Αλέξης Tσίπρας: Τον πλάνεψε η dolce vita

Λούσα, χλίδα και ζωάρα. Το τρίπτυχο που σφράγιζε την εμπειρία που βίωνε ο «διάτρητος», καθ’ ομολογίαν του, πρωθυπουργός όταν λιαζόταν υπό εχεμύθεια και δωρεάν στην πολυτελή θαλαμηγό «Odyssey». Τι να σκεφτόταν όμως αγναντεύοντας τα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου και τα παρακείμενα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα;

Να χωρίσει, άραγε, τη θάλασσα στα δύο και να οδηγήσει τον λαό στη γη της Επαγγελίας, σύμφωνα με το πανηγυρικό διάγγελμα που προετοίμαζε να εκφωνήσει στην Ιθάκη; Ή, μήπως, απλώς αναμηρύκαζε «ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη»; Αλλωστε με την πορτοκαλί βερμούδα του, αραχτός στο πρυμνιό ντεκ, συμβόλιζε συνοπτικά την αντιπάθειά του για την άπληστη αστική τάξη, τον ασύδοτο καπιταλισμό, τα αυτάρεσκα προνόμια της σκαφάτης διεφθαρμένης ελίτ. Ισως πάλι να μη στοχαζόταν καν. Γιατί να χαλάσει με σκοτούρες την απόλαυση μιας ανέφελης αυγουστιάτικης στιγμής; Αρκούσε για να συνοδεύσει τη ρέμβη του μόνο η ευωδιά του κουβανέζικου πούρου του. Ετσι κι αλλιώς η αρωματική μυρωδιά του καπνού ενός, π.χ., Cohiba Maduro -καμία σχέση με τον Βενεζουελάνο πολιτικό- Νο 5 Secretos δεν θύμιζε σε τίποτα τις δυσάρεστες οσμές από τα αποκαΐδια στην κόλαση του Ματιού. Εκεί, όπου μόλις τρεις εβδομάδες πριν από την «ινκόγκνιτο» ειδυλλιακή κρουαζιέρα του η χώρα μετρούσε εκατόμβη απανθρακωμένων πολιτών της.

Το κρεσέντο του φαρισαϊσμού

Εφταναν μόνο δύο φωτογραφικά ενσταντανέ του χαλαρού Αλέξη Τσίπρα πάνω στο ελεγχόμενο, κλειστό και πολυτελές περιβάλλον του 37μετρου γιοτ, μάρκας Ferretti, του εφοπλιστή Περικλή Παναγοπούλου, για να αποδεχθεί οφθαλμοφανώς ο αμοραλισμός μιας εξουσίας που έχει αποδράσει από τα όρια της πολιτικής ηθικής και έχει παρακάμψει πλήρως το λαϊκό αίσθημα.

Στα μάτια της πλειονότητας των Ελλήνων μεροκαματιάρηδων, πόσο μάλλον των ανέργων, που όχι μόνο δεν πάνε αλλά ούτε σκέφτονται τις καλοκαιρινές διακοπές, η σκαφάτη απεικόνιση του αναζωογονημένου από την αύρα της θάλασσας πρωθυπουργού κουβαλούσε μυρωδιές αυθαίρετης παλαιοκομματικής ναφθαλίνης. Η ξέγνοιαστη πολυθρονάτη εμφάνισή του με σομόν μαγιό και πουράκλα στο κατάστρωμα από μασίφ ξύλο της θαλαμηγού δεν τσαλάκωνε απλώς το θεσμικό ίματζ του, ούτε μουντζούρωνε μόνο το υποτιθέμενο ιδεολογικό του πρόσημο. Τον ζωγράφιζε με χοντρές πινελιές σαν εκείνες τις καλαμοκαβαλημένες σελεμπριτοκαρικατούρες που κομπάζουν περήφανες για την αίγλη που τους χαρίζει το «έπιασα την καλή», ενώ παράλληλα διαλαλούν αυτοεγκωμιαστικά ότι δεν βρίσκονται πια στην «απόξω του τζετ σετ».

