Ηλίας Μόσιαλος: Ο καθηγητής που είδε πρώτος το κακό να έρχεται

Αρκεί ένα απλό γκουγκλάρισμα με το όνομά του Ηλία Μόσιαλου και αυτομάτως εμφανίζονται δεκάδες χιλιάδες ελληνικές και ξενόγλωσσες αναφορές. Καθόλου τυχαία. Πρόκειται για τον πανεπιστημιακό που βρίσκεται στον πυρήνα των παγκόσμιων εξελίξεων τόσο στον ερευνητικό τομέα όσο και στη διαμόρφωση των πολιτικών της δημόσιας υγείας.

Κορυφαίος καθηγητής σε έδρες υψηλού κύρους στη Μ. Βρετανία, με πλούσιο επιστημονικό έργο και διεθνή αναγνώριση ως συνεργάτης δεκάδων οργανισμών και φορέων υγείας πρώτης γραμμής σε όλο τον κόσμο, καθώς και σύμβουλος κυβερνήσεων πολλών χωρών, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ και η Κίνα. Ενας πολίτης του κόσμου και βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος με φρέσκες ιδέες που προάγει την επιστημονική του γνώση με κοινωνικό προσανατολισμό.

Πού να βρεθεί άλλος τόσο εξειδικευμένος Ελληνας ακαδημαϊκός με τέτοιες περγαμηνές και διακεκριμένη κοινωφελή προσφορά; Δικαίως λοιπόν τοποθετήθηκε από τη κυβέρνηση στην αμισθί θέση του εκπροσώπου της Ελλάδας σε διεθνείς οργανισμούς για τον κορωνοϊό.

Τετάρτη μεσημέρι 4 Σεπτεμβρίου 2013, επί μνημονίων δηλαδή, στην οδό Πειραιώς στον Ταύρο. Στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού το ΠΑΣΟΚ διοργανώνει διήμερο πολιτικο-επιστημονικό συμπόσιο με αφορμή την 39η επέτειο από την ίδρυσή του.

Στις αίθουσες του «Ελληνικού Κόσμου» το περιορισμένο -είναι η αλήθεια- κοινό ακούει διάφορους ομιλητές να αναπτύσσουν τις απόψεις του επί προκαθορισμένης θεματολογίας. Στην ενότητα «Η θεμελίωση και η κρίση του κοινωνικού κράτους» το προεδρείο καλεί στο βήμα τον επιφανή καθηγητή Πολιτικής της Υγείας στο London School of Economics Ηλία Μόσιαλο για να αναπτύξει την εισήγησή του με θέμα «Γιατί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε ένα δημόσιο σύστημα υγείας».

Αμεσος, κατανοητός και ευπροσήγορος, ο ομιλητής εκπέμπει τα σφαιρικά μηνύματά του για το τι χρειάζεται άμεσα η χώρα στον ευαίσθητο τομέα της Υγείας, πάντα με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και το καλό της πατρίδας. Λίγοι στο ακροατήριο γνωρίζουν ότι έχει διατελέσει επί χρόνια ενεργό μέλος του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας.

Βιογραφικό-σιδηρόδρομος

Κάποιοι θυμούνται αμυδρά ότι πριν από έναν χρόνο είχε πρωτοβουλιακά δημιουργήσει την κίνηση πολιτών «Δυναμική Ελλάδα» που στόχευε στη ρήξη με «τα κυρίαρχα ιδεολογήματα της νεοελληνικής κοινωνίας, τον κρατισμό και τον λαϊκισμό». Αλλοι, πάντως, για να προσεγγίσουν το ακαδημαϊκό του μέγεθος θα έπρεπε να ερευνήσουν ένα βιογραφικό-σιδηρόδρομο: ιδρυτής και επικεφαλής από το 1996 κιόλας του LSE Health, του μεγαλύτερου ερευνητικού οργανισμού του βρετανικού πανεπιστημίου, με 60 άτομα προσωπικό και τεράστια χρηματοδότηση. Συνιδρυτής από το 1998 του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τα Συστήματα και τις Πολιτικές Υγείας.

