Το... τέλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η ασυλία του Σόλσκιερ

Ήταν η σεζόν 2016-17 εκείνη που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε τα τελευταία της τρόπαια, κάνοντας ένα «μικρό» νταμπλ με τον τίτλο του Europa League απέναντι στον Άγιαξ και εκείνον του Λιγκ Καπ κόντρα στην Σαουθάμπτον. Τότε, στον πάγκο βρισκόταν ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος δέχθηκε έντονη κριτική -στα όρια του... πολέμου- κυρίως εξαιτίας του έντονου ταπεραμέντου του και της αυτο-ανακύρηξής του ως «Special One» όταν είχε πρωτοπάει στην Αγγλία. Κοιτώντας με νηφαλιότητα (αλλά και αγανάκτηση) εκείνη την περίοδο, οι οπαδοί των «κόκκινων διαβόλων» αντιλαμβάνονται πλήρως αυτό που λένε, κάλλιο πέντε και στο χέρι.

Ήταν δεδομένο μετά την αποχώρηση του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον πως θα αλλάξουν και ο σύλλογος και η ομάδα, με τον Σκωτσέζο να είναι κάτι παραπάνω από ένας προπονητής. Το είχε πει όταν ανέλαβε πίσω στο 1986, πως στόχος του ήταν να φέρει τη Γιουνάιτεντ στην γαμ...νη κορυφή. Για την ακρίβεια, να ρίξει την Λίβερπουλ από αυτή. Και τα κατάφερε 100%, κάνοντας παράλληλα το κλαμπ το μεγαλύτερο του πλανήτη σε βάση οπαδών -ξεπερνώντας τον δεδομένο ανταγωνισμό τόσο της Λίβερπουλ όσο κυρίως της Ρεάλ Μαδρίτης, αποτέλεσμα αναπόφευκτο όταν είσαι για τόσα χρόνια πρώτος στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Τα κατάφερε γιατί θα μπορούσε να τσακωθεί με όλους του Θεούς μαζί, αν αυτοί είχαν τα κότσια να σταθούν απέναντί του όταν εκείνος άνοιγε το «πιστολάκι». Το «hairdryer treatment» όπως έγραψε η ιστορία για τις επικές κατσάδες που έριχνε στους ποδοσφαιριστές του, ασχέτως της αξίας τους ή της δημοτικότητάς τους. Τα κατάφερε γιατί όσο και να θέλει να στηρίξει τον Σόλσκιερ, ο Νορβηγός δεν είναι σαν κι αυτόν.

Από τον Μόις, στον δολοφόνο... σκέτο

Όταν αποχώρησε ο SAF ο τίτλος του διαδόχου του πήγε στον Ντέιβιντ Μόις, που χαρακτηρίστηκε ως ο «Chosen One» (ο εκλεκτός, δηλαδή) μιας και αποτελούσε προσωπική επιλογή του πρώτου. Το εξαετές συμβόλαιο που υπέγραψαν οι δυο πλευρές εν τέλει έσπασε μετά την πρώτη σεζόν του Μόις, ο οποίος μπορεί να έκανε σταθερή δουλειά στην Έβερτον αλλά δεν έπιασε ποτέ το vibe μιας μαθημένης νικήτριας Γιουνάιτεντ, με την μετακίνησή του να του κοστίζει προπονητικά και στην συνέχεια. Μέχρι και πριν λίγους μήνες δηλαδή, όταν και επέστρεψε στην Γουέστ Χαμ όπου έπεσε πάνω σ' αυτό το ποδοσφαιρικό διαμάντι που ακούει στο όνομα Ντέκλαν Ράις και χτίζοντας γύρω από αυτόν (και 1-2 άλλες μονάδες) έχει φτιάξει ένα τρομερό σύνολο.

Σ' εκείνη την έτσι κι αλλιώς δύσκολη μεταβατική περίοδο, το φίδι από την τρύπα κλήθηκε να βγάλει ο Ράιαν Γκιγκς ως παίκτης-προπονητής μέχρι να αναλάβει ο Λουίς φαν Χάαλ, που κράτησε τον Ουαλό στο πλευρό του, ελπίζοντας πως οι δυο θα καταφέρουν να καλύψουν τις απαιτήσεις του κόσμου. Όμως ό,τι και να έλεγε η εξέδρα, τα αποδυτήρια δεν τα κέρδισε ποτέ. Ή καλύτερα, δεν θέλησε να τα κερδίσει, βγάζοντας στην σέντρα μια φουρνιά ποδοσφαιριστών που χωρίς την παρουσία μιας προπονητικής φιγούρας όπως ο SAF θεωρούσε πως το να φοράς τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι από μόνο του αρκετό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως με το πέρας των χρόνων χαίρει της εκτίμησης ελάχιστων απ' αυτούς που συνυπήρξε εκεί. Χωρίς αυτό να έχει αρνητικό πρόσημο, ειδικά αν μιλάμε για επαγγελματίες με το «Ε» κεφαλαίο όπως ο Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ. Τότε, ήταν αυτός που πλήρωσε το μάρμαρο, όπως γίνεται σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις μιας και είναι εύκολο να σπάσει ένα συμβόλαιο παρά μια ενδεκάδα από αυτά.

