Σκληρή γλώσσα από Παπανδρέου για τις... γέφυρες του Τσίπρα

Με μελανά χρώματα περιέγραψε την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα 10 χρόνια μετά την είσοδό της στην περίοδο των μνημονίων ο πρώην πρωθυπουργός.

«Χωρίς περιστροφές, μπορεί να χαρακτηριστεί με μια πρόταση: πηδήσαμε με ευκολία, από το κράτος των νταβατζήδων, στο κράτος των μαφιόζων και των παρακρατικών, αντάμα με φασίστες και ακροδεξιούς, από τη μια και με θιασώτες της βίας ως μαμής της ιστορίας από την άλλη» είπε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Παπανδρέου και απάντησε στα ανοίγματα του Αλέξη Τσίπρα: 

«Με μεγάλη ευκολία, βαφτίζονται μέλη μιας κατ’ όνομα βεβαίως, προοδευτικής συμμαχίας, ο κ. Παυλόπουλος, ο κ. Καμμένος, ο κ. Παπαγγελόπουλος. Και άλλες επιφανείς προοδευτικές προσωπικότητες.

Όπως με μεγάλη ευκολία, χαρακτηρίζονται προοδευτικές, επιλογές που ως μιας χρήσης κινήσεις, αντί να αποσκοπούν σε μια καλύτερη επόμενη ημέρα, και επομένως με τη συμμετοχή των πολιτών, μετατρέπονται σε διλημματικού χαρακτήρα, αχρείαστα και επιβλαβή διλήμματα, που χωρίζουν τους πολίτες».

Ολόκληρη η ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου:

Αγαπητές συντρόφισσες, αγαπητοί σύντροφοι,

Θέλω να σας ευχαριστήσω για τη σημερινή σας παρουσία.

Είναι μεγάλη η χαρά μου που βρισκόμαστε σήμερα, μετά από αρκετό καιρό, για να μιλήσουμε για τους κοινούς μας, είμαι βέβαιος, προβληματισμούς, αλλά και για τη συλλογική μας πορεία στο μέλλον.

Για όλα όσα μας μας πικραίνουν, μας στεναχωρούν, μας θυμώνουν, αλλά και μας πεισμώνουν για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.

Είμαστε από εκείνη την πάστα των ανθρώπων, που ξέρουμε καλά ότι, στα δύσκολα έχει αξία η συμμετοχή, ο αγώνας.

Στα δύσκολα μας χρειάζονται οι συνάνθρωποί μας, οι συμπολίτες μας.

Αυτή η ανάγκη μας οδήγησε και στη δημιουργία του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ μας.

Το ΚΙΝΗΜΑ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, ιδρύθηκε ως κύτταρο μιας νέας πολιτικής ζωής.

Ως μήτρα δημιουργίας και γέννησης μιας πολιτικής δύναμης αρχών και αξιών.

Δύναμης ικανής να λειτουργήσει ως έκφραση μιας διαφορετικής αντίληψης για τα περιεχόμενα και την άσκηση της πολιτικής.

Περάσαμε δύσκολα. Δώσαμε αγώνες με μόνο εφόδιο την αγωνιστικότητα μας και την προσήλωση στις αρχές μας. Είμαστε όμως αποφασισμένοι να μην ξεχάσουμε την ιστορία μας. Να μην εγκαταλείψουμε τη μάχη.

Είμαστε δύναμη καταλυτική.

Είναι χαρακτηριστικό εξάλλου ότι, στην Ιδρυτική μας Διακήρυξη, δηλώνουμε ότι στρατηγική μας επιλογή είναι, να διαδραματίσουμε καταλυτικό ρόλο στην ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων.

Βλέποντας τώρα, σήμερα, με την απόσταση που μας χωρίζει από εκείνη την πρώτη στιγμή τα πράγματα, αλλά και αναλογιζόμενος την πορεία μας μέχρι σήμερα, μπορώ να πω ότι, αισθάνομαι μια ικανοποίηση, για έναν και μόνον λόγο:

Γιατί, επιδείξαμε μια άλλη αντίληψη για την πολιτική.

Με συνέπεια στις αρχές, στις αξίες, στα ιδανικά της δημοκρατίας, της ελευθερίας και του σοσιαλισμού, με ήθος, με επιμονή στα ουσιώδη.

Αρνηθήκαμε την παραπολιτική και το πολιτικό κουτσομπολιό που σκόπιμα προωθήθηκε στα χρόνια της κρίσης για να θολώσει την ουσία.

Αναδείξαμε αλήθειες, προωθήσαμε τον ζωντανό διάλογο για να φωτίσουμε την διαφορετικότητα μεταξύ των αντιλήψεων, των απόψεων και των θέσεων στον προοδευτικό χώρο.

Αρνηθήκαμε τη ρητορική του μίσους και του διχασμού, που αναζητούσε εξιλαστήρια θύματα για να συγκαλύψει τα πραγματικά προβλήματα του λαού και της χώρας.

Κρατάμε αυτήν την σημαία, του δημοκρατικού ήθους, ψηλά.

Και αυτό μας φέρνει απέναντι στις δυνάμεις του σκοταδισμού, του μίσους και της βίας, όπου γης.

Βρισκόμαστε στην πρωτοπορία ενός αγώνα για τη διάσωση και εμβάθυνση της δημοκρατίας.

Της δημοκρατίας που απειλείται σήμερα.

Παρακολουθήσαμε το τρομακτικό έγκλημα στη Νέα Ζηλανδία.

Από εδώ, από την Ελλάδα, στέλνουμε μήνυμα αλληλεγγύης στις οικογένειες των θυμάτων και στο λαό αυτής της φίλης χώρας.

Ο λαός της στάθηκε κοντά μας, θυσιάστηκε στα βουνά και στις ακτές της Κρήτης για να πολεμήσει μαζί μας τον ναζιστικό ζυγό.

Ο Ελληνικός λαός, δεν ξεχνά.

Πολεμήσαμε μαζί, απέναντι σε μια ιδεολογία αυταρχισμού, ρατσισμού, ξενοφοβίας και αντι-σημιτισμού που έφερε την καταστροφή στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, όπως και σε πολλές άλλες γωνιές του κόσμου.

Από αυτόν τον δημοκρατικό αγώνα ξεπήδησε η ιδέα της Ευρώπης. Από αυτόν το αγώνα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Είναι αυτές οι αξίες που σήμερα απειλούνται. Και μαζί απειλείται η Ευρώπη.

Μια Ευρώπη που διακηρύσσει ότι, αξίζει ο κάθε άνθρωπος, ισότιμα, με δικαιώματα και υποχρεώσεις σε μια δημοκρατία που τον σέβεται. Που ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια δεν αλλάζει, δεν διαφοροποιείται, σύμφωνα με την εθνικότητα, τη θρησκεία, τη φυλή, το φύλο, τη σεξουαλική προτίμηση, την πολιτική τοποθέτηση.

Είναι κτήμα - δικαίωμα όλων.

Αυτές οι αρχές απειλούνται. Και αυτή δεν είναι μια σύγκρουση με ακραίους Ισλαμιστές που προωθούν τη βία.

Χθες, ο εγκληματίας ήταν χριστιανός.

