Γιατί ο Νίκος Παππάς περνάει «δύσκολο φεγγάρι» τους τελευταίους μήνες;

Το τελευταίο διάστημα το πιο δημοφιλές παιχνίδι στα «μυστικά δωμάτια» της κυβέρνησης είναι ο «παπάς». Μακριά από εμάς το ότι οι άνθρωποι είναι «παπατζήδες». Απλώς το «εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;» καταγράφει τα ερωτήματα και τους γρίφους για το status του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής και τη σχέση του με τον πρωθυπουργό.

Τσίπρας και Παππάς παραμένουν «σιαμαίοι», ο πρωθυπουργός τον έχει απομακρύνει, τον έχει θέσει σε μια ιδιότυπη καραντίνα; Ή ο ίδιος ο Παππάς έχει επιλέξει μια πιο αθόρυβη διαδρομή επειδή διαπίστωσε ότι η προηγούμενη υπερέκθεση τον έβαλε στη μέση πολλαπλών συγκρούσεων που του μείωσαν το πολιτικό κεφάλαιο;

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα δεν είναι πολύ εύκολες. Το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει πολλά πράγματα να μένουν «εντός δωματίου» και αποφεύγει τις δημόσιες συγκρούσεις, κάτι που συνήθιζαν να κάνουν με μεγάλη συχνότητα υπουργοί και στελέχη των παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ στο πρόσφατο παρελθόν. Πέρα όμως από τα μυστήρια, υπάρχουν δύο ακράδαντες ενδείξεις ότι το άστρο του Νίκου Παππά έχει χάσει πολλή από τη λάμψη του στον «γαλαξία» της κυβέρνησης. Οι πρώτες αμφισβητήσεις προήλθαν από τον καταιγισμό αποκαλύψεων για τα έργα και τις αμαρτίες του παλιού συμμαθητή και στενού φίλου από την «παρέα της Καισαριανής» Μανώλη Πετσίτη. Ο δεύτερος κύκλος προήλθε από τις καταγγελίες του εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη, ότι ο Παππάς, την περίοδο του διαγωνισμού των τηλεοπτικών αδειών το καλοκαίρι του 2016, περιέφερε -σε συνεννόηση με τον Τσίπρα- τον Χρήστο Καλογρίτσα προκειμένου να χρηματοδοτήσει με ένα «δωράκι» 20 εκατ. ένα υπό δημιουργία ΣΥΡΙΖΑ CHANNEL.

Και οι δύο υποθέσεις έχουν τον ίδιο πρωταγωνιστή, τον τότε πανίσχυρο υπουργό. Αφορούσαν επίσης «ανάρμοστες» σχέσεις με επιχειρηματίες και κυβερνητικούς κύκλους. Οι περισσότεροι επιχειρηματίες που εμπλέκονται στην υπόθεση Πετσίτη έχουν ταυτόχρονα πάρε-δώσε με την κυβέρνηση και ανοιχτές υποθέσεις στη Δικαιοσύνη. Εστιάζονται στο αμαρτωλό τρίγωνο «λεφτά, πολιτική εξουσία και media», δηλαδή ακριβώς αυτό που ο παλιός «αγνός» ΣΥΡΙΖΑ συνήθιζε να καταγγέλλει ως «τρίγωνο της διαπλοκής».

Και οι δύο υποθέσεις δεν είχαν την ευτυχέστερη κατάληξη για τους συμμετέχοντες. Το στοπ του ΣτΕ στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες αποτέλεσε προσωπικό φιάσκο για τον εμπνευστή του. Ηταν μάλιστα το πρώτο θερμό επεισόδιο στις σχέσεις Τσίπρα - Παππά και οδήγησε στη μετακίνησή του από τη θέση του υπουργού Επικρατείας και το -δίπλα στον πρωθυπουργό- γραφείο του Μαξίμου στο απροσδιόριστων τότε αρμοδιοτήτων υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής πίσω από το Πάντειο. 

Ο Πετσίτης του Παππά

Αν οι τηλεοπτικές άδειες ήταν ένα πρώτο επεισόδιο, οι αποκαλύψεις για τον πολυπράγμονα συμμαθητή από την Καισαριανή, πρώην σερβιτόρο σε πιτσαρία και στη συνέχεια «πασπαρτού» σε διάφορες αδιευκρίνιστες σχέσεις Μαξίμου με προβληματικούς επιχειρηματίες, φαίνεται πως αποτέλεσαν το αποφασιστικό σημείο καμπής για τον ρόλο του Νίκου Παππά στην κυβέρνηση και τις προσωπικές του σχέσεις με τον πρωθυπουργό. Παρότι, όπως διατείνονται κυρίως στενοί συνεργάτες του υπουργού, όλα αυτά είναι κατασκευασμένοι μύθοι της αντιπολίτευσης -fake news, κατά τη συνήθη αργκό- και η σχέση του με τον πρωθυπουργό παραμένει «σιδερένια» και αδιατάρακτη, οι ενδείξεις ότι το γυαλί έχει ραγίσει είναι πλέον πολλές και επαναλαμβανόμενες. Τρία περιστατικά, όλα μέσα στον Απρίλιο, όταν οι αποκαλύψεις για τον Πετσίτη ήταν στον αέρα, αρκούν.

Στην τελευταία συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 ο Αλέξης Τσίπρας απέφυγε να απαντήσει στην ευθεία ερώτηση του Νίκου Χατζηνικολάου, αν ο Παππάς απολαμβάνει ακόμη την εμπιστοσύνη του. Μπορεί να κατήγγειλε τη «σκανδαλολογία» και την «Πετσιτιάδα», αλλά οι κρίσιμες λέξεις («ναι, στηρίζω ακόμη με την πλήρη εμπιστοσύνη μου τον Νίκο Παππά») δεν βγήκαν ποτέ από το στόμα του.

Μόλις πριν από λίγες ημέρες είχε δεχτεί ένα απροσχημάτιστο άδειασμα από τον άσπονδο φίλο του και κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο. Σε ερώτηση αν η κυβέρνηση γνωρίζει για τις σχέσεις Παππά - Αρτεμίου, ο Τζανακόπουλος απάντησε ξερά ότι η κυβέρνηση δεν γνωρίζει τίποτα.

Ακόμη και καμένος να είσαι από την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, καταλαβαίνεις ότι αυτή η θέση απέχει χιλιόμετρα από δήλωση εμπιστοσύνης σε κορυφαίο υπουργό. Ο πρώτος που το κατάλαβε ήταν ο ίδιος ο Παππάς. Από το μακρινό Κολοράντο των ΗΠΑ, όπου βρισκόταν για να συζητήσει τα «διαστημικά» του σχέδια με τη NASA, λέγεται ότι τηλεφώνησε προσωπικά στον πρωθυπουργό και απαίτησε (άλλοι ισχυρίζονται ότι ζήτησε ικετευτικά...) στήριξη από την κυβέρνηση. Μια στήριξη που του παρασχέθηκε, καθώς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος υποχρεώθηκε σε νεότερες δηλώσεις κάλυψης του υπουργού απέναντι στη «στοχοποίηση που δέχεται από τη Ν.Δ.».

