Ο Τσίπρας στηρίζει Πολάκη: Κάνουν μαζί διακοπές και στέλνουν μήνυμα στην αντιπολίτευση

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ξεκάθαρο μήνυμα στήριξης του βαλλόμενου τις τελευταίες ημέρες υπουργού, από τις κοινές διακοπές που κάνει μαζί του ο κ. Τσίπρας στο Ροδάκινο της Κρήτης. Η κίνηση του πρωθυπουργού απευθύνεται περισσότερο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, από το οποίο προήλθαν άλλωστε πολύ έντονες επικρίσεις από σειρά στελεχών για τη συμπεριφορά του κ. Πολάκη και τον τρόπο που εκείνος είχε επικρίνει τον κ. Κυμπουρόπουλο για θέματα πολιτικής για του ΑμΕΑ.

Είναι σαφές ότι στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές ο πρωθυπουργός δεν επιθυμεί την παραμικρή ρωγμή στο κυβερνητικό στρατόπεδο, καθώς υπάρχουν φόβοι ότι στην τριήμερη συζήτηση στη Βουλή μπορούν να υπάρξουν φωνές προς την ηγεσία και παραινέσεις για συστάσεις προς τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή, που η ΝΔ εξέφρασε την πρόθεση να κλιμακώσει την επίθεση για τον κ. Πολάκη, κ. Τσίπρας άπλωσε δίχτυ προστασίας του υπουργού του, ανακοινώνοντας ότι θα μετατρέψει την πρόταση μομφής σε ψήφο εμπιστοσύνης συνολικά προς την κυβέρνηση. Ενδεχομένως και η ίδια η επιλογή του Ροδάκινου για τόπο των πρωθυπουργικών πασχαλινών διακοπών να μην ήταν τυχαία, καθώς πολλοί περίμεναν ότι ο κ. Τσίπρας θα πήγαινε στην Αίγινα.

Η συγκεκριμένη παραλία όμως στο νότιο Ρέθυμνο δεν είναι απλώς ένα αγαπημένο από τα νιάτα του μέρος, αλλά και η περιοχή όπου γνωρίστηκε με τον κ. Πολάκη πριν μερικά χρόνια. Από τη στιγμή που επέλεξε αυτές τις διακοπές δηλαδή οι κ. Τσίπρας ήταν περίπου δεδομένο ότι είχε κατά νου και το πολιτικό θέμα με τον υπουργό του. Και γίνεται ακόμη σαφέστερη η αποφασιστικότητα με την οποία θα κινηθεί στην πολιτική και κοινοβουλευτική σύγκρουση της επόμενης εβδομάδας.

Σημειωτέον ότι ο πρωθυπουργός βρίσκεται στην Κρήτη από το Μεγάλο Σάββατο, όταν και επέστρεψε από την Κίνα, ενώ η σύντροφός του Μπέτυ Μπαζιάνα και οι δύο γιοί του είχαν μεταβεί λίγο νωρίτερα στο Ρέθυμνο.

Με τον κ. Πολάκη βρέθηκαν σε παραθαλάσσια ταβέρνα το μεσημέρι της Τρίτης του Πάσχα. Ο κ. Τσίπρας θα παραμείνει στην Κρήτη σχεδόν όλη την εβδομάδα και θα συνδυάσει τις ολιγήμερες διακοπές με πολιτικές δραστηριότητες σε Ηράκλειο και Χανιά.

Πόσο Πολάκης είναι ο Τσίπρας

Πρώτη φορά υπουργοί, τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ακολουθούν τον πρωθυπουργό, στην κάλυψη που προσφέρει στον αναπληρωτή υπουργό Υγείας προσδίδοντας ιδιαίτερη σημασία στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή.

Μεγαλοβδομαδιάτικα, μέρες ευωδιαστά ανοιξιάτικες, γεμάτες κατάνυξη, συμφιλίωση και αγάπη, ήρθε να τις μολύνει με τον τοξικό του βούρκο ο εριστικά ανεξέλεγκτος Παύλος -«σας έχω»- Πολάκης. Επιτέθηκε χυδαία στον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, έναν νέο επιστήμονα καθηλωμένο παιδιόθεν σε αναπηρικό αμαξίδιο επειδή τόλμησε να πει ότι δεν ζητάει ελεημοσύνες. Διεκδικεί ίσες ευκαιρίες. Οχι μόρια, επιδόματα, ρουσφέτια ή χάρες.


