Νότιγχαμ Φόρεστ: Με... ταβάνι τον ουρανό στην Premier League - Το μπάτζετ των 100 εκατ. ευρώ και οι προοπτικές του συλλόγου

Απόγευμα Κυριακής 29 Μαΐου 2022. Λονδίνο. Οι κερκίδες στο Στάδιο Γουέμπλεϊ είναι κατάμεστες από 50.000 θεατές. Από τα ανατολικά Μίντλαντς έχουν φτάσει 37.000 φίλαθλοι ντυμένοι στα κόκκινα, από το δυτικό Γιορκσάιρ οι υπόλοιποι ντυμένοι στα γαλάζια. Στον αγωνιστικό χώρο οι «Κόκκινοι» της Νότιγχαμ Φόρεστ αναμετρούνται με τους «Τεριέ» της Χάντερσφιλντ στον κρίσιμο τελικό των πλέι οφ του πρωταθλήματος της δεύτερης κατηγορίας της Αγγλίας διεκδικώντας την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ. Το πρεστίζ του προβιβασμού στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου και το κέρδος που θα αποκομίσουν από αυτόν στα ταμεία τους είναι τεράστια και για τις δύο ομάδες.

Στις 8.24 μ.μ. ακριβώς, με τη σχολαστικότητα που διακρίνει τους Αγγλους απέναντι στους δείκτες του ρολογιού, ο αγώνας τελειώνει. Η Νότιγχαμ μετά από 90 νευρικά λεπτά έχει επικρατήσει με 1-0. Αρκεί το ένα γκολ, έστω αυτογκόλ, των αντιπάλων, για να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Οταν ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη, στην κερκίδα των «Reds» ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Για ένα δευτερόλεπτο. Οσο διαρκεί το «ωχ» της αγωνίας, το «ουφ» της ανακούφισης, το «αμήν» μιας προσευχής. Οσο κρατάει η σταγόνα από ένα δάκρυ που κυλάει, η λάμψη του φλας από τις κάμερες, ο λόξυγκας μετά από μια λαίμαργη γουλιά μπίρας. Είναι η στιγμή της συνειδητοποίησης ότι η τύχη ενός ένδοξου συλλόγου με περήφανη Ιστορία έχει οριστικά αλλάξει. Το φράγμα της βασανιστικής κακοδαιμονίας της έχει γίνει σμπαράλια.

Περισσότερες από δύο δεκαετίες υπομονής, απογοήτευσης, πικρίας και διαρκούς προσμονής έχουν πια διαλυθεί. Η 23χρονη εξορία της Νότιγχαμ από την πρώτη κατηγορία, όπου νιώθει πως παραδοσιακά και δίκαια ανήκει, έχει τελειώσει. Η ψηφιακή γιγαντοθόνη στο πέταλο του σταδίου και η LED βιντεοκορδέλα που διατρέχει κατά μήκος τις κερκίδες επιβεβαιώνουν εύγλωττα την επιστροφή της εκεί. «You are Premier League», γράφουν. Το γιορτινό ξέσπασμα ξεκινάει με ζητωκραυγές. Τα κόκκινα κασκόλ ξετυλίγονται από τον λαιμό και ανεμίζουν θριαμβευτικά.

Αναστεναγμοί καψούρας και ιαχές χαράς μπλέκονται σε μια βουερή θάλασσα εκδηλωτικών συναισθημάτων από τη μια άκρη του Γουέμπλεϊ ως την άλλη. Ενας σαρωτικός εκστασιασμός συνεπαίρνει τους οπαδούς που ταξίδεψαν τα 180 χλμ. που χωρίζουν την πόλη τους από την αγγλική πρωτεύουσα. Με μια φωνή τραγουδούν τους στίχους από τη σύνθεση «Mull Of Kintyre», που αναφέρεται σε μια χερσόνησο της Σκωτίας, την οποία έγραψε και ερμήνευσε ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ με το συγκρότημά του Wings, το μακρινό 1977. Με τα χρόνια το τραγούδι έγινε ένας υπέροχος ύμνος στα χείλη των οπαδών της Νότιγχαμ Φόρεστ, οι οποίοι αντικατέστησαν το σκωτσέζικο τοπωνύμιο με το όνομα του γηπέδου της ομάδας τους. Το περίφημο «Σίτι Γκράουντ», χτισμένο στις όχθες του ποταμού Τρεντ, που αποτελεί έδρα του κλαμπ ήδη από το 1898.

Στην απέναντι πλευρά του ποταμού βρίσκεται το γήπεδο Μίντοου Λέιν της Νοτς Κάουντι, της άλλης ίσως αρχαιότερης ομάδας στην Αγγλία από την ποδοσφαιρομάνα πόλη του Νότιγχαμ, η οποία αγωνίζεται πλέον την Ε’ κατηγορία. Γεωγραφικά τα δύο γήπεδα είναι τα πιο κοντινά στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Η Φόρεστ εγκαταστάθηκε στο γήπεδό της 33 ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυσή της, το 1865, όταν το συμβούλιο της ομάδας, σε μια πόλη ανέκαθεν προπύργιο του Εργατικού κόμματος, αποφάσισε το χρώμα της φανέλας της. Για να τιμήσει τον ακόμη εν ζωή επαναστάτη και ήρωα δύο ηπείρων Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, διάλεξε, υιοθέτησε και καθιέρωσε το κόκκινο που φορούσαν σε ομόχρωμα πουκάμισα και χιτώνες οι δικοί του σύντροφοι, οι οποίοι αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία της Ιταλίας από την Αυστριακή Αυτοκρατορία.