Κυρίως, όμως, του πρόσθετε την ταμπέλα ενός αντεστραμμένου «Κώστα Καλιακούδα» - του ρόλου που ερμήνευε ο Κώστας Βουτσάς στο «Κορίτσια για φίλημα». Σε εκείνη την ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη ο δημοφιλής κωμικός υποδυόταν ένα φτωχόπαιδο που παρίστανε τον εύπορο επιχειρηματία και επιδείκνυε τα υποτιθέμενα πλούτη του με την ατάκα που άφησε εποχή: «Εχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;». Πάνω από μισό αιώνα αργότερα, ο επιφανής «αριστερός» πολιτικός Αλέξης Τσίπρας -που και σε προνομιακή κιβωτό αναψυχής της ελίτ του χρήματος ανέβηκε στα μουλωχτά, και αρμένισε μαζί της ως τζαμπατζής για μια βδομάδα στα πέλαγα- υποκρινόταν ότι αποποιείτο τις εδραιωμένες απολαύσεις και απέρριπτε τις προκλητικές προτιμήσεις των ντόπιων μεγαλοεπιχειρηματικών τζακιών. Κάθε τόσο, άλλωστε, με τη ρητορική του κατήγγελλε οργισμένα την «ελίτ που σήμερα ζητά να πάρει τη ρεβάνς γιατί τόσα χρόνια έμεινε έξω από το μεγάλο φαγοπότι» και επέκρινε δριμύτατα «τα δωράκια σε αυτές που μας έκαναν τελευταία χώρα στην Ευρώπη». Σε ένα κρεσέντο φαρισαϊσμού, μάλιστα, καλούσε τους ψηφοφόρους «να επιλέξουν ή την Ελλάδα των πολλών ή την Ελλάδα των ελίτ». Και την ίδια στιγμή που έριχνε στάχτη στα μάτια των πολλών ο ίδιος συγχρωτιζόταν με τις τελευταίες. Ενδεχομένως να επιχειρούσε και συγκολλήσεις μαζί τους, παρά το δόγμα της αφήγησής του ότι οι αριστεροί είναι εξ ορισμού «από άλλο μέταλλο».

Είναι ζήτημα ηθικής νομιμοποίησης

Είναι μάλλον απλοϊκή η πεποίθηση πως όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, ακόμη και οι γιαλαντζί, πρέπει να περάσουν όλη τους τη ζωή στον άδικο καπιταλισμό με ενοχές, μιζέρια, στερήσεις και γκρίνια. Ωστόσο, αφού τίποτε δεν μένει κρυφό κάτω από τον ήλιο, όπως απέδειξε η κρουαζιέρα Τσίπρα, έτσι και καθένας, ανεξάρτητα από ιδεολογική ταυτότητα, έχει μια θέση στον ήλιο των χαριτωμένων μικροαπολαύσεων του σικ κοσμοπολιτισμού. Δεν είναι δα και αμάρτημα για έναν αγνό αριστερό ένα κουταλάκι Μπελούγκα, μια μπουκιά Φρούτι ντι Μάρε, μια γουλιά Κριστάλ, μια τζούρα Χόγιο ντε Μοντερέι, για παράδειγμα.

Αρκεί η κατανάλωσή τους να εμπεριέχει ένα μίνιμουμ συστολής αξιοπρέπειας και αισθητικής. Ακόμη, έχει κάθε δικαίωμα να ανέβει σε ένα ιδιωτικό σκάφος, όπως είναι συνήθως τα πλοία της γραμμής, για να βγάλει μια selfie ανεβασμένος στην κουπαστή της πλώρης αλά Λεονάρντο Ντι Κάπριο και Κέιτ Γουίνσλετ στον «Τιτανικό». Αυτά βέβαια αφορούν τις ιδιωτικές ζωές των πολιτών που δεν επιδέχονται κριτική, ούτε εγείρουν ενστάσεις από το δημόσιο αίσθημα. Με τα δημόσια πρόσωπα, όμως, που ασκούν θεσμικό λειτούργημα, το πράγμα αλλάζει. Πόσο μάλλον όταν υπερασπίζονται την «ολιγαρκή αφθονία» στο εξωτικό περιβάλλον μεξικάνικης σαπουνόπερας. Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, για παράδειγμα, είχε ξεσηκωθεί το Ευρωκοινοβούλιο όταν ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ-Μανουέλ Μπαρόζο είχε φιλοξενηθεί οικογενειακά σε άλλη θαλαμηγό. Αναπότρεπτα, προκύπτουν ερωτήματα ηθικής νομιμοποίησης και για έναν πρωθυπουργό όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος κάνει οικογενειακές διακοπές σε υπερπολυτελές σκάφος εφοπλιστικής ιδιοκτησίας. Ειδικότερα, όταν τα ύφαλα αυτών των πλωτών μεγάρων πλήττονται συνήθως από κύματα υποψιών για συναλλαγές, εξαργυρώσεις, χάρες και ρουσφέτια.

Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα τέτοια νταραβέρια μπορούν να γίνουν σε κάθε στέκι, από ευρύχωρη σουίτα γηπέδου και κομψή καφετέρια σε mall μέχρι ταπεινή χασαποταβέρνα. Δεν απαιτούνται κρυφές συναντήσεις για «boating business ’n’ politics», που λένε και οι Αμερικάνοι στη μέση του ωκεανού πάνω σε ταχύπλοα cruisin mega yachts.

