Μοναξιά

Σκηνοθεσία: Χάιμε  Ροσάλες Σενάριο: Χάιμε Ροσάλες, Ενρίκ Ρούφας Με τους: Σόνια Αλμάρτσα, Πέτρα Μαρτίνεθ, Μίριαμ Κορέα

Δράμα. 2007, Ισπανία. Διάρκεια: 2 ώρες και 10 λεπτά

Μια γυναίκα μετακομίζει  από το χωριό στην πόλη με το μωράκι της. Μια μεσήλικη μητέρα δουλεύει το παντοπωλείο της και αφιερώνει  τον υπόλοιπο χρόνο στο σύντροφό και τις 3 κόρες της, οι οποίες με τη σειρά τους ζουν, κουβεντιάζουν, μαλώνουν, σιωπούν. Η οθόνη πού και πού χωρίζεται στα δυο, κινηματογραφώντας από όλες τις πλευρές την καθημερινότητα με τα μεγαλοπρεπή, μπανάλ κενά της. Σχεδόν δε χρειάζεται να ακούς τα λόγια των πρωταγωνιστών, τα ξέρεις, τα ’χεις πει, τα ‘χεις κοροϊδέψει, τα ‘χεις βαρεθεί. Γύρω στη μία ώρα αφότου ξεκίνησε η «Μοναξιά», αναρωτιόμουν γιατί συνεχίζω να την παρακολουθώ. Έκατσα λίγο ακόμη – συνέβη κάτι συγκλονιστικό. Κι έπειτα όλα επέστρεψαν στους αργόσυρτους, καθημερινούς ρυθμούς τους. Και συνέχιζα να βλέπω, χωρίς να τολμώ να σκεφτώ καν να σηκωθώ. Βρίσκω τον τίτλο της ταινίας παράταιρο. Μπορεί οι χαρακτήρες της να δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν, να υποφέρουν από τραύματα, να συζητούν περί μαγειρικών συνταγών και γεύσεων αντί για τα πραγματικά, σχεδόν διάφανα συναισθήματά τους, να κλωτσούν αντί να αγκαλιάσουν, αλλά οι εικόνες δεν κατακλύζονταν από καμιά «Μοναξιά». Μόνο από Ζωή. –Ε.Χ.