Γι’ αυτό, ο δικός μας αγώνας, στρέφεται απέναντι σε κάθε ακραία, βίαιη, μισαλλόδοξη πράξη και ρητορική, από όπου και αν προέρχεται.

Η βία δεν έχει θεό, ούτε ιδεολογία. Η βία είναι απλά, ωμή βία.

Είναι καταδικαστέα παντού και πάντα.

Αλλά εμείς, οι δημοκράτες, σοσιαλιστές, πρέπει να προβληματιστούμε. Γιατί σήμερα, γιατί τώρα, γιατί η έξαρση μίσους, φόβου και βίας;

Χθες μιλούσα με τον Gordon Brown, πρώην Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας. (Ίσως, της πρώην Μεγάλης Βρετανίας).

Μιλήσαμε για το Μπρέξιτ. Μιλήσαμε για την άνοδο των ακραίων φωνών. Μιλήσαμε για τα προβλήματα της εποχής μας.

Θυμηθήκαμε τους πρώτους μήνες της οικονομικής κρίσης. Όταν η Ελλάδα βρέθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή της. Ο ίδιος ήταν βαθύτατα αλληλέγγυος με την Ελλάδα και τις προσπάθειες της κυβέρνησής μας.

Όταν απαίτησα από τους συντηρητικούς εταίρους μας να μην ζητούν μόνο από μένα να χτυπήσω τη φοροδιαφυγή αλλά να κινηθούν και οι ίδιοι,

Όταν ζήτησα να παρέμβουν στο δικό τους τραπεζικό σύστημα που βοηθούσε τους φοροφυγάδες να κρύβουν λεφτά σε φορολογικούς παραδείσους,

Είχα τότε την απόλυτη στήριξη του Gordon Brown, από τους λίγους, τότε, προοδευτικούς πρωθυπουργούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όταν οι συντηρητικοί της ΕΕ μας καταδίκαζαν και θέλησαν να μας τιμωρήσουν για την στατιστική απάτη του Καραμανλή, ο ίδιος έλεγε, τότε, δεν είναι ώρα για τιμωρία αλλά για αλληλεγγύη. Όταν έλεγαν ότι το πρόβλημα ήταν αποκλειστικά ελληνικό, ανταπαντούσε ότι καμία χώρα μόνη της δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα απέναντι στη λαίλαπα των φοβισμένων αγορών.

Αναφέρω τα παραπάνω γιατί η εποχή μας έχει φέρει και φέρνει ραγδαίες αλλαγέςπου μας αγγίζουν όλους.

Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας έχει επιτρέψει στο κεφάλαιο να ξεφύγει από τις υποχρεώσεις του, όπως τις προέβλεπε το κοινωνικό συμβόλαιο που χαρακτήριζε την σοσιαλδημοκρατία και την Ευρώπη, στον μεταπολεμικό κόσμο.

Η συγκέντρωση του πλούτου έχει δημιουργήσει τεράστιες ανισότητες.

Είναι ύβρις, μια χούφτα οικογένειες να έχουν πλούτο όσο το 50% του πληθυσμού της υφηλίου, κάτι μάλιστα, που χειροτέρεψε μετά την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών.

Μαζί συγκεντρώνουν και τεράστια εξουσία. Μεγαθήρια κυριαρχούν σε πέντε τομείς:

Στην Ενέργεια, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην βιομηχανία αγρο-διατροφής, στη φαρμακευτική βιομηχανία, και στην ψηφιακή τεχνολογία - και μαζί στα ΜΜΕ.

Η δύναμή τους αιχμαλωτίζει κυβερνήσεις, διαφθείρει συνειδήσεις, αναπαράγει ανισότητες και πολλές φορές βλάπτει σοβαρά την υγεία των πολιτών, της δημοκρατίας και του πλανήτη μας.

Οι τεχνολογικές εξελίξεις ανατρέπουν δεδομένα - ναι μεν, με θετικές πλευρές, όπως της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης - όμως οι ίδιες εξελίξεις φέρνουν και δυνατότητες φακελώματος των πολιτών όπως ποτέ άλλοτε, είτεαπό κυβερνήσεις είτε από μεγάλες πολυεθνικές.

Απειλή άμεση για τη δημοκρατία και την ελευθερία μας.

Με την τεχνητή νοημοσύνη και την ρομποτική έρχονται ανατροπές στις συγκοινωνίες, σε πάμπολα επαγγέλματα, όπως τους οδηγούς και τους δικηγόρους, την ιατρική και την παιδεία, όπου θα απαλλάξουν πολλούς από τη χειρωνακτική ή ρουτινιάρικη εργασία αλλά και θα εκτοπίσουν εκατομμύρια ατόμων από το δικαίωμα σε μια δουλειά.

Επιπλέον, η ανθρώπινη κοινωνία έχει προωθήσει ένα μοντέλο ανάπτυξης που δεν είναι πια βιώσιμη. Η κλιματική αλλαγή είναι επί θύραις. Φέρνει μια νέα προσφυγιά, συγκρούσεις για βασικά αγαθά, όπως το νερό, τον καθαρό αέρα, τη χρήση γης, τη διάσωση των θαλασσών μας από τα πλαστικά, την υπεραλίευση και υπερθέρμανση.

Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, κάποιοι λένε ότι, δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ αριστερών και δεξιών, μεταξύ συντηρητικών και προοδευτικών.

Και όμως, ακριβώς λόγω αυτών των φαινομένων αναδύονται νέες διαφορές, βαθιά πολιτικές διαφορές για το πως αντιμετωπίζουμε τις μεγάλες και πρωτόγνωρες προκλήσεις της εποχής μας.

Από τη μία, μπροστά σε αυτά τα νέα δεδομένα, οι δεξιές δυνάμεις καλλιεργούν το φόβο, τη μισαλλοδοξία, την απομόνωση αλλά και την αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων.

Το ζήσαμε και εμείς, όταν κατηγορούσαν τους Έλληνες ως τεμπέληδες - ψέμα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΟΣΑ -, αλλά ένα ψέμα που επέτρεψε σε πολλούς στην ΕΕ να μην αναζητήσουν τα πραγματικά προβλήματα του καπιταλισμού και της οικονομικής κρίσης.

Δυστυχώς το ζήσαμε και εντός της Ελλάδας, όταν και η ΝΔ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να αντιμετωπίσουν κατάματα τις δομικές ασθένειες της ελληνικής πελατειακής οικονομίας, σκίζανεμνημόνια, πέταγαν τρόικες στη θάλασσα, και καλλιεργούσαν το μίσος - ακόμα και βία - απέναντι στους «Πινοσέτ» και «γερμανοτσολιάδες».

Από την άλλη υπάρχει η προοδευτική σοσιαλιστική πρόταση. Αυτή που λέει ότι η απομόνωση δεν λύνει τα προβλήματα. Το Μπρέξιτ για παράδειγμα, δεν μπορεί να δώσει δύναμη στον βρετανό να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή, την προσφυγιά, τις παγκόσμιες ανισότητες.

Μόνο μέσα από την παγκόσμια συνεργασία μπορούμε να βρούμε λύσεις. Και η ΕΕ πρέπει να πρωτοπορήσει - προοδευτικά.