Σε αυτά τα πλωτά κάστρα που αποτελούν τα αδιαμφισβήτητα σύμβολα προβολής του μεγάλου πλούτου των απανταχού της Γης μεγιστάνων. Ακόμη όμως κι αν υποτεθεί πως όλα στο σκαφάτο ταξίδι Τσίπρα, συν γυναικί και τέκνοις, ήταν ανυστερόβουλα, απολύτως αλτρουιστικά, καλοπροαίρετα -και επιπλέον η VIP φιλοξενία του στη θαλαμηγό δεν λογίζεται ως δώρο, έξτρα παροχή ή άλλο ωφέλημα-, όλο και κάποιος λεκές ποτίζει τον φερετζέ του ηθικού πλεονεκτήματος που μοστράρει η «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση. Πρώτα απ’ όλα γιατί ο πρωθυπουργός που κουνούσε το δάχτυλο στις ελίτ όφειλε να αρνηθεί τη δελεαστική πρόσκληση - αν επρόκειτο πράγματι για μια διευκόλυνση ολιγοήμερης ξεκούρασης, όπως επιβεβαιώνει σήμερα η χήρα του εκλιπόντος πλέον ιδιοκτήτη του σκάφους. Ακολούθως, πρέπει να είναι ανοιχτός σε κάθε έλεγχο όχι επειδή υπέκυψε στο δέλεαρ μιας κρουαζιέρας, αλλά διότι την κράτησε κρυφή. Τέλος, επειδή ένας πολιτικός δεν επιτρέπεται να γίνει από υπηρέτης ενός κορυφαίου θεσμικού καθήκοντος υπηρέτης των ψυχαγωγικών επιθυμιών του.


Η πράσινη «κοτερολογία»

Δεν είναι πρωτοφανές για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα να ξεσηκώνεται σάλος όταν πολιτικοί κάνουν κρουαζιέρες ή μίνι διακοπές του Σαββατοκύριακου με ιδιωτικά σκάφη μεγαλοεπιχειρηματιών. Για όσους δεν έχουν προσβληθεί από το αλτσχάιμερ της Μεταπολίτευσης, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε κατηγορηθεί αρκετές φορές για τέτοια ταξίδια. Μόνο που αυτός είχε εξασθενημένη υγεία και ξεπεράσει πλέον τα 70 όταν έκανε τέτοιες εξορμήσεις. Απλούστατα, ποτέ δεν έδινε δεκάρα για υστεροφημίες ή εξωραϊσμούς της πλούσιας πολιτικής και ακαδημαϊκής ζωής του. Κυρίως, δεν σκόπευε να πεθάνει σαν ήρωας, όταν από το 1986 κιόλας οι γιατροί τού έδιναν το πολύ έξι μήνες ζωής. Κατά τα άλλα, δεν είχε τίποτε να αποδείξει. Του αρκούσε μόνο να λανσάρεται σαν ερωτευμένος και αυτοσαρκαστικός «Ζορμπάς».

Αξιοσημείωτο όμως ήταν ότι, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι γνώριζαν με τι μέσο και με ποιους μετακινούνταν εν πλω: με τη θαλαμηγό «Γκουανταλαχάρα» του επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη τα πρώτα χρόνια και πριν από το Χέρφιλντ. Μια άλλη φορά, με άλλο σκάφος, κατέπλευσε στην Πάτμο με ναυτική περιβολή σαν τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στην «Αλίκη στο Ναυτικό», έχοντας πλάι του τη Δήμητρα Λιάνη με κοκαλωμένο το χτένισμα από την αρμύρα της θάλασσας. Ολοι τον είδαν στο λιμάνι, όλοι οι κοτερούχοι που έπαιζαν μπιρίμπα στα δεμένα γιοτ τον χαιρέτησαν και άπαντες γνώριζαν ότι θα τον φιλοξενούσαν στο αρχοντικό Κιοσέογλου, ιδιοκτήτη των Τσιμέντων Χαλκίδας. Το ίδιο συνέβαινε και όταν πήγαινε στην προβλήτα του Αγίου Κωνσταντίνου Φθιώτιδας για να επιβιβαστεί στη θαλαμηγό «Αριάδνη» του εφοπλιστή Ανδρέα Ποταμιάνου και να φιλοξενηθεί στο σπίτι του τελευταίου στη Σκιάθο. Με δυο λόγια, ο «μεγάλος» δεν έκρυβε ποτέ από τον λαό ότι χαιρόταν στη ζωή.