Ο χρωματικός συμβολισμός αποτύπωνε από τότε κιόλας με σαφήνεια το γνήσια μαχητικό πνεύμα της ομάδας, που με τη σειρά του αντικατοπτρίζεται στις καρδιές των οπαδών της. Διόλου τυχαία ο πρόεδρος της FIFA Τζάνι Ινφαντίνο και ο γενικός γραμματέας της UEFA Θεόδωρος Θεοδωρίδης, που παρακολουθούν από μια σουίτα του Γουέμπλεϊ τις δονήσεις του πλήθους των «Κόκκινων» στην κερκίδα, προβαίνουν σε συγκρίσεις. Και οι δύο ήταν παρόντες το περασμένο βράδυ στο Παρίσι στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα σε Ρεάλ και Λίβερπουλ.

Απόψε αμφότεροι παραδέχονται στους παρευρισκόμενους ότι το πάθος και ο παλμός των οπαδών της Νότιγχαμ είναι κατά τη διάρκεια του ματς, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, καταφανώς μεγαλύτερα από εκείνα των φίλων της Λίβερπουλ. Κόκκινες μεν και οι φανέλες των δύο ομάδων, αλλά η μεν πρώτη φέρει στο στήθος τυπωμένο το λογότυπο του σπόνσορα της BOXT, μιας αγγλικής τεχνολογικής εταιρείας έξυπνων οικιακών εγκαταστάσεων, η δε δεύτερη της Standard Chartered, μιας πολυεθνικής εταιρείας τραπεζικών και χρηματοοικονομικών υπηρεσιών. Από τη νέα ποδοσφαιρική σεζόν, πάντως, που ξεκινάει στις 6 Αυγούστου, οι δύο ιστορικές ομάδες θα βρεθούν αντιμέτωπες στην ίδια κορυφαία κατηγορία.

Η αναγέννηση

Την ευφρόσυνη ώρα που στο Γουέμπλεϊ οι παίκτες της Νότιγχαμ Φόρεστ με υψωμένες τις γροθιές σηκώνουν το Κύπελλο της ανόδου εν μέσω πανζουρλισμού, παλιοί και νέοι φαν της ομάδας παραληρούν βουρκωμένοι. Επαναλαμβάνουν αγκαλιασμένοι και εν χορώ τους στίχους «μακριά έχω ταξιδέψει, πολλά έχω δει» από το ίδιο ποπ άσμα του πρώην Beatle, καθησυχασμένοι πλέον ότι δεν θα χρειαστεί να τρέχουν όλοι μαζί τις επόμενες χρονιές στα γήπεδα του Τζίλιγχαμ ή του Γουόκινγκ του Τσέστερ, στην άλλη άκρη της Αγγλίας.

Είναι πεισμένοι ότι δεν θα ξαναβιώσουν την οδύνη της αποτυχίας σε τρία προηγούμενα πλέι οφ ανόδου από την Τσάμπιονσιπ. Είναι σίγουροι ότι δεν θα ξαναζήσουν το μαρτύριο τριών σεζόν στη Λιγκ Ουάν, την τρίτη κατά σειρά ποδοσφαιρική κατηγορία, όταν για πρώτη φορά μετά από 54 χρόνια υποβιβάστηκαν σε αυτή το 2005. Οι άνυδρες μέρες τελειώνουν. Εχουν διαβεί απαρηγόρητοι μια επώδυνη έρημο από την τελευταία χρονιά της περασμένης χιλιετίας, όταν αποπέμφθηκαν από την εύφορη, δροσερή και προσοδοφόρα όαση της Πρέμιερ Λιγκ. Τώρα, όμως, ζουν τη μοναδικότητα μιας «αναγέννησης» και θέλουν να γευτούν την κάθε στιγμή της. Οταν ο ιδιοκτήτης της ομάδας, ο 55χρονος Ελληνας εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης αγκαλιάζει ζεστά και χαρίζει ένα φιλί στο μάγουλο του 42χρονου Ουαλού προπονητή Στιβ Κούπερ, η ολοζώντανη εκτόνωση του πλήθους των οπαδών γίνεται σχεδόν στροβιλιστικός άνεμος.


Σκορπίζει την ελαφριά συννεφιά του Λονδίνου, ανεμίζει τα κρεμασμένα ασπρόρουχα στις πίσω αυλές των σπιτιών των παλαιών ανθρακωρύχων του Νότιγχαμ, εισβάλλει ορμητικά για να τσουγκρίσει τα υψωμένα ποτήρια της μπίρας στις παμπ των οπαδών στην πατρίδα της παρέας του μεσαιωνικού λαϊκού ήρωα Ρομπέν των Δασών. Κάπου εκεί ψηλά στον ουρανό πάνω από το μεσαιωνικό κάστρο, τις γεωργιανού αρχιτεκτονικού στυλ κόκκινες στέγες και τα γοτθικά καμπαναριά των εκκλησιών της πόλης, ο αείμνηστος εμβληματικός προπονητής της ομάδας Μπράιαν Κλαφ θα επιδοκιμάζει σίγουρα το συναρπαστικό σκηνικό έξαψης, τυλιγμένος σε σαμπανιζέ -τι άλλο;- σύννεφα. Η πολύχρονη ομίχλη, προσκολλημένη σαν κακόβουλο φάντασμα στους χαμηλούς λόφους της κοιλάδας του ποταμού Τρεντ, μοιάζει πια ως εκ θαύματος να έχει εξαφανιστεί.