Το χειρότερο είναι ότι την παροξυσμική απανθρωπιά του ταλιμπάν υπουργού απέναντι σε έναν αγωνιστή της ζωής την προσυπέγραψε με αμοραλιστική κακεντρέχεια ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Αντί μιας ελάχιστης συγγνώμης σε αυτή την πρόκληση κατά κάθε κοινωνικής ευαισθησίας, χάιδεψε για μία ακόμη φορά τον υπουργό του σαν να είναι το αγαπημένο του κυβερνητικό μαντρόσκυλο. Το κάλυψε πολιτικά και ηθικά και το άφησε με λυμένα τα λουριά να περιφέρει τη λύσσα του στον δημόσιο χώρο. Εως ότου αυτό δαγκώσει και το ίδιο του το αφεντικό...

Καμία έκπληξη. Τίποτε το απρόβλεπτο. Ποιος έχασε την ντροπή για να τη βρει ο Πολάκης; Οι κολοσσιαίες προσβολές του αναπληρωτή υπουργού Υγείας στη δημόσια σφαίρα δεν είναι κάτι το καινούριο. Είναι σκόπιμα επαναλαμβανόμενες τόσο στις τσαμπουκαλεμένες προσωπικές αναρτήσεις στα social media όσο και στις φτηνές παραληρηματικές δηλώσεις του. Ακόμη και οι υφιστάμενοί του στο υπουργείο απορούν από πού προέρχονται τα αλλεπάλληλα ξεσπάσματα του ρητορικού αμόκ αυτού του «απασφαλισμένου» σχολιαστή του Διαδικτύου. Γιατρός είναι βέβαια, λένε, θα μπορούσε να έχει διαγνώσει την προέλευση των ξέφρενων συμπτωμάτων του. Αν, λόγου χάρη, με το τσιγάρο μόνιμα στα χείλη υποφέρει από νικοτινίαση, αν τον χαλάει κάθε γουλιά τσικουδιάς, αν η ζαλάδα του στις στροφές του ζεϊμπέκικου διαρκεί μήνες, αν βλέπει παντού απειλητικά νεοφιλελεύθερα φαντάσματα, ή αν τέλος πάντων παίρνει «ληγμένα». Στην πραγματικότητα κρίνεται πως ούτε φαντασιώσεις, ούτε ψευδαισθήσεις, ούτε το ακαταλόγιστο έχει ο μυστακοφόρος υπουργός. Αλλοι ισχυρίζονται, ωστόσο, ότι η ξιπασμένη επιθετικότητά του σε μαινόμενο στυλ «βούλωσε το στόμα σου γιατί δεν σε παίρνει» προστέθηκε από τη φωνακλάδικη νιότη του στον αρχομανή ναρκισσισμό του με τον οποίο γυάλιζε δήθεν αγέρωχα τη μόστρα των κακαρισμάτων της μέσα του υποταγής στην εξουσία.

