Οι πιο καυτές 48 ώρες για την Ευρωπαϊκή Ένωση

Το πιο κρίσιμο 48ωρο της μέχρι σήμερα πορείας  της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξεκίνησε. Τις  επόμενες ώρες, ουσιαστικά μέχρι την  Παρασκευή το απόγευμα, οι πολιτικοί  ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης καλούνται  να αποφασίσουν στις Βρυξέλλες όχι για την πορεία της ευρω-οικονομίας, τις μεθόδους αντιμετώπισης της κρίσης και τον … χαρακτηρισμό των εργαλείων τους σε μόνιμα ή προσωρινά, αλλά για την ίδια τη συνοχή της Ένωσης, για το μέλλον της Ευρωζώνης, για το κατά πόσον θα επαληθευθούν και στην πράξη οι Κασσάνδρες που κάνουν λόγο για Ευρώπη δύο ταχυτήτων, για «ευρώ του Βορρά και του Νότου», για έξοδο χωρών από την ΟΝΕ ή για διάσπαση του οικοδομήματος της Ένωσης ΚΑΙ σε πολιτικό και σε οικονομικό επίπεδο.

Σε μία από τις πιο σημαντικές Συνόδους Κορυφής από καταβολής της ΕΕ, η ατζέντα περιλαμβάνει όλα τα φλέγοντα θέματα με πρώτο αυτό της τυπικής έγκρισης και του καθορισμού των λεπτομερειών και του χρονοδιαγράμματος λειτουργίας του περιβόητου μόνιμου μηχανισμού στήριξης των αδύναμων χωρών μελών.

Όπερ σημαίνει μια ουσιαστική αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, το κυριότερο όμως σημαίνει πως εφεξής – και με δεδομένο πως θα «περάσει» τελικώς η γραμμή της Γερμανίας – από το 2013 και μετά το κόστος δανεισμού των πιο αδύνατων χωρών θα αυξηθεί περαιτέρω, θέτοντας σε κίνδυνο την ομαλή αποπληρωμή των υφιστάμενων δανείων τους (που για Ελλάδα και Ιρλανδία έχουν δοθεί με ένα διόλου ευκαταφρόνητο επιτόκιο!) αλλά πολύ περισσότερο θα δυσχεράνει την όποια προσπάθειά τους να «αποκαταστήσουν» τις σχέσεις τους με τις αγορές, τις πιθανότητές τους να αντλήσουν κεφάλαια από τις αγορές με «λογικά» επιτόκια.

Η «γραμμή Μέρκελ»  συνίσταται στην περιβόητη «ρήτρα συλλογικής ευθύνης» για τις νέες εκδόσεις χρέους (ομόλογα) στην Ευρώπη και το ζητούμενο  για τους αναλυτές – αλλά και  για τους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες που ενίστανται μέχρι  την ύστατη ώρα – είναι ποιος ιδιώτης επενδυτής θα δεχθεί να αγοράσει κρατικά ομόλογα ευρωπαϊκών χωρών που θα βρίσκονται σε διαδικασία ανάκαμψης από το χείλος της χρεοκοπίας με ό, τι αυτό σημαίνει στην δυνατότητά τους να καλύψουν  τις υποχρεώσεις τους και να ΜΗΝ μπουν σε διαδικασία αναδιοργάνωσης χρέους, «κουρεμάτων» ή απομειώσεων αξιών.

Με δυο λόγια  ΠΟΙΟΣ θα δεχθεί να αναλάβει το ρίσκο  δανεισμού «επίφοβων» κρατών και  αν ναι με ΠΟΙΟ επιτόκιο;

Την ίδια ώρα η  κυρία Μέρκελ, συνεπικουρούμενη από  τη Γαλλία (αλήθεια, ως πότε;) πιέζει για περαιτέρω αλλαγές στη Συνθήκη της Λισαβόνας, ώστε να θεσμοθετηθούν αυστηρότερες κυρώσεις στα «απείθαρχα» κράτη μέλη, ακόμα και η δυνατότητα στοχευμένης ελεγχόμενης πτώχευσης μιας χώρας-μέλους του ευρώ.

Με βάση αυτά τα δεδομένα λοιπόν οι πρώτες αντιδράσεις των αγορών είναι εύκολο να περιγραφούν. Την Τρίτη εξάλλου η S&P προειδοποίησε για πιθανή υποβάθμιση του … Βελγίου (!), την Τετάρτη το ίδιο ακριβώς έπραξε και η Moody’s αλλά για την Ισπανία!!!

Και μπορεί η κυρία  Μέρκελ να έσπευσε, λίγες μόνον ώρες πριν την έναρξη της Συνόδου, να διαβεβαιώσει ότι «καμία χώρα της Ευρώπης δεν θα εγκαταλειφθεί», την ίδια στιγμή όμως ξεκαθάριζε ότι δεν τίθεται καν θέμα υιοθέτησης ευρωομολόγου λέγοντας πως «οι υπόλοιπες συντονισμένες δράσεις θα δείξουν στους επενδυτές πως οι Ευρωπαίοι θέλουν το ευρώ».

Το ζητούμενο είναι  ποιοι ακριβώς Ευρωπαίοι …