα προβλέπεται η τελευταία δυνατότητα.

Με την προσθήκη όμως μιας διόλου ασήμαντης λεπτομέρειας.

Ότι η απλή πλειοψηφία αρκεί μόνο: Εφόσον δεν έχουν τελεσφορήσει τρεις διαδοχικές ψηφοφορίες που απαιτούν αυξημένη πλειοψηφία (200. 200 και 180 ψήφων), στη συνέχεια έχει διαλυθεί η Βουλή, έχει εκλεγεί νέα, άρα έχουμε ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΕΚΛΟΓΩΝ, ενώ στη συνέχεια και πάλι επιχειρείται να συγκεντρωθεί αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών.
Αν και μόνο αν και αυτή η τελευταία προσπάθεια αποτύχει εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με απλή πλειοψηφία 151 βουλευτών.

Η διάλυση της βουλής και η μεσολάβηση εκλογών δεν είναι μια τυχαία λεπτομέρεια.

Είναι ο τρόπος που επιλέγει το Σύνταγμα ώστε επιτρέψετε μου την έκφραση να «εκβιάσει» αν θέλετε την συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων για το πρόσωπο του ΠτΔ επειδή ακριβώς αυτός είναι ο επικεφαλής της ελληνικής δημοκρατίας ,ρυθμιστής του πολιτεύματος το πρτόσωπο πάνω στο οποιο πρέπει να εκφράζεται το έθνος.

Εμείς όμως εδώ επιθυμούμε και ορθώς να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που γεννάται στην διατάραξη του ομαλού κυβερνητικου κύκλου τετραετίας. Με τι πρέπει να το αντικαταστήσουμε;

Η προεδρική.... κατολίσθηση του πολιτικού συστήματος

Πρέπει και εδώ να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός «εκβιασμού» της συναίνεσης και αυτό κάνει η πρόταση μας με τις διαδοχικές ψηφοφορίες και τελικά με την απευθείας εκλογή από το λαό ως ύστατη καταφυγή εφόσον δεν επιτευχθεί η συναίνεση.
Ο φόβος για Προεδρική κατολίσθηση του πολιτικού μας συστήματος...
Στο σημείο αυτό το λεκτικό ατόπημα του πρωθυπουργου διόρθωσε ο βουλευτής της ΝΔ Κωνσταντίνος Τασούλας, λέγοντάς του «διολίσθηση».

Ο πρωθυπουργός συνέχισε: διολίσθηση. Όμως αυτός ο ισχυρισμός είναι παντελώς αβάσιμος, καθώς το πολίτευμα καθίσταται προεδρικό ή ημιπροεδρικό όχι με βάση το τρόπο εκλογής αλλά με βάση τις αρμοδιότητες του ΠτΔ.

Αντίθετα με την πρόταση της ΝΔ για εκλογή του ΠτΔ με 151 βουλευτές, νοθεύεται ο μηχανισμός επίτευξης συναίνεσης που πρέπει να επιτάσσει το Σύνταγμα στο βαθμό που στο πρόσωπο του ΠτΔ θέλουμε τον εκφραστή της ενότητας του έθνους και τον ρυθμιστή του πολιτεύματος.

Το άρθρο 30

Και θα καταλήγουμε σε έναν ΠτΔ έναν διορισμένο - τοποτηρητή της εκάστοτε συγκυριακής απλής πλειοψηφίας της Βουλής. Αυτή είναι θεσμικά προβληματική πρόταση που αλλοιώνει το κύρος του Θεσμού του ΠτΔ που δεν πρέπει να είναι τοποτηρητής της εκάστοτε πλειοψηφία. Ακουσα και το σχόλιο της ΝΔ σε σχέση με την καταψήφιση του άρθρου 30: τι λέει το άρθρο 30; Ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από τη Βουλή.

Και επειδή το άρθρο αυτό δεν είναι αναθεωρητέο επιχειρηματολογεί η ΝΔ ότι αυτό σημαίνει πως πλέον αποκλείεται η προσφυγή στο λαό.

Μα ο γενικός κανόνας που θέτει το άρθρο 30 δεν παραβιάζεται.

Αρμόδιο όργανο για την εκλογή εξακολουθεί να είναι η Βουλή ενώ η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία λειτουργεί ως ύστατο καταφύγιο, δηλαδή ως εξαίρεση στο γενικό κανόνα.