Ομως, ούτε αυτή η περίοδος κράτησε πολύ.

Ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης λίγες ημέρες αργότερα ζήτησε πλήρη διερεύνηση των δραστηριοτήτων του Πετσίτη και «απαντήσεις που πρέπει να δοθούν απ’ όσους έχουν δημόσια αξιώματα» (13/4). Μόνο που δεν είπε δηλαδή: «Νίκο, οφείλεις κάποιες εξηγήσεις».
Προφανώς και καπνός υπάρχει και φωτιά.

Ακόμη και αυτοί που δεν βλέπουν το παραμικρό πρόβλημα στις αποκαλύψεις, που θεωρούν φυσιολογικό τον εναγκαλισμό του Πετσίτη με κορυφαίους επιχειρηματίες, τις επισκέψεις του στη ΔΕΠΑ ως εκπροσώπου «υπηρεσιών του Μαξίμου», την εμπλοκή του σε τηλεοπτικά συμβόλαια, τις επαγγελματικές του σχέσεις με Κύπριους δικηγόρους που ταυτόχρονα είναι και φίλοι του Παππά, ακόμη λοιπόν και όλοι αυτοί οι «καλοκάγαθοι» και «αμέριμνοι» δεν μπορεί να μην έχουν κάποιες αμφιβολίες. Εστω και με το στοιχειώδες ερώτημα γιατί μας έφερε εδώ μέσα ο Νίκος αυτό το φρούτο, που όταν φεύγει από εδώ ξημεροβραδιάζεται σε νυχτερινά μαγαζιά», κουβαλάει πάνω του πεντακοσάρικα, το παίζει κλαρινογαμπρός με «μπάρμπα στο Μαξίμου» και διαφημίζει ότι είναι ο... «Τσουκάτος του Τσίπρα».

«Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα»...

Είναι δεδομένο ότι ο Πετσίτης προκάλεσε μεγάλη ζημιά στο πολιτικό κεφάλαιο του συμμαθητή του. Του χρέωσαν στην καλύτερη περίπτωση απροσεξία, προχειρότητα και επιπολαιότητα. Αρκετοί επίσης, addiction στη διαφθορά και φαινόμενα «Αριστεράς του χαβιαριού» αλά ελληνικά - οι τελευταίοι βέβαια χαμηλόφωνα και ψιθυριστά.
Και κάτι ακόμη. Ουδείς γνωρίζει με βεβαιότητα τι άλλο θα βγάλουν στη συνέχεια οι έρευνες στην Ελλάδα και την Κύπρο για τον Πετσίτη. Ο Παππάς στις εξηγήσεις που έχει δώσει στο Μαξίμου διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν υπάρχει καμία σκιά. Οτι τον εγκατέλειψε από το 2016 και οι δραστηριότητές του στη συνέχεια δεν εμπλέκουν πολιτικά πρόσωπα. Δεν είναι βέβαιο ότι όλα αυτά έχουν γίνει αποδεκτά από τον στενό κύκλο του Μαξίμου και του Τσίπρα. Αλλωστε από το παρελθόν οι σχέσεις στην κλειστή ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνιμα διαταραγμένες. Ακόμη και στα χρόνια της παντοδυναμίας του ο Παππάς είχε ένα σπάνιο ταλέντο να δημιουργεί εχθροπάθειες.
Με τον Τζανακόπουλο τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Ο Παππάς πάντοτε τον υποτιμούσε και τον θεωρούσε μια μέτρια περίπτωση που το μοναδικό του προσόν είναι να γλείφει τον αρχηγό. Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα ένιωσε όταν ο πρωθυπουργός μετά το φιάσκο του ΣτΕ με τις άδειες των καναλιών όχι μόνο τον αντικατέστησε με τον Τζανακόπουλο, αλλά φρόντισε επίσης να τον κρατήσει στο Μαξίμου στο ίδιο γραφείο που είχε ο Νίκος.

Με τους «γέροντες» του Μαξίμου οι σχέσεις πάντοτε ήταν επιφυλακτικές. Ο Αλέκος Φλαμπουράρης, μέντορας του Αλέξη και ο μόνος άνθρωπος που έχει πάσο να μπαίνει όποια στιγμή θέλει στο γραφείο του πρωθυπουργού σχεδόν χωρίς να χτυπάει την πόρτα, πάντοτε έβλεπε με καχυποψία τον μπιζιμποντισμό του Παππά. Δεν είναι τυχαίο ότι αρέσκεται να τον αποκαλεί από παλιά μέχρι τώρα «ο Νικολάκης». Και όχι μόνο λόγω διαφοράς ηλικίας.

Ο έτερος της γερουσίας, ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Θανάσης Καρτερός, πάντοτε είχε μια σχέση του τύπου «από μακριά και αγαπημένοι» με τον «Νικολάκη». Ο ίδιος ο Παππάς αντιμετώπιζε με σεβασμό τον Γιάννη Δραγασάκη, αλλά στο περιβάλλον του σχολίαζε με δηκτικό τρόπο ότι ο αντιπρόεδρος είναι... αργός και δεν διακρίνεται για την αποτελεσματικότητά του στις δουλειές που αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει. Οσο για τον υπουργό Επικρατείας Χριστόφορο Βερναρδάκη, ο «Νικολάκης», ενώ του αναγνώριζε κάποια εξειδίκευση στις δημοσκοπήσεις, δεν έκρυβε ποτέ ότι τον θεωρούσε «παρείσακτο» και «ξένο σώμα» στην κλειστή ηγετική παρέα του ΣΥΡΙΖΑ. «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε...» που έλεγε και ο αείμνηστος Ντίνος Ηλιόπουλος.

«Πρωθυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ»

Πάντως τα πράγματα δεν ξεκίνησαν έτσι. Στα χρόνια της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και της νίκης στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις, τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Νίκος Παππάς ήταν το αναμφισβήτητο Νο 2 στην ιεραρχία του ΣΥΡΙΖΑ, πάντα η σκιά του Αλέξη Τσίπρα. Σε καμία κεντρική απόφαση του Τσίπρα δεν ήταν απών. Μάλιστα πολλές σημαντικές πρωτοβουλίες τις πιστώθηκε ο ίδιος. Για παράδειγμα, με πολλά ταξίδια του στο εξωτερικό κατάφερε να οριστεί ο Τσίπρας επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στις ευρωεκλογές του 2014, μια πρωτοβουλία που ανέβασε τη διεθνή εικόνα του Τσίπρα και την «πρωθυπουργισιμότητά» του στην πορεία για τις εκλογές του 2015. Σε ολόκληρη αυτή την περίοδο είχε στην κατοχή του δυο κορυφαίας σημασίας «χαρτοφυλάκια», τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τον επιχειρηματικό κόσμο. Σε απόλυτη συνεννόηση -τότε τουλάχιστον...- με τον Τσίπρα.