Το αραβικό... ναυάγιο

Οταν ο επιχειρηματίας Βαγγέλης Μαρινάκης, μετά από έναν περίπου χρόνο διαπραγματεύσεων, εξαγόρασε τον Μάιο του 2017 την ιστορική ομάδα, η ψυχολογική διάθεση του κόσμου της σερνόταν στα πατώματα με το απλωμένο ροκανίδι των παμπ, όταν δεν κρυβόταν κιόλας ντροπιασμένη κάτω από το χορτάρι του «Σίτι Γκράουντ». Την προηγούμενη κιόλας σεζόν 2016-17 η Φόρεστ είχε αποφύγει οριακά τον υποβιβασμό από την Τσάμπιονσιπ την τελευταία αγωνιστική. Σώθηκε χάρη στη διαφορά τερμάτων και εξασφάλισε μεν τη παραμονή της στην κατηγορία, αλλά τίποτε δεν εγγυόταν την προφύλαξή της από μεγαλύτερους προσεχώς κινδύνους και μελλοντικές ζημιές.

Η ιδιοκτήτρια κουβεϊτιανή οικογένεια του επιχειρηματία Φαουάζ Αλ-Χασάουι, που διαχειριζόταν επί μια πενταετία τις τύχες της ομάδας, αντί να την απαλλάσσει από προβλήματα, της πρόσθετε διαρκώς καινούρια. Είχε αποκτήσει τον σύλλογο μετά τον αιφνίδιο θάνατο από φυσικά αίτια του 55χρονου πρώην ιδιοκτήτη Νάιτζελ Ντόουτι. Ιδιοκτήτης επενδυτικής εταιρείας private equity, γέννημα θρέμμα του Νότιγχαμ και μέλος του Εργατικού κόμματος, ο Ντόουτι υπολογίζεται πως πριν πεθάνει είχε διαθέσει περισσότερα από 100 εκατ. λίρες στην ομάδα.


Ο Αλ-Χασάουι ανέλαβε το πόστο του δημοσιοποιώντας μεγαλεπήβολα σχέδια που εκδηλώνονταν με αφόρητη ξιπασιά και φλύαρη καυχησιολογία στα ΜΜΕ. Στη συνέχεια προχώρησε σε αδικαιολόγητες σπατάλες για αμφιλεγόμενες μεταγραφές και συμπεριφέρθηκε σχεδόν σαν σατράπικο αφεντικό σε ορισμένους προπονητές. Ακολούθησαν καθυστερήσεις στις αμοιβές τόσο του προσωπικού όσο και των παικτών, η ομάδα πήρε την κάτω βόλτα, τέθηκε σε εμπάργκο μεταγραφών από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία, με συνέπεια οι οπαδοί να «βράζουν» από οργή.

Η αλλαγή ιδιοκτησιακής σκυτάλης ήταν πλέον μονόδρομος. Η απόκτηση των μετοχών και η άφιξη του Μαρινάκη στο πηδάλιο της ομάδας έγινε συγκροτημένα και μεθοδικά. Χωρίς τυμπανοκρουσίες περί έλευσης ενός μεγιστάνα της παγκόσμιας ναυτιλίας με φωτοστέφανο ποδοσφαιρικού Μεσσία. Το ύψος της εξαγοράς από τον Αλ-Χασάουι δεν ανακοινώθηκε δημοσίως, αλλά, σύμφωνα με τον αγγλικό Τύπο, άγγιξε τα 50 εκατ. λίρες και την υποχρέωση ανάληψης των ουκ ολίγων χρεών του συλλόγου.

Μεθοδικές κινήσεις

Ο νέος ιδιοκτήτης, έμπειρος ποδοσφαιρικά από τη θητεία του στην ηγεσία του Ολυμπιακού Πειραιά από το 2010, δεν βιάστηκε αδημονώντας να κατακτήσει με τη Φόρεστ τίτλους, διακρίσεις, προβιβασμούς. Γνώστης της αγγλικής ποδοσφαιρικής κουλτούρας, αφού σπούδασε σε λύκειο και φοίτησε σε πανεπιστήμιο στην Αγγλία, τοποθέτησε στοχευμένα στο επιτελείο της ομάδας επιλεγμένα στελέχη σαν τον Γιάννη Βρέντζο και τον Κούλη Δουρέκα, που ανέλαβαν στη γενέτειρα του διάσημου σχεδιαστή μόδας Πολ Σμιθ να εκπονήσουν μια μακροπρόθεσμη στρατηγική για την αποκατάσταση του συλλόγου στην παλιά του δόξα.
Στα τέσσερα χρόνια που διανύθηκαν η ομάδα κατάφερε -γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, με τα τόσα σκαμπανεβάσματα του πρόσφατου παρελθόντος- να διατηρηθεί στην κατηγορία. Στο ίδιο διάστημα υπολογίζεται ότι ο ιδιοκτήτης της δαπάνησε για επενδύσεις στην ομάδα περί τα 150 εκατ. λίρες. Χώρια το φιλανθρωπικό του έργο που αγκαλιάστηκε από τους κατοίκους της τοπικής κοινωνίας σε μια πόλη της οποίας η ευρύτερη αστική περιοχή έχει πληθυσμό που αγγίζει τις 800.000 ψυχές. Εκεί όπου υπό το λατινικό έμβλημα και σφραγίδα της πόλης «Vivit post funera virtus», που σημαίνει ότι η αρετή ζει περισσότερο από τον θάνατο, πάλλεται η χορδή της λαχτάρας για αναβίωση μιας ντόπιας ποδοσφαιρικής εποποιίας με διεθνή απήχηση.

