Τα «χρυσά» παιδιά της Ελλάδας: Οι πρωταθλητές της διπλανής πόρτας

Στη σύγχρονη κοινωνία, τα πάντα, ακόμη κι ο αθλητισμός, ζουν και κινούνται στους ρυθμούς που επιτάσσει το εκάστοτε star system. Τεράστια συμβόλαια, μεγάλες χορηγικές συμφωνίες, υπερπολυτελή σπίτια και συνήθως ατελείωτη επίδειξη χλιδής από κάθε λογής αστέρες όλων των σπορ. Αθλητές που πολλές φορές ξεχνούν ποιο είναι το αντικείμενό τους στην προσπάθειά τους απλώς και μόνο να έχουν μια εξέχουσα θέση στον μαγικό κόσμο των sports business, να γίνουν σελέμπριτι απολαμβάνοντας τη δόξα και τα φώτα της δημοσιότητας.

Δεν είναι όμως όλοι οι πρωταθλητές τόσο «τυχεροί» και υπάρχουν πολλοί περισσότεροι οι οποίοι χρειάστηκε να κάνουν τεράστιες θυσίες για να φτάσουν στη δική τους κορυφή, χωρίς η επιτυχία να σημάνει ή να συνδυαστεί με την (εντυπωσιακή) αλλαγή στη ζωή τους... Κάποιοι ήταν και παραμένουν οι πρωταθλητές της διπλανής πόρτας, απλοί άνθρωποι που έκαναν (και εξακολουθούν να κάνουν) τεράστιες θυσίες για να μπορέσουν να φτάσουν στο σημείο να φορούν μετάλλια στο στήθος και να ακούν με περηφάνια τον εθνικό μας ύμνο σε όλες τις άκρες της Γης. Κι αυτές είναι ορισμένες από τις ιστορίες τους για το πώς κατάφεραν να ξεπεράσουν τις όποιες δυσκολίες και να φτάσουν εκεί που ονειρεύονταν.


Αντιγόνη Ντρισμπιώτη
Στα 38 της σερβίρει πλέον... μετάλλια και επιτυχίες

Το μακρινό 1976 η Χάρις Αλεξίου κυκλοφορεί τον δεύτερο προσωπικό της δίσκο και μέσα στα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι και η «Γκαρσόνα» (σε στίχους και μουσική Πάνου Τούντα). Κι αν οι Γερμανοί διοργανωτές του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στίβου είχαν καλή αίσθηση χιούμορ, το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης (16/8), λίγο πριν η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, θα έπαιζαν από τα μεγάφωνα τους πρώτους στίχους αυτής της μεγάλης επιτυχίας: «Η πιο καλή γκαρσόνα είμαι εγώ, γιατί με τέχνη όλους τους κερνώ...». Κι όσοι αναρωτιούνται γιατί να το κάνουν αυτό οι Γερμανοί, η εξήγηση είναι πάρα πολύ απλή: γιατί η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 35 χλμ. βάδην, για να μπορέσει να φτάσει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου (και να πετύχει όλα τα απίθανα που έχει κάνει), δούλευε και θα εξακολουθεί να δουλεύει ως σερβιτόρα στην οικογενειακή επιχείρηση (μεζεδοπωλείο και τσιπουράδικο) στην Καρδίτσα! Και ίσως κάποιος από εσάς να έχει σερβιριστεί τα προηγούμενα χρόνια από τα χέρια της.

Και η δική της ιστορία είναι από αυτές που τις διαβάζεις και καταλαβαίνεις πως η ανθρώπινη θέληση πραγματικά μπορεί να ξεπεράσει την κάθε δυσκολία. Γεννήθηκε, μεγάλωσε και εξακολουθεί να ζει στην Καρδίτσα, όπου σε μικρή ηλικία ασχολήθηκε με το βάδην εξαιτίας της παρατηρητικότητας του πρώτου της προπονητή Θανάση Δεληγιάννη. Στις εξετάσεις που έδινε για να περάσει στο αθλητικό σχολείο, παίζοντας τένις τής έφυγε το μπαλάκι και για να το πιάσει βάδισε πιο γρήγορα. «Αυτή η μικρή κάνει για βάδην», είπε ο Δεληγιάννης, αλλά δεν την... έπεισε και χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια για να βρεθεί στο στάδιο, να δει μια προπόνηση και να ξεκινήσει. Εναν χρόνο αργότερα κέρδιζε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και όλα έδειχναν ότι είχε λαμπρό μέλλον, ωστόσο στην περίπτωσή της τίποτα δεν είναι απλό. Το 2003, έχοντας μπει στο πανεπιστήμιο, διάφορες καταστάσεις την οδήγησαν στην απόφαση να πει «τέλος ο αθλητισμός». Για επτά χρόνια δεν είχε καμία επαφή, αλλά όσο ξαφνικά σταμάτησε, τόσο ξαφνικά αποφάσισε να ξαναμπεί στο στάδιο.

