Χοακίν: Ο τελευταίος... ρομαντικός του ποδοσφαίρου, η κούπα με την Μπέτις και η καριέρα που δεν έκανε ποτέ
25.04.202221:15
Μετά από 17 χρόνια αναμονής, ο Χοακίν με το αγαπημένο του 17 στην πλάτη ολοκλήρωσε μέσα στη Σεβίλλη αυτό που όπως φαίνεται ήταν γραφτό να γίνει, και πλέον ετοιμάζεται να αποσυρθεί «χορτασμένος» - Ο εμβληματικός αρχηγός της Ρεάλ Μπέτις, τα τρελά «θέλω» του προέδρου Λοπέρα και η άτυπη -και πλέον εκπληρωμένη- υπόσχεση στην κόρη του
Υπάρχει ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο;
Κυριαρχεί μια άποψη πως με την πάροδο των ετών αυτός φθείρεται όλο και περισσότερο στους ρυθμούς του modern football, άποψη η οποία δικαιολογείται και αποδεικνύεται πολύ εύκολα με όχι ένα, αλλά πάμπολλα παραδείγματα. Θα έλεγε κανείς πως η αμιγώς επαγγελματική φύση του σπορ τήνει να γίνει κανόνας για το πιο λαοφιλές άθλημα του πλανήτη, ωστόσο πάντα θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις.
Στην προκειμένη, η εξαίρεση ακούει στο όνομα Χοακίν Σάντσεθ Ροντρίγκεθ, ή σκέτο Χοακίν.
Έχοντας φτάσει στα 40 του και μετά από δύο τίτλους στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας, έναν με την Μπέτις το 2004-05 και έναν με τη Βαλένθια το 2007-08 (αμφότερα μετάλλια του Κυπέλλου Ισπανίας) ακόμη κι ο ίδιος ο Χοακίν θα πήγαινε στοίχημα ότι τα... ψωμιά του φαγώθηκαν και... χειροπιαστή χαρά δεν θα ξαναδεί. Γιατί εκτός από παικταράς, χαρούμενος και χαμογελαστός ήταν πάντα. Ο χαβαλές της ομάδας με την τρομερή αίσθηση του χιούμορ, χρήση του οποίου δεν έκανε μόνο στις εύκολες στιγμές, αλλά και στις δύσκολες. Έτσι δεν κάνουν οι ηγέτες; Την απάντηση την έχει δώσει ήδη ο πρώην προπονητής της ΑΕΚ, Λορένθο Σέρα Φερέρ, υπό τον οποίο έπαιξε και τα 38 παιχνίδια πρωταθλήματος την σεζόν 2004-05, πανηγυρίζοντας βεβαίως μαζί του και το πρώτο του Κύπελλο Ισπανίας με τους «βερδιμπλάνκος», αλλά και την παρθενική συμμετοχή του συλλόγου στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Πρώτο, γιατί πλέον έγινε ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του κλαμπ ο οποίος κατακτά δύο τίτλους με τη φανέλα του!
«Ήταν πολύ σημαντικός τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Ένας γεννημένος ηγέτης τον οποίο συμπαθούσαν όλοι οι συμπαίκτες του. Στις κακές στιγμές ήταν εκείνος που έβρισκε τη θετική τους πλευρά και στις καλές εκείνος που δεν θα επέτρεπε να πάρουν τα μυαλά μας αέρα. Ήρθε στον κόσμο με ένα ειδικό DNA και έναν ειδικό τρόπο που διαχειρίζεται καταστάσεις. Τέτοιοι παίκτες μπορούν να αυτοσχεδιάσουν σε κάθε κατάσταση. Όπως ένας καλλιτέχνης ή ένας ζωγράφος στον καμβά του. Με μια ντρίμπλα, με μια πάσα, μια αυθόρμητη κίνηση είναι ικανός να ξεπεράσει κάθε δυσκολία που μπορεί να συναντήσει μια ομάδα από την αντίπαλη άμυνα», συμπλήρωσε ο τεχνικός από τη Μαγιόρκα μιλώντας στο «The Athletic».
Ένας άλλος άνθρωπος που έχει πάρει μια γεύση για το τι εστί Χοακίν στη Μπέτις, είναι ο πλέον 56χρονος Αλέξις Τρουχίγιο με τον οποίο συνυπήρξαν για λίγο ως συμπαίκτες και τώρα βρίσκονται ξανά κάτω από την ίδια από διαφορετικά πόστα. «Είναι ίδιος με τότε. Μία από τις δυνάμεις του ήταν πάντα η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του. Αυτή η διαολεμένη αυτοπεποίθηση. Νομίζω ότι είναι ευδιάκριτο το πόσο του αρέσει η δουλειά του. Όταν ήταν παιδί, το ίδιο και τώρα, έπαιζε με μεγάλη ευχαρίστηση. Αυτά ήταν κάποια από τα κλειδιά για την τρομερή καριέρα που έκανε», είπε από την πλευρά του.