Και βέβαια, συγγραφέας 200 και πλέον βιβλίων, εργασιών, μελετών και άρθρων στα ελληνικά και τα αγγλικά, τα οποία έχουν μεταφραστεί στα ρωσικά, στα γιαπωνέζικα και στα ισπανικά. Επειδή όμως οι συναθροισμένοι στο ακροατήριο μοιράζονται λίγο πολύ κοινή ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα, άπαντες θυμούνται ότι ο πανεπιστημιακός υπήρξε βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ από τον Οκτώβριο του 2009. Α, ναι, και υπουργός. Οχι όμως αμέσως, ούτε στο πόστο που όφειλε να αξιοποιηθεί.

Στα 60 του χρόνια σήμερα ο Ηλίας Μόσιαλος ανήκει ηλικιακά στην πρώτη μεταπολιτευτική φοιτητική φουρνιά, μετά από εκείνη του Πολυτεχνείου, που ήταν μαχητικά παρούσα στους αγώνες της γενιάς της. Γεννήθηκε στη Δράμα, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης, αλλά είναι Τρικαλινός με τη βούλα. Είναι γιος του Αρχοντή Μόσιαλου, από τα Κανάλια Καρδίτσας στους πρόποδες των Αγράφων, φιλόλογου και παλιού Επονίτη στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος το 1949 -στα µετεµφυλιακά χρόνια- φυλακίστηκε στο Γεντί Κουλέ και μοιράστηκε για αρκετό διάστηµα το ίδιο κελί µε τον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη.

Μητέρα του είναι η Βασιλική Μόσιαλου -το γένος Γάγαλη-, απόφοιτος της Νομικής, πρώην δικαστική επιμελήτρια και κατόπιν συμβολαιογράφος, η οποία, συνταξιούχος σήμερα, παραμένει μία από τις πιο δυναμικές και αξιοσέβαστες φιγούρες της πόλης των Τρικάλων. Αμφότεροι οι γονείς του, ορφανοί από νωρίς, έστρεψαν τη προσοχή τους στην ανατροφή με στοργή, φροντίδα και συνακόλουθες προσδοκίες προκοπής των δύο αγοριών τους, του μεγαλύτερου Ηλία και του κατά τέσσερα χρόνια νεότερου Χρήστου, γνωστού δημοσιογράφου και ποιητή με το επίθετο Ξανθάκης.

Οι βόλτες στα Τρίκαλα

Αριστερής ιδεολογικής προσέγγισης ο πατέρας και η μάνα, αφού γνώρισαν τον μετεμφυλιακό αυταρχισμό, τους έμελλε να διαβούν μετά βασάνων, πιέσεων και διώξεων και τη χουντική βαναυσότητα, ως μονίμως συνήθεις ύποπτοι και υπό τη διαρκή απειλή σύλληψης, μέχρι να ανασάνουν πνοή ελευθερίας με την είσοδο σε μια ομαλή δημοκρατική περίοδο από τη Μεταπολίτευση και μετά.

Εξυπνος, κουλ τύπος και με χιούμορ, ο Ηλίας τελείωσε το 2ο Δημοτικό Σχολείο και αμέσως μετά συνέχισε στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Τρικάλων με αξιόλογες επιδόσεις. Τα Τρίκαλα των μέσων των 70s, με το γραφικό δευτεριάτικο παζάρι και τnν κυριακάτικη βόλτα στη φαρδιά οδό Ασκληπιού -που υπενθύμιζε ότι, σύμφωνα με τον ιστορικό Στράβωνα, εκεί γεννήθηκε ο πρώτος γιατρός της αρχαιότητας, ο Ασκληπιός- έμοιαζαν πλέον να υπερβαίνουν την παραδοσιακή γενέτειρα του Βασίλη Τσιτσάνη και του Απόστολου Καλδάρα, του Στέφανου Σαράφη, αλλά και του Ευάγγελου Αβέρωφ.

