Τσέλσι: Πώς η ευλογημένη παρέα έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης (βίντεο)

Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στο «Ντραγκάο» του Πόρτο οι νεαροί (Μ.Ο ηλικίας 26.6 στους 19 ποδοσφαιριστές που είχαν τις περισσότερες συμμετοχές στην Πρέμιερ Λιγκ) του Τόμας Τούχελ έφταναν με χαρακτηριστική ευκολία στην κατάκτηση του τροπαίου με τα «μεγάλα αυτιά» κόντρα στην Μάντσεστερ Σίτι -η οποία θεωρούνταν και το μεγάλο φαβορί για την κούπα. Το τελικό σκορ 1-0 μπορεί να φαντάζει φτωχό με πρώτη ματιά, αλλά εσωκλείει μια άρτια εμφάνιση στο τεχνικό κομμάτι από το σύνολο του Γερμανού, ο οποίος πήγε στο Λονδίνο στις αρχές του έτους (26 Ιανουαρίου) για να φέρει στην επιφάνεια όλο το potential (τις δυνατότητες, δηλαδή) που είχαν αυτοί οι ποδοσφαιριστές. Κάτι που δεν είχε καταφέρει να κάνει (ίσως εξαιτίας μικρής εμπειρίας στις άκρες των πάγκων, κόντρα σε όσα είχε δείξει με την τρομερή δουλειά στη Ντέρμπι Κάουντι) ο προκάτοχός του, Φρανκ Λάμπαρντ, παρά το δεδομένα προικισμένο υλικό που είχε από το καλοκαίρι και μετά.

Η εμπειρία του Τιάγκο Σίλβα, η σταθερότητα του Εντουάρντ Μεντί, η φόρα που είχε από τη Λέστερ ο Μπεν Τσίλγουελ και η ικανότητα του Κάι Χάβερτζ να δημιουργεί χώρο για τους υπόλοιπους ή «σκοτώνει» φάσεις όπως έκανε και στον τελικό, φάνηκαν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στο μεγαλύτερο ματς της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης και ήρθαν να «κουμπώσουν» ιδανικά με τα χαρακτηριστικά των υπόλοιπων , όπως η τρομερά ηγετική φυσιογνωμία του Θέσαρ Αθπιλικουέτα, η ποδοσφαιρική αλητεία του Μέισον Μάουντ που... χάζεψε ακόμη και τον διαιτητή, Ματέου Λαόθ, αλλά φυσικά και η παρουσία του Ενγκολό Καντέ σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου , με τον Γάλλο να σαρώνει τα βραβεία του MVP από τον πρώτο ημιτελικό μέχρι και τον μεγάλο τελικό για να αποδείξει έτι μία φορά πως παίζει μόνος του εναντιόν όλων τους.



Τι έκανε διαφορετικά ο Τούχελ

Μια κοινή ποδοσφαιρική άποψη είναι πως για να κάνεις πρωταθλητισμό θα πρέπει να χτίσεις πρώτα από την άμυνά σου. Άρα, η σωστή λειτουργία της έγινε προτεραιότητα για τον Τούχελ, με τους αριθμούς να λένε την αλήθεια για την μεταμόρφωσή της. Η αλλαγή προπονητή βοήθησε την Τσέλσι να μην δεχθεί στο πρώτο παιχνίδι πρωταθλήματος μετά τη διαδοχή στον πάγκο, ενώ όλα κι όλα μέτρησε επτά (7) τέρματα παθητικό στα υπόλοιπα 17 ματς πρωταθλήματος, με σημαντική εξαίρεση τα πέντε που δέχθηκε μαζεμένα από την Γουέστ Μπρομ κατά το 18ο της λίστας και μεγαλύτερη έκπληξη που υπέστη από τον Γενάρη και μετά.

Και πώς το πέτυχε ο Τούχελ; Έβαλε του πάντες να τρέχουν γύρω από τον Ενγκολό Καντέ, στον οποίο έδωσε και τα κλειδιά της λειτουργίας της ομάδας στα δύο μισά του αγωνιστικού χώρου, ξεκινώντας από τα μπακ και φτάνοντας μέχρι και τον συνήθως μοναδικό προωθημένο, Τίμο Βέρνερ. Μεγάλο παράδειγμα για τα διαρκή τρικς που χρησιμοποίησε ο Γερμανός καθ’ όλους αυτούς τους μήνες αποτελεί από μόνος του ο τελικός , κατά τον οποίο ένα τύποις 3-4-3 αχρήστευσε όλα τα ατού της Μάντσεστερ Σίτι. Σύμφωνοι, ολέθρια τα λάθη του Πεπ Γκουαρδιόλα όπως το πιο τρανταχτό να μην ξεκινήσει στο αρχικό σχήμα έναν εκ των Ρόδρι – Φερναντίνιο και αντ’ αυτού να προτιμήσει να φορτώσει όσο περισσότερο μπορούσε την επίθεση, όμως ο Τούχελ του πήρε την ταυτότητα με στήσιμο για σεμινάριο.