Νταηλίκια σε έναν ΑμεΑ

Ο άνθρωπος με το διαβατήριο του «Κουραμπιεδιστάν», όπως τον αποκαλούν ειρωνικά παλιοί σύντροφοί του, είναι, τονίζουν, τόσο αδάμαστα σκληρός που κάθε φορά λουφάζει πίσω από τα καθήκοντά του ως υπουργού για να μην αρθεί η ασυλία του. Εκμεταλλευόμενος έναν νόμο που ακόμη και ο πρωθυπουργός τον χαρακτηρίζει κατάπτυστο. Από την ίδια ξεδιάντροπη νομική ομπρέλα καλύπτεται όταν βρίζει, προπηλακίζει και δυσφημεί όσους ασκούν κριτική στο προκάτ κυβερνητικό αφήγημα. Δεν το κατάκτησε αυτό το δικαίωμα. Του χαρίστηκε ως παράσημο του «αντιστασιακού που τόσα μνημόνια έσκισε μαζί με τη δρακογενιά του», επιμένουν σαρκαστικά πρώην συναγωνιστές του στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Παρομοίως αρκετοί συνάδελφοί του από την ιατρική κοινότητα τον εγκαλούν ότι έχει πετάξει στα σκουπίδια την ελάχιστη επιστημονική αμεροληψία και τον μίνιμουμ ουμανιστικό κώδικα που οφείλει να διαθέτει και να υπηρετεί ένας γιατρός. Σιγά μη σκιστεί κανένα καλσόν για όσα πλέον θεωρεί ψιλά γράμματα ο πρώην έξαλλος συνδικαλιστής, επηρμένος εντατικολόγος και αμετροεπής υπουργός.

Το απέδειξε με την αναίσχυντα ακραία προσωπική του επίθεση κατά ενός 34χρονου ανθρώπου με σοβαρή κινητική αναπηρία που αποτελεί υπόδειγμα θάρρους, πείσματος και υπομονής. Ενός συμβόλου μαχητικότητας, όπως ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, που κόντρα στις ιατρικές προγνώσεις δεν «έφυγε» από τη ζωή στην εφηβεία του. Δεν παραιτήθηκε, πάλεψε, αρίστευσε, σπούδασε Ιατρική και ειδικεύτηκε με μεταπτυχιακό στην Ψυχιατρική. Το κατά Πολάκη αμάρτημά του ήταν ότι έκανε χρήση του δικαιώματος που έδινε ο νόμος στους ΑμεΑ να προσληφθεί ως επιμελητής Β’ στο Νοσοκομείο Αττικόν του ΕΣΥ. Αγνωστο γιατί ενοχλήθηκε από αυτή την πρόσληψη ο Πολάκης. Πιθανότατα επειδή ως γιατρός, που δεν υπηρέτησε ποτέ στο ΕΣΥ, αλλά και ως αναπληρωτής υπουργός Υγείας δεν έχει ιδέα ότι στο Εθνικό Σύστημα Υγείας υπηρετούν, σύμφωνα με τις ευεργετικές διατάξεις του Δημοσίου, περισσότερα από 5.000 άτομα με αναπηρία. Ισως πάλι στο πρόσωπο του Στέλιου Κυμπουρόπουλου, ο οποίος είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Ν.Δ., να αναγνώρισε αποτυπωμένη την ανελέητη όψη της μοχθηρής Ακροδεξιάς! Ενδεχομένως τέλος, όπως επισημαίνουν οι αντίπαλοί του, εξαιτίας της ιδιοτέλειας μιας κομματικής νομενκλατούρας που νέμεται προνόμια και αξιώματα στα νοσοκομεία, ο επιρρεπής στον αυταρχισμό Πολάκης να προσέγγισε την οπτική της. Αυτή που δεν θέλει οι πραγματικοί ΑμεΑ να κάνουν χρήση των νόμων γιατί έτσι δεν μένει χώρος να διοριστούν οι δικοί της μούφα-ανάπηροι. Οπως κι αν έχει, πάντως, η ανάρτησή του ξεσήκωσε σάλο.