Ο νεαρός Ηλίας, ήδη πολιτικά ευαισθητοποιημένος, αποφάσισε εκείνα τα χρόνια να γίνει σύγχρονος γιατρός. Είχε τα φόντα, καθώς από νωρίς συνειδητοποίησε τις εργαλειακές προσεγγίσεις του ντόπιου εκπαιδευτικού συστήματος που πλάσαρε μαυρόασπρες αποχρώσεις αντί επιχειρημάτων. Το ξεπέρασε αυτό το εμπόδιο, όπως ο συμπατριώτης του, ο αθλητής Χρήστος Παπανικολάου, που είχε κάνει κάποτε παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ. Και συνδύασε δημιουργικά τον ορθολογισμό με το συναίσθημα.

Εδωσε εξετάσεις και μπήκε χαλαρά στην Ιατρική Αθήνας. Σε μια εποχή κάργα πολιτικοποιημένη και με φουλ αγωνιστική διεκδίκηση στα πανεπιστήμια, στρατολογήθηκε γρήγορα, «μάγκας και ωραίος» στην «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος» της σχολής, τη Νεολαία του ευρωκομμουνιστικού τότε ΚΚΕ Εσωτερικού. Με απαραίτητο μούσι, must αμπέχονο, μαχητικό φρόνημα, νεανική έξαψη, αλλά και κριτικό πνεύμα -δεν ήταν και ο πιο υπάκουος στις άνωθεν ντιρεκτίβες-, έγινε επικεφαλής της οργάνωσης στην Ιατρική.

Ο γάμος με τη Λίλυ

Κοινωνικά ανοιχτός, εύστοχος στις θεωρητικές μαρξιστικές προσεγγίσεις αλλά όχι και τόσο δραστήριος στις αφισοκολλήσεις, έκανε παρέα με συμφοιτητές, συντρόφους της Ανανεωτικής Αριστεράς που σύχναζαν στα κομματικά γραφεία της πλατείας Κουμουνδούρου. Τόσο στο διαμέρισμά του, τέρμα Ιλίσια προς Ζωγράφου, όσο και στις εξόδους του σε ταβέρνες την παρέα πλαισίωναν ενίοτε και συντρόφισσες όπως η Μαρία Ρεπούση, η Σοφία Βογιατζή και η ελαφρώς νεότερή τους Συραγώ (Λίλυ) Χουλιαράκη.

Με την τελευταία, η οποία είναι αδελφή του Γιώργου Χουλιαράκη, αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, αφού χάθηκαν για μερικά χρόνια, ξανασυναντήθηκαν, παντρεύτηκαν και μεγάλωσαν μαζί μια κόρη που είναι σήμερα 24 χρόνων.

Η Λίλυ Χουλιαράκη, τακτική καθηγήτρια Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο London School of Economics, έχει συγγράψει το βιβλίο «Ο ειρωνικός θεατής - Η αλληλεγγύη χτες και σήμερα», στο οποίο ανατέμνει αιχμηρά το πώς η συμπόνια για την ανθρώπινη οδύνη μετατράπηκε από πράξη οίκτου σε ναρκισσιστικό θέαμα.

Στη φάση της πολιτικής κυριαρχίας του ορμητικού αλλά και γαλαντόμου ΠΑΣΟΚ, για αρκετά από τα πιο νεωτερικά σπινθηροβόλα παιδιά της Αριστεράς η εγρήγορση των κομματικών καθηκόντων επικάλυπτε, αν δεν παραγκώνιζε, άλλες σημαντικές πτυχές της καθημερινής ζωής. Ως πνευματικό τέκνο του αείμνηστου Μιχάλη Παπαγιαννάκη, δεν χρειαζόταν να το διαισθανθεί, το έβλεπε να έρχεται ορμητικά. Αριστούχος απόφοιτος της Ιατρικής και παράλληλα πτυχιούχος του Οικονομικού της Νομικής, τράβηξε για προχωρημένες σπουδές στην Αγγλία και το LSE.

