Ο «Θεός» της ιταλικής πόλης ήταν Αργεντινός - Πώς κατάφερε να «βγάλει από τις στάχτες του» τον υποβαθμισμένο ιταλικό νότο - Η «διαρκής» παρουσία του στην πόλη που λατρεύτηκε
«Δεν ξέρετε τι χάνετε» έγραφε το σύνθημα με σπρέι έξω από το νεκροταφείο της Νάπολη θέλοντας να δείξει ότι ακόμα και οι νεκροί έπρεπε, για λίγο, να αναστηθούν για να χαρούν το υπερθέαμα που χάρισε ο μόλις 1.65 Ντιεγκίτο στην πόλη. Αυτό που συνέβαινε στη μέχρι πρότινος υποβαθμισμένη, ξεχασμένη από τον θεό πόλη του Ιταλικού νότου στα μέσα της δεκαετίας του 80 μπορούσε να περιγραφεί μόνο με τους μεταφυσικούς όρους της θρησκείας: μόνο που ο νέος θεός ήταν Αργεντινός και με το μαγικό του χέρι -με το ίδιο που θα ταπείνωνε μια ολόκληρη βρετανική αυτοκρατορία-κατάφερε να αναστήσει, να βγάλει από τις στάχτες του τον υποβαθμισμένο ιταλικό Νότο.
Μέσα σε ένα μόλις χρόνο από τότε που εμφανίστηκε ο Θεός επί γης -και συγκεκριμένα στη Νάπολη, εκεί όπου λάτρευαν ακόμα και τα κρανία που κρύβονταν στο μυστικό τους νεκροταφείο- η πόλη αναστήθηκε παίρνοντας εκδίκηση από τους πλούσιους με τα λευκά κολάρα που τους ταπείνωναν οικονομικά, πολιτικά και ποδοσφαιρικά. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χάρη στον Μαραντόνα η Νάπολη θα έπαιρνε το πρωτάθλημα οδηγώντας τους παρτενοπέι -και τους κατοίκους της φτωχής πόλης στους ουρανούς.
Ακόμα και σήμερα αρκεί μια περιήγηση στο centro storico της Νάπολη για να καταλάβει κανείς ότι ο Μαραντόνα ήταν και είναι μια φιγούρα «μεγαλύτερηαπό τη ζωή»: κοσμεί όλες τις τοιχογραφίες, πρωταγωνιστεί στα τεράστια γκράφιτι της πόλης, στολίζει ΟΛΑ σχεδόν τα εσωτερικά στα εστιατόρια δίπλα στις εικόνες της Παναγιάς και φυσικά επέχει τη θέση Αγίου στα οικογενειακά εικονοστάσια. Μόνο αυτο το κακομαθημένο αλητόπαιδο από τα barrios του Μπουένος Άιρες μπορούσε, άλλωστε, να καταλάβει το σπαραχτικό αίτημα των ντόπιων για μια ακόμα νίκη, το αίμα που έβραζε για εκδίκηση από τους πλούσιους του Βορρά, το απωθημένο αυτού που δεν είχε τίποτα απέναντι σε όλους όσοι τα είχαν όλα. Από εκεί λοιπόν που οι ήττες ήταν μαζικές σε κάθε επίπεδο μέσα σε ένα βράδι ο αποσταλμένος του Θεού ή μάλλον ο ίδιος ο Θεός -γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθεί εκείνο το γκολ που είχε βάλει, απέναντι στην πανίσχυρη παρέα του Μισέλ Πλατινί στο 72ο λεπτό κάνοντας ακόμα και τους ειδικούς να λένε ότι αψήφησε τους νόμους της φυσικής;- άρχισε την πορεία προς τον επίγειο ποδοσφαιρικό παράδεισο. Ήταν 3 Νοέμβρη του 1985 όταν ο Μαραντόνα θα έδειχνε όλο το εύρος της «καλλιτεχνικής» του φύσης σημαδεύοντας με την ακρίβεια ενός αρτίστα την εστία του Στέφανο Τακόνι.
Ήταν τότε που οι ειδικοί είπαν ότι είναι αδύνατο η μπάλα να κατάφερε να πάρει τόσο ύψος χωρίς να βρει κανένα εμπόδιο και από τέτοια απόσταση. Αλλά είπαμε ο Μαραντόνα ήρθε για να καταρρίψει όλους τους νόμους της φυσικής επί γης ή μάλλον καλύτερα επί χλοοτάπητα χορεύοντας, τρυπώνοντας ανάμεσα και στις πιο εχθρικές άμυνες, φτάνοντας να γίνει αόρατος. Ελάχιστα ήταν αυτά που δεν μπορούσε να καταφέρει από τη στιγμή που προσγειώθηκε στον χλοοτάπητα του σταδίου της πόλης της Νάπολης τον Σεπτέμβριο του 1984 χαρίζοντας τη νίκη, με το καλημέρα, με την πρώτη του κιόλας εμφάνιση, κόντρα στη Βερόνα με 3-1.