Σαν αυτή που αφηγούνται ακόμη οι θαμώνες των παλαιότερων παμπ της Αγγλίας (των «Ye Olde Trip to Jerusalem», «Ye Olde Salutation» και «Bell» που κοσμούν το Νότιγχαμ) - με εξιστορήσεις που αφορούν τους θριάμβους που υλοποίησε με τη Φόρεστ στα τέλη των 70s ο σπουδαίος Μπράιαν Κλαφ, ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου.

Μια από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες του βρετανικού ποδοσφαίρου, το μπρούντζινο άγαλμα του οποίου δεσπόζει στην Old Market Square, στο κέντρο του Νότιγχαμ. Ηταν ο ποδοσφαιρικά ευφυής άνθρωπος που μαζί με τον στενό συνεργάτη και βοηθό του στον πάγκο Πίτερ Τέιλορ, ανέβασε το 1977 τη Νότιγχαμ Φόρεστ από τη Β’ κατηγορία, όπου βολόδερνε, στην Α’ κατηγορία Αγγλίας. Την αμέσως επόμενη χρονιά, το 1978, έκανε μεμιάς το «μπαμ». Κέρδισε το πρώτο στην ιστορία του συλλόγου τίτλο της πρωταθλήτριας Αγγλίας! Κάτι που ελάχιστες νεοφώτιστες ομάδες είχαν καταφέρει ως τότε και καμία δεν κατάφερε έκτοτε.

Ο «σοσιαλιστής της σαμπάνιας»

Το εκπληκτικό ήταν ότι στη συνέχεια της σεζόν 1978-79 κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης -τότε σε αντίθεση με το σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ συμμετείχαν στη διοργάνωση μόνο οι πρωταθλήτριες ομάδες- κερδίζοντας στον τελικό τη σουηδική Μάλμε με 1-0. Το επόμενο εντυπωσιακό κατόρθωμα της ομάδας άγγιξε τα όρια του απερίγραπτα μαγικού, όταν το 1980 -back to back, που λένε- ξανακέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών νικώντας πάλι με 1-0 στον τελικό το Αμβούργο. Παρότι με τη δουλειά του έγραφε ιστορία, ο Κλαφ δεν ήταν και ο ευκολότερος, ούτε ο πιο αγαπητός τύπος.

Αλλά δεν τον ένοιαζε η γνώμη των άλλων. Ιδιόρρυθμος, εγωιστής, αυταρχικός, αλαζόνας, φαρμακόγλωσσος, αυτοκαταστροφικός, διά βίου σοσιαλιστής και αμετανόητος πότης. Μια θάλασσα αλκοόλ (έπινε πόρτο, μαρτίνι, ουίσκι, τζιν, σαμπάνια - όχι με αυτή τη σειρά) δεν έφτανε για το καθημερινό μεθυστικό του ρεπερτόριο. Χώρια που κουβαλούσε μονίμως στο λεωφορείο της ομάδας ένα κασόνι μπίρες, μη τυχόν διψάσει κανείς από το τεχνικό τιμ ή τους παίκτες του. Ο ίδιος φρόντιζε από νωρίς να μην έχει στεγνό λαρύγγι.

Στον αγώνα ωστόσο ήταν διαρκώς νηφάλιος και στα αποδυτήρια οξυδερκής. Λάτρης του κρίκετ αλλά και πρόεδρος της Αντιναζιστικής Ενωσης, πολιτικά φανατικός αντίπαλος των Συντηρητικών, έδινε, επί Θάτσερ, συχνά το «παρών» στις διαδηλώσει των απεργών ανθρακωρύχων -όταν η περιοχή είχε 42 ανθρακωρυχεία με 40.000 ανθρακωρύχους και σήμερα ούτε ένα- δωρίζοντας μεγάλα ποσά για συνδικαλιστικούς σκοπούς. Πιστός στην προπονητική, αρνήθηκε να πολιτευτεί με το Εργατικό κόμμα και αδιαφορούσε αν τον κατηγορούσαν ως «σοσιαλιστή της σαμπάνιας». Μέχρι τον θάνατό του το 2004, στα 69 του χρόνια, παρέμεινε ευαίσθητα αλληλέγγυος, μοιράζοντας στους ανήμπορους μέρος από τα χρήματα που αποκόμιζε από το ποδόσφαιρο. Πώς να μη γίνει μετά μύθος;!

Στα 18 χρόνια που έμεινε στην ομάδα, γέμισε την τροπαιοθήκη της με Κύπελλα, ένα του πρωταθλήματος, ένα ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ, ένα Τσάριτι Σιλντ, δύο ευρωπαϊκά και τέσσερα Λιγκ Καπ. Χαρισματικός στην επιλογή και τη σύνθεση, έφερε στο «Σίτι Γκράουντ» αποδεδειγμένα ικανότατους ποδοσφαιριστές, όπως οι Πίτερ Σίλτον, Βιβ Αντερσον, Κένι Μπερνς, Μάρτιν Ο’Νιλ, Αρτσι Γκέμιλ, Τρέβορ Φράνσις, Τζον Ρόμπερτσον, Γκάρι Μπερτλς. Τους εμπιστεύτηκε, τους μπόλιασε με το πάθος του πρωταθλητισμού, και έχτισε μαζί τους μια ακαταμάχητη ομάδα.