Στο Λονδίνο

Μπροστά του ανοιγόταν η μεγάλη ευκαιρία για να «χτίσει» με τα προσόντα του μια ακαδημαϊκή καριέρα χωρίς να εγκαταλείψει τις πεποιθήσεις και το φιλότιμό του ως ενεργού πολίτη. Στο Λονδίνο ο καθηγητής Μπράιαν Αμπελ-Σμιθ, ένας μετρ των πολιτικών για την υγεία και την κοινωνική πρόνοια, τον ξεχώρισε από το πλήθος των υποψηφίων προς μεταπτυχιακό φοιτητών του LSE και του έδωσε την ευκαιρία να εκπονήσει δίπλα του τη διδακτορική του διατριβή. Τα υπόλοιπα που αφορούν τη σταδιοδρομία του είναι ιστορία. Ωστόσο, ένα μεγάλο ερωτηματικό αιωρείται.

Γιατί έναν διεθνώς σπουδαίο και δημιουργικό επιστήμονα στην επεξεργασία και την ανάδειξη δημόσιων πολιτικών για την υγεία, με τόσες επαφές, παλιές φιλίες, κοινή ιδεολογική αφετηρία και εξ αγχιστείας συγγένεια με πρωτοκλασάτα στελέχη της «Πρώτης Φοράς Αριστερά» δεν τον κάλεσε ποτέ -μα ποτέ- ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεισφέρει έστω συμβουλευτικά στο κυβερνητικό έργο του;

Ολόκληρη εξεταστική επιτροπή για την Υγεία συνεδρίαζε επί 18 μήνες στη Βουλή και δεν τον φώναξαν καν ως εμπειρογνώμονα παγκόσμιου κύρους με πειστικά επιχειρήματα να πει τη γνώμη του, που έτσι κι αλλιώς την είχε διατυπώσει δημόσια. Ενδεχομένως μια πιο φονταμενταλιστική μερίδα της λεγόμενης Ριζοσπαστικής Αριστεράς να τον απέρριπτε εξαιτίας της «μόλυνσης» από τη συναναστροφή του με τον «τοξικό» Γιώργο Παπανδρέου.

Με τον Ανδρέα το 1994

Το μακρινό 1994 τον είχαν καλέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο τότε υπουργός Υγείας Δημήτρης Κρεμαστινός προκειμένου να συντονίσει μια διεθνή επιτροπή εμπειρογνωμόνων για την αναβάθμιση του ΕΣΥ.

Το 2000 συνεργάστηκε με τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τότε υπουργό Υγείας, για τη διαμόρφωση των αλλαγών που εισήγαγε και πάλι στο ΕΣΥ. Οι μεταρρυθμίσεις δεν ολοκληρώθηκαν αλλά συνδέθηκε με μακροχρόνια φιλία με τον πρώην υπουργό. Και φτάσαμε στον Μάρτιο του 2009, όταν ορίστηκε σύμβουλος για θέματα κοινωνικής πολιτικής του Γιώργου Παπανδρέου. Επτά μήνες αργότερα κλήθηκε από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να συμμετάσχει στη 3η θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Κινήματος για τις εθνικές εκλογές.

Αποδέχτηκε την τιμητική πρόταση, άφησε την ακαδημαϊκή του καριέρα για να μπει στην κεντρική πολιτική σκηνή και εξελέγη βουλευτής με το κόμμα που συγκέντρωσε 44% στις κάλπες και σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Εκείνα τα φεγγάρια, η πλειονότητα των ΠΑΣΟΚων στοιχημάτιζε ότι ήταν ο πλέον κατάλληλος για να αναλάβει το υπουργείο Υγείας.

Τον άφησε όμως στα αζήτητα ο τότε πρωθυπουργός και τα στοιχήματα υπέρ του χάθηκαν. Προτίμησε για τη θέση τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου -την ίδια που έγινε αργότερα υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ-, η οποία στη «μνημειώδη» διαδρομή της στο υπουργείο Υγείας προώθησε μόνο το νομοσχέδιο για την απαγόρευση του καπνίσματος. Σεμνός και ευγενικός από ιδιοσυγκρασία, ο Μόσιαλος δεν αντέδρασε στον παραγκωνισμό του.