Στα 27 της χρόνια σχεδόν κανείς δεν πίστευε ότι είχε κάτι να δώσει, αλλά, όπως αποδείχθηκε, δώσε στην Αντιγόνη αμφισβήτηση και θα πάρεις πληρωμένες απαντήσεις! Πρωινή προπόνηση και αμέσως μετά δουλειά στο μαγαζί μέχρι αργά το απόγευμα ή κάποιες φορές και μέχρι τα μεσάνυχτα, αλλά μετά κανονικά στον δρόμο ή στο στάδιο για τη δεύτερη προπόνηση της ημέρας. «Το παν είναι η θέληση», είχε εξηγήσει η ίδια, ωστόσο ποτέ δεν άφηνε τα όνειρά της να την κυριεύσουν. «Δεν μπορούσα να σκεφτώ καν τους Ολυμπιακούς Αγώνες όταν ξεκίνησα ξανά», ωστόσο το 2016 βρέθηκε στο Ρίο όπου κατέλαβε τη 15η θέση, ενώ μέχρι το 2021 προστέθηκαν τρία Παγκόσμια Πρωταθλήματα (καλύτερη θέση η 22η) και δύο Ευρωπαϊκά (καλύτερη θέση η 13η). Πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο κάνει για πρώτη φορά αίσθηση καθώς στις 16/5/2021 κατέκτησε την πρώτη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα βάδην ομάδων καταρρίπτοντας και το πανελλήνιο ρεκόρ στα 35 χλμ. Στο Τόκιο (στα 20 χλμ.) κάνει απίθανη κούρσα καταλαμβάνοντας την 8η θέση (που της χαρίζει και επίσημα τον τίτλο της Ολυμπιονίκη), αλλά λίγους μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο του 2021, ενημερώνεται ότι η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή την άφησε εκτός Ολυμπιακών υποτροφιών (πρόγραμμα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής) βάζοντας αυθαίρετα ηλικιακά κριτήρια. Κι η Αντιγόνη που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε πει το παραμικρό δεν άντεξε...

Εχοντας λάβει την προηγούμενη τετραετία το ιλιγγιώδες ποσό των 4.000 ευρώ για την Ολυμπιακή της προετοιμασία ξέσπασε κάνοντας λόγο για ιδιόμορφο ρατσισμό, ωστόσο όπως ξεκαθάρισε: «Μπορεί να έχουν το δικαίωμα να αγνοήσουν την πρόταση της ΔΟΕ για το πώς πρέπει να διατεθούν οι Ολυμπιακές υποτροφίες, εκείνο που δεν μπορούν όμως είναι να μας αποτρέψουν να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, έστω και αυτοχρηματοδοτούμενοι. Δεν μπορούν να μας στερήσουν το όνειρο και την αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε. Εμείς θα φέρουμε ακόμη μεγαλύτερες διακρίσεις στην Ελλάδα και, όπως τα καταφέραμε το 2021, θα τα καταφέρουμε και το 2022 και το 2023 και το 2024, αλλά από εδώ και στο εξής δεν πρόκειται να σωπάσουμε σε οποιασδήποτε μορφής ρατσιστική συμπεριφορά». Το ξέσπασμά της προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις, ωστόσο η ίδια φρόντισε με τις πράξεις της να αποδείξει ότι το εννοούσε.