Από τα χρόνια 2012-2015, όταν φαινόταν στον αέρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προοπτική εξουσίας, κορυφαίοι επιχειρηματίες ένιωσαν την ανάγκη να δημιουργήσουν σχέσεις επικοινωνίας με την ανερχόμενη πολιτική δύναμη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το πρόσωπο-κλειδί ήταν ο Παππάς. Από τους εφοπλιστές, ο πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών ήταν μόνιμος συνομιλητής του. Σταθερές σχέσεις δημιουργήθηκαν με εκπροσώπους κατασκευαστικών εταιρειών, από τον «κόκκινο εργολάβο» Χρήστο Καλογρίτσα έως και μέλη της οικογένειας Μπόμπολα, κυρίως μέσω του Φώτη ο οποίος έτρεχε τις εκδοτικές δραστηριότητες του ομίλου. Κατασκευαστές και επιχειρηματίες της ενέργειας τα έλεγαν συχνά πυκνά με τον Νίκο. Ολοι οι εκπρόσωποι των τραπεζών φρόντισαν να αποκτήσουν καλές σχέσεις μαζί του.

Ωστόσο, η καρδιά των δραστηριοτήτων του Παππά ήταν η διαχείριση των ΜΜΕ. Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με μια διάθεση μετωπικής αντιπαράθεσης, αφού το θεωρητικό σχήμα ήταν ότι το τρίγωνο «ΜΜΕ - τράπεζες και ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.» αποτελούσε την επιτομή της διαπλοκής στην Ελλάδα. Πέρα όμως από τη γενικότερη «μάχη κατά της διαπλοκής» ο Παππάς ανέλαβε και μια υπόγεια αποστολή: να πλησιάσει εκ των έσω τα κεντρικά ΜΜΕ και όπου μπορεί να δημιουργήσει χρήσιμα προγεφυρώματα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε δύο δρόμους στον «πόλεμο κατά της διαπλοκής». Είτε να κυνηγήσει την «παλιά διαπλοκή», προσδιορισμένη κυρίως στο τρίγωνο ΔΟΛ - Πήγασος - MEGA, είτε να τη στρέψει προς όφελός του.

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν καλά ότι ακόμη και πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 ο Ν. Παππάς συνομιλούσε τακτικά και με την οικογένεια Μπόμπολα της Πήγασος και με τον ισχυρό άνδρα του τότε ΔΟΛ Σταύρο Ψυχάρη. Οπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος ο Ψυχάρης, ραντεβού είχε γίνει και με τον Α. Τσίπρα στο περίφημο διαμέρισμα της «γάτας των Ιμαλαΐων». Αλλα ραντεβού είχαν γίνει και με τον Γιώργο Μπόμπολα στο γραφείο του και με τον υιό Φώτη Μπόμπολα σε σπίτια.
Οι περισσότεροι εκδότες και αρκετοί δημοσιογράφοι έβλεπαν τακτικά τον Νίκο, ο οποίος σε αντίθεση με άλλα πιο κομματικά και «ξύλινα» στελέχη, όπως για παράδειγμα ο Πάνος Σκουρλέτης, φαινόταν να έχει αποβάλει τα στερεότυπα του άκαμπτου και γεμάτου καχυποψίες κομματικού στελέχους της Αριστεράς, ήταν πιο κοινωνικός και άμεσος και σαφώς πιο ομιλητικός από τους υπόλοιπους. Ηταν προφανές επίσης ότι η έλξη ήταν αμοιβαία. Ο Νίκος γοητευόταν από τον «καλό τρόπο ζωής», τα στέκια του Κολωνακίου, τα κλασάτα μπαρ, απορρίπτοντας σιγά-σιγά τα συριζέικα καφενεία της Κουμουνδούρου και του Θησείου και τα εναλλακτικά στέκια της πλατείας Αυδή με τα περίεργα ονόματα, όπως ο «Μπλε παπαγάλος», προσεγγίζοντας ανθρώπους και συνήθειες της άλλης όχθης.

Για να θυμηθούμε το κλίμα της εποχής ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μία κήρυττε τον «πόλεμο κατά της διαπλοκής», αλλά από την άλλη προσπαθούσε να κερδίσει τη στήριξη των «διαπλεκόμενων συγκροτημάτων» στην πορεία προς τις πρώτες εκλογές του 2015. Ο άνθρωπος που χειριζόταν τα ευαίσθητα θέματα ήταν ο Ν. Παππάς, ο οποίος σε όλα τα «επικίνδυνα» ραντεβού εμφανιζόταν ιδιαίτερα προσεκτικός, ενημερώνοντας συνήθως τους συνομιλητές του ότι «ο αρχηγός είναι ενήμερος για τη συνάντησή μας».
«Ο Νίκος δεν είχε θέμα με την εγχώρια διαπλοκή, την ελίτ. Επαιρνε απλόχερα ό,τι είδους υποστήριξη προσφερόταν τότε στο νέο καθεστώς που ερχόταν με ορμή στα πολιτικά πράγματα», υπογραμμίζει αυτόπτης μάρτυρας παρόμοιων συναντήσεων.

Για να κερδίσει την υποστήριξη της «παλιάς διαπλοκής» ο ΣΥΡΙΖΑ έθετε ανοιχτά θέμα δημοσιογράφων και ζητούσε αλλαγές στα διευθυντικά πόστα. Η μάχη χάθηκε στον ΔΟΛ, όπου ο Στ. Ψυχάρης δεν δέχτηκε να ορίσει διευθυντές στα «Νέα» και στο «Βήμα» καθ’ υπόδειξη, κερδήθηκε στον Πήγασο με την απομάκρυνση από τη διεύθυνση του «Εθνους» του Θανάση Τσεκούρα και την αντικατάστασή του από έναν κουμπάρο του Δραγασάκη.

Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις διπλές εκλογές του 2015 ο Ν. Παππάς από τη θέση του υπουργού Επικρατείας με γραφείο μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου έγινε κυριολεκτικά ο «αντ’ αυτού». Ολες τις κρίσιμες υποθέσεις που αφορούσαν μεγάλα επιχειρηματικά και μιντιακά παιχνίδια τις πήρε πάνω του σε συνεννόηση μόνο με τον Τσίπρα. Αλλωστε ήταν η περίοδος που κέρδισε επάξια τον τίτλο του «πρωθυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ».