Από τότε άρχισε μια ανοδική πορεία που δεν είχε προηγούμενο: μέσα σε ένα χρόνο η Νάπολη θα κατακτούσε την τρίτη θέση στο ιταλικό πρωτάθλημα αποκτώντας το δικαίωμα στο κύπελλο UEFA -όπως λεγόταν τότε- της επόμενης αγωνιστικής. Ο Μαραντόνα στα φόρτε του γινόταν αφίσα, λατρευόταν από άνδρες γυναίκες, παιδιά-ακόμα και τα σκυλιά που είχαν το όνομά του, κατέληγε είδωλο. Αποκορύφωμα ήταν το 1986 οπότε μια συγκλονιστική χρονιά για την Νάπολη, κατέληγε επίσης στη νικηφόρο κατάκτηση του τίτλου με την Αργεντινή ύστερα από τον περίφημο αγώνα, όπου ο Μαραντόνα θα απέκλειε τη βρετανική αυτοκρατορία αποδεικνύοντας πως δεν είναι μόνο ο Θεός της μπάλας αλλά έχει και τη θεία χάρη αφού προέτασσε πανηγυρικά το χέρι του βάζοντας το μοιραίο γκολ της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Επιστρέφοντας στη Νάπολη θα έδινε ρεσιτάλ χαρίζοντας, την ίδια ποδοσφαιρική σεζόν, στην πόλη το περίφημο πρώτο «σκουντέτο» στην ιστορία της: οι σκηνές με το κύπελλο να γυρίζει σε όλη την Νάπολη και όλοι οι κάτοικοι να στήνουν μια αυτοσχέδια τρελή γιορτή που θα κρατούσε μέχρι το πρωί μπορούν να παρομοιαστούν μόνο με το τέλος κάποιου μοιραίου Πολέμου -μόνο που τότε δεν υπήρχε ένας και μοναδικός στρατηγός που να οδηγεί, όπως κάποτε ο Γκαριμπάλντι, όλον τον ιταλικό Νότο αλλά ένας κοντόσωμος μπαλαδόρος.
Η απότομη πτώση και τα ναρκωτικά
Βέβαια όλα αυτά ήταν αρεστά, αναφορικά με τη θεοποίηση του Μαραντόνα, αλλά μέχρι ενός σημείου. Όπως δείχνει και το ντοκιμαντέρ τουΑσίφ Καπάντια-ο ίδιος που είχε κάνει και την ταινία για τον Σέννα-τα πλοκάμια της ιταλικής μαφίας φρόντισαν να στήσουν ένα εξαιρετικό σχέδιο εξόντωσης του Μαραντόνα,όταν δεν τους έκανε τα χατίρια, γνωρίζοντας βέβαια καλά τις αδυναμίες του: ναρκωτικά και γυναίκες. Ήταν τότε που η Κόζα Νόστρα είχε αρχίσει να χάνει στα στοιχήματα αφού όλοι πόνταραν στη Γιουβέντους και οι ίδιοι προτίμησαν, όπως πάντα, τα πολλά χρήματα παρά στη δόξα φροντίζοντας να πάρει η Νάπολη, στο τέλος του πρωταθλήματος, την κάτω βόλτα. Για πρώτη φορά έδωσαν κοκαίνη στον πάντοτε οριακό και ακραίο Ντιέγκο για να ξεπεράσει τον σοβαρό τραυματισμό που είχε στον αγώνα με την Μπαρτσελόνα και αργότερα φρόντισαν να του χαρίζουν λόφους από άσπρη σκόνη πάνω σε καλογυαλισμένους καθρέφτες σε πάρτι οργίων που οργάνωναν για χάρη του. Ο Καρμίνε Τζουλιάνο, ο πανίσχυρος μάναντζερ το έπαιζε στενός φίλος του Αργεντίνου και παντοτινός προστάτης προσφέροντας του πανάκριβα σπορ αυτοκίνητα, χρυσαφικά, ναρκωτικά και μια αστραφτερή ζωή που δεν φανταζόταν μπροστά του. Επιπλέον όταν άρχισαν να δημοσιοποιούνται σκάνδαλα για παράνομα τέκνα-και μάλιστα την παραμονή της άφιξης της τότε αρραβωνιαστικιάς και μετέπειτα συζύγου του Μαραντόνα-οι μαφιόζοι φρόντιζαν να πληρώνουν τους δημοσιογράφους-προστασία σε όλα τα επίπεδα. Έτσι κατάφεραν να τον έχουν του χεριού τους: ο Μαντόνα ήταν το ζωντανό υποχείριο της Καμόρα -και όταν αποκαλύφθηκαν κιλά από κοκαίνη στις βαλίτσες του το σκάνδαλο ανάγκαζε τον Μαραντόνα να κρατήσει το στόμα του κλειστό, ακόμα και αν ο ίδιος υποστήριζε πως όλο το κόλπο ήταν στημένο.