Αλλά... την έκανε, δεδομένου ότι ήταν στο επίπεδο παικτών της γενιάς του όπως (ο καθένας στο πόστο του) ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Ραούλ, και πάει λέγοντας;
Ξεχώρισε από τη στιγμή που πήγε στις ακαδημίες της Μπέτις και δεν άργησε να κάνει το ξεπέταγμά του, παίρνοντας θέση στην πρώτη ομάδα με την έλευση της νέας χιλιετίας. Το ταξίδι του άρχισε με τον θείο του να είναι αυτός που έβαλε τα χρήματα για το τρένο από το Ελ Πουέρτο της Σάντα Μαρία με προορισμό την πόλη της Σεβίλλης, σε μια κίνηση που έμοιαζε σαν μία από τις τελευταίες επιθυμίες του καθώς έφυγε από τη ζωή έναν χρόνο μετά από το ντεμπούτο του ανηψιού του στην πρώτη ομάδα.
Το ταίριασμα ήταν απόλυτο και όσο περνούσε ο καιρός, παρά τα δυνατά ονόματα του ρόστερ, ο Χοακίν μέχρι τα 23-24 του είχε καταφέρει να γίνει το κύριο σημείο αναφοράς. Τόσο που κάποιοι θυμούνται ακόμα τις εισόδους του στο γήπεδο από τα πρώτα του κιόλας χρόνια, και εκείνο το «el numero diecisiete con la finta y el sprint, Joaquin» του εκφωνητή από το μεγάφωνο, που συνοδεύει το όνομα του 40χρονου winger ακόμη και σήμερα (μτφρ. το νούμερο 17 με την προσποίηση και το σπριντ, ο Χοακίν).
Έχοντας συστηθεί και στους υπόλοιπους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου άρχισε να δέχεται προτάσεις και εκτός Ισπανίας, αλλά την απόφασή του φαίνεται πως την είχε πάρει όταν χτύπησε την πόρτα του η Ρεάλ Μαδρίτης, παρά το ταξίδι-αστραπή του Ζοσέ Μουρίνιο στη Σεβίλλη, όπου συναντήθηκε με τον πατέρα του από το αεροδρόμιο κιόλας, έχοντας ως στόχο τον πείσει να πάει στην Τσέλσι. Έτσι κι αλλιώς, την Αγγλία ο Χοακίν δεν την... γούσταρε. Όμως τα 40 εκατομμύρια που προσέφεραν οι Λονδρέζοι δεν ήταν έτσι κι αλλιώς αρκετά, με τον Χοακίν να έχει περάσει από ιατρικά στη Μαδρίτη και να ετοιμάζεται να ντυθεί στα λευκά. Έχοντας γλυκαθεί από την αγγλική πρόταση ο πρόεδρος Λοπέρα ξεκίνησε τα παζάρια... προς τα πάνω με τον Φλορεντίνο Πέρεθ, αλλά ο δεύτερος δεν «μάσησε» και η μεταγραφή εν τέλει ναυάγησε.
Αφότου είδε κι απόειδε, με τον Λοπέρα να θέλει να τον στείλει δανεικό στην Αλμπαθέτε της Σεγούντα Ντιβισιόν, ο Χοακίν πίεσε με τον τρόπο του κάνοντας δημόσιο το θέμα και τα... μάζεψε για να πάει στην ταλαντούχα Βαλένθια των υπόλοιπων Ισπανών (κατά αύξουσα σειρά στον αριθμό της φανέλας), Σαντιάγο Κανιθάρες (τερματοφύλακας), Δαβίδ Αλμπέδα, Δαβίδ Βίγια, Ρούμπεν Μπαράχα, Φερνάντο Μοριέντες, Μιγκέλ Ανγκούλο, Βιθέντε, Ραούλ Αλμπιόλ και Δαβίδ Σίλβα.
Στη Βαλένθια τα πράγματα δεν πήγαν ιδιαιτέρως καλά μιας και είχε μεγάλο πρόβλημα με τον τότε προπονητή της, Ρόναλντ Κούμαν (με τον οποίο για την ιστορία ο Χουάν Μάτα έχει πει πως τους είχε δει μαζί μόνο μια φορά για πέντε λεπτά σε τέσσερα χρόνια), και όσο περνούσε ο καιρός το μυαλό του γυρνούσε όλο και περισσότερο προς τα πίσω, στην αγαπημένη του Μπέτις. Χρειάστηκε, ωστόσο, να περάσουν εννέα χρόνια από τότε μιας και με τον Λοπέρα ακόμη στο τιμόνι της η κατάσταση δεν ευννοούσε την επιστροφή του.
Το κλαμπ είχε μπει σε καθεστώς συντήρησης πηγαίνοντας μία πάνω μία κάτω στην πρώτη και δεύτερη κατηγορία, οπότε όταν έκλεισε η πενταετία στο «Μεστάγια» πήρε μεταγραφή στην πιο δυνατή ομάδα που είχε τα τελευταία χρόνια η Μάλαγα και από εκεί στη Φιορεντίνα, για να αγωνίζεται στο επίπεδο που του άξιζε, όπως οι «8» του Τσάμπιονς Λιγκ και τα ημιτελικά του Europa League -τότε Κύπελλο UEFA.