Για αυτό είμαστε απέναντι στον υπερεθνικισμό, στον εμπορικό πόλεμο, σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο Κίνας και ΗΠΑ, στο χτίσιμο τειχών που δίνουν μόνο ψευδαίσθηση προστασίας. Από ποιους; Τους κατατρεγμένους της γης;

Αλλά και στις λύσεις που πρέπει να υπάρξουν είμαστε απέναντι σε εκείνες που και πάλι ρίχνουν τα βάρη στο φτωχό και την μεσαία τάξη - όπως έκανε ο Μακρόν.

Μείωσε τους φόρους στους πλουσίους και με αφορμή την κλιματική αλλαγή επέβαλε φόρο στην ενέργεια που χτύπησε όμως τον εργαζόμενο που παίρνει το αμαξάκι του στη δουλειά και δεν τα βγάζει πέρα. Και ξεσηκώθηκαν τα κίτρινα γιλέκα.

40 οικονομολόγοι των ΗΠΑ προτείνουν φόρο επί των αερίων του θερμοκηπίου, αλλά όμως, τα έσοδα να διανεμηθούν στους φτωχότερους της χώρας.

Άλλο βασικό ερώτημα, ως απόρροια όλων αυτών των εξελίξεων είναι, αν η τεχνολογία, θα μειώσει τις ανισότητες, αν θα συμβάλλει στην κοινωνική συνοχή, αν θα δώσει πραγματική φωνή στον πολίτη ή αν, αντιθέτως, ο πολίτης θα βρεθεί όλο και περισσότερο μόνος και αδύναμος.

Παγκόσμια συνεργασία σημαίνει και παγκόσμια δικαιοσύνη.

Σημαίνει δίκαιη διανομή του πλούτου.

Σημαίνει μεγαλύτερη φωνή στον πολίτη.

Σημαίνει περισσότερη, όχι λιγότερη, δημοκρατία.

Σημαίνει να χτυπήσουμε την ανισότητα, την παγκόσμια φοροδιαφυγή, την υπερσυγκέντρωση εξουσίας σε λίγους.

Και ο δικός μας πατριωτισμός αναδεικνύει την προσφορά μας σε μια παγκόσμια κοινωνία δικαίου, δημοκρατίας, ελευθερίας και βιώσιμης ανάπτυξης.

Ο δικός μας πατριωτισμός σημαίνει, αυτές τις αρχές να τις εφαρμόσουμε στη δικιά μας πατρίδα.

Ο δικός μας πατριωτισμός αναδεικνύει τις δυνατότητες του Ελληνισμού, αλλά αφού τον απελευθερώσουμε από δουλείες, από πελατειακά συστήματα που τον κρατούν όμηρο, ώστε να γίνουμε παραγωγικοί και δημιουργικοί, περήφανοι για τη χώρα μας και την προσφορά μας σε μια κοινωνία δικαίου.

Βεβαίως, μέσα στην κρίση, δεν καταφέραμε να καταστήσουμε τις δικές μας απόψεις κυρίαρχες, αλλά ας κοιτάξουμε γύρω μας, σε τι περιβάλλον καλούμαστε να πολεμήσουμε.

Δεν σας κρύβω ότι, ακόμη και αν δω τα πράγματα υπό το πρίσμα μιας αυστηρής ματιάς, πάλι ικανοποιημένος θα είμαι, αναλογιζόμενος ότι, είμαστε οι μοναδικοί που προσπαθήσαμε να αξιολογήσουμε τα διδάγματα από την κρίση.

Ακόμα περισσότερο να έχουμε και σήμερα - 10 χρόνια μετά, ρηξικέλευθες προτάσεις δίνοντας ελπίδα και αισιοδοξία για τις προοδευτικές αλλαγές στην χώρα μας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Όλοι γνωρίζουμε, πώς από το Γενάρη του 2015, φτάσαμε στο σήμερα. Ενδεχομένως, μπορεί μεταξύ μας να υπάρχουν κάποιες διαφορετικές προσεγγίσεις για τα πώς και τα γιατί αυτής της πορείας. Όμως τα γεγονότα μας δικαίωσαν. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, φαίνεται η σημασία αυτών που επαναλαμβάνουμε ακούραστα τα τελευταία χρόνια.

Γιατί σε λίγο, στα τέλη του χρόνου, συμπληρώνεται μια δεκαετία από την εκδήλωση της κρίσης στην Ελλάδα, εντούτοις, ποια μεταβολή στις αντιλήψεις, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές των πολιτικών δυνάμεων;

Όλοι πολιτεύονται ως να μην έχει συμβεί τίποτα στη χώρα τα τελευταία 10 χρόνια. Και το χειρότερο;

Ουδείς συζητά για τα πραγματικά προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας και της χώρας.

Αναμονή για εναλλαγή στην εξουσία χωρίς να μιλάμε για τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής.

Για τις αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση.

Όλα προχωρούν λες και υπάρχει μια σιωπηρή συμφωνία, να ξαναζήσουμε ό,τι ζήσαμε αυτά τα τελευταία 10 χρόνια.

Αλλιώς, δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά αυτή η πολιτική νιρβάνα. Η απάθεια, η παραίτηση, η άφεση στις αγκάλες μιας σαγηνευτικής ανώτερης δύναμης, που θα μας σώσει και πάλι.

Εύκολη ήταν η ρητορική την οποία όμως δεν μπορεί πια να πιστέψει ο Ελληνικός λαός.

Εκείνη με την οποία του έταξαν ότι, η κρίση αντιμετωπίζεται με τα Ζάππεια ή με το να χορεύουμε στο ταψί τις διεθνείς αγορές.

Όλα αυτά διαιώνιζαν το υπάρχον φαύλο σύστημα.

Έτσι εξηγείται αυτή η στάση, αυτή η συμπεριφορά, του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού συστήματος, που πορεύεται χέρι - χέρι, με ένα εξωθεσμικό σύστημα εξουσίας.

Έτσι ώστε, το ένα χέρι να νίβει το άλλο.

Έτσι εξηγείται αυτός ο ασφυκτικός εναγκαλισμός συμφερόντων, κατεστημένων και πολιτικής σκοπιμότητας, με όμηρο τις υγιείς παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.

Αυτή είναι η ρίζα του ελληνικού προβλήματος!

Ποιος είχε και έχει το θάρρος να το πει;

Ποιος είχε και έχει το θάρρος να συγκρουστεί;

Όχι η ΝΔ, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εμείς!

Το αποδείξαμε. Ακόμα και μέσα στην κρίση - με θεούς και δαίμονες εναντίον μας.

Αλλά σήμερα, δεν είναι άμοιρος ευθυνών και ο Ελληνικός λαός.

Η κρίση δίδαξε.

Η κρίση πόνεσε.

Και η αλλαγή δεν θα έρθει με ένα νέο app στο κινητό μας, μια ψήφο σε σωτήρες, ή μια ζαριά σε ένα καζίνο πολιτικών επιλογών.

Η αλλαγή έρχεται με αγώνα.

Με διάθεση για αλλαγή.