Ο Αλέξης και ο «αψύς» Σφακιανός

Αναμενόμενα, κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν ο Αλέξης Τσίπρας στήριξε από το βήμα της Βουλής τα απαράδεκτα δηλητηριώδη σχόλια του υπουργού του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δεν τράβηξε το αυτί, δεν έβαλε χαλινάρι και δεν «γείωσε» τον προσφιλή του «Παυλάρα» που τα ’κανε ξανά μαντάρα. Ολόκληρος «αριστερός» πρωθυπουργός δεν ψέλλισε μια λέξη για τον οφειλόμενο σεβασμό προς τα άτομα με αναπηρία. Δεν άφησε έστω μια αιχμή δυσαρέσκειας για τη χυδαιότητα της στάσης του Πολάκη. Ταυτίστηκε οικειοθελώς με το βδελυρό ήθος και την αποκρουστική πρακτική του. Απλώς πρόταξε όλο πόζα και πάλι το σκουριασμένο ρουλεμάν του πτωχευμένου ηθικού πλεονεκτήματος της κυβέρνησης, το οποίο δεν τσουλάει πια. Αρκέστηκε μόνο να χαρακτηρίσει τον υπουργό του «αψύ σαν Σφακιανό». Βαριά προσβολή για κάθε ψυχωμένο, περήφανο, ντόμπρο Σφακιανό, αλλά και ντροπή για κάθε έντιμο Κρητικό που φοράει παντελόνια, οι οποίοι σέβονται με λεβεντιά τους αδύναμους και δεν κλωτσάνε ποτέ τους ευάλωτους αυτής της κοινωνίας. Περισσότερο, όμως, κατέδειξε την καταχρηστική περιφρόνησή του προς κάθε πολιτισμένο Ελληνα που δεν ανέχεται να πετροβολούν την ανθρωπιά του.

Εξάλλου η πρωθυπουργική συνηγορία υπέρ του δήθεν ευέξαπτου ή οξύθυμου υπουργού του ήταν εξίσου ελεεινά υποτιμητική προς όλους εκείνους που βιώνουν καταστάσεις που δεν τις επέλεξαν. Ανθρώπους ανάπηρους που αντιμετωπίζουν εμπόδια στη μόρφωση, δυσκολίες και αποκλεισμούς στην απασχόληση.

Η θέληση και το πείσμα του Στέλιου

Ζωντανό παράδειγμα θέλησης και διεκδίκησης δίκαιας και ισότιμης αντιμετώπισης στην ανεξάρτητη διαβίωση των αναπήρων είναι ο Στελιος Κυμπουρόπουλος. Γεννημένος το 1985 στον Βύρωνα, διαγνώστηκε μόλις δεκατεσσάρων μηνών με νωτιαία μυϊκή ατροφία. Τετραπληγικός από τα πρώτα του παιδικά χρόνια, έχασε γρήγορα την κινητικότητά του, αρχικά στα κάτω άκρα και μετά στα χέρια και το κεφάλι του. Καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο αλλά δεν το έβαλε κάτω. Προσηλώθηκε με γενναιότητα στη μάθηση. Με ένα τσιπ κολλημένο ανάμεσα στα φρύδια απέκτησε το δικό του «ποντίκι» ώστε να διαχειρίζεται τον υπολογιστή και να διαβάζει μέσα από αυτόν τα ηλεκτρονικά βιβλία του. Τα υπόλοιπα έντυπα βιβλία τα κρατούσαν καθημερινά μπροστά του ατέλειωτες ώρες, οι αφοσιωμένοι γονείς του Παναγιώτης και Μιρέλλα, καθώς και ο μεγαλύτερος αδελφός του Σπύρος. Ανθρωποι που με αυταπάρνηση παρέκαμψαν, ταλαιπωρίες, οικονομική εξάντληση, και πολλαπλές αντιξοότητες για να τον μεταφέρουν με αγάπη και φροντίδα στο σχολείο και όπου αλλού απαιτούσε η ατομική και προσωπική του υγιεινή. Ετσι κι αλλιώς, οι δημόσιες παροχές του, όπως και τον περισσοτέρων ΑμεΑ, ήταν και είναι μηδαμινές αφού το κράτος επιμένει να τους στερεί την επιχορήγηση στο θεσμοθετημένο δικαίωμα σε προσωπικούς βοηθούς. Ακόμη και σήμερα στα επιστημονικά του καθήκοντα ως ψυχίατρος στο Νοσοκομείο Αττικό, ο Κυμπουρόπουλος πληρώνει από τον μισθό του τη νοσηλεύτρια που τον βοηθά. Αλλοι σε παρόμοια με τη δική του κατάσταση δεν έχουν καν δουλειά.

Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος αντάμειψε με περηφάνια τους δικούς του με την αριστεία του στο σχολείο του στο Κορωπί. Μαθητής με γενικό μέσο όρο βαθμολογίας 19 και 11/12 δικαιούνταν να γίνει σημαιοφόρος στις σχολικές παρελάσεις. Επρεπε να δώσει μάχη και γι’ αυτό αφού έπρεπε να υπερβεί έναν μεταξικό νόμο-απολίθωμα που απαγόρευε σε μη αρτιμελείς το δικαίωμα να κρατούν τη σημαία ή να είναι παραστάτες. Το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις χάρη στην πρωτοβουλία συμπαράστασης λίγων ανθρώπων στον Στέλιο που έβρισκαν τις πόρτες της εκπαίδευσης και του υπουργείου κλειστές. Τελικά χάρη στο δικό του πείσμα κατάφερε να ανατρέψει τον νόμο και να δρομολογήσει την κατάρρευση ενός ακόμη αποκλεισμού για τους ΑμεΑ. Στις 28 Οκτωβρίου 1999, μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα, στα 14 χρόνια του έγινε ο πρώτος αριστούχος που παρέλασε ως σημαιοφόρος, ως άξιος δικαιούχος αυτής της τιμής. Αυτή η κατάκτηση ήταν ίσως μεγαλύτερη από την πανελλήνια συγκίνηση που προκάλεσε η θέα της παρέλασής του με στερεωμένη τη σημαία στο αναπηρικό του καροτσάκι. Ηταν μια επιβράβευση της ψυχικής δύναμης ενός παλικαριού με σοβαρό πρόβλημα υγείας. Το 2003 εισήχθη στην Ιατρική Σχολή Αθήνας, απ’ όπου το 2012 αποφοίτησε πάλι ως αριστούχος. Εκείνη τη χρονιά προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη Γιάννη Κασπίρη με τίτλο «Με λένε Στέλιο» με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Κυμπουρόπουλο, ο οποίος με την παρουσία του φώτιζε το θέμα της «διαφορετικής φυσιολογικότητας» και διευκρίνιζε ότι η αναπηρία δεν είναι ιδιότητα, αλλά χαρακτηριστικό.

Στο φιλμ αποτυπωνόταν και η τελετή αποφοίτησής του από την Ιατρική Σχολή. Τη στιγμή που ξεκίνησε να απαγγέλλεται ο όρκος του Ιπποκράτη και οι πτυχιούχοι νέοι γιατροί σήκωναν το δεξί χέρι, ο Στέλιος, που δεν μπορούσε να κουνήσει χέρια, πόδια, σώμα, κεφάλι, σήκωσε απλώς τα μάτια του ψηλά. Για να ξεχυθεί από το βλέμμα του σθένος και μεγαλείο ψυχής με ένα χαμόγελο λαχτάρας για μια αξιοπρεπή ζωή χωρίς διακρίσεις.
Με αυτόν τον άνθρωπο τα ’βαλε ο τιμητής των πάντων, αναπληρωτής υπουργός Υγείας. Οχι πως αυτόματα η αναπηρία καθιστά οποιονδήποτε υπεράνω κριτικής. Διαφορετικό πράγμα, όμως, ο καλυμμένος ρατσισμός που βαφτίζεται «πολιτική κριτική». «Γιατί τι άλλο ήταν η ανάρτηση του Πολάκη “να έβαζες χαρτιά για να προσληφθείς επιμελητής Β στο ΕΣΥ με κρίση από συμβούλιο όπως οι άλλοι γιατροί και όχι έτσι (όπως δικαιούσουν ως ΑΜΕΑ)”;» επισημαίνουν γιατροί και συνδικαλιστές.

«Κυβέρνηση Παύλου Πολάκη»