Είχε σε κατάσταση ομηρίας τον Πήγασο μέσω του υιού Φώτη Μπόμπολα, ο οποίος με αφέλεια δεν δίστασε να μετατρέψει τα φύλλα του σε ΦΕΚ επειδή ο Παππάς τού υποσχόταν ότι θα του «φτιάξει» τα δάνεια με τις τράπεζες. Είχε στριμώξει στη γωνία τον Ψυχάρη, ο οποίος τη μια στιγμή από τις εφημερίδες του ασκούσε κριτική στην κυβέρνηση και την άλλη την αποθέωνε. Το βασικό project που τον απασχολούσε ήταν το κλείσιμο του MEGA. Oλοι μάθαιναν αφού δεν φρόντιζε καν να το κρύβει, ναρκισσευόμενος για την παντοδυναμία του, ότι πίεζε τους τραπεζίτες που κουβαλούσαν τα περισσότερα δάνεια του MEGA να κλείσουν τις στρόφιγγες και να το οδηγήσουν σε ασφυξία και ξαφνικό θάνατο.

Ομως οι δραστηριότητές του ήταν πολυσχιδείς. Για παράδειγμα, την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά στη Βουλή η περίφημη Εξεταστική Επιτροπή για τα δάνεια των ΜΜΕ. Κάποια ΜΜΕ (τα θεωρούμενα εχθρικά) περνούν το μαρτύριο της σταγόνας στις «ανακριτικές» διαδικασίες της Βουλής και με πολύ κόπο και απίστευτο όγκο στοιχείων καταφέρνουν να αποδείξουν ότι οι τραπεζικές τους υποχρεώσεις και οι πληρωμές στην Εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ενήμερες και τακτοποιημένες.

Κάποια άλλα ΜΜΕ (τα οποία έχουν περάσει στην «επικράτεια Παππά» και τον ενημερώνουν μάλιστα από την Παρασκευή τι θα έχουν στο κυριακάτικο πρωτοσέλιδό τους) ούτε καν περνούν την πόρτα της Βουλής, παρότι τα πορίσματα της Τραπέζης της Ελλάδος για τις οφειλές τους περιέχουν σημεία και τέρατα. Ενας πανίσχυρος υπουργός είναι βέβαιο ότι μπορεί να αποδειχτεί και «καλός θυρωρός» λουφάροντας τα δικά του παιδιά στα ΜΜΕ από την ελεγχόμενη Εξεταστική της Βουλής.
Υπήρξαν εκδότες που χρωστούσαν -και χρωστάνε...- της Μιχαλούς σε τράπεζες, Εφορία, Ταμεία και προμηθευτές. Αυτούς λοιπόν ούτε τους κάλεσαν ποτέ στην Εξεταστική, ούτε τους έχει ενοχλήσει το καθεστώς μέχρι σήμερα. Απλά επειδή το στηρίζουν.

Τσίπρας - Παππάς, οι «σιαμαίοι»

Εδώ χρειάζεται μια μικρή παρακαμπτήριος για την περιγραφή της σχέσης Τσίπρα - Παππά. Πολλοί που αρέσκονται στις αναλογίες τούς περιγράφουν ως ένα διαχρονικό «ζευγάρι εξουσίας», όπως στο παρελθόν ο Καραμανλής με τον Ρουσόπουλο, o Σημίτης με τον Τσουκάτο, ο Ανδρέας με τον Αντώνη Λιβάνη. Καμία σχέση. Ολοι αυτοί συναντήθηκαν στην πορεία, κάπου συνέπεσαν οι πολιτικές διαδρομές τους και συνέχισαν μαζί. Τσίπρας και Παππάς ήταν «σιαμαίοι» από την αρχή, έφτιαξαν από κοινού τη διαδρομή που τους οδήγησε (μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ) από το περιθώριο της Αριστεράς στο κέντρο της πολιτικής ζωής.

Μια διαδρομή που ξεκίνησε από τη Νεολαία του Συνασπισμού και μετά στα ηγετικά κλιμάκια όταν ο πρώτος ευεργέτης του Τσίπρα, ο Αλέκος Αλαβάνος, με μια επαναστατική απόφαση (για την οποία ο ίδιος μετάνιωσε, όπως έχει πει δημόσια) του παρέδωσε την ηγεσία. Το πρώτο τηλεφώνημα που έκανε ο Τσίπρας ήταν στον Νίκο για να τον καλέσει να επιστρέψει από τη Σκωτία όπου είχε ξεκινήσει μεταπτυχιακές σπουδές και να αναλάβει ρόλο διευθυντή του γραφείου του. Οπως και έγινε.
Οι ρόλοι, όπως σε όλα τα αντίστοιχα πολιτικά δίδυμα, ήταν εξαρχής προσδιορισμένοι. Ο Τσίπρας διέθετε άστρο, επικοινωνιακό ταλέντο, άνεση στην επαφή, πέρασμα στην κοινωνία, δημοτικότητα. Ο Παππάς, από την άλλη, πολιτική σκέψη, συγκρότηση και του άρεσε να παίρνει πολιτικές πρωτοβουλίες πέρα από τα καλούπια και τις εμμονές της παραδοσιακής Αριστεράς.

Τα πρώτα χρόνια το δίδυμο δεν σημειώνει καμία ιδιαίτερη επιτυχία. Αλλωστε στις εκλογές του 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει μικρότερο ποσοστό από το αντίστοιχο των εκλογών του 2007 με αρχηγό τον Αλαβάνο.

Ηταν όμως ορατό ακόμη και από τα «πέτρινα χρόνια» της ήσσονος αντιπολίτευσης ότι αυτοί οι δυο «μικροί», όπως τους έβλεπαν οι υπόλοιποι της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δοκίμαζαν να εμβολιάσουν την Αριστερά με μια νέα κουλτούρα, την κουλτούρα του κόμματος εξουσίας. Μια κουλτούρα ξένη τότε προς την παραδοσιακή Αριστερά, η οποία έθετε ως στόχο απλώς την κοινοβουλευτική επιβίωση, τις «αξιοπρεπείς» εκλογικές ήττες και τη συντήρηση ενός κόμματος διαμαρτυρίας. Η μεγάλη ευκαιρία για να αλλάξει πίστα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι τεράστιοι κοινωνικοί μετασχηματισμοί που προκάλεσε η οικονομική κρίση, η χρεοκοπία της χώρας και η επιβολή των μνημονίων. Στα χρόνια 2010-12 ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε από κόμμα της ριζοσπαστικής και «αντιγκλόμπαλ» Αριστεράς σε ένα εθνικο-λαϊκιστικό κόμμα που καβάλησε το διάχυτο αντιμνημονιακό κλίμα, δεν δίστασε να συμμαχήσει ακόμη και με εθνικιστικές φωνές, να ενσωματώσει και την πιο «ψεκασμένη» διαμαρτυρία, να εξαπολύσει πολιτικό «αντάρτικο» κατά των «μνημονιακών δυνάμεων», να λεηλατήσει το ΠΑΣΟΚ, να αντιγράψει τον Ανδρέα, να κάνει ό,τι είναι δυνατό και αδύνατο προκειμένου να εισέλθει σε τροχιά εξουσίας.

