Τον έχει ανάγκη το μπάσκετ

Μ’ αρέσει το μπάσκετ. Πολύ. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ειδικός (ούτε και θα ’θελα να είμαι, αν κρίνω απ’ τους «ειδικούς» που βλέπω, διαβάζω κι ακούω αδιαλείπτως καθημερινώς…) αλλά μ’ αρέσει. Όχι πιο πολύ απ’ το ποδόσφαιρο, εντούτοις έχει κι αυτό το άθλημα τη δική του, ξεχωριστή μαγεία.

Ως απλώς φίλος του αθλήματος, λοιπόν, θα ’θελα απλώς να απονείμω στον Δημήτρη Διαμαντίδη τα εύσημα που του αρμόζουν. Και να του ζητήσω ταπεινά κι εγώ απ’ την πλευρά μου να ξανασκεφτεί την απόφασή του να αποχωρήσει από την εθνική ομάδα.

Φυσικά, δεν πρόκειται ν’ ακούσετε από μένα τα κλισέ του στιλ «όλα όσα μας χάρισε» και «τις μεγαλειώδεις στιγμές εθνικής ανάτασης» στις οποίες πρωταγωνίστησε όλ’ αυτά τα χρόνια. Όλα αυτά τα θεωρώ τετριμμένες μπαρούφες, οπότε αφήνω τους «ειδικούς» να τα πουν και να τα ματαξαναπούν έως ότου στεγνώσει η γλώσσα τους απ’ το σάλιο…

Θέλω απλώς -πέρα από τα αυτονόητα εύσημα- να του ζητήσω να το ξανασκεφτεί. Δεν ξέρω αν η απόφαση που πήρε το περασμένο καλοκαίρι να κρεμάσει τη γαλανόλευκη την πήρε εν θερμώ ή όχι, δεν μπορώ να φανταστώ καν πόσο αντέχουν οι δυνάμεις του παίζοντας τριάντα και τριάντα πέντε λεπτά δυο και τρεις φορές την εβδομάδα.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι το μπάσκετ (το μπάσκετ σκέτο· απεχθάνομαι το «ελληνικό» που κοτσάρεται συνήθως μπροστά του, μου φέρνει άλλους συνειρμούς, διόλου ευχάριστους) τον έχει ανάγκη. Και σίγουρα ο ίδιος έχει να του προσφέρει πολλά ακόμα. Και δεν τον πήραν δα και τα χρόνια.