Συνέχισε να δουλεύει ως σερβιτόρα και συνέχισε να ξεπερνά τα όριά της. Στις 23 Ιανουαρίου του 2022 η αθλήτρια του Ναπολέοντα Κεφαλόπουλου (αυτός που, από τη στιγμή που την ανέλαβε, την απογείωσε) σημείωσε νέο πανελλήνιο ρεκόρ στα 35 χλμ., με επίδοση 2:47.48 (2:49.55 το προηγούμενο, δικό της και αυτό), που ήταν η κορυφαία στον κόσμο για το 2022 (και η 9η καλύτερη όλων των εποχών). Καθόλου άσχημα για μια σερβιτόρα 38 ετών, η οποία λίγες ώρες μετά τον άθλο της ξεκαθάριζε: «Φυσικά και δεν θα σταματήσω να σερβίρω στην ταβέρνα».

Μόνο που δεν σταμάτησαν και οι επιτυχίες: τον Μάρτιο κατέκτησε τη 2η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του ομαδικού στο Μουσκάτ του Ομάν, τον Ιούνιο κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ στα 5 χλμ. και στις 23 Ιουλίου τερμάτισε 4η στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ορεγκον στα 35 χλμ., συντρίβοντας πάλι το ρεκόρ της με επίδοση 2:41.58. «Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι δεν με πιστεύουν επειδή είμαι μεγάλη σε ηλικία, γιατί είναι ένα από τα πιο μεγάλα μου κίνητρα», δήλωσε με τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της, για να φτάσουμε στο Μόναχο όπου σε ηλικία 38 ετών και 148 ημερών κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ως η μεγαλύτερη σε ηλικία αθλήτρια που έχει πετύχει κάτι τέτοιο! Η ίδια έπεσε στην αγκαλιά του προπονητή της και του συζύγου της, Αγγελου, που είναι πραγματικός φύλακας άγγελος στο πλευρό της, κάνοντας κι αυτός μαζί της μεταμεσονύχτιες προπονήσεις.

Το σίγουρο είναι ότι τώρα που πήρε φόρα, η Αντιγόνη δεν θα σταματήσει... Κι ας είναι 38 και 155 ημερών! Επίτηδες γράφουμε την ηλικία της για να την τσιγκλήσουμε δίνοντάς της κίνητρο για το επόμενο μετάλλιο! Ως επίλογο στη δική της απίθανη ιστορία θα αναφέρουμε τι έκανε πέρυσι το καλοκαίρι, μετά την 8η θέση τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επιστρέφοντας από το Τόκιο στην Καρδίτσα δεν πήγε διακοπές αλλά κατευθείαν στη δουλειά προκειμένου να ξεκουραστούν όλοι όσοι δούλευαν καλύπτοντας τα δικά της κενά λόγω προπονήσεων! Κι αφού πήραν όλοι άδεια, πήρε κι αυτή τις δικές της ανάσες...

Γιάννης Κορακίδης
Ο αριστερόχειρας σερβιτόρος που έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής της σφυροβολίας

Ισως οι σκάουτερ των ταλέντων του στίβου θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί όταν πηγαίνουν στις ταβέρνες και τα καφέ, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται υπάρχουν πολλοί διπλοί πράκτορες σερβιτόροι-πρωταθλητές. Γιατί, εκτός από την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, υπάρχει κι ο Γιάννης Κορακίδης, ο οποίος στις 5 Αυγούστου στο Κάλι της Κολομβίας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κ23 στη σφυροβολία με βολή 79.11 μ. που είναι η κορυφαία επίδοση στον κόσμο για το 2022. Ο Κιλκισιώτης πρωταθλητής ξεκίνησε τη σφυροβολία εξαιτίας του (κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερου) αδελφού του. Μια ημέρα τον είχε συνοδεύσει με τη μητέρα του στην προπόνηση, όταν τον είδε ο προπονητής Ιωάννης Χριστόγλου και του είπε: «Μικρέ, έλα να δοκιμάσεις κι εσύ».