Θρυμμάτισε με τον τρόπο του το μασίφ στερεότυπο που ήθελε ένα μεσαίας εμβέλειας, αν όχι μικρό, σωματείο, για τα δεδομένα του αγγλικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, να μην είναι ανταγωνιστικό. Με την αυτοπεποίθησή του πρόσθεσε τον ορισμό του «ποδοσφαιρικού θαύματος» στην κληρονομιά του συλλόγου. Ολα αυτά σε μια πιο ρομαντική ποδοσφαιρική εποχή, που αναζητούσε το θαύμα, ζυμωνόταν μαζί του και συχνά το εμπορευόταν. Σήμερα στο παγκοσμιοποιημένο ποδόσφαιρο, με οργάνωση, προγραμματισμό, τεχνογνωσία και αμέτρητα χρήματα, κανείς δεν μπορεί να κομπάσει όπως ο Κλαφ, που ενδεχομένως με αυτοσαρκαστικό χιούμορ έλεγε ότι «η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, αλλά αυτό συνέβη γιατί δεν πήρα εγώ τη δουλειά». Οι «θαυματοποιοί», όμως, δεν έχουν πλέον ζήτηση στον μοντέρνο αγωνιστικό χώρο.

Εχουν πια εκλείψει από τον πραγματικό κόσμο, αν και παραμένουν ιδανικές νοσταλγικές φιγούρες για παρηγορητικές διηγήσεις ευχάριστων αναμνήσεων. Καμιά φορά τα μεγάλα επιτεύγματα αποδίδονται μάλλον λανθασμένα στη σπανιότητα των θαυμάτων. Στην πραγματικότητα συνήθως φέρουν την υλική υπογραφή της σκληρής δουλειάς. Στην έναρξη της περασμένης ποδοσφαιρικής σεζόν, ούτε ο πιο φανατικός οπαδός της Νοτιγχαμ θα στοιχημάτιζε μια πένα της στερλίνας για την άνοδο της ομάδας στην Πρέμιερ Λιγκ. Οι «Κόκκινοι» πέρασαν τις 46 από τις πρώτες 52 ημέρες του πρωταθλήματος της κατηγορίας στις θέσεις του υποβιβασμού. Από τον πάτο του βαθμολογικού πίνακα, το χειρότερο ξεκίνημά τους σε μια σεζόν εδώ και 108 χρόνια, έβλεπαν έναν καταστροφικό εφιάλτη να καταφθάνει ανεξέλεγκτος και εξολοθρευτικός.

Ο μόνος βαθμός που συγκέντρωσαν στα πρώτα επτά παιχνίδια του πρωταθλήματος ήταν από την ισοπαλία στο τοπικό ντέρμπι των ανατολικών Μίντλαντς με αντίπαλο την Ντέρμπι Κάουντι με προπονητή της τον Γουέιν Ρούνεϊ. Ηταν μια ακόμη ζαλιστική σφαλιάρα που βύθιζε την ομάδα σε βέρτιγκο και την έβαζε σε μπλεξίματα, περισσότερα απ’ όσα έχουν τα πυκνά κλαδιά των δέντρων στο γειτονικό δάσος του Σέργουντ. Ο προπονητής Κρις Χιούτον, γεννημένος στην Αγγλία από Γκανέζο πάτερα και Ιρλανδή μητέρα, παρότι κουβαλούσε στο παλμαρέ του την άνοδο στην πρώτη κατηγορία των Νιούκαστλ, Μπράιτον και Νόριτς, έβλεπε από νωρίς τη θέση του στον πάγκο να τρίζει φρικιαστικά.

Στις 15 Σεπτεμβρίου, η τέταρτη συνεχόμενη ήττα της Φόρεστ στο πρωτάθλημα, αυτή τη φορά από τη Μίντλεσμπρο, μέσα στο «Σίτι Γκράουντ» αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του προπονητή της. Χιλιάδες οπαδοί είχαν ήδη εγκαταλείψει κακόκεφοι, αν όχι απελπισμένοι, το γήπεδο πριν από το σφύριγμα της λήξης.

Κινήσεις ματ

Εν τω μεταξύ η διοίκηση είχε άμεσα και αποτελεσματικά σχεδιάσει τις επόμενες ενέργειές της. Δεν ήθελαν ούτε να χρυσώσουν το χάπι της αποτυχίας της ομάδας με ένα πυροτέχνημα, αλλά ούτε και να της προσφέρουν ένα προσωρινό ζευγάρι γυάλινα γοβάκια, όπως η νεραϊδονονά στη Σταχτοπούτα. Εδρασαν ακαριαία. Προσέλαβαν ως μάνατζερ τον Στιβ Κούπερ και πλήρωσαν αποζημίωση στη Σουόνσι για την αποδέσμευσή του από τριετές συμβόλαιο, παρότι ο ίδιος είχε εγκαταλείψει την ομάδα από τον περασμένο Ιούλιο. Ηταν η πιο ψαγμένη και έξυπνη κίνηση της ομάδας μέσα στον 21ο αιώνα.
Ο Κούπερ, που στις προπονητικές περγαμηνές του εγγραφόταν ότι είχε δουλέψει στις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου κάτω των 16 και των 17 ετών της Αγγλίας, θεωρούνταν μετρ στην ενθάρρυνση της αυτοπεποίθησης των παικτών και στην καλλιέργεια αίσθησης συνοχής ανάμεσά τους. Στα πέντε πρώτα του παιχνίδια αφότου ανέλαβε το τιμόνι της ομάδας είχε τέσσερις νίκες.