Οταν μετά τις διπλές εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση αρχίζουν τα μεγάλα κόλπα με πρωταγωνιστές τους δύο «μικρούς» και ουσιαστικά απούσα όλη την ηγετική επετηρίδα του ΣΥΡΙΖΑ, που συνήθως μάθαινε τα νέα από τους δημοσιογράφους.

Ο ίδιος ο Τσίπρας στήνει γέφυρες με τον Κώστα Καραμανλή, καθώς ταιριάζει η προσωπική χημεία τους, με στόχο την πίεση στον Αντώνη Σαμαρά, του οποίου οι σχέσεις με τον πρώην πρωθυπουργό ποτέ δεν ήταν ανέφελες. Ο Παππάς αναλαμβάνει να εκτελεί τις ειδικές αποστολές με τακτικά ραντεβού με τον Προκόπη Παυλόπουλο και τον Πέτρο Μολυβιάτη. Ενας διεμβολισμός της Ν.Δ. τον οποίο η τότε ηγεσία της δεν πήρε είδηση, παρά μόνο τη στιγμή που ο Τσίπρας πρότεινε τον Προκόπη για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Με τον Πάνο Καμμένο ο πρώτος που αρχίζει τις επαφές ήταν ο Παππάς, ο οποίος τον βλέπει αρκετά πριν από το 2015 ως πιθανό σύμμαχο σε μια «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση. Γίνονται «φιλαράκια» και σταδιακά καταφέρνει να σπάσει την αρχική καχυποψία του Τσίπρα προς τον Καμμένο και να τους φέρει σε συνεννόηση. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν πάρει μυρωδιά από το μέλλον που ερχόταν όλο και πιο κοντά.

Ολα αυτά τα εξέφραζε πολιτικά ο Τσίπρας, αλλά στο παρασκήνιο πολλά από τα άλματα τα επεξεργάστηκε ο Παππάς. Οι «σιαμαίοι» αμέσως μετά τις εκλογές του 2012 γοητεύτηκαν από την προοπτική της εξουσίας και μαζί σχεδίασαν με ακραίο πολιτικό κυνισμό πρωτοβουλίες που θα τους έφερναν πιο κοντά, πρωτοβουλίες που δεν είχαν καμία σχέση με τα στερεότυπα της παραδοσιακής Αριστεράς. Και κυρίως δεν ζαλίστηκαν από τα παιχνίδια εξουσίας, κάτι που είχε γίνει και στο παρελθόν με μεγάλες προσωπικότητες της Αριστεράς όπως ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Χαρίλαος Φλωράκης, οι οποίοι προσέγγισαν την εξουσία (το «βρώμικο 1989»), αλλά μέσα από λάθη, παλινωδίες και αναστολές ξαναγύρισαν γρήγορα στην ασφάλεια του μικρού κόμματος και χάθηκαν.

Η «διαπλοκή»

Ο «πόλεμος με τη διαπλοκή» ήταν σημαία αναφοράς για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαϊκισμός, μόνιμο συστατικό στο DNA του, στηρίζεται στην καταγγελία των «ελίτ», των «πλουσίων», των «σκοτεινών κέντρων» και στην υπεράσπιση ενός αφηρημένου και εξαγνισμένου «λαού». Το δίδυμο δεν έκανε ασκήσεις ιδεολογίας, αλλά παιχνίδια εξουσίας. Πώς το λέει ο τίτλος μιας πρόσφατης ταινίας για τον Πάμπλο Εσκομπάρ; «Loving Pablo, hating Escobar». Ακριβώς το ίδιο: από τη μία της κήρυτταν τον πόλεμο, από την άλλη ένιωθαν τη γοητεία της διαπλοκής. Από τη μία τη δαιμονοποίησαν για να χαϊδεύουν τα αυτιά της κοινωνίας, από την άλλη δεν έχασαν την ευκαιρία να αναπτύξουν σχέσεις με τη διαπλοκή.

Επιχειρηματίες που ένιωθαν τα συμφέροντά τους να βλάπτονται την περίοδο Σαμαρά - Βενιζέλου, διαπλεκόμενοι που είχαν χάσει δυνάμεις, άλλοι που ανοιχτά μιλούσαν για έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή, καταχρεωμένοι που πόνταραν στη διάλυση του τραπεζικού συστήματος για να «εξαϋλώσουν» τα δάνειά τους, νεοδιαπλεκόμενοι που ασφυκτιούσαν από την παλιά διαπλοκή, αλλά και παλιοί διαπλεκόμενοι που ήθελαν να το έχουν δίπορτο και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ολος αυτός ο κοινωνικός ιστός προσέγγισε τον ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία προς τις εκλογές του 2015 και επειδή ο Τσίπρας έπρεπε να μείνει στο απυρόβλητο διατηρώντας προσωπική σχέση μόνο με δυο-τρεις επιχειρηματικές οικογένειες, όλη η υπόλοιπη δουλειά έγινε από τον επίσημο «αντ’ αυτού» Νίκο Παππά. Αλλωστε, είχε όλη την καλή διάθεση...

Οι «Goodfellas» της Αριστεράς λοιπόν με αριβίστικη και νεοπλουτίστικη νοοτροπία εισπήδησαν στη διαπλοκή με τη νέα ή την παλιά της μορφή. Αρχισαν τα ραντεβού, τις υποσχέσεις, τους εκβιασμούς, τα πάρε-δώσε με το σύνολο σχεδόν της επιχειρηματικής τάξης, αρκετά πριν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Και η πλειονότητα της επιχειρηματικής τάξης, άπληστη και τριτοκοσμική, μαθημένη στη συναλλαγή με την εκάστοτε πολιτική εξουσία, φάνηκε πρόθυμη να ανταποκριθεί στα «καλά παιδιά», καθώς πέραν των άλλων λόγων κάπου είχε βαρεθεί τα συνεχή αιτήματα των προηγούμενων.