Ως απλός βουλευτής, ανέδειξε πρώτος τα σκάνδαλα της Υγείας, από τον Νοέμβριο του 2009 κιόλας, με ήρεμο πολιτικό λόγο, συγκροτημένο με επιχειρήματα. Αναζητούσε μεθόδους µηχανοργάνωσης των νοσοκομειακών φαρμακαποθηκών, κατήγγειλε τη λεηλασία υγειονομικού υλικού και επέκρινε το πλήθος των άχρηστων εξετάσεων και την κατευθυνόμενη συνταγογραφία.

Τις ρεαλιστικές, εκσυγχρονιστικές και μεταρρυθμιστικές απόψεις του για τον χώρο δεν τους τις συγχώρεσαν οι καρεκλοκένταυροι του βαθιού κομματοσυνδικαλιστικού κατεστημένου και ο εσμός των επιτήδειων τρωκτικών που λυμαίνονταν τον χώρο της Υγείας. Ολα αυτά ενόσω, εξαιτίας του εκτός κλίματος λιτού βίου του, τον αποκαλούσαν «μη κανονικό πολιτικό», αν όχι απροσάρμοστο. Τον κατέκριναν κυρίως επειδή δεν αποδεχόταν προνόμια. Δεν είχε δεχτεί προσωπική φρουρά, κρατικό αυτοκίνητο και πλήρωνε, αν είναι δυνατόν, από την τσέπη του το κινητό του τηλέφωνο.

Στην πολιτική

Απρόσμενα σχεδόν, στον ανασχηματισμό του Ιούνιου του 2011 ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου του ανέθεσε καθήκοντα υπουργού Επικρατείας και κυβερνητικού εκπροσώπου παίρνοντας τη σκυτάλη της ενημέρωσης από τον Γιώργο Πεταλωτή.

Ηταν μια ιδιαίτερα οξυμένη περίοδος λίγο μετά από εκείνο το δραματικό υπουργικό συμβούλιο της άνοιξης του 2010, όταν ανακοινώθηκαν τα μέτρα του μνημονίου. Μπορεί να μη χειριζόταν με δεινή ευφράδεια τον λόγο και να μη διέθετε την πλέον επιδέξια περιγραφική ικανότητα, αλλά αξιοποίησε την έμφυτη ψυχραιμία του και την μάλλον επίκτητη -30 τόσα χρόνια στην Αγγλία- φλεγματικότητά του.

Ελάττωσε το καθημερινό briefing σε τρεις φορές την εβδομάδα, δεν προσέλαβε ούτε έναν υπάλληλο, μείωσε το κόστος λειτουργίας του υπουργικού του γραφείου κατά 70%, και των δύο γενικών γραμματειών που διηύθυνε κατά 40%, κατάργησε τα μυστικά κονδύλια, έκλεισε δύο ζημιογόνες ΔΕΚΟ, ενώ εκπόνησε, μάλλον διορατικά, ένα σχέδιο «εκσυγχρονισμού» της ΕΡΤ. Μάταιη προσπάθεια, καθώς το νομοσχέδιο δεν ψηφίστηκε ποτέ επειδή το σαμπόταραν οι πάντες στη Βουλή.

Η κόντρα με την ΑΔΕΔΥ

Με αφορμή κάποια αποστροφή του λόγου του που προανήγγειλε χαλεπό το μέλλον για τους συμβασιούχους και τις δηλώσεις του περί απολύσεων όσων δημοσίων υπαλλήλων κάνουν λευκή απεργία άνοιξε κόντρα με την ΑΔΕΔΥ. Από κοντά έσπευσαν οι πολυβολαρχίες του βαθέος ΠΑΣΟΚ να τον βομβαρδίσουν «μπαμπέσικα» με φίλια πυρά για τη μνημονιακή «αναλγησία» του. Λιγότερο από έξι μήνες μετά, με τους τροϊκανούς να πηγαινοέρχονται, το πολιτικό σκηνικό της χώρας είχε αλλάξει και τα καθήκοντά του ως κυβερνητικού εκπροσώπου είχαν λήξει.