Να αλλάζουμε και εμείς.

Και εμείς αυτό εκπροσωπούμε. Τη διάθεση για αγώνα.

Αλλά και ακόμα περισσότερο,

Την πίστη ότι μπορούμε.

Την πίστη στις δυνάμεις του Ελληνικού (αν θέλετε και κάθε) λαού.

Φέτος θυμόμαστε τον Ανδρέα Παπανδρέου, 100 χρόνια από την γέννησή του.

Όταν μιλούσε για ανεξαρτησία, είχε μπροστά του βάσεις αμερικανικές και παρεμβάσεις στρατιωτικές.

Αλλά ήξερε καλά ότι οι δομές της εξάρτησης ήταν βαθιά ριζωμένες στις δομές του ελληνικού κράτους.

Δομές που διαχρονικά καλλιέργησαν στην πολιτική μας κουλτούρα μια αντίφαση: από την μια την εξουσιολαγνεία και από την άλλη την αντι-εξουσία. Μια αντιπαράθεση που μας αναλώνει αλλά δεν απαντά στο βασικό αίτημα:

Να φτιάξουμε μια πολιτεία, ένα κράτος που θα απελευθερώνει αντί να αιχμαλωτίζει τις παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του Ελληνισμού.

Γιατί;

Δεν μπορούμε να είμαστε ένα παγκόσμιο κέντρο εκπαίδευσης αν απελευθερωθούν και τα δημόσια αλλά και να επιτρέψουμε μη κρατικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια;

Δεν μπορούμε να είμαστε ένα παγκόσμιο κέντρο ευζωίας, όπου οι υπηρεσίες υγείας, τουρισμού, διατροφής, πολιτισμού και αθλητισμού, θα είναι τέτοιας ποιότητας ώστε να είναι περιζήτητες στην παγκόσμια κοινή γνώμη;

Δεν μπορούμε να είμαστε πρωτοπόροι στην ανανεώσιμη ενέργεια με τις νέες τεχνολογίες στην γεωθερμία, στην ηλιακή και αιολική ενέργεια, έχοντας πχ πρώτο εθνικό στόχο να είναι αυτόνομα ενεργειακά όλα τα ελληνικά νησιά;

Δεν μπορούμε να βάλουμε εθνικό στόχο, όλες οι υπηρεσίες της πολιτείας να γίνονται ηλεκτρονικά, με ευκολία, με διαφάνεια, με φιλική προσέγγιση στον πολίτη, όπως αποδείξαμε ήδη με το μηχανογραφικό σύστημα για τις επιλογές σχολών από υποψήφιους φοιτητές, ή το ΤΑΞΙΣ, ή την ηλεκτρονική συνταγογράφηση;

Και όλα αυτά δεν θα ξαναφέρουν το δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας μας πίσω στη Ελλάδα, τους νέους μας, που τώρα είναι μετανάστες, σε δουλειές αξιοπρέπειας;

Αλλαγή, απελευθέρωση από ένα πελατειακό σύστημα εξάρτησης, ήταν και είναι η λέξη που διαχρονικά σηματοδότησε την παράταξή μας.

Αυτός είναι ο γόρδιος δεσμός που οι προοδευτικοί πολίτες έχουν χρέος, οφείλουν, να αναλάβουν την ευθύνη και να τον κόψουν.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Αυτό το μεγάλο έργο, που στη δική μας γλώσσα περιγράφεται με μια λέξη, τη λέξη ΑΛΛΑΓΗ, είναι που πρέπει να φέρουμε σε πέρας.

Και μέχρι να το καταφέρουμε, οφείλουμε να είμαστε όλοι παρόντες, ο καθένας με τις δυνατότητές του, αλλά και κυρίως, όλοι εμείς μαζί, συλλογικά από αυτό το μετερίζι, το ΚΙΝΗΜΑ μας, που δημιουργήσαμε όλοι μαζί.

Και βεβαίως, για ένα ακόμη λόγο:

Γιατί αυτό το μεγάλο έργο, η ΑΛΛΑΓΗ, για να έχει και αξία και για να δημιουργήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις μιας βιώσιμης πορείας για τους Έλληνες και τη χώρα, πρέπει να είναι προοδευτική, όλοι εμείς μαζί, συλλογικά, με το ΚΙΝΗΜΑ μας, πρέπει να το εγγυηθούμε.

Καθήκον μας είναι να διαδίδουμε τις απόψεις μας και να ισχυροποιούμε στην κοινωνία τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Να καλλιεργούμε αποτελεσματικά την ανάγκη μιας άλλης πορείας, που θα μας δώσει τη δυνατότητα να πορευτούμε ως λαός και χώρα, με αξιοπρέπεια προς το μέλλον.

Είναι προφανές ότι, οφείλουμε να σεβαστούμε τους όρους της κοινής μας πορείας στο ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ, αλλά άλλο τόσο προφανές είναι ότι, κοινή πορεία είναι αξιόπιστη και αποτελεσματική όταν υπάρχει σεβασμός μεταξύ των συνοδοιπόρων.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Έχω πει πολλές φορές ότι, η κρίση λειτούργησε ως προωθητική δύναμη για την ανάδειξη των διαφορετικών απόψεων στον προοδευτικό χώρο και εσωτερικό της Παράταξής μας.

Δεν ήταν ήσσονος σημασίας οι λόγοι που μας οδήγησαν στην πολυδιάσπαση.

Ούτε και μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι, έχουν εκλείψει οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την εξέλιξη.

Όλοι όμως, κατανοούμε και τη σημασία της συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, και το επισημαίνω απευθυνόμενος προς κάθε κατεύθυνση, δεν είμαστε εμείς που πρέπει να εξηγήσουμε γιατί προχωρήσαμε το 2015 στη λυτρωτική επιλογή της ίδρυσης αυτού του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, δεν είμαστε εμείς που πρέπει να απολογηθούμε γιατί τιμήσαμε την ιστορία της Παράταξής μας, το έργο και την προσφορά της διαχρονικά, μέχρι και την περίοδο της κρίσης, μέχρι και σήμερα, υπερασπιζόμενοι αρχές, αξίες, ιδανικά, μένοντας πιστοί σε αυτά που μας συνδέουν με το σώμα της Ελληνικής κοινωνίας και ιδιαιτέρως με τους προοδευτικούς πολίτες.

Σύμβολα ή ονόματα μπορεί να θυμίζουν την παράδοση, να φέρνουν στο νου μας μνήμες αγώνων, αλλά από μόνα τους δεν είναι αρκετά για να αποδείξουν την πίστη μας στις αρχές μας της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Δεν αρκούν να επιβεβαιώσουν την συνέπειά μας σε ό,τι πιστεύουμε, και βεβαίως, στην ιστορία της Παράταξής μας.

Και εμείς μείναμε σταθεροί και πιστοί, και στα λόγια και στην καθημερινή πράξη, δεν χρειάζεται να αποδείξουμε κάτι.

Έχουμε μαζί μας την αλήθεια των λόγων και των έργων μας.

Με αυτά πορευτήκαμε ακόμα και όταν μας κόστισαν πολιτικά, αλλά συνέβαλαν θετικά στην πορεία του τόπου.