Δεύτερη παρόμοια περίπτωση που απασχόλησε την κοινή γνώμη ήταν το 2000, όταν υπουργοί και κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ επιδόθηκαν σε αλληλοκατηγορίες για το ποιος επέβαινε στο γιοτ και πάλι του Σωκράτη Κόκκαλη για κοντινά ταξίδια στο Αιγαίο. Η «κοτερολογία» εκείνης της εποχής φωτογράφιζε τα ονόματα του «στρατηγού» των εκσυγχρονιστών Θεόδωρου Τσουκάτου, του επί 40 χρόνια φίλου του αφεντικού της Intracom Θεόδωρου Πάγκαλου και του άσχετου με το θέμα Κώστα Σκανδαλίδη, με τον μακαρίτη τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο να δίνει αποκαλυπτικά ρέστα στη Βουλή. Εν μέσω εσωκομματικών μαχαιρωμάτων, καταγγελιών και διαρροών, άπαντες διέψευσαν οποιαδήποτε σχέση με την υπόθεση, αλλά με απόφαση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη ο Τσουκάτος απομακρύνθηκε από τη Χαριλάου Τρικούπη. Πειστήρια και αποδείξεις και τότε δεν υπήρχαν, αλλά όλοι γνώριζαν ή τουλάχιστον υποψιάζονταν τους ηθικά «ενόχους». Το κόστος πληρώθηκε αργότερα στις κάλπες.






Η τακτική της «γαργάρας»

Η υπόθεση της περσινής πρωθυπουργικής κρουαζιέρας του Τσίπρα είχε αποκαλυφθεί από τον δημοσιογράφο Γιώργο Χ. Παπαχρήστο και είχε γλαφυρά περιγραφεί από την πένα του στα «Νέα». Εντύπωση είχε προκαλέσει τότε ότι το κατά τα άλλα λαλίστατο σε παρόμοια δημοσιεύματα Μαξίμου έκανε την πάπια που είχε λερωμένη τη φωλιά της. Η υπερσύγχρονη θαλαμηγός άλλωστε στην οποία επέβαινε ο «αριστερός» πρωθυπουργός δεν θύμιζε σε τίποτε το ασήμαντο πλοιάριο «Γκράνμα» στο οποίο επέβαιναν ο Κάστρο και ο Τσε κατά την καραβοτσακισμένη μετάβασή τους από το Μεξικό για να ξεκινήσουν ανταρτοπόλεμο στην Κούβα.

Αναπότρεπτα, χωρίς έστω παραπλήσιο ιστορικά επαναστατικό συμβολισμό, το Μαξίμου επιδίωξε να υποβαθμιστεί, να αγνοηθεί, να κουκουλωθεί και εν ανάγκη να θαφτεί το θέμα στον πάτο της θάλασσας. Προφανώς όχι από συστολή, ενοχή, ευαισθησία ή ντροπή. Μόνο από ιδιοτελή έγνοια να διαφυλαχθεί το όποιο κύρος του πρωθυπουργού και της συνακόλουθης «δρακογενιάς» του, μαζί με την οποία έχτισε πολιτική καριέρα με διχαστικό λόγο και εμπρηστικά θυμιάματα σε ιδεολογήματα. Ετσι κι αλλιώς, φωτογραφικά ντοκουμέντα για το φανταχτερό πλεούμενο δεν είχαν διακινηθεί τότε στο Διαδίκτυο από κάποιο μούτσο, καμαρότο ή μαγείρισσα του πληρώματος του «Odyssey» για να προσθέσουν εκκωφαντικό ήχο στις ντουντούκες των πολιτικών αντιπάλων του.