Ομως τα «Goodfellas» είχαν και ανοιχτούς λογαριασμούς με πρόσωπα της παλιάς διαπλοκής. Μετά τον εκλογικό σεισμό του Μαΐου του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έριξε από τη δεύτερη θέση το ΠΑΣΟΚ, φάνηκε για πρώτη φορά ότι η προοπτική της «κυβέρνησης της Αριστεράς» ήταν ρεαλιστική. Οταν στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές του Ιουνίου 2012, έριξαν την ευθύνη της ήττας στη διαπλοκή και στον πόλεμο που δέχτηκαν κατά τη δίμηνη προεκλογική περίοδο από τα «συστημικά ΜΜΕ». Στο στόχαστρο μπαίνουν κυρίως ΔΟΛ, Πήγασος και MEGA, που κυριολεκτικά δαιμονοποιούνται.

Οι λογαριασμοί θα λυθούν μετά τη νίκη στις εκλογές του 2015. Η επιχείρηση «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» διεκπεραιώνεται από τον Νίκο Παππά.

Ο νεοφώτιστος στην εξουσία ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβει ότι για τα ΜΜΕ έχει «καθεστωτικά σχέδια». Να λιώσει τους «απέναντι» και να δημιουργήσει ένα πλήρως ελεγχόμενο τοπίο στα ΜΜΕ. Με επιχειρηματίες που πρόσκεινται για τα δικά τους συμφέροντα στο νέο «καθεστώς». Με διάλυση της παλιάς διαπλοκής, η οποία ούτως ή άλλως είχε γεράσει και αποδυναμωθεί από την οικονομική κρίση.

Βγαίνουν λοιπόν από το συρτάρι καινούρια επιχειρηματικά ονόματα φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που αναλαμβάνουν να παίξουν ρόλο στο νέο τοπίο των ΜΜΕ που θέλει να δημιουργήσει ο Παππάς. Αξιοποιούνται οι καλές σχέσεις με τον Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος ήδη έχει βάλει πλώρη να αποκτήσει το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και χρειάζεται βοήθεια. Ο Παππάς αναλαμβάνει να στήσει τις γέφυρες με την οικογένεια Μπόμπολα μέσω του Φώτη και το σχέδιο εξελίσσεται γρήγορα. Ο Πήγασος καταρρέει, οι τράπεζες μένουν με φέσι άνω των 150 εκατ. ευρώ και οι τίτλοι («Εθνος», «Ημερησία»), καθαροί από υποχρεώσεις, μεταβιβάζονται με χαμηλό τίμημα στον Σαββίδη.
Ο επιχειρηματίας Χρήστος Καλογρίτσας σαρώνει στους διαγωνισμούς για την κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου Πατρών - Πύργου και προετοιμάζεται να γίνει καναλάρχης. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, όπως αποκάλυψε ο ίδιος, προσεγγίζεται και τα ραντεβού με τον Ν. Παππά είναι αλλεπάλληλα. Οι τραπεζίτες πιέζονται να επιβάλουν τον «ξαφνικό θάνατο» στο MEGA και το κανάλι χάνει την τραπεζική ενημερότητά του. Χωρίς την απειλή του MEGA δρομολογείται ο διαγωνισμός Παππά για τις νέες τηλεοπτικές άδειες και εμβληματικές φυσιογνωμίες του επιχειρηματικού κόσμου -με περιουσία που υπερβαίνει το 10% του ελληνικού ΑΕΠ- κλείνονται για τρεις ημέρες στα «καμαράκια» της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης προκειμένου να διεκδικήσουν τηλεοπτικές άδειες.

Είναι η ώρα της παντοδυναμίας του Νίκου Παππά, ο οποίος κομπορρημονεί και πανηγυρίζει ότι τους έβαλε όλους στο χέρι και μοιράζεται με τον Τσίπρα την επιτυχία τους: ότι κατάφεραν να ξεδοντιάσουν την παλιά διαπλοκή και να δημιουργήσουν μια νέα προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ερασιτέχνες όμως και άμαθοι, δεν καταλαβαίνουν ότι στην Ελλάδα ο θρίαμβος και η καταστροφή συνήθως βρίσκονται πολύ κοντά. Ο Σαββίδης, με ανεξήγητη «ειλικρίνεια» αποκαλύπτει ότι μετείχε στον διαγωνισμό σαν «λαγός της κυβέρνησης». Ο Καλογρίτσας, αφού επιχείρησε να προσκομίσει «πέτσινες» επιταγές με collateral κάποια βοσκοτόπια της Ιθάκης, φαίνεται ότι δεν έχει χρήματα για να αποκτήσει τηλεοπτική άδεια.

Ο Παππάς, που έχει αναλάβει τον Καλογρίτσα, προσεγγίζει αρκετούς επιχειρηματίες για να τον βοηθήσουν. Ενας από αυτούς είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης, όπως κατήγγειλε ο ίδιος, από τον οποίο ζητήθηκε το «δωράκι» των 20 εκατ. ευρώ. Στον ιδιοκτήτη του ALPHA Δημήτρη Κοντομηνά υπενθυμίζουν ότι έχει ανοιχτές δικαστικές εκκρεμότητες. Ακόμη και η οικογένεια Βαρδινογιάννη δέχεται κρούσεις να βοηθήσει τον «κόκκινο καναλάρχη». Οπως και οι Τσέχοι του ΟΠΑΠ.

Το σχέδιο Παππά καταρρέει στην αρχή από τις εσωτερικές αδυναμίες του και σε δεύτερη φάση από την απορριπτική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ο θρίαμβος γίνεται καταστροφή. Ολα ξανά βρίσκονται στον αέρα. Ο Παππάς χρεώνεται με ένα πρώτης γραμμής φιάσκο που βάζει όλη την κυβέρνηση σε άμυνα. Με τον ανασχηματισμό οδηγείται στην πολυτελή εξορία του υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής και οι μετοχές του στο πολιτικό χρηματιστήριο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πέσει. Αλλά δεν έχουν απαξιωθεί.

Αρχίζει η ενεργοποίηση του «Σχεδίου Β’». Μπορεί να μην κατάφεραν να δημιουργήσουν τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα οικονομικά και δικαστικά προβλήματα πολλών κορυφαίων της παλιάς διαπλοκής τούς δίνουν περιθώρια για πιέσεις, εκβιασμούς και ομηρίες. Με το MEGA έχουν τελειώσει, ο Πήγασος είναι στα φιλικά χέρια του Σαββίδη. Ο ΔΟΛ σε κρίση επιβίωσης. Ο ALPHA του Δημ. Κοντομηνά, μετά από μια μικρή περίοδο αναταράξεων που ακολούθησε τον διαγωνισμό, προσαρμόζεται στην κυβερνητική γραμμή. ΑΝΤ1 και STAR είναι σε μια λογική φιλοκυβερνητικής ουδετερότητας. Τον Γιάννη Αλαφούζο τον ταλαιπωρούν γιατί «δεν... κάθεται» με πρόστιμο κοντά στα 8 εκατ. στην εφορία, ενώ τον Θέμο τον εξοντώνουν με το παράνομο και στημένο πρόστιμο του Ελεγκτικού Συνεδρίου και βιολογικά. Η κυβέρνηση καταλαμβάνεται από μια διάθεση απληστίας στα ΜΜΕ. Θέλουν τα δικά τους ΜΜΕ. Από το παρασκήνιο της νέας έδρας του στη λεωφόρο Συγγρού ο Παππάς ξαναμπαίνει στο παιχνίδι - έστω και με κομμένα φτερά.

