Μπιτς βόλεϊ: Η Βίκυ Αρβανίτη είπε «αντίο» στην άμμο!

Μια σπουδαία διαδρομή, ένα μοναδικό ταξίδι με πολλές χαρές, περισσότερες λύπες, αλλά ξεχωριστές εικόνες και στιγμές που θα την συντροφεύουν μια ζωή έφτασε στο τέλος της…

Ένα τέλος που ήταν άδοξο καθώς δεν μπόρεσε να πανηγυρίσει την 4η συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και μόνο το γεγονός ότι έφτασε τρία βήματα πριν το Τόκιο επιβεβαιώνουν το μεγαλείο της. Κόντρα σε κάθε προγνωστικό και λογική έφτασε (εν μέσω πανδημίας) μετά από διπλή επέμβαση στον αχίλλειο τένοντα στον τελίκό του Προ-Ολυμπιακού τουρνουά που ήταν και η τελευταία μεγάλη παράσταση στην καριέρα της…

Θα έχει να λέει όμως για τις τρεις συμμετοχές σε Ολυμπιακού Αγώνες, για τα παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, τα 11 Πανελλήνια πρωταθλήματα τις αμέτρητες διακρίσεις που πέτυχε όλα αυτά τα χρόνια.



Αναλυτικά η ανακοίνωση της Βίκυς Αρβανίτη:
«Σήμερα κλείνει μια αθλητική πορεία 22 ετών στο άθλημα που λάτρεψα και αφοσιώθηκα από την πρώτη στιγμή.

Μια πορεία γεμάτη εμπειρίες , νίκες , ήττες , χαρές, απογοητεύσεις, προσπάθεια, υπομονή , επιμονή και ανεπανάληπτες στιγμές που μένουν χαραγμένες στο μυαλό για πάντα!

Τρεις συμμετοχές σε Ολυμπιακούς αγώνες, 2 Ευρωπαικά πρωταθλήματα και πλήθος μεταλλίων σε Ευρωπαικά και Παγκόσμια τουρνουά και 11 Πρωταθλήματα Ελλάδος! Έχοντας παρακαταθήκη όλες αυτές τις στιγμές εύκολες και δύσκολες, ήρθε η ώρα να πω το ΑΝΤΙΟ στο άθλημα που αφοσιώθηκα ψυχή και σώμα όλα αυτά τα χρόνια και που δεν θα το άλλαζα με τίποτε άλλο, όσο κι αν οι συνθήκες κάποιες φορές ήταν πολύ δύσκολες.

Σε όλη αυτή την πορεία όμως, είχα και συνοδοιπόρους-συνεργάτες-βοηθούς που ο καθένας συνέβαλε με τον δικό του τρόπο στην επιτυχία και στην επίτευξη των στόχων.

Πρωτίστως λοιπόν να ευχαριστήσω τις συμπαίκτριές μου από την αρχή της ενασχόλησής μου με το άθλημα, τη Χριστίνα Σάρρα με την οποία έπαιξα πρώτη φορά beach volley εντός Ελλάδος , την Αρετή Μπουζουνιεράκη που αγωνιστήκαμε σε Ευρωπαικά τουρνουά Junior U18 και U20 από τις πρώτες μου διοργανώσεις στο εξωτερικό, έπειτα την Θάλεια Κουτρουμανίδου μια συνεργασία 2 ετών που ήταν και το πρώτο σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου, με την πρόκρισή μας στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας παρά το νεαρό της ηλικίας μας τότε, 19 και 22 αντίστοιχα.

Αργότερα ήρθε η αξέχαστη συνεργασία με την Βάσω Καραντάσιου, την τετραετία 2005-2008 που αποτέλεσε και την πιο επιτυχημένη συνεργασία όλων των εποχών, με πλήθος μεταλλίων σε Ευρωπαικό και Παγκόσμιο επίπεδο και με την ελληνική σημαία να βρίσκεται στο Νο1 της Ευρώπης και Νο5 του κόσμου!

Έπειτα ακολούθησε η συνεργασία με την Μαρία Τσιαρτσιάνη 2009-2012 και 2014-2015 όπου κατακτήσαμε κι άλλες διακρίσεις παρόλες τις δυσκολίες που υπήρχαν εκείνη την περίοδο με την τότε διοίκηση της Ομοσπονδίας, αλλά και με τραυματισμούς την περίοδο της Ολυμπιακής πρόκρισης. Παρ’ όλα αυτά καταφέραμε να πάρουμε την πολυπόθητη πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου το 2012!

Στη συνέχεια έπρεπε να κάνω ένα νέο ξεκίνημα από το μηδέν με νέα συμπαίκτρια την Πένυ Καραγκούνη, μια αθλήτρια όπου αποτέλεσε και την τελευταία μου συμπαίκτρια μέχρι σήμερα. Μια πορεία που κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν, καθώς από το μηδέν καταφέραμε να πλασαριστούμε στο Νο25 της παγκόσμιας κατάταξης το 2016.

Στη συνέχεια μετά τη διετή αγωνιστική μου αποχή προκειμένου να φέρω στον κόσμο τον γιο μου, ξεκίνησε εκ νέου το 2018 η προσπάθεια μας, από πολύ χαμηλά στο Νο 340 στην παγκόσμια κατάταξη, φτάσαμε στο Νο 35 σήμερα και μάλιστα μετά από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό που υπέστην και μας άφησε στη μέση.

