Βασίλης Σπανούλης: Το τελευταίο σουτ του Kill Bill
27.09.202122:14
Η διαδρομή ενός παιδιού που ονειρεύτηκε να παίξει μπάσκετ από τους «πράσινους» και την σκιά του Διαμαντίδη στον Ολυμπιακό και τους θριάμβους των τελευταίων ετών
Ο πεισματάρης πιτσιρικάς που έπαιζε μπάσκετ μαζί με άλλους σε μια ανοιχτή αλάνα της Λάρισας που δεν την έλεγες και γήπεδο, εκείνο το ζεστό απομεσήμερο του 1996, ξεχώριζε για ένα πράγμα.
Ήταν επίμονος και δεν παράταγε ποτέ το παιχνίδι, ακόμη κι όταν η ομάδα του έχανε με μεγάλη διαφορά.Έτρεχε, μάρκαρε δυνατά σε όλο το γήπεδο και σούταρε ενώ όταν κοιμόταν τα βράδια ονειρευόταν ότι έπαιζε επαγγελματικά σε μια μεγάλη ομάδα.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά από εκείνο το ζεστό απομεσήμερο ο πάλαι ποτέ πιτσιρικάς Βασίλης Σπανούλης αποφάσισε να ρίξει το τελευταίο σουτ μιας μυθικής διαδρομής το απόγευμα της Δευτέρας.
Σε μια ούτως ή άλλως φορτισμένη συνέντευξη τύπου στο ΣΕΦ παρουσία των Γιώργου και Παναγιώτη Αγγελόπουλου, της συζύγου του Ολυμπίας Χοψονίδου και των παιδιών του ο Kill Bill μίλησε για όλους και για όλα.«Προσπάθησα να είμαι ένας σωστός άνθρωπος, να έχω αρχές μέσα και έξω από το γήπεδο και στο τέλος της ημέρας το σημαντικότερο είναι ότι ενέπνευσα πολλά παιδιά, αθλητές, κόσμο, μέσα από αυτή τη σταδιοδρομία για να είναι μαχητές και να μην τα παρατούν ποτέ. Αυτή ήταν η φιλοσοφία μου, δεν τα παρατούσα ποτέ, διεκδικούσα αυτό που είχα στο μυαλό μου».
Κι αυτό που είχε στο μυαλό του ήταν να κερδίζει κάθε παιχνίδι, όσο εύκολο ή δύσκολο κι αν ήταν αυτός ο γεννημένος νικητής με το φονικό ένστικτο. Ήταν το κόκκινο πανί για τους οπαδούς του τριφυλλιού, όταν αποφάσισε να πάρει μεταγραφή στον Ολυμπιακό και άκουσε ουκ ολίγες φορές τα εξ’ αμάξης. Απέδειξε πόσο διαφορετικός είναι, όταν σε ένα φλεγόμενο ΟΑΚΑ αγκάλιασε τον Θανάση Γιαννακόπουλο που εκτιμούσε πάντοτε για να τον συλλυπηθεί για την απώλεια του αδερφού του Παύλου.
Το έκανε νοιώθοντας πιθανόν τα «πυρωμένα» βλέμματα αυτών που ήταν δίπλα στην σκηνή, οι οποίοι δεν του συγχώρεσαν ποτέ την φυγή για το λιμάνι. Λίγους μήνες μετά πήγε στην κηδεία του Θανάση, με τους συγκεντρωμένους να τον χειροκροτούν και μιλώντας γι’ αυτόν είπε: «Υπήρχε μια ιδιαίτερη αγάπη προς το πρόσωπο μου από εκείνον και ένας τεράστιος σεβασμός και εκτίμηση από εμένα προς εκείνον. Πιστεύω ότι αυτό έμεινε για πάντα μεταξύ μας και δεν θα αλλάξει ποτέ». Φεύγει φορτωμένος τίτλους και διακρίσεις στα 39 του χρόνια και την Παρασκευή που μας έρχεται θα νιώσει σίγουρα παράξενα στο πρώτο παιχνίδι του Ολυμπιακού. Όταν τον ρώτησαν που θα το δει απάντησε ότι μπορεί να το παρακολουθήσει στην τηλεόραση ή να πάει στο γήπεδο όπου είναι σίγουρο ότι θα ζήσει μεγάλες στιγμές από τους οπαδούς που τον λάτρεψαν.
Αυτούς που πήγαν κάτω από το σπίτι του πριν λίγα 24ωρα και τον αποθέωσαν φωνάζοντας το όνομα του, αναγκάζοντας τον να βγει για να τους ευχαριστήσει. Τους είχε χαρίσει άλλωστε πολλές μοναδικές στιγμές, κάποιες από τις οποίες δεν θα ξεχαστούν ποτέ όπως η διαδρομή του για την οποία τον ευχαρίστησε με ένα βίντεο ο Γιάννης Αντετοκούμπο που είπε τελειώνοντας: «Χωρίς τον Νίκο (Γκάλη) δεν θα υπήρχε Βασίλης και χωρίς τον Βασίλη δεν θα υπήρχε Γιάννης».