Στη μεταβατική κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου ο Μόσιαλος, παρότι τεχνοκράτης, δεν βρήκε θέση, ενώ εκλέχτηκε και ο Βαγγέλης Βενιζέλος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με τον εκ Γηραιάς Αλβιώνος καθηγητή να έχει δικαίως ή αδίκως καταχωριστεί στους «κηπουρούς» του ΓΑΠ, παρότι ήταν ένας από τους τρεις υπουργούς που είχε την τόλμη να διαφωνήσει μαζί του στο θέμα του δημοψηφίσματος που εκείνος πρότεινε.

Ψάχτηκε για λίγο μήπως κατέβει υποψήφιος στη γενέτειρά του, αλλά φαίνεται πως βρήκε αντίσταση στις προθέσεις του από τη Σούλα Μερεντίτη, βουλευτή Τρικάλων του ΠΑΣΟΚ και στέλεχος της βενιζελικής πτέρυγας.

Και αφού έφαγε πόρτα και στον τόπο του, ίδρυσε το δίκτυο «Δυναμική Ελλάδα», οργάνωσε ως επικεφαλής του μερικές περιοδείες, χωρίς να κατέβει τελικά στις εθνικές εκλογές του 2012, συμμετείχε όμως στον κεντροαριστερό συνασπισμό της «Ελιάς» στις ευρωεκλογές του 2014. Εκτοτε αποφάσισε να επιστρέψει στην οικογένειά του στο Λονδίνο και στα ακαδημαϊκά του καθήκοντα ως, ανάμεσα σε άλλα, καθηγητής στο Imperial College.

Η διαδρομή της σύντομης πολιτικής δραστηριοποίησής του στην Ελλάδα κρίθηκε παρόμοια με εκείνη ενός θαμπού διάττοντα αστέρα, δυστυχώς χωρίς καν τη συνήθη λάμψη στην κόμη αυτών των απλανών ουράνιων σωμάτων. Συμβαίνουν αυτά στην πολιτική.

Η περιπέτεια του ΙΣΤΑΜΕ

Στα τέλη Μαρτίου του 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου όρισε με απόφασή του πρόεδρο και μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ΙΣΤΑΜΕ, του ιδρύματος μελετών του ΠΑΣΟΚ. Αμισθί πρόεδρος τοποθετήθηκε ο αγαθή τη πίστη Ηλίας Μόσιαλος και αντιπρόεδρος ο Νίκος Παπανδρέου.

Η θητεία του προέδρου έληξε τον Απρίλιο 2012 και ο Μόσιαλος παραιτήθηκε με επτά ακόμη μέλη του Δ.Σ. Προηγουμένως είχε επανειλημμένως επικοινωνήσει με το κόμμα και βασικό χρηματοδότη του ιδρύματος επιχειρώντας νομίμως να απεμπλακεί από τις τυπικές ευθύνες της διοίκησής του.

Τον καθησύχαζαν αρμοδίως. Από εκεί και ύστερα, όμως, ξεκινάει ο παραλογισμός: δύο χρόνια μετά την παραίτησή του έλαβε το 2014 μια επιστολή από τράπεζα μέσω της οποίας ειδοποιούνταν για τη δέσμευση των λογαριασμών του στην Ελλάδα από το ΙΚΑ λόγω μη καταβολής ασφαλιστικών εισφορών προς τους εργαζομένους του ιδρύματος, ύψους 170.000 ευρώ. Προς τιμήν του, ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλος αναγνώρισε ότι ο Μόσιαλος δεν είχε καμία ευθύνη και πως τα χρέη θα ρυθμίζονταν σε 120 δόσεις.

Οταν σταδιακά εν μέσω διαλυτικής αδιαφορίας κόπηκε μαχαίρι η χρηματορροή του κόμματος προς το ίδρυμα, απέμειναν μετέωροι οι απλήρωτοι εργαζόμενοι και ακάλυπτες οι ληξιπρόθεσμες οφειλές. Κυρίως, όμως, εμφανίστηκε περίτρανα η παθογένεια του κομματικού συστήματος που ρέπει στην ασύστολη συσσώρευση χρεών υπό τη βεβαιότητα ότι αυτά γράφονται κάτω από το σφουγγάρι.