Με αυτήν την αλήθεια, συμμετέχουμε σε μια κοινή προσπάθεια, στο Κίνημα Αλλαγής, μαζί με συντρόφους μας από άλλους χώρους.


Και μιας και αναφέρομαι σε αυτό, θέλω να είμαι και πάλι σαφής.

Για εμάς είναι απολύτως σεβαστή κάθε προσωπικότητα, οποίο κόμμα ή κίνηση ή αυτόνομη ακόμη πορεία και αν έχει επιλέξει.

Εμείς είμαστε που σεβόμαστε πριν από οποιονδήποτε άλλο, την πορεία και την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, που για τόσους από εμάς είναι και η δικιά μας ιστορία.

Σεβόμαστε και όλους τους άλλους συντρόφους που μαζί πορευόμαστε στην προσπάθεια αυτή.

Αλλά πέραν αυτού, για εμάς, για τους δημοκράτες και προοδευτικούς πολίτες, αν κάτι έχει τη μεγαλύτερη αξία, δεν είναι παρά η δύναμη των αρχών και των αξιών.

Η δύναμη των ιδανικών μας.

Και γι’ αυτά, ουδείς μπορεί να μας αμφισβητήσει.

Μόνον εμείς, με δικές μας ατυχείς ή λανθασμένες επιλογές, μπορούμε να αποδειχθούμε ανακόλουθοι, αν δεν είμαστε συνεπείς.

Γι’ αυτό και σας ζητώ, να καλλιεργήσουμε έναν βαθύτατο δημοκρατικό πολιτισμό και να αποστρέφουμε το πρόσωπό μας, από κάθε άγονη, απολίτικη αντιπαράθεση.

Είναι αχρείαστη και καταστροφική, είναι αναποτελεσματική και μαζί απαξιωτική του αγώνα που δίνουμε.

Πιστεύοντας στην ανάγκη η παράταξη μας να γίνει μεγάλη, να παίξει ρόλο πρωταγωνιστικό, ως μέλη του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, δίνουμε τη δική μας μάχη για την πορεία του Κινήματος Αλλαγής.

Για την καλύτερη δυνατή εκλογική επίδοση.

Για να το πετύχουμε, έχουμε χρέος να αφοσιωθούμε στα ουσιώδη.

Στην πολιτική.

Στην υπεράσπιση της αυτονομίας της.

Στην υπεράσπιση των αρχών, των αξιών, των ιδανικών μας.

Στην υπεράσπιση της ισονομίας, της διαφάνειας, της αξιοκρατίας, της λογοδοσίας.

Στην προώθηση πολιτικών που ανατρέπουν τις παθογένειες του πελατειακού πολιτικο-οικονομικού συστήματος.

Στην προώθηση πολιτικών που εμπεδώνουν αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης και κράτους δικαίου.

Την καθοριστική μας συμβολή σε μια Ελλάδα δημιουργική, ανεξάρτητη, δυναμική, χαρούμενη και αισιόδοξη.

Στην σαφή ιδεολογική και πολιτική οριοθέτησης μας, από τη συντήρηση, οποίο χρώμα και αν έχει.

Και βεβαίως, στην προώθηση πολιτικών, που έχουν προοδευτικό πρόσημο.

Και θέλω να απευθύνω ένα μήνυμα προς κάθε συνάνθρωπό μας, κάθε συμπολίτη μας, και ιδιαιτέρως, κάθε δημοκράτη και προοδευτικό πολίτη:

Τους ζητώ, να πάρουν στα χέρια τους την πορεία και το μέλλον του τόπου.

Τόσο η δεξιά, όσο και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, απέδειξαν ότι, δεν μπορούν να μας βγάλουν από το τέλμα που με ευθύνη τους οδηγηθήκαμε.

Με τα ψέματά τους τα λαοπλάνα κέρδισαν ψήφους αλλά έχασαν την ψυχή, την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού.

Γκρέμισαν την αισιοδοξία και την μετέτρεψαν σε μοιρολατρία.

Αποτελούν μέρος του προβλήματος που βιώνουν οι Έλληνες και οι χώρα.

Είτε ήσαν μέρος, είτε έγιναν μέρος του πελατειακού και παρεοκρατικού πολιτικο-οικονομικού συστήματος, με το δέλεαρ της νομής της εξουσίας.

Μια αντίληψη που κρατά σε ομηρία τις υγιείς παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.

Μια αντίληψη που έχει δημιουργήσει ένα κράτος ισχυρών αντί ενός κράτους πολιτών.

Την ώρα της μεγαλύτερης κρίσης της πρόσφατης ιστορίας του τόπου αντί να υπηρετήσουν την πατρίδα, υπηρέτησαν με τον πιο τραγικό τρόπο, αυτό το αλισβερίσι, το δούνε και λαβείν, εξυπηρετήσεων και αντιπαροχής ψήφων, με σκοπό τη μετατροπή της εξουσίας σε πολεμικό λάφυρο, τη νομή της, αντί της αλλαγής της.

Και το χειρότερο, χωρίς την παραμικρή ντροπή, ακόμη και μεσούσης της κρίσης, που συνεχίζουν να πληρώνουν πολύ ακριβά οι Έλληνες, σε πόνο, κόπο και χρήμα, πρόταξαν το κομματικό τους συμφέρον και τις πολιτικές τους καριέρες, έναντι του λαού και της χώρας.

Πληρώνουμε εκατοντάδες δις ευρώ μεγαλύτερο τίμημα, για την παραπλανητική ρητορική του κ. Σαμαρά και του κ. Τσίπρα, που ναι μεν τους έφερε στην εξουσία αλλά φορτώνοντας αβάσταχτα και αχρείαστα νέα βάρη στις πλάτες του Ελληνικού λαού.

Παράλληλα, συνέχισαν ή συμβιβάστηκαν με ένα εξωθεσμικό σύστημα εξουσίας, που κινεί τα νήματα, ευτελίζοντας, με ευθύνη των ηγεσιών των δύο χώρων, κάθε αξία, κάθε αρχή, κάθε ιδανικό.

Και φτάσαμε στο σημείο να κυβερνά μια κατ’ όνομα αριστερά, μαζί με δεξιούς και ακροδεξιούς, την ίδια ώρα, που επιχειρεί να ψευδίσει κάτι για προοδευτική συμμαχία.

Και προβληματίζεται δήθεν, από την επέλαση της ακροδεξιάς, με την οποία συγκυβερνά επί μια τετραετία με δική της επιλογή, ως απόρροια των αντιλήψεων από τις οποίες διακατέχεται, μεταξύ των οποίων, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Δεν επιθυμώ να σταθώ περισσότερο, ασκώντας κριτική στα έργα και τις ημέρες των δύο εκφραστών του πελατειασμού. Ούτε και στις καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης Καραμανλή, που μας οδήγησαν στα πρόθυρα μιας εθνικής καταστροφής.

Αν το κάνω κάποιες φορές, το κάνω για να αναδείξω τις αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση. Γιατί χωρίς να αναδειχθεί και να κατανοηθεί ένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί.