Ξαναπλησιάζει τον ταλαιπωρημένο από τις τηλεοπτικές άδειες Χρ. Καλογρίτσα, τον οποίο πείθει να χρηματοδοτήσει την έκδοση κυριακάτικης εφημερίδας. Ενα σχέδιο που του κόστισε πάνω από 2 εκατ. πεταμένα στον κουβά. Δεύτερη κυριακάτικη εφημερίδα από παραδοσιακό εκδότη βιβλίων εκδίδεται χρηματοδοτημένη από άλλους επιχειρηματίες φιλικούς προς την κυβέρνηση.

Το «Σχέδιο Β’» αρχίζει να λειτουργεί κανονικά. Ομως το πρώτο ατύχημα έρχεται. Οταν το καλοκαίρι του 2017 προκηρύσσεται ο διαγωνισμός για τον ΔΟΛ το Μαξίμου επιδιώκει είτε να κηρυχθεί άγονος και να μπει λουκέτο στην εταιρεία, είτε να περάσει σε φιλικά χέρια. Προξενεύουν στον ανήμπορο πλέον Σταύρο Ψυχάρη τον Σαββίδη με γενικό διευθυντή του ΔΟΛ τον αείμνηστο δημοσιογράφο και πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλη Μουλόπουλο. Το σενάριο χαλάει από την επιμονή του εφοπλιστή Β. Μαρινάκη, ο οποίος, παρά τις πιέσεις του Μαξίμου, συμμετέχει στον διαγωνισμό και εξαγοράζει τον ΔΟΛ. Υπάρχει όμως και... «Σχέδιο Γ’». Αφού δεν κατάφεραν να τον απομακρύνουν από τον διαγωνισμό, τον πιέζουν ώστε οι εφημερίδες του ΔΟΛ να αλλάξουν γραμμή και να στηρίξουν την κυβέρνηση. Ως εγγύηση προβεβλημένοι φιλοσυριζαίοι δημοσιογράφοι να αναλάβουν τα διευθυντικά κλιμάκια. Οταν ο εφοπλιστής αρνείται, η κυβέρνηση του κηρύσσει ανελέητο πόλεμο με δικαστικές προεκτάσεις.

Την ίδια στιγμή, ένα δίκτυο από ιστοσελίδες αναλαμβάνει να χτυπά τους «εχθρούς της κυβέρνησης» και να λιβανίζει τον Τσίπρα και τον Παππά. Με διαφημίσεις από δημόσιες επιχειρήσεις, οι οποίες πάντα σε συνεννόηση με το Μαξίμου και τον «Νίκο» φροντίζουν τα «δικά μας παιδιά», παρότι το σύνολο των επισκεπτών δεν ξεπερνά τον στενό οικογενειακό και φιλικό τους κύκλο.

Για να συγκεφαλαιώσουμε. Ενα πολυπλόκαμο δίκτυο μιντιακής επιρροής, ένας μεγάλος κύκλος επιχειρηματιών και δημοσιογράφων που σε μια νύχτα γίνονται εκδότες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ, όλα αυτά σε μια καθεστωτική αντίληψη που θέλει τα ΜΜΕ στην υπηρεσία της κυβέρνησης, ανελέητος πόλεμος σε εχθρικά ΜΜΕ και δημοσιογράφους. Αν αυτή είναι η ατμόσφαιρα της πρώτης τετραετίας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ν. Παππάς είναι παρά τις διακυμάνσεις το ισχυρό πρόσωπο της κυβέρνησης που διευθύνει από το παρασκήνιο.

Και μαζί έρχονται να προστεθούν παράλληλες δραστηριότητες. Που ξεκινούν από τη μακρινή Βενεζουέλα και τους Κύπριους «Αρτεμίου», τους «φίλους» του ΑΚΕΛ, έως τα τηλεοπτικά συμβόλαια, τον αμφιλεγόμενο επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη και τον Πετσίτη. Είναι βέβαιο ότι η πραγματική εικόνα για τις σχέσεις Παππά-Αρτεμίου δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη. Ούτε για το μυστηριώδες ταξίδι το καλοκαίρι του 2013 στη Βενεζουέλα. Σε μια εποχή που το καθεστώς έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για διασυνδέσεις με ριζοσπαστικά αριστερά κόμματα της Ευρώπης. Ως γνωστόν ακριβώς το επόμενο διάστημα ο συμμαθητής του Νίκου, Μανώλης Πετσίτης, γίνεται φορολογικός αντιπρόσωπος του Αρτεμίου και των συνεταίρων του στην Ελλάδα. Οι κυπριακές και ελληνικές έρευνες στους λογαριασμούς Πετσίτη πολύ σύντομα θα δώσουν κάποιες απαντήσεις.

Ενα ραντεβού με τον Νίκο

Ηταν δύσκολο σε αυτόν τον κυκεώνα να χαθεί η μπάλα; Το πιο εύκολο - ιδιαίτερα όταν ο «αντ’ αυτού» έχει ανέλθει ταχύρρυθμα τα σκαλοπάτια μέχρι το ψηλότερο επίπεδο του powergame και συναλλάσσεται με επιχειρηματίες που έχουν μάθει από πολύχρονες εμπειρίες να «ντιλάρουν» δουλειές με την πολιτική εξουσία.
Δεκάδες επιχειρηματίες διηγούνται ιστορίες από συνεργασίες με κυβερνητικούς αξιωματούχους. Ισχυρίζονται ότι ενώ στην αρχή φοβήθηκαν πως θα έπεφταν σε τοίχο, ότι θα συναντούσαν ανθρώπους άκαμπτους, «βαριά αριστερούς» με ανύπαρκτη ευελιξία, στη συνέχεια, μετά τις πρώτες κοινωνικές επαφές και την αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης, βρέθηκαν μπροστά σε «πρόθυμους» και «doers». Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι όπου αντιμετώπιζαν εμπόδια η προσφιλής μέθοδος για να ξεπεραστούν ήταν ένα «ραντεβού με τον Νίκο».