Η υπόθεση κατέληξε στα δικαστήρια και στις αρχές του 2018 επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης έξι μηνών με τριετή αναστολή στον αδέκαστο, καθαρό και έντιμο Ηλία Μόσιαλο. Στα μάτια των πολλών καταδικάστηκε για την αφελή εμπιστοσύνη που έδειξε απέναντι στις πολτικάντικες παγαποντιές και τις ιδιοτελείς παραπλανητικές τσιριμόνιες.

Ευαισθητοποίηση

Τα έφερε έτσι η ζωή και το διάλειμμα μακράς διαρκείας του Μόσιαλου από τα δημόσια πράγματα της χώρας να τελειώσει ξαφνικά. Αφουγκράστηκε άμεσα τις νέες κοινωνικές ανάγκες που δημιουργούσε η αντιμετώπιση του COVID-19 και προσφέρθηκε με τις επισημάνσεις του να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για τον κίνδυνο. Από τον Ιανουάριο κιόλας, τότε που αρκετοί μιλούσαν για μια απλή γρίπη, ο ίδιος εξέφραζε την ανησυχία του για τις επιπτώσεις από το νέο κορωνοϊό.

Παράλληλα, διαθέτοντας πλατύτερη διεθνή οπτική και συνάφεια με το ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι, τόνιζε από νωρίς ότι οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να σταθούν στις περιστάσεις των καιρών ως εθνικοί ηγέτες και όχι ως τοπάρχες. Ξεκίνησε εθελοντικά την προσπάθεια να κινητοποιήσει την Πολιτεία και την ελληνική κοινωνία, εφιστώντας επί εβδομάδες την προσοχή για το τι πρέπει να γίνει τόσο στη χώρα όσο και διεθνώς. Με την πείρα του έβαζε πλάτη στην εκτελεστική εξουσία σε μια δύσκολη περίοδο διατρανώνοντας «Πάρτε αμέσως μέτρα!».

Την προσφορά του, άλλωστε, την παρείχε χωρίς προσωπικές επιδιώξεις και πολιτικούς υπολογισμούς. Ούτε ήθελε να μπερδευτεί με αρμοδιότητες που δεν του είχαν επισήμως ανατεθεί. Γι’ αυτό και έκρινε πως έπρεπε να αποτραβηχτεί από την εκστρατεία δημόσιας ενημέρωσης των συμπατριωτών του για τις εξελίξεις, υπογραμμίζοντας ότι παραμένει πάντα στη διάθεση της Πολιτείας όποτε αυτή χρειαστεί τη γνώμη του. Βασίμως εικάζεται ότι καθ’ όλη αυτή την περίοδο διατηρούσε ανοιχτή επικοινωνία ενημέρωσης τόσο με τον πρωθυπουργό όσο και με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο δεύτερος, παρακολουθώντας μάλλον αδρανής τα αντιπολιτευτικά στεγανά και χαρακώματα που στήνουν τα στελέχη του κόμματός του, εκτιμάται ότι δεν αντιλήφτηκε την ευκαιρία να ορίσει έναν διεθνώς αξιόπιστο επιστήμονα ως σύμβουλό του. Αντίθετα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πιο εξοικειωμένος με τα παγκόσμια τεχνοκρατικά manuals και με ταχύτερα αντανακλαστικά, τον όρισε άμισθο εκπρόσωπο της χώρας στους διεθνείς οργανισμούς για την επιδημία. Αναγκαστικά θα του πιστωθεί ότι τοποθέτησε τον κατάλληλο άνθρωπο στην καταλληλότερη θέση. Σαφώς και τα πόστα δεν δημιουργούν αυτομάτως ανδραγαθήματα, αλλά ο λόγος του Ηλία Μόσιαλου, ο οποίος έχει συναίσθηση της κρίσιμης κατάστασης, έχει βαρύνουσα σημασία.

Ειδήσεις σήμερα

«Βόμβα» Τραμπ: Διέκοψε τη χρηματοδότηση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας

Οι 3+1 παράγοντες που θα κρίνουν την άρση των μέτρων

To light και το σκληρό σενάριο για την απαγόρευση κυκλοφορίας το Πάσχα