Οι μεγάλες στιγμές
Ήταν βράδυ της 30ης Μαΐου του 2016 και μέσα σε ένα κατάμεστο από φιλάθλους του Παναθηναϊκού ΟΑΚΑ, διεξάγεται ο πέμπτος τελικός για το πρωτάθλημα του μπάσκετ ανάμεσα στον ΠΑΟ και τον Ολυμπιακό.
Είναι το τελευταίο παιχνίδι του «τεράστιου» Δημήτρη Διαμαντίδη με τους «πράσινους» που προηγούνται 81-79 δεκαοχτώ δευτερόλεπτα πριν από το τέλος του αγώνα.
Ο Ολυμπιακός ξεκινάει την επίθεση με την μπάλα στα χέρια του Βασίλη Σπανούλη. Δεν θα την δώσει σε κανέναν, επιλέγοντας για πολλοστή φορά να κάνει αυτός το τελευταίο σουτ, με τον Διαμαντίδη να τον ακολουθεί.
Στα τρία δευτερόλεπτα, κάνει μια προσποίηση στον πρώην συμπαίκτη του σηκώνεται και «εκτοξεύει» μια τρίποντη βόμβα, η οποία καταλήγει στο καλάθι, ένα δευτερόλεπτο πριν τη λήξη.
Ο Διαμαντίδης προσπάθησε να τον μαρκάρει αλλά ο άνθρωπος του τελευταίου σουτ είχε κάνει πάλι το θαύμα του απέναντι στην ομάδα που ανδρώθηκε, οι οπαδοί της οποίας δεν τον συγχώρεσαν ποτέ για την μεταγραφή του στον αιώνιο αντίπαλο.
Όμως αυτό λίγη σημασία είχε για τον Βασίλη, που με τη λήξη του αγώνα έφυγε τρέχοντας προς τα αποδυτήρια, περνώντας μπροστά από τον εμβρόντητο Θανάση Γιαννακόπουλο, ο οποίος δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμη ότι ο Kill Bill τον πλήγωσε ξανά.
Λίγη ώρα αργότερα στην συνέντευξη τύπου ο Δημήτρης Διαμαντίδης ρωτήθηκε πως ένοιωσε όταν είδε τον Σπανούλη να σηκώνεται για το σουτ που χάρισε το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό. «Σκέφτηκα, δεν το χάνεις ρε Βασιλάρα; Τόσα έχεις βάλει, μας έχεις στείλει δυο-τρεις φορές, δεν το χάνεις; Αλλά το έβαλε...» .Το έβαλε όπως έβαλε και κάποιους καθοριστικούς πόντους στον συγκλονιστικό ημιτελικό με την CCKA Μόσχας, ενώ είχε μείνει άσφαιρος, σχεδόν τρεις περιόδους.
«Πιστεύω ότι το τερμάτισα»
Ο Σπανούλης είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση αθλητή, ο οποίος λατρεύει να χτυπάει ενίοτε απρόβλεπτα, εκεί που δεν το περιμένεις από τα εννιά η τα δέκα μέτρα, συνήθως όταν η μπάλα καίει.
Το γιατί έφυγε από τον Παναθηναϊκό, είναι ένα θέμα που χωράει πολύ συζήτηση και έχουν ακουστεί πολλά κατά καιρούς. Ο ίδιος είπε σε ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στην καριέρα του ότι του άρεσε να είναι σε ομάδες που από την δεύτερη θέση κυνηγάνε την πρώτη.
Πάρα πολλοί ειδήμονες του χώρου πιστεύουν ότι έφυγε επειδή δεν ήθελε να είναι άλλο στην «σκιά» του Διαμαντίδη, ο οποίος ήταν μέχρι να πάρει την απόφαση να σταματήσει το μπάσκετ, ο ηγέτης του Παναθηναϊκού.
Στον Ολυμπιακό ο Kill Bill έγινε ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής.Ήταν αυτός που στην πόλη σε εκείνο τον ανεπανάληπτο τελικό με την πελάτισσα πλέον CCKA Μόσχας, πήρε πάνω του την τελευταία επίθεση αλλά, αντί να σουτάρει έδωσε την πάσα στον Γιώργο Πρίντεζη για εκείνο το αξέχαστο «πεταχτάρι», που έδωσε στον Ολυμπιακό τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης και έστειλε τους Αγγελόπουλους και όλη την Ελλάδα στον έβδομο ουρανό.
Ο τελευταίος τραυματισμός του, τον οδήγησε πριν από λίγο καιρό στην απόφαση να αφήσει το παρκέ στα 39 του χρόνια, ίσως επειδή ο χρόνος δεν κάνει διακρίσεις σε κανέναν. «Όταν τελειώνουν οι αθλητές» είπε «έχω ακούσει για κατάθλιψη, αλλά εγώ νιώθω όμορφα, πολύ γεμάτος. Πιστεύω ότι το τερμάτισα, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω. Έδωσα και την ψυχή μου».