Πηγαίνοντας, ωστόσο, κόντρα με τον τρόπο του ο πάντοτε επαναστάτης Μαραντόνα αρνείται τα απίστευτα τρελά λεφτά που του δίνει ο Μπερλουσκόνι για να πάει στη Μίλαν ενώ ζητάει από τη Νάπολη συμβόλαιο με τριπλά χρήματα από αυτά που έπαιρνε τον πρώτο χρόνο. Μόνο που στους μαφιόζους που έχουν μάθει να κάνουν μόνο προτάσεις τις οποίες κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, όπως έλεγε και ο Μάρλον Μπράντο στον 'Νονό', το τρίτο όχι δεν μπορούσε να γίνει δεκτό. Σύμφωνα με τα στοιχεία που εμφανίζει, για πρώτη φορά, η ταινία του Καπάντια ο Μαραντόνα τελικά δέχεται να κάνει το χατίρι στους μαφιόζους-αφού αρνήθηκε να τους χαρίσει τα χρήματα της χρυσής μεταγραφής- ύστερα από διαρκείς απειλές και πιέσεις: τελευταία στιγμή αρχίζει παραδόξως να μην έχει την απόδοση που πρέπει χάνοντας γελοίες φάσεις και χαρίζοντας, για ανεξήγητο τότε στους Ναπολιτάνους, λόγο το πρωτάθλημα στους «ρασονέρι». Στο κόλπο, όμως, του στημένου πρωταθλήματος δεν είναι μόνο ο Μαραντόνα αλλά όλοι οι παίχτες που αρχίζουν να λαμβάνουν μηνύματα με αυτό που πρόκειται να συμβεί και στο οποίο πρέπει να υποταχθούν ασυζητητί. Δέχονται και απειλές ενώ οι μαφιόζοι αρχίζουν και αδειάζουν τις θυρίδες του ίδιου του Μαραντόνα-ποιος, όμως, μπορεί να κατονομάσει τους ληστές; Όλο αυτό το σκηνικό συνιστά από μόνο του πρώτο υλικό για ταινία γιατί σε καμία άλλη πόλη ο παράδεισος δεν ταυτίστηκε με την κόλαση-κάτι ίσως είχε να πει ο Ιταλός Δάντης επ αυτού. Ο Μαραντόνα, όμως, δεν φτιάχτηκε για να φωτίζει μόνο τον βαρετό παράδεισο αλλά και την πολύ ενδιαφέρουσα κόλαση με την εν λευκώ δικαιοδοσία που είχε πάρει από τον κόσμο.
Ως γνωστόν τον μύθο του δεν τον έφτιαξαν μόνο τα γκολ και οι άκρως θεατρικές επιδόσεις του στον χλοοτάπητα όπου έδινε ρεσιτάλ ακόμα και κατά την ώρα της προθέρμανσης αλλά και μια σειρά από αξιομνημόνευτα περιστατικά: κανείς δεν ξεχνάει το γεγονός με τον μικρό του οποίου η οικογένεια ζητούσε χρήματα για να χειρουργηθεί και ο Ντιέγκο έριξε την ιδέα ενός φιλικού του οποίου τα έσοδα θα πήγαιναν στην οικογένεια. Ο Πρόεδρος της Νάπολη αρνήθηκε λέγοντας ότι τα 'πόδια' κάθε παίχτη είχαν ασφαλιστεί για 12 εκατομμύρια ιταλικές λιρέτες τότε στη Lloyd's, οπότε αυτό δεν μπορούσε να γίνει. Κανείς, όμως, δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στον προστάτη των φτωχών Μαραντόνα: δέχτηκε να πληρώσει μόνος του τα 12 εκατομμύρια λιρέτες αφού στόλισε τους υπεύθυνους με διάφορα «γαλλικά» και οργάνωσε μαζί με τους συμπαίχτες του το ματς στην πόλη Acerra, όπου κατέφθασαν για να σώσουν παίζοντας μπάλα ένα μικρό, αθώο παιδί. Αυτό ήταν, άλλωστε, και ο ίδιος: ένα μικρό παιδί που δεν δέχτηκε ποτέ να μεγαλώσει και που χάρισε μια εποχή αθωότητας σε μια πόλη που δεν υπήρξε ποτέ αθώα.