Αναπόφευκτα, μέλημα των υπογείων του Μεγάρου Μαξίμου ήταν η υπόθεση να παραμείνει αόρατη για τον καθησυχασμό και τη στήριξη του φρονήματος του πυρήνα της «αριστερής πελατείας», του πειθήνιου κομματικού μηχανισμού και της νεοδιορισμένης στο κράτος εγκάθετης γραφειοκρατίας με ρίζες στην Κουμουνδούρου. Λίγο-πολύ, όσων υπέθετε ότι θα «ξίνιζαν» με έναν πρωθυπουργό που τις εργάσιμες κατηγορεί τη διαπλοκή και τους διεφθαρμένους ολιγάρχες, ενώ τις αργίες αράζει στις αναπαυτικές μαξιλάρες του πλωτού σαλονιού της ολοφάνερα γοητευτικής μπουρζουαζίας. Εξάλλου είναι κοινό μυστικό ότι μεγάλη μερίδα της επιχειρηματικής ελίτ υπήρξε ισχυρό στήριγμα της διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Παρότι το λάβαρο των ρήξεων που ανέμιζε κόστισε στη χώρα καμιά εκατοσταριά δισ. ευρώ, έφερε τα capital controls, το τρίτο μνημόνιο και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα παρά έναν χρόνο, οι σχέσεις που καλλιέργησε με την αφρόκρεμα των ντόπιων επιχειρηματικών τζακιών απέβησαν στέρεες. Και ενίοτε τόσο φιλικές, ώστε λεγόταν ότι στους καύσωνες του κατακαλόκαιρου πεταγόταν για μια βουτιά στις πριβέ πισίνες των φαραωνικών επαύλεών τους. Εν προκειμένω, όμως, δεν ανακαλύφθηκαν δικαιολογίες από την αριστερή Κουμουνδούρου και το ευπροσάρμοστο Μαξίμου που να παραπέμπουν σε «κόκκινους εκατομμυριούχους» στο στυλ του Αμερικανού βιομήχανου Αρμάντ Χάμερ που υπήρξε ο ισχυρότερος χρηματοδότης του Λένιν στη Ρωσία των μπολσεβίκων. Οπότε εφαρμόστηκε η τακτική της «γαργάρας» σύμφωνα με το μότο «από μια κακή δικαιολογία καλύτερα καμία».

Ωστόσο και τα πολλά προσχήματα είναι πάντα λιγότερο πειστικά από ένα. Δεν είναι τυχαίο ότι δίπλα στον αραχτό σταυροπόδι πρωθυπουργό επί της θαλαμηγού, πάνω στο τραπεζάκι πλάι στο σταχτοδοχείο του πούρου βρισκόταν το βιβλίο «Ανεξέλεγκτα στοιχεία» του Στεφάν Οσμόν. Στις σελίδες του περιγράφεται η πορεία ενός αριστεριστή μαθητή στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της εξεγερμένης γενιάς των 70s, με τις ουτοπικές προσδοκίες και τα ρομαντικά διακυβεύματα της εποχής, καθώς και τις άναρχες αυταπάτες αριστερών τρομοκρατικών οργανώσεων όπως οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και η «Prima Linea». Εξαιτίας της αφήγησής του το βιβλίο, αν δεν ήταν το τέλειο άλλοθι, συνιστούσε το ανεπιτήδευτο αντίβαρο στο πολυτελές περιβάλλον με τις μεγαλοπρεπείς ανέσεις του αρχοντικού γιοτ. Αν και το συγκεκριμένο συγγραφικό πόνημα εκτιμάται ότι το διάβαζε η ήρεμη σύντροφός του -μια και είχε παρέλθει η επέτειος του δημοψηφίσματος, όταν κατά δήλωσή της κλαίει από νεύρα-, ο απόηχος της ατμόσφαιρας που μετέφερε το βιβλίο θα μπορούσε να αποτελεί και μια υπενθύμιση των επαναστατικών καταβολών του άλλοτε αποκαλούμενου «cool Αλέξη». Αυτός ο συμπαθής χαρακτηρισμός, όμως, έχει πάψει προ πολλού να υφίσταται.

Στροφή στη χλιδή

Μοιάζει να έχουν περάσει αιώνες από τότε που ο ασυμβίβαστος νεαρός ριζοσπάστης Αλέξης κυκλοφορούσε με κάζουαλ καθημερινά μπλουζάκια, φαρδιά κοτλέ παλιομοδίτικα σακάκια και χαχόλικα καρό πουκάμισα. Τώρα πια ως πρωθυπουργός έχει στυλιστικά αναβαθμιστεί. Αρχικά με τις συμβουλές της Ζωής Χαλιδιά, έμπιστης συνεργάτιδας, επικοινωνιολόγου και εκ των συνθηκών προσωπικής του ενδυματολόγου, μια και στο διαμέρισμά της, στις παρυφές του Λυκαβηττού, ο Τσίπρας πραγματοποίησε πολλές συναντήσεις με διακεκριμένους παράγοντες του λεγόμενου δημόσιου βίου. Δεν θα πήγαινε κιόλας ολόκληρος πρόεδρος κυβέρνησης σε τέτοια ραντεβού ντυμένος σαν από το πανέρι της λαϊκής. Στην πορεία ήρθαν τα ατσαλάκωτα ολόλευκα πουκάμισα με μανικετόκουμπα που πλαισιώνονταν από cool wool, ραμμένα sur mesure κοστούμια με ψευτοποσέ και τα σοφιστικέ κασμιρένια παλτό των οποίων τη ραφή επιμελήθηκε ο Παναγιώτης Γιαννέτος, γιος του Δημήτρη Γιαννέτου και συνεχιστής της ομώνυμης επιχείρησης ενδυμάτων, που μετράει ήδη έναν αιώνα ζωής. Λογικό ήταν με τέτοιες statement αμφιέσεις να υποκλιθεί στο μοντέρνο look του και να τον αποθεώσει για το σινιέ ντύσιμό του «που τα σπάει» η έμπειρη τραγουδίστρια Αντζυ Σαμίου.