Για περίπου ένα 20λεπτο οι δύο πλευρές κοντραρίστηκαν στα ίσα και διεκδίκησαν ένα γκολ που θα βοηθούσε έκαστη να κάνει πιο άνετα το παιχνίδι της από εκείνο το σημείο και μετά, για να πάρει σειρά το «κλείδωμα» του γηπέδου από την πλευρά του Γερμανού. Ο Τούχελ τράβηξε πιο πίσω τα μπακ και «θυσίασε» ακόμη και την επιθετική του τριάδα στον βωμό της εύρυθμης αμυντικής λειτουργίας, γυρνώντας την ομάδα του σε ένα 5-1-3-1 με κρυφό όπλο την ευχέρεια που έχει η ομάδα του στο να βγαίνει στην κόντρα. Με τον Καντέ να οργώνει τα μήκη και τα πλάτη περιορίζοντας κάθε ελεύθερη κίνηση στον χώρο (με ή χωρίς την μπάλα) παικτών όπως ο Φιλ Φόντεν, ο Κέβιν Ντε Μπρόινε (για όσο αγωνίστηκε) και ο Ρίγιαντ Μάχρεζ, με τον Ρις Τζέιμς να βάζει στο τσεπάκι του τον Ραχίμ Στέρλινγκ και με τον Βέρνερ να παίζει πάνω στον Ιλκάι Γκιουντογκάν είτε -σε φάση επίθεσης- να τραβάει τα στόπερ στα άκρα για να κάνει χώρο σε Χάβερτζ-Μάουντ, ο Τούχελ πήρε αυτό που φάνταζε σχεδόν απίθανο πριν από έναν τελικό. Να μην απειληθεί καθόλου από την αποκαλούμενη «υπερομάδα» της Σίτι και να κατακτήσει τον πιο εύκολο τίτλο της καριέρας του, ίσως πιο εύκολο ακόμη και από τα δύο πρωταθλήματα Γαλλίας που... δεδομένα θα έπαιρνε με την Παρί Σεν Ζερμέν!

Πέραν των αμιγώς αγωνιστικών αλλαγών, credits στον Τούχελ θα πρέπει να αποδοθούν και για την αλλαγή του κλίματος, με το ήρεμο πρόσωπο, το πλατύ χαμόγελο και την χαλαρή... παρεΐστικη συμπεριφορά του πίσω από τις κλειστές πόρτες, να κάνουν άπαντες στο λονδρέζικο στρατόπεδο να χαίρονται που πατάνε χορτάρι είτε επρόκειτο για προπονήσεις είτε για επίσημα ματς. Απόδειξη αποτελούν τόσο το υλικό που μας προσφέρουν μέσω των social media οι πρωταγωνιστές, όσο και η έλλειψη... βεντετισμών και γενικότερων παραπόνων, όπως παραδείγματος χάρη γράφτηκε για αρκετούς ποδοσφαιριστές της Σίτι μετά το χαμένο τρόπαιο .



Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές

Κανονικά δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις, αφού η σεζόν της Τσέλσι είναι απόρροια ομαδικής δουλειάς, αλλά ακόμη κι έτσι κάποιοι μοιραία ξεχωρίζουν, τόσο για τις ιστορίες τους όσο (κυρίως) για την αγωνιστική τους παρουσία.

Ενγκολό Καντέ : Τι να πρωτοπείς για τον πιο σύγχρονο μέσο που υπάρχει στο ποδόσφαιρο των «μεγάλων» εδώ και μια πενταετία; Από την πρώτη του σεζόν στην Λέστερ μέχρι και σήμερα, ο Γάλλος πάει μόνο προς τα πάνω, κατακτώντας τη μία κούπα μετά την άλλη. Θα χρειαζόταν πολλές σελίδες για να αναλύσεις αυτό το ποδοσφαιρικό φαινόμενο, μερικές από τις οποίες λογικά θα τις... γλιτώσει η διαφαινόμενη κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας. Αν, δε, κατακτήσει και το Euro η Γαλλία, τότε θα μιλάμε για την κλοπή του αιώνα αν δεν την πάρει σπίτι του.

Εντουάρντ Μεντί : Ο πρώτος Αφρικανός τερματοφύλακας που κατακτάει το Τσάμπιονς Λιγκ έχει ιστορία παρόμοια με αυτή του Καντέ. Από τα αζήτητα, στην Ligue 2 της Γαλλίας και από εκεί στη Ρεν στα 27 του. Εκεί δεν χρειάστηκε να μείνει πολύ για να δείξει την τρομερή ικανότητα που έχει να στέκεται κάτω από τα γκολπόστ, αποτελώντας έναν από τους πιο αξιόλογους τερματοφύλακες σε ένα πρωτάθλημα που είναι... γεμάτο από δαύτους. Το έμπειρο μάτι του Πετρ Τσεχ έπεσε πάνω του, αποκτήθηκε έναντι λιγότερων από δέκα εκατομμύρια και ευθύς αμέσως πήρε θέση βασικού -την οποία δεν έχασε ποτέ. Ένας πραγματικός Κέρβερος ύψους 1.97μ. με απίστευτες τοποθετήσεις, τρομακτικά ήρεμο μυαλό και φυσικά, μεγάλα ανοίγματα που δεν επιτρέπουν πολλά-πολλά ακόμη και στα τετ-α-τετ.

