Διαιτητές και κανονισμοί

Κάποιοι πάνε και γίνονται διαιτητές γιατί έχουν ακούσει ότι η εξουσία είναι πανίσχυρο αφροδισιακό. Και βγάζουν με τη σφυρίχτρα τους όλα τα άχτια και τα κόμπλεξ τους.

Κι αν αυτός είναι ένας κανόνας που ισχύει παγκοσμίως, στην Ελλάδα βρίσκει την επιτομή του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι είμαστε η μόνη χώρα που ονομάζει τους διαιτητές «άρχοντες του αγώνα» -μη χέσω.

Είμαστε οι μόνοι που δίνουμε στους διαιτητές μεγαλύτερη αξία από κείνη που τους πρέπει. Κι αυτή την υπερβολή -ως είθισται με όλες τις υπερβολές που μας χαρακτηρίζουν ως λαό- τη λουζόμαστε εμείς οι ίδιοι κάθε τόσο και λιγάκι.

Το κακό είναι ότι κάποιοι διαιτητές τη βρίσκουν με τούτο το χαρακτηρισμό. Και κάνουν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους (ή μάλλον απ’ τη σφυρίχτρα τους) για να τον δικαιώσουν. Για να πέσουν, ρε παιδί μου, όλοι οι προβολείς πάνω τους, έστω κι αν τους μπινελικώνουν απ’ άκρη σ’ άκρη στο γήπεδο.

Όπως τα βουνά είναι συνηθισμένα απ’ τα χιόνια, έτσι και οι διαιτητές είναι συνηθισμένοι απ’ τα μπινελίκια. Τα θεωρούν τίτλο τιμής. Όσο με βρίζεις, τόσο με πωρώνεις, σύνθημα - σημαία τους το ’χουν κάνει αυτό.

Από την άλλη βέβαια, κάπου τα βρίσκουν και τα κάνουν. Υπάρχουν κανονισμοί που είναι για τα μπάζα. Όπως για παράδειγμα αυτός που επιβάλλει στους διαιτητές να δείχνουν κίτρινη σ’ όσους βγάζουν τη φανέλα για να πανηγυρίσουν.

Κάτι τέτοιους κανονισμούς τους σκαρφίζονται κάτι ξεκουτιασμένα γεροντάκια που κάθονται στα υπερπολυτελή γραφεία τους χωρίς να ’χουν κλοτσήσει ποτέ τόπι και που, προκειμένου να μην τα ξύνουν όλη μέρα, σου λέει, άντε, να βγάλουμε έναν κανονισμό που ν’ απαγορεύει να πανηγυρίζουν οι ποδοσφαιριστές βγάζοντας τη φανέλα.

Ο μόνος που ’χει παίξει μπάλα -και μάλιστα επιπέδου- στα υψηλά κλιμακοστάσια της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ είναι ο Πλατινί. Αλλά, είπαμε. Η ρημάδα η εξουσία είναι πολύ ισχυρό αφροδισιακό. Ισχυρότερο κι απ’ το χρήμα…