Χάθηκε, ακόμη, και εκείνο το εξεγερσιακό look όταν με κασκέτο, μενεξεδί φουλάρι και φθαρμένα σνίκερ συγκρουόταν με την Ιταλική Αστυνομία λίγο πριν από τη Σύνοδο των G8 στη Γένοβα το 2001. Εκείνη η επαναστατική γυμναστική του μεταλλάχτηκε σε τζόγκινγκ και δυναμικές ασκήσεις εδάφους-εδάφους με πλήρη αθλητική εξάρτυση, όπως απαθανατίστηκε από τον προσωπικό, παρακαλώ, φωτογράφο του, τον Ελβετό Αντρέα Μπονέτι τον Οκτώβριο του 2017 στο Μνημείο Λίνκολν της Ουάσινγκτον. Πάνε πια τα ταξίδια στην οικονομική θέση της Aegean, εξαφανίστηκε και η εξαμισάρα μοτοσικλέτα BMW με την οποία πεταγόταν για σουβλάκια στον «Κάβουρα» στα Εξάρχεια. Η μηχανόβια μετακίνησή του αναβαθμίστηκε με τα δύο πρωθυπουργικά Εmbraer -εκείνα που η κυβέρνησή του υποσχόταν ότι θα πουλούσε-, τα οποία χρησιμοποιεί σχεδόν σαν αεροταξί, βελτίωσε τις διατροφικές του συνήθειες με τα επίσημα γεύματα και δείπνα σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ παράλληλα τα συγκεκριμένα αεροσκάφη προσφέρουν μεσημέρι - βράδυ 15 εκλεκτά πιάτα που καλύπτουν όλα τα γαστριμαργικά γούστα. Κανείς -εκτιμάται- δεν τον είχε προειδοποιήσει ότι η χόρταση γεννά την «ύβρι».

Ωστόσο το πρωθυπουργικό Εmbraer συνδέεται και με μια μυστική πτήση, όταν προσγειώθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 2017 στο Παρίσι, προερχόμενο από τη Λισαβόνα, όπου ο πρωθυπουργός συμμετείχε στη Σύνοδο των Χωρών του Νότου. Η επίσημη αιτιολογία ήταν ότι ταξίδεψε για να συναντήσει τους τραπεζίτες της Rothschild για το δημόσιο χρέος και τη διεύθυνση της L’Oreal για επικείμενη επένδυσή της στην Ελλάδα. Η πολιτική πιάτσα ωστόσο βοούσε ότι επρόκειτο για ιδιωτική πτήση, καθώς στις δερμάτινες πολυθρόνες του αεροπλάνου επέβαιναν επίσης η σύντροφος και τα τέκνα του πρωθυπουργού, που ενδεχομένως θα πήγαιναν στην Πόλη του Φωτός για μια περιήγηση από το Λούβρο ως τη Ντίσνεϊλαντ. Η υπόθεση έσβησε, τότε, ανέλεγκτη στον βόμβο από τις παραπλανητικές κραυγές και τις αποπροσανατολιστικές ειρωνείες του Μαξίμου, καθώς και στη μεγαθυμία του εγχώριου πολιτικού συστήματος, που σε ό,τι αφορά την οικογένεια και τα παιδιά συνοδεύτηκε με την ευαίσθητη λέξη «χαλάλι!».