Στήριξε ψυχολογικά τους ποδοσφαιριστές του, αναδιοργάνωσε το αγωνιστικό στυλ του συνόλου και εδραίωσε το 3-4-1-2 που ταιριάζει στα χαρακτηριστικά της καταπληκτικής φουρνιάς των ταλαντούχων νεαρών παικτών του. Τα επιτυχημένα αποτελέσματα θα ακολουθούσαν θεαματικά και κατά συρροή. Τα Χριστούγεννα, από τον βυθό της βαθμολογίας των 24 ομάδων της κατηγορίας, η Νότιγχαμ Φόρεστ είχε αναδυθεί στην 7η θέση. Το απίθανο δεν φάνταζε πλέον ως αδιανόητο.

Ανθισαν τα χαμόγελα

Οι πιστοί φίλοι της ομάδας αναθάρρησαν, ανανέωσαν την αισιοδοξία τους και βλέποντας ότι κάτι ποδοσφαιρικά υγιές και προοπτικά θετικό «ψήνεται» στον ορίζοντα, επανέκαμψαν δυναμικά στις κερκίδες. Τα χαμόγελά τους πλάταιναν στις παμπ των οπαδών όπου σύχναζαν -«Royal Children», «The Cross Keys», «The Test Match», «Waterside bar», «Royal Children» κ.λπ. - μαθαίνοντας με μια πίντα μπίρας στο χέρι ότι στο προπονητικό κέντρο της Γουίλφορντ Λέιν γινόταν εκπληκτική δουλειά. Τα παιδιά της γειτονιάς, ο Γουόραλ, ο Γέιτς, ο Μπρέναν Τζόνσον, από πιτσιρίκια αναπόσπαστα μέλη του πυρήνα των ποδοσφαιρικών ακαδημιών της ομάδας, «έδεναν» ιδανικά με τους καλοδεχούμενους δανεικούς παίκτες, όπως ο Γκάρνερ από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Δανός Ζινκερνάγκελ από τη Γουότφορντ, ο Τζεντ Σπενς από τη Μίντλεσμπρο.

Ο ιδιοκτήτης της ομάδας Βαγγέλης Μαρινάκης, ήδη από το καλοκαίρι του 2021, προχώρησε σε δομικές αλλαγές στον σύλλογο, ώστε να διορθωθούν κάποια προηγούμενα λειτουργικά λάθη. Νέος διευθύνων σύμβουλος ανέλαβε ο 36χρονος Αμερικανός Ντέιν Μέρφι από το Κονέκτικατ, προσλήφθηκε ως επικεφαλής του Tμήματος Aξιολόγησης και Scouting ο Γιώργος Συριανός, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κολούμπια και πρώην επικεφαλής ανάλυσης στην ομάδα της Στουτγκάρδης. Ταυτόχρονα, ο 23χρονος γιος του ιδιοκτήτη, Μιλτιάδης Μαρινάκης, αφοσιώθηκε στο καινούριο πρότζεκτ της ομάδας, συμμετέχοντας καθημερινά στη λειτουργία του συλλόγου και κρατώντας τις απαιτούμενες ισορροπίες ανάμεσα σε όλες τις πλευρές. Τα πράγματα μπορεί αρχικά να στράβωσαν, αλλά μόλις η ομάδα μπήκε σε τροχιά εκτόξευσης, ο Μαρινάκης ήταν πάλι εκεί για να συνεισφέρει. «Υποστηρικτικός και εποικοδομητικός», όπως λέει ο προπονητής Στιβ Κούπερ, «επενδύει για χάρη της ομάδας». Κοινώς, βάζει πλάτη. Δεν δίστασε στιγμή.

Ενέκρινε τις μεταγραφές βασικών παικτών και τις αποδοχές των συμβολαίων των δανεικών. Λέγεται πως πλήρωσε 2,2 εκατ. λίρες για να φέρει τον Σαμ Σάριτζ από τη Στόουκ, και άγνωστα πλην σημαντικά ποσά για τον δανεισμό από την Αστον Βίλα του Κέιναν Ντέιβις και τον ελεύθερο από την Μπόρνμουθ Στιβ Κουκ. Από την αρχή της χρονιάς κιόλας η ομάδα σκαρφάλωνε στον βαθμολογικό πίνακα. Κυρίως έπαιζε μπάλα. Συγκροτούσαν ένα υποδειγματικά ταιριαστό μείγμα, ανταγωνιστικό, με θεωρητικά υπέρτερους αντιπάλους.
Τους χειροκρότησαν όρθιοι 32.000 θεατές, εκ των οποίων οι 20.000 κάτοχοι διαρκείας στις κερκίδες, στις 6 Φεβρουαρίου του 2022, μετά την εντός έδρας συντριπτική νίκη με 4-1 επί της Λέστερ για το Κύπελλο Αγγλίας. Χιλιάδες παρέμεναν εκεί μετά τη λήξη του ματς αποθεώνοντας τον προπονητή Στιβ Κούπερ. Κανείς δεν ήθελε να φύγει από το γήπεδο, νιώθοντας πως αυτή η σεζόν θα μπορούσε να αποδειχθεί ιστορική. Οι φίλαθλοι άναψαν και κάποια κόκκινα καπνογόνα για να κάνουν πιο έντονα πολύχρωμη τη γιορτινή ατμόσφαιρα.