Ο λογος – έχω την πεποίθηση – γι αυτές τις ψευδοερμηνείες της αντιπολίτευσης δεν καθοδηγούνται από άγχος για την διατήρηση του συνταγματικού νομικού συστήματος.

Το πρόβλημά τους είναι άλλο. Και είναι απόλυτα ιδιοτελές και καιροσκοπικό.

Η θέση αυτή πηγάζει από την επιθυμία, αν τυχόν κερδίσει τις επόμενες εκλογές, να μπορούν να εκλέξουν ΠτΔ με 151 ψήφους το 2020. Δεν θα τις κερδίσετε. Οφείλετε να συζητάτε με θεσμική ευθύνη. Αν συζητάτε με αυτές τιςε σκοπιμότητες τότε μιλάμε για την αποθέωση του πολιτικού καιροσκοπισμού που εργαλιοποιεί ακόμη και τη συνταγματική μεταρρύθμιση. Αυτό είναι ενδεικτικό του τρόπου σκέψης της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και ενδεικτικό της διαφορετικής μας προσέγγισης απέναντι στους θεσμούς. 

Εμείς είχαμε την ευκαιρία το 15, να προτείνουμε ένα κομματικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ για ΠτΔ.

Δεν το πράξαμε.

Επιλέξαμε να εκλεγεί ο ΠτΔ με πάνω από 200 ψήφους, όπως και έγινε.

Εσείς ακόμη και σε αυτό το θέμα όμως σκέφτεστε με όρους εκδίκησης.

Και δε το κρύβετε.

Και ξέρετε αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο θα σας καταψηφίσει ο ελληνικός λαός στην επόμενη κάλπη.

Για να μη σας δώσει μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να ακυρώσετε μια προοδευτική θεσμική τομή και για να μην οδηγήσετε σε αυτή τη πρωτοφανή θεσμική αλλοίωση και υποβάθμιση του κύρους και του θεσμικού ρόλου του ΠτΔ.

Το άρθρο 32

Προσέξτε όμως κάτι ακόμα σημαντικό. Η ΝΔ φρόντισε λίγο πριν και κατά την διάρκεια της προηγούμενης συζήτησης να διαδώσει την ψεύτικη είδηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τάχα σκέφτετε να τραβήξει βουλευτές του από το άρθρο 32 να μην το ψηφίσουν γιατί θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεδομένο ότι δεν θα είναι πλειοψηφία και επιχειρεί δήθεν να δημιουργήσει γαλάζια παρένθεση.

Εμείς με τους θεσμούς δεν παίζουμε. Την ίδια στιγμή είχαν φροντίσει να πουν ότι θα ψηφίσουν το άρθρο 86 και με τρόπο μυστικό φρόντισαν να μην ψηφίσουν την ερμηνευτική δήλωση του άρθρου 86. Που λεει ότι η αποσβεστική προθεσμία αφορά τα δικήματα που τελέστηκαν κατά την άσκηση και όχι επ ευκαιρία αυτής. Αυτή η ερμηνευτική δήλωση θα είχε και αναδοριμική ισχύ ώστε η δωροδοκία να μην θεωρείτε παραγεγραμμένη. Γιατί το έκανε αυτό η ΝΔ; Ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Δεν ξέρω αν σας καθοδήγησε ο κ. Γεωργιάδης που βγαίνει στα παράθυρα αλλά δεν λεει ότι είναι αθώος για όσα τον κατηγορούν. Έρχεστε λοιπόν στον πυρήνα την καρδιά των αλλαγών που θελουμε να κάνουμε στο άρθρο 86 και με μυστικό τρόπο δεν το ψηφίζετε και δεν παίρνει πάνω από 180. Εμείς δεν αντιμετωπίζουμε την αναθεώρηση με βάση πολιτικές σκοπιμότητες ή με βάση τα ανοικτά θέματα που έχουν τα στελέχη μας με Δικαιοσύνη γιατί δεν έχουν. Εσείς το κάνετε.

Η πρόταση μας για την νέα αρχιτεκτονική του πολιτεύματος όμως υπακούουν και οι υπόλοιπες προτάσεις μας.
Με την κατοχύρωση του λαϊκού δημοψηφίσματος, της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας αλλά και του υποχρεωτικού δημοψηφίσματος σε περίπτωση διεθνούς σύμβασης που παραχωρεί κυριαρχικές αρμοδιότητες της κράτους σε διεθνή οργανισμό ενισχύουμε τη λαϊκή συμμετοχή και ικανοποιούμε ένα πάγιο λαϊκό αίτημα που ήρθε στην επιφάνεια στα πρώτα σκοτεινά χρόνια των Μνημονίων.

Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών

Ξέρουμε ότι η ΝΔ δεν θα συμφωνήσει. Δεν συνάδει η εμπιστοσύνη στον λαό με την αριστοκρατική αντίληψη που έχει για την πολιτική.
Είμαστε όμως βέβαιοι ότι η επόμενη βουλή θα δώσει την έγκρισή της σε αυτή την αναγκαία συνταγματική παρέμβαση.

Με την κατάργηση, επίσης, της κατάπτυστης διάταξης για την ευθύνη των Υπουργών, που τόσο ήθελε να αποφύγει η Νέα Δημοκρατία. Δεν θα είστε πλειοψηφία στην επόμενη βουλή αλλά μας δυσκολεύετε γιατί είναι αμφίρροπο αν θα έχουμε 180 βουλευτές.
Με την θεσμοθέτηση των θητειών των Βουλευτών, και τον περιορισμό της ασυλίας τους αποκλειστικά σε αδικήματα που σχετίζονται με τα καθήκοντά τους επιχειρούμε να δημιουργήσουμε τους όρους για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα, να καταπολεμήσουμε στον πυρήνα τους το πελατειακό κράτος και την οικογενειοκρατία, να διαμορφώσουμε το έδαφος για την αναγέννηση της πραγματικής πολιτικής.

Οι σχέσεις κράτους - Εκκλησίας

Με την πρότασή μας, τέλος, για την κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του Κράτους και την υποχρεωτικότητα του πολιτικού όρκου κάνουμε ένα υπερώριμο και αναγκαίο βήμα για τον εξορθολογισμό των σχέσεων της Εκκλησίας με το κράτος.

Ένα βήμα που και οι φωτισμένες δυνάμεις της Εκκλησίας αναγνωρίζουν ως αναγκαίο για να είναι σαφές τι ανήκει στο Θεό και την συνείδηση και τι αφορά την δημόσια σφαίρα και τη λειτουργία του κράτους.
ΒΡΟΥΤΣΗΣ: Το άρθρο 32 θα το ψηφίσετε;

Τσίπρας: Δεν ακούτε μάλλον τι λέω. Είπα ότι εμείς δεν παίζουμε με τους θεσμούς και το Συνταγμα. Εμείς θα ψηφίσουμε, εσείς δεν ψηφίζετε το άρθρο 86

Ερχομαι και πάλι στο άρθρο 3. Εσείς κ. Μητσοτάκη ως δήθεν φιλελεύθερος έρχεστε και το καταψηφίζετε. Αυτή η στάση κ. Μητσοτάκη – και εσεις έχετε πολλές τάσεις στο κόμμα σας – είναι αποφιλελευθεροποίηση του φιλελευθερισμού. Αυτή είναι η ΝΔ.

Τα κοινωνικά δικαιώματα

Κλείνοντας ήθελα να πω ότι το σημείο που γίνονται απολύτως σαφείς οι πολιτικές διαχωριστικές γραμμές, είναι τα ανταγωνιστικά κοινωνικά και οικονομικά σχέδια για την χώρα και για τους πολίτες είναι στο ζήτημα της προστασίας των κοινωνικών δικαιωμάτων και του δημόσιου ελέγχου στα κοινά αγαθά.

Η πρόταση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι εμβληματική και ως προς αυτό.

Διότι έρχεται να αντιστρέψει τη διεθνή τάση χαλάρωσης της κοινωνικής προστασίας, η οποία δεν είναι καθόλου συμβολική, αλλά αντιθέτως έχει άμεσες και σημαντικές κανονιστικές συνέπειες.

Η ΝΔ είναι λογικό να αντιπαρατίθεται στην συνταγματική κατοχύρωση της δωρεάν και καθολικής πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και για τους ανασφάλιστους πολίτες διότι οραματίζεται την υγεία ως πεδίο κερδοφορίας μεγάλων ιδιωτικών ομίλων.

Είναι λογικό να αντιπαρατίθεται στην ενίσχυση της συνταγματικής προστασίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων διότι θέλει να επανεκκινήσει τη διαδικασία απορύθμισης της αγοράς εργασίας και να επιβάλλει εκ νέου τη συνθήκη της εργασιακής ζούγκλας.