Διαγγέλματα και πούρα

Οπως και να ’χει, πάντως, ο Αλέξης Τσίπρας βήμα-βήμα υπερέβαινε τις κλισέ μικροαστικές απολαύσεις και σκαρφάλωνε σκαλοπάτι-σκαλοπάτι προς την «εποποιία» μιας αστικής μεταμόρφωσης προσεγγίζοντας τα μεγαλοπιάσματα. Η παλιά ορμητικότητα του νοτιοαμερικάνικου ρομαντισμού και η προθυμία του για εναλλακτική περιπέτεια πήγαν σταδιακά περίπατο. Κατέφτασαν, όμως, τα πούρα. Ο προσεκτικός τηλεθεατής σίγουρα θα παρατήρησε κατά το γλαφυρό διάγγελμα που εκφώνησε στις 13 Νοεμβρίου 2017 για το κοινωνικό μέρισμα ότι πίσω δεξιά από τον ώμο του υπήρχαν δύο ξύλινα κουτιά που έμοιαζαν και μάλλον ήταν υγραντήρες πούρων. Ενδεχομένως το περιεχόμενό τους να προερχόταν από την εκλεκτή σοδειά των Habaneros Cigar που του χάρισε ο Ραούλ Κάστρο, όταν ο Ελληνας πρωθυπουργός ήταν ο μόνος Eυρωπαίος ηγέτης που παρέστη στην επικήδεια τελετή για τον Φιντέλ τον Νοέμβριο του 2016. Ο πρώην κυβερνητικός του εταίρος Πάνος Καμμένος τον κάρφωσε αργότερα λέγοντας ότι τον παρέσυρε προσφέροντάς του τα πουράκια που καπνίζει ο ίδιος, αλλά αυτός τα αναβάθμισε σε Cohiba. Μια πασίγνωστη ετικέτα που, χωρίς να φταίει καθόλου, συνδέθηκε με την ξιπασιά της Ελλάδας της πλησμονής, του ευφορικού lifestyle και του σαλταρίσματος των επώνυμων κοσμικών και του συνονθυλεύματος των ανώνυμων παρατρεχάμενων από κότερο σε κότερο των rich and famous.

Βαθμιαία τροποποιήθηκαν και τα γούστα του ως προς τον τόπο διακοπών. Εγκατέλειψε μετά από τέσσερα συναπτά χρόνια διακοπών το Ροδάκινο Ρεθύμνου στο Λιβυκό πέλαγος, παράτησε και την «Καντίνα του Μανώλη» στην παραλία Περιστερές, εκεί όπου κάποτε με ριγέ μαγιό και τσαλακωμένο γκρι μακό επιχειρούσε να καρφώσει στην άμμο την κλασική υφασμάτινη ομπρέλα από το σούπερ μάρκετ, για να αράξει στη σκιά της πάνω στην πλαστική καρέκλα του πλανόδιου μικροπωλητή. Αυτό το τόσο σύνηθες σκηνικό της εγχώριας θερινής ραστώνης σε λιγότερο από πέντε χρόνια θα μεταμορφωνόταν -περίπου μαγικά για τον ίδιο- σε ένα υποβλητικό τοπίο στο οποίο ανθίζει η τέχνη της πολυτελούς διαβίωσης. Σε ένα άνετο γιοτ με εξυπηρετικούς θαλαμηπόλους να τον σερβίρουν με λεπτότητα καθισμένο σε σινιέ αλουμινένια πολυθρόνα υπό τη δροσερή σκιά μιας φίνας, ακλόνητα στερεωμένης στο κατάστρωμα, ομπρέλας στη βαθιά μπλε απόχρωση του οίκου της Σαβοΐας.

Ο «μεγάλος τιμονιέρης»

Σε τέτοιο ντεκόρ οποιοσδήποτε ξεχνιέται ή την ψωνίζει. Μπορεί και τα δύο ταυτόχρονα. Ακόμα και ένας πρωθυπουργός μπορεί να βουτήξει στη λήθη τις μικρές χαρές ενός κάμπινγκ στο Λιτόχωρο, μιας βουτιάς στο λιμάνι της Μουτσούνας στη Νάξο, μιας βαρκάδας στους Αντίπαξους. Ιδίως αφότου έχει επιλέξει να διαμένει για τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες σε βίλα εμβαδού 250 τ.μ. στο Σούνιο, ιδιοκτησίας του εφοπλιστή Θανάση Μαρτίνου, το όνομα του οποίου φιγουράρει μεταξύ των καταθετών στη Λίστα Λαγκάρντ. Μια ασήμαντη λεπτομέρεια μπροστά στην άνετη θερινή γαλήνη του πρωθυπουργού. Εξάλλου ο ιδιοκτήτης έχει μισθώσει μακροχρόνια τη βίλα στον επιχειρηματία Κωνσταντίνο Γιώτη, ο οποίος με τη σειρά του την υπομισθώνει σε μέλος της οικογένειας του πρωθυπουργού. Αξίζει να σημειωθεί ότι η εταιρεία του τελευταίου επιχειρηματία ειδικεύεται στη μεταμόσχευση μαλλιών, η οποία διαφημίζεται με το σλόγκαν «το αποτέλεσμα μετράει». Ιδανικό σύνθημα για οποιαδήποτε ανέλιξη - πολιτική ή κοινωνική.