Ο μικρός δοκίμασε και του άρεσε, ο προπονητής κατάλαβε τι θησαυρό είχε στα χέρια του και λίγα χρόνια αργότερα ήρθε και το χρυσό. Ακούγεται πολύ απλό αλλά, πιστέψτε μας, δεν είναι. Ο Γιάννης μένει στο Πεδινό Κιλκίς, αλλά ο σύλλογός του είναι στο διπλανό χωριό Μάνδρες, όπου ο προπονητής του έχει φτιάξει δίπλα στο ποδοσφαιρικό γήπεδο του χωριού έναν υποτυπώδη χώρο για να προπονούνται. Κι ο Γιάννης, προκειμένου να είναι τυπικός στις υποχρεώσεις του, μένει όλη την εβδομάδα στην Καμπάνη (διπλανό χωριό) όπου δουλεύει τα πρωινά ως σερβιτόρος για να βγάζει τα έξοδά του, ενώ επειδή δεν έχει δίπλωμα τον πηγαινοφέρνει ο παππούς του στις προπονήσεις.

Κι όμως, κάτω από αυτές τις συνθήκες, αυτό το παλικάρι κατάφερε και πήρε το χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα! Ανάλογη ιστορία, ως προς τις συνθήκες προπόνησης, αντιμετώπιζε κι ο σφυροβόλος Χρήστος Φραντζεσκάκης, ο οποίος έκανε προπονήσεις σε ένα χωράφι στον Κλαδησό Χανίων που μετέτρεψε σε... προπονητήριο ο προπονητής του Κώστας Παπαμαρκάκης. Από εκείνο το χωράφι ο Φραντζεσκάκης έφτασε να κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Κ20 και Κ23 και τώρα να είναι 6ος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανδρών.

Απόστολος Χρήστου
Από το «μάθε κολύμπιγια τις διακοπές» στην κορυφή

«Προσπάθεια για μένα είναι ο καθημερινός αγώνας που δίνεις με τον εαυτό σου κόντρα σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις. Προσπάθεια είναι η αρχή της επιτυχίας». Αυτό είναι το αγαπημένο μότο του Απόστολου Χρήστου, του νέου πρωταθλητή Ευρώπης στα 50 μ. ύπτιο, ο οποίος χάλασε το πάρτυ που είχαν στήσει οι Ιταλοί για να πανηγυρίσουν τη νίκη του δικού τους Τόμας Τσεκόν. Κι η κραυγή που έβγαλε αμέσως μετά τον τερματισμό μπορεί να μην άρεσε στον μεγάλο του αντίπαλο (όπως παραδέχθηκε ο ίδιος ο Τσεκόν), αλλά έκρυβε μέσα της το ξέσπασμα από μια τιτάνια προσπάθεια 20 ετών.

Στα μισά αυτής της διαδρομής ο Τόλης (όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του) είδε την πρώτη μεγάλη δικαίωση των προσπαθειών του, καθώς στα 17 του κατέκτησε τον τίτλο στα 100 μ. ύπτιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Ντουμπάι σημειώνοντας και νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Από το 2015 που ξεκίνησε η συνεργασία του με τον Παναγιώτη Βελέντζα άλλαξε επίπεδο, ξεκινώντας τις διακρίσεις και σε επίπεδο ανδρών, για να καθιερωθεί στην ελίτ, έχοντας όμως απωθημένο το πρώτο σκαλί του βάθρου σε μια μεγάλη διοργάνωση. Το κατάφερε κι αυτό στην Αιώνια Πόλη, όπου πήρε και το ασημένιο στα 100 μ. ύπτιο. Κι όλα αυτά από ένα παιδί που ξεκίνησε την κολύμβηση στα 7 του προκειμένου να μάθει κολύμπι εν όψει των καλοκαιρινών διακοπών του! Δεν του άρεσε καθόλου, υπήρχαν φορές που έπεφτε στο νερό και στις πρώτες χεριές έβαζε τα κλάματα, αλλά δεν το έβαλε κάτω και δικαιώθηκε.

Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Τραβάει κουπί και φέρνει μετάλλια με χορηγό την οικογένεια

Στα 23 του χρόνια ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου ήταν παντελώς άγνωστος στο ευρύ κοινό. Αντιθέτως, στην κοινωνία της κωπηλασίας ήταν και είναι ένα τεράστιο πρότζεκτ, καθώς μέχρι το πρόσφατο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανδρών μετρούσε έξι μετάλλια σε Ευρωπαϊκά (δύο χρυσά κι ένα χάλκινο) και Παγκόσμια (δύο χρυσά κι ένα ασημένιο) Ηλικιακά Πρωταθλήματα. Η συλλογή όμως μεγάλωσε κι άλλο, καθώς πριν από λίγες ημέρες κατέκτησε το χρυσό στο σκιφ ελαφρών βαρών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανδρών, με τον Παπακωνσταντίνου να προσθέτει έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των σπουδαίων επιτυχιών του αθλήματός του. Δεν προέρχεται από οικογένεια με αθλητική παράδοση και η ενασχόλησή του με την κωπηλασία ήταν αποτέλεσμα συμπτώσεων.

Ως μαθητής του Δημοτικού είχε δοκιμάσει διάφορα σπορ (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πολεμικές τέχνες, κολύμβηση), αλλά ήταν και στη θεατρική ομάδα του σχολείου του. Η δασκάλα που ήταν υπεύθυνη της ομάδας ήταν η σύζυγος του εφόρου του τμήματος κωπηλασίας του ΕΝΟΑ (Ελληνικός Ναυτικός Ομιλος Αιγυπτιωτών) και πολλές φορές τα παιδιά πήγαιναν στο εστιατόριο που είχε ο σύλλογος, με τον Αντώνη να θαμπώνεται από τις βάρκες που έριχναν στα νερά οι αθλητές και κωπηλατούσαν μέσα στη θάλασσα. Εκεί προέκυψε ο έρωτας με την πρώτη ματιά πριν από 10 χρόνια περίπου, κι έτσι, όταν δοκίμασε και ο ίδιος, από την πρώτη στιγμή δεν ήθελε να βγει από τη βάρκα.

«Κουπί τραβάω για μένα και όχι για κάποιον άλλον», είπε λίγο μετά τον θρίαμβό του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ο φοιτητής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ο οποίος κατάφερε να αφήσει πίσω του αθλητές που προετοιμάζονται κάτω από ιδανικές συνθήκες, ενώ ο ίδιος όχι απλώς δεν έχει καμία αμοιβή, αλλά αναγκάστηκε να αγωνιστεί με βάρκα του συλλόγου του, καθώς οι αντίστοιχες της εθνικής ομάδας είχαν αγοραστεί το μακρινό 2007! Για έναν αθλητή που μέχρι τις 12 το μεσημέρι έχει κάνει δύο προπονήσεις κι ακολουθούν άλλες δύο μέχρι τις 8 το απόγευμα, άρα είναι πλήρως αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει, ο μεγαλύτερος χορηγός είναι η οικογένειά του. Ωστόσο για τον ίδιο ο μεγαλύτερος καημός είναι να βρει παρτενέρ για το διπλό σκιφ ελαφρών βαρών και να πάρει την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024.

Παναγιώτης Μπιτάδος
Ο τριαθλητής από τη Λέσβο

Ο Παναγιώτης Μπιτάδος ξεκίνησε την κολύμβηση σε ηλικία 3 ετών και από μικρός άρχισε να μαζεύει διακρίσεις στα Ηλικιακά Πρωταθλήματα. Αναγκάστηκε να σταματήσει όμως γιατί το κολυμβητήριο στο νησί έκλεισε. Σε ηλικία 12 ετών είδε στο Διαδίκτυο αγώνες τριάθλου (περιλαμβάνει κολύμβηση, ποδηλασία και τρέξιμο), του άρεσε κι αποφάσισε να ξεκινήσει. Μόνο που από τη στιγμή που δεν υπήρχε κολυμβητήριο, κάνει χειμώνα - καλοκαίρι κολύμπι στην ανοιχτή θάλασσα, τρέξιμο στο στάδιο, που ευτυχώς υπάρχει στο νησί, και ποδήλατο στις ορεινές διαδρομές της Μυτιλήνης.

Στα 15 του έκανε διαδικτυακό έρανο προκειμένου να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Xterra στη Χαβάη (για την κατηγορία 15-19 ετών) καταφέρνοντας να συγκεντρώσει 7.000 ευρώ. Ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη κατακτώντας τη 2η θέση στον κόσμο. Τώρα ετοιμάζεται να διεκδικήσει το όνειρο της συμμετοχής του στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, καθώς ο αθλητής του Βασίλη Κρομμύδα στα 18 του είναι το κορυφαίο όνομα του αθλήματος στη χώρα μας και ένας από τους καλύτερους στον κόσμο.