Γιατί χωρίς να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, στις οποίες συμπυκνώνεται και η ουσία του προβλήματος από καταβολής ελληνικού κράτους, δεν έχουμε μέλλον.

Πολλοί, καλόπιστα ή σκοπίμως - έχει σημασία αλλά σε ό,τι με αφορά, δεν παίζει ρόλο στην αντικειμενική προσέγγιση του θέματος- αυτή μου την επιμονή την εξηγούν, είτε ως μια προσπάθεια δικαίωσής μου, είτε καταδίκης των κυβερνήσεων Καραμανλή.

Η επιμονή μου, ούτε με το ένα, ούτε με το άλλο έχει να κάνει.

Η επιμονή μου εκκινεί από την πεποίθησή μου, ότι στις αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση, συμπυκνώνονται όλες οι παθογένειες, από συγκροτήσεως ελληνικού κράτους, που οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε και να ανατρέψουμε, αν θέλουμε να έχουμε μέλλον.


Σε αυτόν τον μεγάλο ιστορικό κύκλο, υπήρξαν πολλές και μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ της προόδου που πάλευε για τον δημοκρατικό εκσυγχρονισμό της Ελλάδας, του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας, με τις πελατειακές αντιλήψεις και πρακτικές που κρατούσαν εξαρτημένους πολίτες και πολιτείασε ένα ελληνικό ή και ξενόφερτο κατεστημένο.

Αυτός ο μεγάλος κύκλος έκλεισε - όχι μόνο ο κύκλος της Μεταπολίτευσης.

Η μετά τη Μεταπολίτευση περίοδος, με τα καλά της και τα κακά της, ήταν η πιο μακρά δημιουργική και δημοκρατική περίοδος που βίωσαν οι Έλληνες από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους.

Είναι μια περίοδος, που η Ελλάδα βρέθηκε στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου και το κυριότερο, αποκαταστάθηκε η αίσθηση δικαίου, με τις πολλές και πολύ μεγάλες και τολμηρές θα έλεγα μεταρρυθμίσεις που έφερε η Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη, και τις μεγάλες κατακτήσεις του Ελληνικού λαού, με πρώτη αυτή της εθνικής συμφιλίωσης.

Και αυτή η περίοδος όμως, παρά τις πολλές κατακτήσεις, χαρακτηρίστηκε από την προσχώρηση κάποιες φορές, ακόμη και των δυνάμεων της αριστεράς, από τις οποίες δεν εξαιρείται βεβαίως και η Παράταξή μας, σε αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές πελατειακού χαρακτήρα.

Αυτή, λοιπόν, η μεγάλη ιστορική περίοδος, στην οποία κυριάρχησε, ένα σύστημα πελατειακού καπιταλισμού, όπως τον έχω χαρακτηρίσει, έκλεισε τον κύκλο της.

Και έχουμε πλέον οδηγηθεί σε μια καμπή, για την ακρίβεια στην κορύφωση μιας καμπής, που αποτελεί σημείο πάλης, σύγκρουσης, ισχυρών αντίρροπων δυνάμεων, από την έκβαση της οποίας θα εξαρτηθεί αν οι Έλληνες και η χώρα θα έχουν μια βιώσιμη, γόνιμη και δημιουργική πορεία ή αν θα αφεθούν στις αγκάλες δυνάμεων που θα συνεχίσουν να απομυζούν το αίμα του Ελληνισμού.

Τα πολύ μεγάλα, τεράστια συγκριτικά πλεονεκτήματα του Ελληνισμού, που κάποιοι επιδιώκουν να κρατούν σε ύπνωση, προκειμένου να λυμαίνονται το κράτος ως πολεμικό λάφυρο.

Αυτές οι αντιλήψεις που κυριαρχούν στο δημόσιο βίο της χώρας, ευθύνονται για την κρίση.

Και προφανώς, όσοι αποδείχθηκαν υπηρέτες αυτών των αντιλήψεων, για τους δικούς τους λόγους και βεβαίως, για να ανανεώσουν τη δική τους εξουσία, με σκοπό τη νομή της και όχι την αλλαγή της.

Αυτό είναι το διακύβευμα.

Γιατί χωρίς να απαντήσουμε ουσιαστικά σε αυτές τις προκλήσεις, δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη πορεία.

Και μπορούμε να αισθανόμαστε περήφανοι ότι στις μάχες αυτές βρεθήκαμε στην προοδευτική πλευρά της ιστορίας.

Αν και δεν τις κερδίσαμε ολοσχερώς, εμείς παλέψαμε. Συγκρουστήκαμε, κερδίσαμε και είχαμε σημαντικές νίκες. Νίκες που σήμερα - έστω καθυστερημένα αναγνωρίζονται.

Γιατί, πολύ πριν από τις εκλογές του 2009, στο ΠΑΣΟΚ, ως πολιτική δύναμη, παρά τις όποιες διαφορετικές απόψεις μπορεί να υπήρχαν, είχαμε δει αυτή την εθνική ανάγκη.

Της λύσης αυτού του πραγματικού διλήμματος, αυτής της ιστορικών διαστάσεων πρόκλησης.

Και επειδή κάποιοι, είτε γιατί δεν γνωρίζουν, είτε γιατί σκοπίμως το θέλουν, επιδιώκουν πάντα ή να αποσιωπούν την αλήθεια ή να τη διαστρέφουν, θέλω να σας υπενθυμίσω ότι, όλη μας η στρατηγική είχε συμπυκνωθεί στο σύνθημα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».

Γιατί; Γιατί είμαστε βέβαιοι με την ανάλυση μας, με όρους πραγματικότητας και αλήθειας, ότι πράγματι αυτός ο ιστορικός κύκλος έχει κλείσει.

Έτσι, δώσαμε προτεραιότητα σε ένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό προεκλογικό πρόγραμμα, από το οποίο απουσίαζαν εντελώς οι παροχές.

Ξέραμε τη ρίζα του προβλήματος.

Δυστυχώς, δεν γνωρίζαμε τις διαστάσεις του στο δημοσιονομικό σκέλος.

Ρωτούσαμε και απαντήσεις δεν παίρναμε.

Για την ιστορία να σας θυμίσω ότι, αρχίσαμε τος διαπραγματεύσεις για το πρόγραμμα προσαρμογής έχοντας κατά νου το 12-13 % του ελλείμματος και τελικά, μάθαμε στο τέλος του 2010, το Νοέμβρη συγκεκριμένα, ότι το έλλειμμα ήταν σχεδόν 16%.

Όπως μάθαμε μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια ότι, η ύφεση στα τέλη του 2009, είχε ξεπεράσει το -4%.

Σχεδόν διπλάσια από ό,τι μας έλεγαν.

Με αυτά τα δεδομένα, έλεγα τότε, για να δώσω έμφαση στην ανάγκη μεγάλων θεσμικών αλλαγών, ότι, τα λεφτά υπάρχουν εκεί που χάνονται, στις υπόγειες διαδρομές μεταξύ κράτους και συμφερόντων και κατεστημένων.

Όπως και μέσα σε ένα υπερσυγκεντρωτικό σύστημα που χτίστηκε ακριβώς για να ελέγχει αντί να απελευθερώνει τον πολίτη.