Αλλα κυβερνητικά στελέχη εντονότερα ή χλιαρότερα τον άδειασαν και άλλα σφοδρά ή νερόβραστα κράτησαν αποστάσεις. Τίποτε άλλωστε το πρωτότυπο από όσους διατηρούσαν τον Πολάκη τόσο καιρό στο απυρόβλητο, όταν ο ίδιος παρέδιδε δημοσίως και κατά συρροή κακόφωνο ρεσιτάλ αθλιοτήτων. Βουβαμάρα κατά την επίθεσή του στον αείμνηστο δημοσιογράφο Βασίλη Μπεσκένη, όταν απειλούσε πως «κανονικά θα έπρεπε να σηκωθώ και να τον θάψω τρία μέτρα κάτω από τη γη». Μούγκα όταν εξαπέλυε επιθέσεις συνολικά στη Δικαιοσύνη και τους δικαστικούς λειτουργούς καταφερόμενος προσωπικά σε ορισμένους εξ αυτών. Ακρα του τάφου σιωπή όταν προανήγγειλε στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ διώξεις κατά πολιτικών αντιπάλων με τη φράση πρέπει να μπουν στη φυλακή ορισμένοι «για να ξανακερδίσουμε τις εκλογές». Γαργάρα και όταν τηλεφώνησε στον κεντρικό τραπεζίτη για το δάνειό του από την Attica Bank, του τα ‘σουρε και φέρεται να μαγνητοφώνησε τη συνομιλία, αφού ο διάλογος μεταφέρθηκε αυτολεξεί σε ιστοσελίδα. Ασχετα αν στη συνέχεια τα μάζεψε όταν του ψιθύρισαν ότι μπλεκόταν σε καραµπινάτο ποινικό αδίκηµα. Σαν στάχτη από κλίβανο αποτεφρωτηρίου πέρασε και η αμοραλιστική κομπορρημοσύνη του μετά τη φονική φωτιά στο Μάτι με τους 100 νεκρούς, όταν δήλωνε ότι «ο τελικός αριθμός των θυμάτων θολώνει την εικόνα της αποτελεσματικής λειτουργίας του συνόλου των μηχανισμών του κράτους». Στα μουλωχτά πέρασε ακόμη και η εις βάρος του δικογραφία που έως προσφάτως ήταν παραπεταμένη στα συρτάρια του προέδρου της Βουλής.

Γύρω από αυτόν τον «ανέγγιχτο» υπουργό θέτει πλέον ο πρωθυπουργός σε ρόλο «ανθρώπινης ασπίδας» όλη την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τους έξι «ανεξάρτητους» βουλευτές που με την ψήφο τους συναποτελούν την πλειοψηφία. Προφανώς, για να μην του τύχει καμιά στραβή και τουμπάρει από την καρέκλα της εξουσίας, μετέτρεψε σε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση την πρόταση μομφής της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά του μέλους της κυβέρνησης, αναπληρωτή υπουργού Υγείας. Στην πραγματικότητα ανακήρυξε την κυβέρνησή του «κυβέρνηση Παύλου Πολάκη» και στρίμωξε όλους τους βουλευτές της να ταυτιστούν μαζί του τόσο με λόγια όσο και με ψήφο. Δικαίωμά τους να παραδώσουν τη συνείδησή τους στην ομηρία Πολάκη, συνένοχη στον πολιτικό του ξεπεσμό και στην ηθική του χρεοκοπία. Ο ίδιος άλλωστε μοιάζει να μην έχει πάρει χαμπάρι ότι έπιασε πάτο στα κοινωνικά ανακλαστικά.

Προστατευμένος από την εύθραυστη πανοπλία που του παρέχει ο Αλέξης Τσίπρας, συνεχίζει αμέριμνος σαν την ασταθή βασίλισσα στην «Ευνοούμενη» του Λάνθιμου να παραδίδει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μαθήματα αδάμαστης «αριστεροσύνης» και αφελούς ηθικολογίας. Επιχειρώντας να φιλοτεχνήσει ξανά το τσαλακωμένο του προφίλ σε ένα μάλλον ζοφερό για τον ίδιο πολιτικό παρόν. Συμβαίνει συχνά σε όποιον καμώνεται με υστερικές κραυγές τον αριστερό να σύρεται σε τέτοιο μαρτύριο ως ελάχιστη ανταπόδοση των ανομημάτων του. Αν είχε, τουλάχιστον, διαβάσει Μπρεχτ θα είχε τη νηφάλια αυτογνωσία να ερμηνεύσει τη ρήση του Γερμανού συγγραφέα: «Α, τι ωφελεί χωμένος μέχρι τον λαιμό στη λάσπη, να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά;».