Μαζί με τον εν λόγω επιχειρηματία ο Αλέξης πήρε το πηδάλιο του σκάφους του τελευταίου για μια βόλτα στον Σαρωνικό λίγο μετά τις νικηφόρες για τον ίδιο εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Το φωτογραφικό ενσταντανέ του πρωθυπουργού με μαύρο τζόκεϊ, γυαλιά ηλίου, σταμπωτό μακό που μάλλον ειρωνικά έγραφε τη λέξη «Broken» και πορτοκαλί μαγιό έκανε τον γύρο του Διαδικτύου και έγινε viral, αφότου μέσα στον ενθουσιασμό του το πόσταρε ο «Mr DHI». Πιθανότατα ήταν και μια δικαίωση για τον Τσίπρα, που από θαυμαστής της σκέψης του «μεγάλου τιμονιέρη» Μάο Τσε Τουνγκ, όπως είχε αποκαλύψει κάποτε στο νεανικό περιοδικό «Schooligans», μανούβραρε πλέον ως θαλασσόλυκος ποδότης ένα ιδιωτικό σκάφος μακριά από ξέρες. Στη στεριά ήταν μάλλον δυσκολότεροι οι χειρισμοί. Ανέκαθεν, άλλωστε, είχε μια έφεση προς τη ναυτοσύνη. Ισως επειδή υπηρέτησε στα 29 του τη ναυτική θητεία του στις «θάλασσες» της οδού Μεσογείων στο Πεντάγωνο. Αλλά πάντα φαίνεται να λαχταρούσε μεγαλύτερες φουρτούνες. Τη θαλασσινή φιλοδοξία του την κάλυψε μερικώς ο Παύλος Πολάκης, που τον μετέφερε από τη Μήλο στη Σίκινο τον Αύγουστο του 2015, αλλά και παλιότερα όταν τον ξεναγούσε ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα νερά της νότιας Κρήτης με το 9μετρο φουσκωτό του με ζεύγος κινητήρων ισχύος 400 ίππων, το οποίο έχει βαφτίσει με το όνομα της συζύγου του: «Δώρα»

Ομως με το φουσκωτό τρίκυκλο του «δικού του» αψύ Παυλάρα, που τα κάνει κάθε τόσο μαντάρα, δεν κάλυπτε τις ανέσεις που αντιστοιχούσαν στο αξίωμά του. Στη στεριά αυτές βολεύονται προνομιακά σε μια λιμουζίνα μετά σοφέρ ή σε μια σουίτα εξάστερου ξενοδοχείου. Στη θάλασσα πώς αναπληρώνεται τέτοιο έλλειμμα; Ευτυχώς την κατάλληλη στιγμή προέκυψε η Κατερίνα Παναγοπούλου, η αμισθί ειδική σύμβουλος στη Γενική Γραμματεία του Πρωθυπουργού για θέματα του Ελληνισμού της Διασποράς, για να του «φοδράρει» αυτή την τρύπα στην αδάμαστη ροπή του για καλοπέραση. Ολως τυχαίως, η ίδια άκουσε τον εφοπλιστή σύζυγό της -ο οποίος παρότι νοσηλευόταν για μήνες, καθώς αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, είχε με οξυδέρκεια διαπιστώσει την κούραση του πρωθυπουργού- να την προτρέπει να προσφέρουν την ιδιωτική θαλαμηγό τους ώστε να πάρει μια ανάσα το κατάκοπο παλικάρι. Θεωρείται βάσιμα -και από συντρόφους του- ότι ο Αλέξης Τσίπρας μέσα στην έπαρση και την περιφρονητική υποτίμηση των άλλων δεν πήρε χαμπάρι τη ζημιά που καραδοκούσε για τον ίδιο.

Κάπως έτσι, ό,τι ήταν πρισματικά δίκαιο έγινε κατοπτρικά πράξη. Αλλά αδιαφανώς, κοινώς στη ζούλα, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια της κοινής γνώμης. Τα υπόλοιπα συγκροτούν ένα άδειο ευδαιμονικό πακέτο τυλιγμένο στο χασαπόχαρτο της αλαζονείας της εξουσίας. Χωρίς ιδεολογικά πρόσημα και ταξικά προτάγματα. Η απουσία των οποίων θίγει τον αξιακό πυρήνα της αριστερής ταυτότητας αφότου η πρωθυπουργική κρουαζιέρα βγήκε σε κοινή θέα φόρα παρτίδα. Εύλογη η έκδηλη αμηχανία και ο έντονος εκνευρισμός του 45χρονου πρωθυπουργού στη Βουλή, που δεν τα κάλυπταν οι προχειροφτιαγμένες και χοντροκομμένες φωνακλάδικες ατάκες του. Ισως θα είχε αποφύγει αυτό το κάζο αν αντί να αναλώνεται σε εκφορά άγνωστων λέξεων είχε διαβάσει Λέοντα Τολστόι. Ειδικότερα το σημείο όπου ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας τονίζει πως «άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Οσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος....».