Μπορεί η πορεία μας να μην έφερε την πρόκριση σε μια ακόμα Ολυμπιάδα όμως ο δρόμος και η προσπάθεια μιας ομάδας είναι εξίσου σημαντικά αρκεί να μπορείς να τα δεις και να ευχαριστιέσαι κάθε στιγμή, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Αισθάνομαι γεμάτη και πλήρης, διότι χάρηκα και απόλαυσα κάθε στιγμή όλης της αθλητικής μου διαδρομής και ευχαριστώ καθεμια από τις συμπαίκτριες που είχα και μοιραστήκαμε μαζί όλες αυτές τις στιγμές.

Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσους με βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια και αναφέρομαι στο προπονητικό τιμ και όλους τους συνεργάτες που είχα.

Να ευχαριστήσω λοιπόν τον πρώτο προπονητή που είχα όταν ξεκίνησα να παίζω beach volley τον Κώστα Νικολακόπουλο, έπειτα τους Βραζιλιάνους προπονητές Carlos Galetti Los και Marco Albuquerque με τους οποίους διδάχθηκα την βασική τεχνική και τα μυστικά του αθλήματος την περίοδο 2001-2004 και τους γυμναστές μου Τάσο Ζήκα και Τάσο Μάρα.

Στην πορεία με τον Μανώλη Ρουμελιώτη διανύσαμε όλοι μαζί τη χρυσή τετραετία 2005-2008 δίνοντας ένα διαφορετικό αέρα στην ομάδα μας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο καθώς και όλους τους βοηθούς και συνεργάτες εκείνης της περιόδου, τους Σπύρο Καραχάλιο και Θοδωρή Ανδρεάδη ,τον κ.Γιώργο Σκόλια εργοφυσιολόγο και τον Γιώργο Γρατσία φυσιοθεραπευτή.

Στην πορεία μου 2009-2012 με τη Μαρία Τσιαρτσιάνη, τον προπονητή μας Παναγιώτη Ζακυνθινό και στην συνέχεια στον δρόμο για την πρόκριση στο Λονδίνο τον Christoph Dieckmann και συνεργάτες τους Κυριάκο Καμπερίδη και Κώστα Ποθητάκη, την αθλητική ψυχολόγο Μαρία Ψυχουντάκη, εργοφυσιολόγο τον Γιώργο Βαβέτση και φυσιοθεραπευτή τον Κώστα Ψαρογιώργο, όπου οι τελευταίοι 2 αποτελούν συνεργάτες της ομάδας μέχρι και σήμερα, και για μένα έγιναν φίλοι και οικογένεια και με στήριξαν σε όλες τις στιγμές της αθλητικής μου πορείας και τους ευχαριστώ που ήταν πάντα κοντά μου.

Το 2013 ξεκίνησε ένας νέος κύκλος με προπονητή τον Κώστα Ταμπουρατζή και φυσιοθεραπευτή τον Νίκο Σταθόπουλο, ο οποίος ολοκληρώθηκε με προπονητή τον Κώστα Ποθητάκη και συνεργάτη του τον Άκη Φλαούνα στο τιμ μέχρι και το 2016.

Φτάνουμε αισίως στο 2018 που γίνεται ένα τελικό restart με προπονητή τον Βραζιλιάνο Tie Santana όπου ήρθε με καινούρια φιλοσοφία και με βοήθησε να αλλάξω στοιχεία στο παιχνίδι μου και να συνεχίσω να βελτιώνομαι μέχρι και σήμερα.

Ένα ευχαριστώ και σε όλο το προπονητικό τιμ που ήταν μαζί μας, τους Θανάση Πανούσο, Φερνάντο Μπιλήρη και Κώστα Στάικο, που έκαναν αυτή τη διαδρομή ακόμα πιο ευχάριστη και που ο καθένας βοήθησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην πορεία και την εξέλιξη αυτής της ομάδας, καθώς και τον γιατρό μας τον κ.Νίκο Σούρα που «έτυχε»να τον χρειαστώ και έκανε το καλύτερο δυνατό για να επιστρέψω δριμύτερη.

Επίσης ευχαριστώ την Ελληνική Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης που με στήριξε από την αρχή της πορείας μου και έκανε το όνειρο μου εφικτό, παρά τα προβλήματα που υπήρχαν με τις εκάστοτε διοικήσεις.

Την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και ιδιαιτέρως τον κ.Σπύρο Καπράλο που ήταν πάντα κοντά μας και στηρίζει όλους τους αθλητές.

Τους χορηγούς που με τίμησαν και με στήριξαν για πολλά χρόνια Nokia, Redbull , Stoiximan, ECOS, Adidas, Ethicsport καθώς και όλους τους υποστηρικτές μικρούς και μεγάλους στη διάρκεια της αθλητικής μου διαδρομής.

Last but not least, ευχαριστώ την οικογένειά μου και κυρίως τον σύζυγό μου Μιχάλη που με στήριζε πάντα και με υποστήριξε στο να συνεχίσω να αγωνίζομαι στο άθλημα που αγαπώ και μετά τη γέννηση του γιου μας, καθώς και όλους εσάς που με ακουλουθείτε πιστά, υποστηρίξατε τις επιλογές μου και ήσασταν κοντά μου σε όλη την αθλητική μου πορεία από παιδί μέχρι και σήμερα!

Για μένα όλη μου η πορεία αποτυπώνεται στην τελευταία φωτογραφία, με το σημαντικότερο έπαθλο στα χέρια μου και αυτή κρατάω και προχωράω μπροστά!
Σας ευχαριστώ όλους.»