Ηλιάνα Τριανταφύλλου
Η διάδοχος της Στεφανίδη που στηρίζει ένα ολόκληρο χωριό

Στις 7 Ιουλίου στην Ιερουσαλήμ η αθλήτρια του Σάββα Κεφαλίδη χάρισε στην Ελλάδα το πρώτο χρυσό μετάλλιο στο επί κοντώ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ18. «Αυτό το κορίτσι είναι το μέλλον του ελληνικού γυναικείου επί κοντώ», έγραψε η Κατερίνα Στεφανίδη, ενώ μηνύματα της έστειλαν και οι Νικόλ Κυριακοπούλου και Ελένη Πόλακ. Την Ηλιάνα την ανακάλυψε ο προπονητής της στο σχολείο της στην Κερκίνη Σερρών και από εκείνη την ημέρα σχεδόν καθημερινά έκανε 70 χλμ. (με τον πατέρα της οδηγό) μέχρι την πόλη των Σερρών για να μπορέσει να προπονηθεί. Σε αυτά τα χιλιόμετρα προσθέστε κι άλλα 40 που χρειαζόταν να κάνει για να πηγαινοέρχεται στο σχολείο. Η οικογένεια δημιούργησε στο σπίτι γυμναστήριο για να γλιτώσει μια έξτρα μετακίνηση και όλο το χωριό στήριξε και στηρίζει την προσπάθειά της από την πρώτη στιγμή. Πλέον η Κερκίνη δεν είναι μόνο γνωστή για τη λίμνη και το εθνικό της πάρκο, αλλά και για την πρωταθλήτρια Ευρώπης που διαθέτει. Δημήτρης Μούχλιας, Γιώργος Χάκας Back to back πρωταθλητές στο NCAA


Δημήτρης Μούχλιας, Σπύρος Χάκας
Back to back πρωταθλητές στο NCAA
Πέρα από τα ατομικά σπορ, υπάρχουν μεγάλες διακρίσεις που έρχονται και στα ομαδικά, με το πόλο να είναι η σταθερή αξία σε όλες τις κατηγορίες. Τρίτη θέση η Εθνική ανδρών στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης, 2η θέση η Εθνική νεανίδων στο Παγκόσμιο του Βελιγραδίου και 3η θέση η Εθνική νέων γυναικών (Νετάνια, Ισραήλ). Στο βόλεϊ, πέραν του ότι φέτος πέρασαν όλες οι ανδρικές ομάδες στα τελικά των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων (άνδρες, έφηβοι και παίδες), υπάρχουν δύο στελέχη της Εθνικής ανδρών που γράφουν ιστορία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ο λόγος για τον 21χρονο Δημήτρη Μούχλια και τον 20χρονο Σπύρο Χάκα, οι οποίοι πέρυσι και φέτος αναδείχθηκαν πρωταθλητές Αμερικής στο Κολεγιακό Πρωτάθλημα των ΗΠΑ με το Πανεπιστήμιο της Χαβάης. Μάλιστα ο Σπύρος αναδείχθηκε και MVP του πρωταθλήματος! Γιος του παλαίμαχου διεθνούς Νίκου Μούχλια, ο Δημήτρης ξεκίνησε να παίζει βόλεϊ στον ΑΣΑ Εβρος Σουφλίου (όπως κι ο μεγαλύτερος αδελφός του Βασίλης, που παίζει χρόνια σε ομάδες της Α1) κι από εκεί με υποτροφία βρέθηκε στην άλλη άκρη του κόσμου. Η οικογένεια Μούχλια όμως έχει ακόμη ένα φιντάνι, καθώς υπάρχει κι ο 14χρονος Σταύρος, ο οποίος αν και παμπαίδας είναι βασικό στέλεχος στην Εθνική παίδων. Από βολεϊκή οικογένεια προέρχεται και ο Σπύρος Χάκας, καθώς ο πατέρας του Γιώργος ήταν αθλητής στο Παγκράτι, με τον ίδιο να ξεκινά από τις αναπτυξιακές ομάδες του Μίλωνα.