Φοβήθηκαν όταν μας άκουσαν.

Μήπως και τα προνόμια των ισχυρών κατέρρεαν σε μια κοινωνία όπου ο πολίτης έχει δικαιώματα και δεν επαιτεί χάρες.

Δηλαδή δεν τους έχει πια ανάγκη!

Όπου ξέρει ότι το σύστημα υγείας είναι για αυτόν και όχι για τις πολυεθνικές φαρμακευτικές βιομηχανίες ή την κερδοφορία κάποιων συντεχνιών.

Όπου η διαφάνεια αποκαλύπτει και σταματά την σπατάλη, τη διαφθορά και τις υπόγειες διαδρομές.

Όπουο ανώτατος δικαστικός ξέρει ότι επελέγη γιατί αποδίδει δικαιοσύνη και όχι υπηρεσίες προς τους ισχυρούς ή τους κυβερνώντες.

Όπου ο νεο-διοριζόμενος ξέρει ότι αναγνωρίστηκε η αξία του και όχι τα κονέ του.

Όπου το δημόσιο είναι εκεί για να εξυπηρετεί τον πολίτη και όχι να τον ταλαιπωρεί.

Όπου το εκπαιδευτικό σύστημα δεν στέλνει φοιτητές ή και απόφοιτους στο εξωτερικό αλλά εγγυάται πρόσβαση και ελεύθερες επιλογές σε ποιοτική παιδεία που εξασφαλίζει και εκπαίδευση για το επάγγελμα και παιδεία για την ζωή.

Όπου ο φορολογούμενος ξέρει που πάνε τα λεφτά του και δεν φοβάται την αυθαιρεσία της εφορίας.

Όπου ο επενδυτής δεν βρίσκει μόνο εμπόδια αλλά πλαίσιο για δημιουργία και καινοτομία.

Όπου ο φυσικός και πολιτιστικός μας πλούτος αξιοποιείται με σεβασμό και για το κοινό καλό.

Όλος ο πόλεμος που ξέσπασε εναντίον μας, όχι αμέσως και αυτό είναι χαρακτηριστικό, για το λεφτά υπάρχουν, ξέσπασε γιατί κάποιοι ήθελαν να αποκρύψουν αυτήν την εθνική ανάγκη των μεταρρυθμίσεων, των αναγκαίων μεγάλων αλλαγών, που έφερνε μαζί της εκείνη η στρατηγική επιλογή.

Οι αλλαγές πονάνε κάποιους, γι’ αυτό και δεν θέλουν να γίνουν.

Έ, λοιπόν, επαναλαμβάνω: αν δεν γίνουν αν δεν συνεχιστούν από εκεί που τις αφήσαμε, θα βουλιάξουμε.

Η χώρα, εξακολουθεί να μην έχει αξιοπιστία, γιατί εξακολουθεί να μην αλλάζει.

Παρά τις ηρωικές εξαιρέσεις κάποιων επιχειρηματιών και νέων δεν παράγει ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες, δεν παράγει βιώσιμες θέσεις εργασίας, απουσιάζει από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.

Άρα, δεν έχει και δυνατή φωνή και ρόλο.

Περιορίζεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε μια θέση διεκπεραιωτή.

Οι αιτίες;

Μια δημοκρατία που δέχεται συνεχή πλήγματα, θεσμοί που δεν λειτουργούν δημοκρατικά, δικαιοσύνη που δεν εμπεδώνει αίσθημα ισονομίας, υπηρεσίες που δεν υπηρετούν τον πολίτη, που αποθαρρύνουν τον επενδυτή, Έλληνα ή ξένο, και ένα συνεχές αλισβερίσι, εξωθεσμικό, μια θλιβερή κατάσταση πραγμάτων, που χωρίς περιστροφές, μπορεί να χαρακτηριστεί με μια πρόταση: πηδήσαμε με ευκολία, από το κράτος των νταβατζήδων, στο κράτος των μαφιόζων και των παρακρατικών, αντάμα με φασίστες και ακροδεξιούς, από τη μια και με θιασώτες της βίας ως μαμής της ιστορίας από την άλλη.

Με μεγάλη ευκολία, βαφτίζονται μέλη μιας κατ’ όνομα βεβαίως, προοδευτικής συμμαχίας, ο κ. Παυλόπουλος, ο κ. Καμμένος, ο κ. Παπαγγελόπουλος.

Και άλλες επιφανείς προοδευτικές προσωπικότητες.

Όπως με μεγάλη ευκολία, χαρακτηρίζονται προοδευτικές, επιλογές που ως μιας χρήσης κινήσεις, αντί να αποσκοπούν σε μια καλύτερη επόμενη ημέρα, και επομένως με τη συμμετοχή των πολιτών, μετατρέπονται σε διλημματικού χαρακτήρα, αχρείαστα και επιβλαβή διλήμματα, που χωρίζουν τους πολίτες.

Από πότε η δημοκρατία, η αριστερά, ο σοσιαλισμός, επαγγέλλονται το μίσος και τον διχασμό;

Από πότε χωρίζουν αντί να ενώνουν;

Πρόκειται για μια ιστορική αντίφαση: την ώρα που έχουμε περισσότερο ανάγκη από δημοκρατία, αριστερά και δημοκρατικό σοσιαλισμό, βιώνουμε τον ευτελισμό των εννοιών αυτών.

Να το πω και με ένα παράδειγμα: όταν μια μείζων θεσμική αλλαγή, όπως αυτή που διέπει τις σχέσεις πολιτείας και εκκλησίας, μεταφράζεται σε θέσεις εργασίας χωρίς ντροπή, τότε είναι περισσότερο από προφανές ότι, κάποιοι ασχημονούν εναντίον των ιερών και των οσίων της Δημοκρατίας και της αριστεράς και μαζί, ειρωνεύονται κάθε έναν πολίτη χωριστά και τον ελληνικό λαό συλλογικά.

Αν δεν αισθάνονται καμία ντροπή αυτοί, είμαστε υποχρεωμένοι εμείς έναντι των αρχών, των αξιών και των ιδανικών της Δημοκρατίας, της αριστεράς, του σοσιαλισμού, να ζητήσουμε συγνώμη για αυτήν την ασχήμια, αυτήν την ύβρι.

Θα μου πείτε, ο εχθρός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ιστορικός μας αντίπαλος, είναι η συντήρηση.

Αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα.

Συντήρηση είναι η δεξιά, αλλά αλήθεια είναι και ότι, συντηρητική είναι και η πολιτική που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Βιώνουμε, λοιπόν, αυτή την ιστορική αντίφαση, στην οποία απάντηση μπορούν να δώσουν μόνο οι προοδευτικές δυνάμεις.

Και, για να πάω ένα βήμα πιο μπροστά, έχω την άποψη ότι, αυτήν την υπόθεση μπορεί να την προωθήσει μόνον μια προοδευτική πρωτοπορία, αποφασισμένη να σπάσει αυγά.

Να κινητοποιήσει εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν το νέο.

Δημιουργικά.

Όχι το χάος, της μιζέριας, του μίσους και του διχασμού.