Μέισον Μάουντ : Όταν ο Τούχελ πρωτοπήγε στην Τσέλσι επέλεξε να κινηθεί safe και να παίξει με παίκτες που γνώριζε από πριν, παρά να εμπιστευτεί τα νιάτα των «μπλε» και έναν 22χρονο Μέισον Μάουντ που διψούσε για επιτυχία στην ομάδα της καρδιάς του στην οποία αγωνίζεται από έξι ετών. Λίγους μήνες μετά, ο πιτσιρικάς είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου , όχι μόνο για τα χαρακτηριστικά που του «κολλούσαν» όσοι τον είχαν δει και πιο παλιά, όπως η άρτια τεχνική και φανταστικό πόδι για τελικές και μεταβιβάσεις, αλλά κυρίως για την όρεξη που δείχνει να συνεισφέρει στο παιχνίδι συνολικά. Τα χιλιόμετρα που ρίχνει αν και επιτελικός μέσος, αποτελούν απόδειξη από μόνα τους. Η αυταπάρνησή του να ξεκινάει από αυτόν το πρέσινγκ της ομάδας, επίσης. Εν ολίγοις, έχει όλα τα φόντα για να γίνει μόνιμο πανό στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Βέβαια τα εύσημα για όσα έχει καταφέρει και όσα του μένουν ακόμα, πρέπει να πάνε και στον ζωντανό θρύλο του συλλόγου, Λάμπαρντ, που πρώτος εμπιστεύτηκε τον Μάουντ παίρνοντάς τον δανεικό στη Ντέρμπι και κάνοντάς τον βασικό στην τεράστια σεζόν της Τσάμπιονσιπ του 2018-19 (αφού πρώτα είχε βγάλει μια ολόκληρη αγωνιστική περίοδο στην Φίτεσε).

Κάι Χάβερτζ : Έναν χρόνο μικρότερος από τον Μάουντ. Η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι πως ο Μάουντ ήταν στην Τσέλσι από πάντα, εν αντιθέσει με τον Γερμανό που αποκτήθηκε το καλοκαίρι έναντι 81 εκατομμυρίων ευρώ, ποσό-ρεκόρ για τους «μπλε». Αγωνιστικά κι αν διαφέρουν, αλλά αυτό που σίγουρα τους ενώνει είναι το ποδοσφαιρικό θράσος και η πηγαία αυτοπεποίθηση να βγάζει συνεχώς τον καλύτερο εαυτό του. Δεν προσαρμόστηκε αμέσως στο «Μπριτζ», όμως αναδείχθηκε όταν πέρασε στον νέο του ρόλο, αυτόν του «ψευτοεννιαριού» . Ειδικά για αγώνες όπως αυτός κόντρα στην Σίτι μπορούν να αποτελέοσουν βούτυρο στο ψωμί του. Απόσβεση των χρημάτων του δεν έχει κάνει, αλλά είναι σε πολύ καλό δρόμο.



Από τον Τούχελ, «στο χέρι» του Αμπράμοβιτς

Το επόμενο μεγάλο τεστ για τον Τούχελ και την ομάδα του δεν είναι μόνο αγωνιστικό, αλλά και... διοικητικό. Ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς έχει αποδείξει πως δεν φοβάται να απολύσει εν τη μία νυκτί τους προπονητές του. Η σύγχρονη ιστορία έδειξε ότι συνήθως του έβγαινε σε καλό, αλλά όποια κι αν ήταν η εξέλιξη ο παρονομαστής παρέμενε ο ίδιος όπως και να ‘χει. Δεν θα διστάσει να κάνει το ίδιο και με τον Τούχελ, ο οποίος από την πλευρά του θα πρέπει να κάνει την ομάδα του να έχει διάρκεια ανάλογη με αυτή των μεγάλων αγώνων. Γιατί μπορεί να ξεγύμνωσε όποιον μεγάλο προπονητή βρήκε στο διάβα του φέτος , αλλά θα μπορεί να κάνει το ίδιο « σε ένα κρύο και βροχερό βράδυ στο Στόουκ »; Ειδικά σε μια Πρέμιερ Λιγκ στην οποία η διάρκεια είναι το μεγαλύτερο ζητούμενο ειδικά την τελευταία πενταετία και τα διαφορετικά στάνταρντς που έθεσε με τον ερχομό του ο Πεπ Γκουαρδιόλα , όσον αφορά τη βαθμολογία.