Να τους γράψουμε...

Να γράψω, μου παράγγειλαν κάποιοι, για τα όσα έγιναν στoν Βόλο. Και την άλλη μέρα στον Πύργο. Και την παράλλη ξέρω γω πού…

Να γράψω, εντάξει. Αλλά να γράψω τι; Να κάνω copy+paste, αλλάζοντας απλώς τα ονόματα;

Αν δεν έχετε βαρεθεί εσείς να διαβάζετε τα ίδια και τα ίδια, σας διαβεβαιώνω ότι εγώ έχω σκυλοβαρεθεί του κερατά να τα γράφω. Και δεν πρόκειται να ξαναγράψω τις ίδιες σαχλαμάρες για νιοστή φορά.

Ποιο είναι το νόημα; Αλήθεια, υπάρχει κανείς αφελής που να πιστεύει ότι έτσι και (ξανα)γράψω εγώ, έτσι και (ξανα)γράψουν άπαντες οι ανά την επικράτεια κοντυλοφόροι τις ίδιες ευχές και κατάρες, πρόκειται να βάλουν ξαφνικά μυαλό οι άμυαλοι; Και να χτυπήσουν τον πισινό τους χάμω για να βρουν την -πανεύκολη- λύση οι υπεύθυνοι;

Φυσικά και δεν πρόκειται. Ποιο το νόημα, λοιπόν; Όσα και να γραφτούν, τα ίδια -και χεριότερα- θα γίνουν και την άλλη εβδομάδα και τον άλλο μήνα και του χρόνου και του παραχρόνου.

Ίσως θα πρέπει λοιπόν να δοκιμάσουμε την αντίθετη λύση: να σταματήσουμε να γράφουμε παντελώς. Και απλώς να τους γράψουμε. (Και δεν εννοώ αυτά τα ανόητα πιτσιρίκια που πλακώνονται. Εννοώ τους υποκινητές τους). Όπως μας γράφουν κι αυτοί. Χρόνια τώρα...