Τελετουργική πρακτική που αντέγραψαν συνεσταλμένα μεν, αλλά με πρωτόγνωρο ζήλο, μετά την υποδοχή που τους επεφύλαξαν οι Ελληνες φίλαθλοι στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης» τον Ιούλιο του 2019, όταν η Φόρεστ εδωσε αγώνα προετοιμασίας με τον Ολυμπιακό. Από τη στιγμή, όμως, που η ομάδα έφτασε με το σπαθί της στην 4η θέση στη βαθμολογία της Τσάμπιονσιπ και έμεινε ακλόνητη εκεί μέχρι το τέλος της σεζόν, η προοπτική των πλέι οφ για άνοδο σήμανε γενικό συναγερμό. Το όραμα επιστροφής στην Πρέμιερ Λιγκ γινόταν πια κάτι το χειροπιαστό.

Η ευκαιρία συμμετοχής σε μια διοργάνωση με προβλεπόμενο φετινό τζίρο περίπου 5,5 δισ. βρετανικών λιρών (3,1 δισ. από τηλεοπτικές μεταδόσεις, 1,65 δισ. από εμπορικές και χορηγικές συμφωνίες, καθώς και 700 εκατ. από εισιτήρια) έκαναν το θαύμα κατεξοχήν μετρήσιμο. Είχε κιόλας προϋπολογιστεί ότι η Φόρεστ θα εξασφάλιζε πρόσθετα μελλοντικά έσοδα τουλάχιστον 170 έως 200 εκατ. λίρες από εκτιμώμενες αυξήσεις στα εμπορικά έσοδα, καθώς και από τα εξασφαλισμένα έσοδα από την κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων εφόσον ανέβαινε στην Πρέμιερ Λιγκ. Απέμενε μια μικρή, αλλά διόλου επουσιώδης λεπτομέρεια. Επρεπε να υπερβεί σε 90 αγωνιστικά λεπτά την αντίπαλή της στη διεκδίκηση του προβιβασμού Χάντερσφιλντ.

Θριαμβευτική υποδοχή

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έφτασε ψύχραιμος και μετριοπαθής εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα της καταλυτικής σπουδαιότητας αναμέτρησης στο Γουέμπλεϊ, με την επιφυλακτικότητα που αρμόζει σε όσους σέβονται την επισφάλεια ενός κρίσιμου ματς. Ως ιδιοκτήτης της ομάδας θα μπορούσε να φιλοξενηθεί στη σουίτα «Royal Box» του σταδίου. Δεν το έκανε. Νοίκιασε μερικές σουίτες για τους φιλοξενουμένους του και μία δική του για μέλη της οικογένειάς του, κάνα-δυο στενούς φίλους και τον ίδιο, όπως ανέκαθεν συνήθιζε από την πρώτη μέρα του στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης» στο Φάληρο. Εζησε έντονα το σασπένς του αγώνα, ενώ οι κάμερες τον συνέλαβαν να κάνει τον σταυρό του και να φιλάει μια εικόνα που έβγαλε από την τσέπη του κατά τη διάρκεια του ματς.

Τίποτε το επιδεικτικό. Δεν επρόκειτο, προφανώς, για ένα επικοινωνιακό σόου-αντίβαρο των Αράβων κροίσων ιδιοκτητών μιας σειράς ομάδων της Πρέμιερ Λιγκ. Ηταν η συνήθης ευλαβική του χειρονομία προσήλωσης στην ορθόδοξη πίστη του. Στο τέλος του ματς ήταν περιχαρής και περήφανος για την ομάδα, τον προπονητή, τον γιο του που ολοκλήρωσε με επιτυχία μια δύσκολη αποστολή. Και εμφανίστηκε συγκρατημένος και απολύτως σοβαρός όταν δεκάδες φαν της Φόρεστ χίμηξαν κυριολεκτικά να του εκδηλώσουν τη λατρεία τους. Να τον ευχαριστήσουν υποκλινόμενοι, να τον αγκαλιάσουν, να του φιλήσουν τα χέρια, να τον σηκώσουν πανηγυρικά στους ώμους τους. Το ίδιο βράδυ έκανε το τραπέζι στους φιλοξενουμένους του από την Ελλάδα στο κομψό εστιατόριο «Novikov» στο Μέιφεαρ του Λονδίνου.