Μπούσουλα μετά τον Φαν Χάαλ επιχείρησε να βάλει ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος κατέκτησε το Europa League ενώ όλοι έμοιζαν να είναι εναντίον του, ενώ το ίδιο ίσχυε ως επί το πλείστον και για τις καταστάσεις. Έχοντας σημαντικές διαφορές με τον Μουρίνιο της Τσέλσι, ο Πορτογάλος ερχόταν διαρκώς σε ρήξη με τους δημοσιογράφους, που πλέον μαθημένοι στους ρυθμούς του έπαιξαν κι αυτοί τον ρόλο τους στην σχετικά γρήγορη απομάκρυνσή του μετά από δύο χρόνια και κάτι. Βεβαίως, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν το τραγικό ξεκίνημα στην σεζόν 2018-2019, με μόλις 7 νίκες σε 17 παιχνίδια Πρέμιερ Λιγκ.

Έτσι, μετά από δυο φυσιογνωμίες με έντονο χαρακτήρα, ήταν σειρά για μια νέα επιλογή του Σερ Άλεξ, αυτή του Σόλσκιερ. Ή όπως τον θυμούνταν οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ για την σχέση του με τις αντίπαλες εστίες, του «δολοφόνου με το baby face» (Baby Faced Assassin), ο οποίος είχε προπονήσει τη νεανική ομάδα του συλλόγου για μια τριετία (2008-11) και είχε κάνει τρεις αρκετά καλές σεζόν στη νορβηγική Μόλντε -έχοντας βέβαια ρίξει νωρίτερα την Κάρντιφ στην Τσάμπιονσιπ.

Το πλάνο σαφές, με έναν... διαχειρίσιμο άνθρωπο στο τιμόνι της ομάδας (σε επίπεδο που δεν ήταν λίγες οι γλώσσες που ισχυρίζονται ότι σχεδόν αποκλειστικό κουμάντο κάνει ο Σερ Άλεξ), ο οποίος θα φέρει παράλληλα αέρα ανανέωσης, αλλά και θα ξυπνήσει μνήμες ένδοξων ημερών όπως ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ το 1999. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή (και ειδικά όσο ήταν υπηρεασιακός) αυτό φάνηκε να δουλεύει, όμως σε ένα κλαμπ όπως η Γιουνάιτεντ, η διάρκεια είναι το παν.

Όσο περνούσαν οι μήνες ήταν όλο και πιο ορατά τα σημάδια πως θα φτάσουμε στο σήμερα, ένα σήμερα που ο Σόλσκιερ εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί δολοφόνος... σκέτο με τις επιλογές που κάνει στην στελέχωση και τον σχηματισμό της ενδεκάδας, αλλά κυρίως γιατί ενώ σε λιγότερο από έναν μήνα από τώρα (θεωρητικά) κλείνει τρία χρόνια στον συγκεκριμένο πάγκο δεν έχει μπορέσει να περάσει ίχνος ταυτότητας στο σύνολό του. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς παίζει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όταν δεν τραβάει κάποια από τις μονάδες της για να πάρει πάνω της την κατάσταση και να την οδηγήσει σε επιτυχία.

Τα πιο εύκολα ντέρμπι της ζωής τους και η αγανάκτηση του Ρόι Κιν

Για κακή τύχη του Σόλσκιερ, από τις 24 Οκτωβρίου μέχρι και το πρώτο Σάββατο του Νοεμβρίου πέρασαν από το «Ολντ Τράφορντ» οι δυο κορυφαίες ομάδες των τελευταίων ετών στην Αγγλία (και παράλληλα μισητές αντίπαλοι των «κόκκινων διαβόλων»), η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Σίτι, οι οποίες έκαναν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα παιχνίδια στο «Θέατρο των Ονείρων». Από τη μία είχαμε ένα εκκωφαντικό 0-5 και από την άλλη ένα σβηστό 0-2, αλλά είναι πολύ δύσκολο να διαλέξεις ποια από τις δύο εμφανίσεις είναι η πιο αποκαρδιωτική για τους γηπεδούχους. Και το χειρότερο είναι πως για τη Γιουνάιτεντ αν συνδυάσεις τα δύο αποτελέσματα καταλαβαίνεις εύκολα ότι μπορεί να χάσει με όλους τους τρόπους απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα έχει κανονικό προπονητή, σαφές πλάνο και μερικούς ποδοσφαιριστές για να τραβήξουν το κουπί.