Ωστόσο, οι καταστάσεις δεν του επέτρεψαν να πανηγυρίσει έστω το Euro του 2008 μιας και όπως έχει παραδεχθεί ο ίδιος, «είχε μια σχέση αγάπης-μίσους με τον Λουίς Αραγονές. Τελευταία του συμμετοχή με το εθνόσημο σε ηλικία μόλις 26 ετών, το 2007, πληρώνοντας μαζί με τα υπόλοιπα και την αστάθεια στην τότε συλλογική του καριέρα...
Η τετραετία στην... ξενιτιά τελείωσε το 2015 όταν τελικά η Φιορεντίνα ήρθε στα λογικά της και τον άφησε να φύγει αν και ήθελε να τον δει να ολοκληρώνει τον έναν χρόνο που απέμενε στο συμβόλαιό του παρά το γεγονός ότι δεν έπαιζε. Εκείνος δέχθηκε σημαντική μείωση στις απολαβές του και γύρισε σπίτι του. Η προσαρμογή δεν ήταν καθόλου δύσκολη και αυτό επέτρεψε στον ίδιο να κάνει αυτό που αγαπά, να βοηθάει δηλαδή την Μπέτις, και την ομάδα να παραμείνει στην κατηγορία παρά την αποτυχία του νυν τεχνικού της Εθνικής Ελλάδας, Γκουστάβο Πογιέτ, αλλά και του Βίκτορ Σάντσεθ να επιφέρουν ηρεμία στην ομάδα και κατ' επέκταση στον σύλλογο. Όταν μπήκε το νερό στ' αυλάκι για τα καλά, ο Χοακίν έριξε κάτι περισσότερο από ένα εκατομμύριο ευρώ και απέκτησε μετοχές στη Μπέτις.
Τα χρόνια συνέχισαν να περνάνε, εκείνος εξακολουθούσε να προσέχει πολύ την προπόνηση και τη διατροφή του και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Ένα σήμερα που τον βρίσκει αγκαλιά με το Κύπελλο του Βασιλιά, σε μια σεζόν που έπαιξε όταν και όσο χρειάστηκε. Όπως στον δεύτερο ημιτελικό κόντρα στη Ράγιο Βαγιεκάνο, όταν ο Μπεμπέ «πάγωσε» το «Μπενίτο Βιγιαμαρίν» κάνοντας το 0-1, με το πρώτο ματς να έχει τελειώσει 2-2. Ο Μανουέλ Πελεγκρίνι, που τον ήξερε και από τη Μάλαγα, τον έριξε «στα καπάκια» στο γρασίδι κι εκείνος ξεκίνησε τη φάση της ισοφάρισης και κατά συνέπεια τους πανηγυρισμούς στο φινάλε, τότε που οι συμπαίκτες του έτρεξαν να τον αγκαλιάσουν πάνω στο γρασίδι ενώ εκείνος δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα χαράς για την μεγάλη, αλλά και πολυπόθητη πρόκριση, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις προηγούμενες (χαμένες) ευκαιρίες που είχε η Μπέτις για διάκριση στον θεσμό.
Στο τέλος χρειάστηκε και τύχη, όπως ιπποτικά παραδέχθηκε ο ίδιος μιας και το τρόπαιο κρίθηκε στα πέναλτι, αλλά ήταν αυτό που λέμε... γραφτό να γίνει. Γιατί, όπως είχε πει κι ο ίδιος στα αποδυτήρια πριν την πρόκριση επί της Ράγιο: «Δεν ξέρω αν σας μιλάω ως συμπαίκτης, φίλος ή αρχηγός, αλλά θα το κάνω ως Μπέτικο, γιατί ξέρω τι αισθάνονται οι οπαδοί. Υποφέραμε για πολλά χρόνια. Οι θυσίες και η προσπάθεια οδηγούν σε δόξα. Αυτό είναι η ανταμοιβή. Ένας θείος μου, μου έμαθε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους και σήμερα έχουμε αυτήν την ευκαιρία. Ας βγούμε έξω λοιπόν και ας τους δείξουμε ότι αξίζουμε να είμαστε σε αυτόν τον τελικό».
Όλα ήταν στην σειρά που έπρεπε για να επιβεβαιωθεί η... ρομαντική εξαίρεση που αναφέρθηκε παραπάνω και να τηρήσει κι εκείνος με τη σειρά του μια άτυπη υπόσχεση που είχε δώσει στην μία από τις δύο κόρες του, με τις οποίες πανηγύρισε τον τίτλο.
«Μου είχες πει ότι θα αποσυρθώ και δεν θα έχω πάρει ούτε έναν τίτλο μέχρι τότε. Ορίστε», της είπε. Αλλά ακόμη και να μην είχε... κερδίσει στη λοταρία ο παππούς, την καριέρα του φυσικά και την έκανε, φυσικά και τη ζηλεύουν. Και με το παραπάνω!