Εδειχνε μελετημένα αισιόδοξος ότι η ομάδα του θα τα κατάφερνε και στις νέες συνθήκες της κορυφαίας διοργάνωσης. Είχε επίγνωση ότι οι μισθοί όλου του προσωπικού της ομάδας, τεχνικού και αθλητικού, αυτομάτως θα διπλασιάζονταν, αλλά ο ίδιος είχε ήδη προϋπολογίσει τη διάθεση 100 εκατ. λιρών για τη μεταγραφική ενίσχυση της Φόρεστ. Ανεξάρτητα από αυτό, σαφώς και υποστήριζε οικονομικά τη βελτίωση των εγκαταστάσεων και την οργάνωση της ακαδημίας. Ηταν επίσης ενημερωμένος πως εάν η ομάδα παρέμενε στην κατηγορία τις επόμενες σεζόν, τα έσοδά της πιθανόν να υπερδιπλασιάζονταν. Γεγονός που παράλληλα θα ωφελούσε και την πόλη του Νότιγχαμ, καθώς ο δήμαρχός της υπολογίζει μια ετήσια αύξηση κατά 150 εκατ. λίρες στο ΑΕΠ της πόλης χάρη στις δραστηριότητες της ομάδας. Την επόμενη μέρα το πρωί, ο ιδιοκτήτης της ομάδας ξεκίνησε για το Νότιγχαμ, όπου οι χιλιάδες ενθουσιώδεις οπαδοί επεφύλαξαν εντυπωσιακή υποδοχή της ομάδας στο νεο-μπαρόκ δημαρχείο με τον πανύψηλο θόλο του.

Μια κόκκινη λαοθάλασσα περίμενε τους θριαμβευτές κατακλύζοντας τον πλακόστρωτο δημόσιο χώρο που ανοίγεται διάπλατα μπροστά στο επιβλητικό κτίριο και αποτελεί τη μεγαλύτερη πλατεία στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά ίσως από εκείνη της Τραφάλγκαρ στο Λονδίνο. Οταν ο Μαρινάκης βγήκε με κόκκινο κασκόλ στο μπαλκόνι κάτω από τους ιωνικού ρυθμού κίονες, το πλήθος καταλάγιασε. Τον άκουσε να λέει ότι «για εμένα, από την πρώτη στιγμή, δεν ήταν μια επένδυση. Είναι το πάθος μου για το ποδόσφαιρο». Το πλήθος ζητωκραύγασε όταν είπε πως «ευχόμαστε ότι δεν θα είναι η τελευταία φορά που στεκόμαστε σε αυτό το μπαλκόνι» και αποθεώθηκε όταν υποσχέθηκε ότι «θα δείτε πολλές νίκες και τρόπαια να έρχονται».

Στην πραγματικότητα η ομιλία του ανταποκρινόταν στο μαχητικό, διεκδικητικό πνεύμα αυτής της πόλης, που δεν αρκείται σε στοιχειώδη κεκτημένα. Αναζητά συμβολικά την ανακατάληψη του ποδοσφαιρικού της κύρους. Γιατί όχι και της δόξας. Ας μη λησμονηθεί ότι το Νότιγχαμ δεν είναι μόνο η πατρίδα του θρυλικού Ρομπέν των Δασών. Από τον ίδιο τόπο, πριν από 10 αιώνες, ξεκίνησε για την Ιερουσαλήμ ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, με στόχο να ελευθερώσει τους Αγίους Τόπους.


Τα οικονομικά ΤΗΣ Premier League

■ Από οικονομικής άποψης ο τελικός των play offs της Championship είναι με διαφορά ο πιο σημαντικός από οποιονδήποτε άλλον. Η συγκεκριμένη αναμέτρηση Χάντερσφιλντ - Νότιγχαμ έχει γίνει πλέον γνωστή ως «ο αγώνας των 200 εκατομμυρίων». Το 2020 ο αντίστοιχος τελικός (Μπρέντφορντ - Φούλαμ 1-2) είχε χαρακτηριστεί ως «ο αγώνας των 180 εκατομμυρίων».

■ Τα οικονομικά δεδομένα της Premier League κάθε φορά δημιουργούν κι ένα νέο ρεκόρ. Για την τριετία 2022-2025 μόνο από την πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων (που παρουσιάζουν αύξηση 30% συγκριτικά με την προηγούμενη τριετία) η PL θα εισπράξει 13,25 δισ. ευρώ (6,7 από τηλεοπτικούς σταθμούς εκτός Ηνωμένου Βασιλείου!!!), ενώ άλλα 13 δισ. ευρώ θα μπουν στα ταμεία της από διάφορες χορηγικές συμφωνίες!

■ Η PL έχει θεσπίσει bonus θέσεων, με τον πρωταθλητή για παράδειγμα να παίρνει ως prize money 222 εκατ. ευρώ (από 193 έως πέρυσι), ενώ ο ουραγός της βαθμολογίας έχει εγγυημένα έσοδα 133 εκατ. ευρώ (από 90 που ήταν πέρυσι) στα οποία δεν υπολογίζονται το ποσοστό από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τα έσοδα από χορηγίες, διαφημίσεις, εισιτήρια διαρκείας, φιλικά παιχνίδια, έσοδα από πωλήσεις φανελών και άλλων αναμνηστικών ειδών.

■ Συνολικά η Φόρεστ αναμένεται να βάλει στα ταμεία της ένα ποσό που θα κυμαίνεται από 220 έως 265 εκατ. ευρώ και σε βάθος πενταετίας μπορούν να φτάσουν έως και τα 350 εκατ. ευρώ! Τ.Χ.

Ειδήσεις σήμερα:

«Η αντικατασκοπεία δεν έχει νόημα, τα επιτελεία είναι ελβετικό τυρί», εξερράγη ο υπουργός Εθνικής Άμυνας

Πυροβόλησε τη σύζυγό του στο στήθος με την καραμπίνα - Τι λέει η ιατροδικαστική έκθεση για την 59χρονη στη Δράμα

Έπεσαν οι υπογραφές για το καζίνο στο Ελληνικό – Επένδυση άνω του 1 δισ. ευρώ