Αν, δε, δεν είχε και την πολυτέλεια του Κριστιάνο Ρονάλντο (γιατί σε αυτό το... σκορποχώρι ακόμη και στα 36 του πολυτέλεια είναι ο CR7), τότε τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο σκούρα, με τον Πορτογάλο να την ξελασπώνει ουκ ολίγες φορές έστω την τελευταία στιγμή, όπως στο πρόσφατο παράδειγμα με το ματς κόντρα στην Αταλάντα.

Για τις Λίβερπουλ και Σίτι αυτά τα δύο παιχνίδια ήταν τα πιο εύκολα ντέρμπι της ζωής των Γιούργκεν Κλοπ και Πεπ Γκουαρδιόλα όσο βρίσκονται στους αντίστοιχους πάγκους, ακόμη κι αν το μεσημέρι του Σαββάτου οι οπαδοί προτίμησαν να παραμείνουν στις θέσεις τους, παρά να αποχωρήσουν μαζικά όπως είχαν κάνει στα τέλη Οκτώβρη. Και να το έκαναν ξανά, δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει κανείς, με τη Γιουνάιτεντ να παίζει με 7 αμυντικογενείς παίκτες αλλά να κυνηγάει φαντάσματα στο πρώτο ημίχρονο για να έρθει το δεύτερο μέρος και να έχει την αίσθηση ότι παράγει ποδόσφαιρο ενώ η Σίτι είχε αποφασίσει να βγει από τα αποδυτήρια για να ξεκινήσει ήδη την αποθεραπεία της για τις επόμενες ημέρες.

«Παραιτούμαι, παραιτούμαι», έλεγε μετά το ματς ένας διαλυμένος Ρόι Κιν στα στούντιο του «Sky Sports», ο οποίος επέρριψε ευθύνες κυρίως στους παίκτες αδυνατώντας να πιστέψει την κατάντια της ομάδας του. Και το να διαλύσεις τον Ρόι Κιν, θέλει μεγάλη προσπάθεια!

🗣 "I give up"

Roy Keane is fuming at half-time as Man Utd trail Man City 2-0 at Old Trafford...

📺 Watch live on Sky Sports PL

📲 #MUNMCI blog 👉 https://t.co/umdg3uwhRT pic.twitter.com/8eEWiTXcLT

— Sky Sports Premier League (@SkySportsPL) November 6, 2021

Η ασυλία του Σόλσκιερ

Με το κενό του βλέμμα, το ανέκφραστο πρόσωπό του και το ερμητικά/προκλητικά κλειστό στόμα του, εκτός από ένα σύνολο που δεν έχει ιδέα τι κάνει, ο Σόλσκιερ κάθεται και κοιτάει από την άκρη του πάγκου του την άμμο στην... έξτρα κλεψύδρα να τελειώνει. Αν ήταν άλλος στη θέση του είναι βέβαιο πως θα είχε απολυθεί πολύ καιρό τώρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ασυλία του θα ισχύει εφ' όρου ζωής.

Τα παιχνίδια για την Πρέμιερ Λιγκ και το Champions League μέχρι και τις 08/12 θα είναι κομβικής σημασίας και δεν αποκλείεται να τον οδηγήσουν στην πόρτα της εξόδου λίγο ενώ θα κλείνει τριετία στη δουλειά, αν και μετά από αυτά ακολουθεί ένα κάτι παραπάνω από βατό πρόγραμμα στο οποίο θα θέλει πραγματικά πολλή προσπάθεια για να τα κάνεις μαντάρα και το οποίο ίσως σταθεί ικανό για να... ξεχαστούν στις τάξεις του συλλόγου, έως ότου βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης.

Το δεδομένο είναι πως το αργότερο μέχρι το καλοκαίρι ο Σόλσκιερ θα αποτελέσει παρελθόν. Όχι γιατί δεν κερδίζει παιχνίδια και τίτλους, αλλά γιατί από τότε που η Γιουνάιτεντ χαρακτηρίστηκε «global brand» ποτέ κανένας προπονητής στο «Ολντ Τράφορντ» δεν έχει... διασκεδάσει τόσο πολύ τους ταξιδιώτες οπαδούς και κυρίως γιατί «τελείωσε» αγωνιστικά την άλλοτε... μοναδική ομάδα του Μάντσεστερ.  Γιατί διοικητικά, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον Εντ Γούντγουρντ, ο οποίος όπως κάνει τόσα χρόνια, θα συνεχίζει να εξυπηρετεί μέχρι και τέλος του έτους συγκεκριμένα συμφέροντα μέσα από την δύναμη που του δίνει ένας τόσο ιστορικός και μεγάλος σύλλογος.

Εκτός αν με κάποιον μαγικό τρόπο, αλλάξουν όλα το επόμενο διάστημα...