Για μια νέα ηγεμονία των προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Οι μεγάλες αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα και την Ευρώπη μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσα από οριζόντιες πλατιές συμμαχίες που εκφράζουν τα σύγχρονα κοινωνικά ρεύματα και έχουν στόχο τη διεύρυνση και εμβάθυνση της δημοκρατίας, την καταπολέμηση της ανισότητας, την επινόηση καινοτόμων λύσεων στις προκλήσεις που δημιουργούν οι εξελίξεις στον τομέα της απασχόλησης, η τεχνολογική επανάσταση, η παγκοσμιοποίηση των αγορών.

Και όλα αυτά, στο πλαίσιο ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου.

Οι προοδευτικές δυνάμεις, εκ των πραγμάτων, καλούνται να διαδραματίσουν ρόλο εμβρυουλκού, καταλύτη για την οικοδόμηση των αναγκαίων όρων και προϋποθέσεων, που θα μας οδηγήσουν στην υπέρβαση της σημερινής στασιμότητας - και της φθοράς, ως εκ τούτου, ώστε να οικοδομήσουμε μια νέα, σύγχρονη δημοκρατία, απαλλαγμένη από τις παθογένειες του πελατειασμού.

Οι προοδευτικές δυνάμεις, οφείλουν να υπερβούν τον εαυτό τους, να κατανοήσουν τον ιστορικό τους ρόλο και να αποδείξουν στην πράξη ότι δεν είναι απλώς μέρος της λύσης του ελληνικού προβλήματος, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, μια φωτισμένη πρωτοπορία, που επιτελεί μια εθνική αποστολή.

Μοναδική μας μέριμνα και επιδίωξη θα πρέπει να είναι, η συμβολή μας:

1. Στην ανάδειξη και κατανόηση του προβλήματος

2. Στη διαμόρφωση ενός εθνικού προοδευτικού σχεδίου και μιας προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης του τόπου - Που θα είναι κτήμα του Ελληνικού λαού και μαζί, οπλοστάσιο για την επανάκτηση της αξιοπιστίας μας διεθνώς μέσα σε πνεύμα συνεννόησης μεταξύ πολιτικών και παραγωγικών δυνάμεων

3. Στην επούλωση των πληγών που άφησαν στο σώμα της κοινωνίας οι επιπτώσεις από την ίδια την κρίση

4. Στη σύγκλιση των δυνάμεων της προόδου, με όρους αλήθειας, επί τη βάση αρχών και αξιών, που να υπηρετούν τις πραγματικές ανάγκες του λαού και της χώρας, και όχι τις τακτικές ανάγκες οποιουδήποτε

5. Στην βιώσιμη μετάβαση στην επόμενη ελληνική δημοκρατία

Όλα αυτά, είναι απολύτως αναγκαία προκειμένου να κλείσουμε οριστικά την πόρτα στο ενδεχόμενο μιας νέας κρίσης και να οδηγηθούμε όλοι μαζί, σε μια περίοδο συλλογικής δημιουργίας, προκοπής και αξιοπρέπειας, που θα συμβάλλει στην εμπέδωση κλίματος κοινωνικής δικαιοσύνης και κράτους δικαίου.

Και με όλα αυτά, θα μπορούμε να ανοίξουμε με πίστη και εμπιστοσύνη στις δικές μας δυνάμεις, ένα παράθυρο προς τον κόσμο, που τόσο έχουμε ανάγκη.

Συντρόφισσες, σύντροφοι,

Με αυτές τις σκέψεις,

Σας καλώ να δώσουμε όλοι μαζί τον καλό αγώνα για τους Έλληνες και τη χώρα. Συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας προοδευτικής πολιτικής δύναμης, ικανής να επιβάλλει,

ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ

Έτσι ώστε,

Να επιδιώξουμε δύο στόχους εθνικής σημασίας:

- ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΜΙΑΣ ΒΙΩΣΙΜΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΧΩΡΑ.

- ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ.

Σας καλώ, με τη δράση μας, να δείξουμε σε όλους τους συμπολίτες μας,

Ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Ότι υπάρχει διέξοδος.

Ότι υπάρχει λύση.

Ότι έχουμε τη βούληση να κάνουμε πράξη ό,τι μας πάει μπροστά.

Ότι μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας την παραίτηση, τη μιζέρια, το μίσος και το διχασμό.

Ότι υπάρχει ελπίδα και προοπτική.

Αρκεί να αλλάξουμε.

Γι’ αυτό θέλω - θα έχω βέβαια την ευκαιρία και στο Συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής να το κάνω, αλλά η έκκληση μας πρέπει να είναι διαρκής,

Να καλέσω κάθε συμπολίτη μας, να κινητοποιηθεί, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, να συμμετάσχει, να ψηφίσει, να αντιδράσει σε ό,τι μας κρατά καθηλωμένους στο τέλμα.

Να στείλει μήνυμα απελευθερωτικό, λυτρωτικό, δημιουργικό.

Να διαμηνύσει ότι, ανεξάρτητα από την προσωπική του επιλογή, πολιτική, κομματική, θέλει λύσεις βιώσιμες, λύσεις που θα τον κάνουν να αισθανθεί χρήσιμος στον εαυτό του και συλλογικά, στην κοινωνία. Να αισθανθεί αξιοπρέπεια.


Καλώ κάθε δημοκράτη και προοδευτικό πολίτη, να συμμετάσχει και να δυναμώσει την προσπάθεια που κάνουμε με το Κίνημα Αλλαγής. Έτσι ώστε, να μπορέσουμε να επιβάλλουμε την αλλαγή πορείας.

Τον καλώ να πάρει την Παράταξή μας στα χέρια του. Να γίνει και αυτός μέρος μιας φωτισμένης πρωτοπορίας, που θα αγωνιστεί για να ξαναβάλει την Ελλάδα, στον παγκόσμιο χάρτη, που θα την οδηγήσει στη νέα εποχή.

Για να δείξουμε ότι, η μαμή της ιστορίας και του μέλλοντός μας δεν μπορεί να είναι καμία ελίτ, καμιά κομματική νομενκλατούρα, καμιά γραφειοκρατία, κανένας σωτήρας ή μεσσίας, κανένα εξωθεσμικό κέντρο εξουσίας, παρά μόνο, μια συμμετοχική, δρώσα κοινωνία.

Και κάτι τελευταίο: ξέρετε ότι, το Το ΚΙΝΗΜΑ μας, το ΚΙΝΗΜΑ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, θέλω πάντα να είναι το κίνημα που πρωταγωνιστές αναδεικνύει τους νέους, αλλά και αναδεικνύει ό,τι το νέο, ανεξάρτητα από τις ηλικίες. Και πάντα τις νέες ιδέες.

Αλλά, η αλήθεια είναι ότι, οι νέοι μας μπορούν να εγγυηθούν μια βιώσιμη πορεία προς το μέλλον.

Τους καλώ να είναι οι πρωταγωνιστές της φωτισμένης πρωτοπορίας που έχει ανάγκη και ο χώρος μας και η χώρα.

Να δώσουμε μαζί αυτόν τον αγώνα.

Για να δημιουργήσουμε την Ελλάδα των οραμάτων μας, στη δική μας Ευρώπη.

Καλή μας δουλειά.