Και ο Νίκος μοίραζε απλόχερα υποσχέσεις και διευκολύνσεις. Πάντοτε στη βάση της αρχής της αμοιβαιότητας. Στο μυαλό του σχηματίστηκε η αντίληψη ότι η ελληνική επιχειρηματικότητα ήταν ένα πεδίο εύκολο να ποδηγετηθεί και να στηρίξει τη νέα εξουσία. Το κράτος, παρά τη συμπίεση λόγω της οικονομικής κρίσης, διέθετε ακόμη προσόδους, συμβόλαια και αρμοδιότητες που μπορούσαν να δελεάσουν την επιχειρηματικότητα. Πάντοτε υπήρχαν πόρτες και παράθυρα για να διευκολυνθούν τα «δικά μας παιδιά». Αλαζών και ακομπλεξάριστος, ο Νίκος άνετα μπορούσε να εξελιχθεί σε «θυρωρό» της νέας διαπλοκής, της φιλικής προς τον ΣΥΡΙΖΑ επιχειρηματικότητας.
Βέβαια για να μην υπερβάλλουμε, σταδιακά μετά την πρώτη βίαιη ωρίμαση του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση, δημιουργήθηκαν κι άλλοι δίαυλοι επικοινωνίας με την ελληνική επιχειρηματικότητα.

Για παράδειγμα, «ευαίσθητος» και ανοιχτός σε παρόμοια θέματα ήταν από την αρχή και ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης. Για παράδειγμα, ο «Φλωμπέρ», παλιός Αεκτζής, βοήθησε σημαντικά να ξεπεραστούν τα εμπόδια για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο Χρήστος Σπίρτζης βοήθησε ιδιαίτερα τις κατασκευαστικές εταιρείες ,ο Στέργιος Πιτσιόρλας ήταν πάντοτε θετικός σε μέτρα ανάπτυξης της αγοράς της ενέργειας. Ο εξάδελφος του πρωθυπουργού και σύμβουλός του στο Μαξίμου Γιώργος Τσίπρας επίσης εμφάνισε ιδιαίτερη κινητικότητα στις επαφές με το ελληνικό και ξένο επιχειρείν.

Ομως κανένας απ’ αυτούς τους «κινητικούς» υπουργούς και παράγοντες δεν έφτασε τις ταχύτητες του Παππά. Ισως επειδή κινήθηκαν πιο προσεκτικά κάτω από τα ραντάρ, ενώ ο Νίκος λόγω χαρακτήρα φρόντιζε να επιδεικνύει την αποτελεσματικότητά του. Και κυρίως τη μοναδική σχέση που είχε με τον Αλέξη Τσίπρα.

Συνήθως όμως η υπερέκθεση δημιουργεί εχθρούς. Δεν είναι πολλοί αυτοί πλέον στην κυβέρνηση που μιλούν με καλά λόγια για τον Παππά. Μάλιστα από τη στιγμή που ξέσπασε ο σάλος με την υπόθεση Πετσίτη, ο κύκλος των φίλων έχει περιοριστεί ακόμη περισσότερο. Οι περισσότεροι σχολιάζουν αρνητικά την «επιπολαιότητα» και την «έλλειψη προσοχής» που τον διακρίνει. Αλλοι τον περιγράφουν ως κλασικό «καλαμοκαβαλάρη». Υπάρχουν και κάποιοι που δεν αποκλείουν να έπεσε στην παγίδα της διαφθοράς.

Πάντως οι περισσότεροι στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ νιώθουν ότι ο Νίκος έγινε πλέον βαρίδι για τον πρωθυπουργό. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τις βαρύτατες καταγγελίες Μαρινάκη το Μαξίμου αρκέστηκε σε μια γενική απάντηση εναντίον του εφοπλιστή, αποφεύγοντας τις συγκεκριμένες αναφορές στον Παππά. Ούτε κάποιοι από τους κορυφαίους υπουργούς έσπευσαν να τον υπερασπίσουν. Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι τόσες μέρες μετά ο πολυπράγμων υπουργός δεν είχε προβεί σε καμία δημόσια δήλωση για να απαντήσει στις καταγγελίες του εφοπλιστή. Το αποφάσισε μόνος του περιμένοντας να δει αν οι καταγγελίες θα έχουν και συνέχεια; Του επιβλήθηκε σιωπητήριο από το Μαξίμου; Οταν απάντησε στο προστατευμένο περιβάλλον της κρατικής ΕΡΤ αρκέστηκε να χαρακτηρίσει τις καταγγελίες «κουτσομπολιά» και φρόντισε να «ενοχοποιήσει» με άσχετες κατηγορίες τον εφοπλιστή. Στη συνέχεια επανήλθε στις αγαπημένες δραστηριότητες στο... Διάστημα και τις... χολιγουντιανές ενασχολήσεις του. Λέτε το κόλλημα με το Χόλιγουντ να δικαιώνει κάποιους κακόπιστους που ισχυρίζονται ότι στα δύσκολα φοιτητικά του χρόνια είχε κάνει και τον «ανιματέρ» σε παιδικά πάρτυ; Μάλλον πρόκειται για υπερβολή...

Πάντως η διακριτική του αποχώρηση από το στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον και το «κάστρο» του Μαξίμου, ιδίως από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι αποκαλύψεις για τον Μ. Πετσίτη, δεν είναι θετικό σημάδι και μάλλον επιβεβαιώνει όσους υποπτεύονται ότι ο πρώην «αντ’ αυτού», ο άλλοτε «πρωθυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ», έχει εισέλθει σε επικίνδυνο κύκλο φθοράς.

Βέβαια είναι δύσκολο ο Τσίπρας, σε μια στιγμή που η χώρα έχει εισέλθει σε εκλογική τροχιά, να καρατομήσει τον άλλοτε «σιαμαίο» του. Οι δεσμοί που τους ενώνουν είναι πολύχρονοι και πολυποίκιλοι, με αποτέλεσμα μια ξαφνική ρήξη να κρύβει κινδύνους και για το προφίλ του πρωθυπουργού. Ο Παππάς δεν είναι Καμμένος, δηλαδή σχέση προσωρινή που ο πρωθυπουργός θα μπορούσε εύκολα, όπως αποδείχτηκε, να την τερματίσει. Ομως την επομένη των εθνικών εκλογών, τον προσεχή Σεπτέμβριο-Οκτώβριο, πολλοί στοιχηματίζουν ότι θα θυμηθεί τον τίτλο ενός από τα πιο δημοφιλή έργα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές με μια μικρή παραλλαγή. Οχι το «Φθινόπωρο του Πατριάρχη», αλλά το «Φθινόπωρο του Παππά».