Είναι λογικό να μην επιθυμεί την κατοχύρωση του δημόσιου ελέγχου στις υποδομές ηλεκτρικού ρεύματος και νερού διότι επιδιώκει την παραχώρηση τους σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα αγνοώντας τόσο τα διδάγματα από παρόμοια εγχειρήματα σε ολόκληρο τον κόσμο που οδήγησαν στην απαξίωση των δικτύων, όσο όμως και την σύγχρονη τάση να επιστρέφουν τα δίκτυα σε δημόσιο έλεγχο ακόμα και σε χώρες πρωτοπόρους στην νεοφιλελεύθερη απορύθμιση.

Είναι δεδομένο ότι η συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση παρότι ενίοτε γίνεται εξαιρετικά τεχνική μας οδηγεί σε αποκρυστάλλωση ιδεολογικών συγκρούσεων.
Γιαυτό και εμείς θα επιδιώκουμε πάντοτε αυτή η συζήτηση, αυτή η αντιπαράθεση να γίνει κτήμα του ελληνικού λαού.

Για να κατανοήσουν ότι εδώ δεν έχουμε τη σύγκρουση απλώς δύο πολιτικών δυνάμεων. Του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη σύγκρουση δύο κόσμων, δύο υπαρκτών τάσεων μέσα στην κοινωνία: 

Από τη μια πλευρά την τάση που επιδιώκει την ενίσχυση του αυταρχισμού, την απαξίωση των δημόσιων αγαθών, την υποταγή της πολιτικής στους τεχνοκράτες και την ελίτ, την ανάθεση της διεύθυνσης των κοινωνιών στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους.

Την τάση δηλαδή που πολιτικά εκφράζει σήμερα η νέα δημοκρατία.

Και από την άλλη πλευρά έχουμε την κοινωνική τάση που επιδιώκει την ενίσχυση της δημοκρατίας και της λαϊκής παρέμβασης, την ενισχυμένη προστασία των κοινων αγαθών και των κοινωνικών δικαιωμάτων, την αποκατάσταση της σχέσης εμπιστοσύνης στον κοινοβουλευτισμό και την άμεση εμπλοκή του λαού στη λήψη των αποφάσεων.
Την τάση δηλαδή που πολιτικά εκφράζεται σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το φθινόπωρο οι εθνικές εκλογές

Δύο τάσεις, δύο κόσμοι, δύο πολιτικά σχέδια.
Αυτό είναι και το μεγάλο δίλημμα των επόμενων αναμετρήσεων. Στις 26 Μαίου στις ευρωεκλογές και το φθινόπωρο για τις εθνικές.

Και ο ελληνικός λαός θα πάρει θέση όπως έχει πάρει θέση και στις προηγούμενες αναμετρήσεις.
Πήρε θέση το 2012 όταν ανέτρεψε τη δικομματική συνθήκη στην ελλάδα.
Πήρε θέση το 2015 όταν επέλεξε την μεγάλη πολιτική ανατροπή.
Θα πάρει θέση και το 2019.
Και δεν θα επιτρέψει την παλινόρθωση του παλιού πολιτικού κατεστημένου.
Ο λαός ήρθε ορμητικά στα πράγματα με τις κινητοποιήσεις και την ψήφο του. Δεν ήρθε στο προσκήνιο για να αποχωρήσει κανά σε μια τετραετία. Ο λαός και ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθαν για να μείνουν και θα μείνουμε για να προχωρήσουμε στις μεγάλες μεταρρυθμιστικές τομές. Οι πολίτες θα ξέρουν το φθινόπωρο θα γνωρίζουν ότι ψηφίζουν και για να τελεσφορήσει η συνταγματική αναθεώρηση.

Και είναι λογικό η Νέα Δημοκρατία να προσπαθεί είτε να υποβαθμίσει είτε να αντιπαρατεθεί ανοιχτά σε αυτό το μεγάλο εγχείρημα.

Ομιλία στη #Βουλή στη συζήτηση επί των προτάσεων για αναθεώρηση διατάξεων του Συντάγματος, σύμφωνα με τα άρθρα 110 του Συντάγματος και 119 του Κανονισμού της Βουλής. #Vouli https://t.co/tfS0eOUCI0

— Prime Minister GR (@PrimeministerGR) March 14, 2019