Μίλτος Τεντόγλου: Ενας cool αντιστάρ σαρώνει τα μετάλλια

«Τρέχω» και «πηδάω». Με αυτές τις δύο λέξεις συνηθίζει να περιγράφει αυτό που κάνει ο Μίλτος Τεντόγλου. Απλά, δωρικά και αποστραγγισμένα από καλολογικά στοιχεία, πομπώδεις προσδιορισμούς και περιττές συναισθηματικές εξάρσεις. Αλλωστε ο χρυσός άλτης δεν είναι από τους τύπους που επενδύουν, επηρεάζονται ή καταβάλλονται από τα συναισθήματά τους, τουλάχιστον την ώρα της εργασίας του, εντός του αγωνιστικού χώρου. Παρότι τέσσερις φορές πρωταθλητής Ευρώπης, παγκόσμιος πρωταθλητής και Ολυμπιονίκης του άλματος εις μήκος, δηλαδή ένας αθλητής που αυτοδίκαια έχει περίοπτη θέση στην καθεστηκυία τάξη του παγκόσμιου στίβου, ο 24χρονος άλτης επιλέγει μια αντιστρόφως ανάλογη των εντυπωσιακών ανδραγαθημάτων του γλώσσα για να μιλά γι’ αυτό που κάνει.

Κι αυτό δεν έχει να κάνει με μετριοπάθεια, με προσπάθεια να υποσκάψει ή να σαμποτάρει τον εαυτό του ή πολύ περισσότερο με αφ’ υψηλού θεώρηση των πραγμάτων και αλαζονεία. Αντιθέτως, είναι απότοκο του απαράμιλλου coolness του Τεντόγλου, χάρη στο οποίο δεν μεγαλοποιεί, δεν ωραιοποιεί, αλλά και δεν δραματοποιεί όσα (του) συμβαίνουν. Αφήνει στους άλλους τις υπερβολικές περιγραφές, τις υπερτροφικές αντιδράσεις, τους πληθωρικούς χαρακτηρισμούς.

Καφεδάκι μετά τον αγώνα

Αυτή η ανυπόκριτη και συχνά αμήχανα ειλικρινής στάση του, το γεγονός λόγου χάρη ότι αμέσως μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου πέρυσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο δήλωσε ότι ήθελε να επιστρέψει στο Ολυμπιακό Χωριό και να πιει ένα καφεδάκι, είναι που προσδίδει στον Τεντόγλου κάτι που λίγοι αθλητές καταφέρνουν να έχουν εκτός του πεδίου δράστης τους: ενδιαφέρον. Και αδιαπραγμάτευτο star quality, το οποίο στην περίπτωσή του θεμελιώνεται σε έναν απροσποίητο, σχεδόν ακατέργαστο -αλλά όχι αγενή, τραχύ ή βάρβαρο- τρόπο που προσιδιάζει περισσότερο σε αντιστάρ.

Ο πολυνίκης άλτης από τα Γρεβενά επιστρέφει από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου ευχαριστημένος. Ναι, το χρυσό μετάλλιο είναι ένας πρώτης τάξεως λόγος για να χαίρεται. Οπως και το γεγονός ότι αυτό ήταν το τέταρτο ευρωπαϊκό που κατακτά - έχει στο παλμαρέ του δύο χρυσά στον κλειστό κι άλλα τόσα πλέον στον ανοιχτό στίβο. Κυρίως όμως η ικανοποίησή του προέρχεται από το γεγονός ότι κατάφερε ένα μεγάλο άλμα στα 8,52 μέτρα, το οποίο παρεμπιπτόντως είναι και η καλύτερη επίδοση για φέτος στον κόσμο.

Είναι χαρούμενος και για έναν ακόμα λόγο. Επειδή η εθνική ομάδα στίβου είχε συνολικά μια παραπάνω από αξιοπρεπή εμφάνιση στο τουρνουά. Αλλωστε ο Τεντόγλου πέρα και πάνω από την ιδιότητα του πρωταθλητή βάζει εκείνη του φιλάθλου του στίβου. Ναι, μπορεί ο Ελληνας πρωταθλητής να μυήθηκε μάλλον αργά σε ηλικιακούς όρους στον στίβο, αφού ήταν ήδη 15,5 ετών όταν ο προπονητής Βαγγέλης Παπανίκος τον εντόπισε στο στάδιο των Γρεβενών, όμως η περίπτωσή του επιβεβαιώνει μέχρι κεραίας τη λαϊκή θυμοσοφία που θέλει το καλό πράγμα να αργεί.

Ο Τεντόγλου δεν ήταν από τα παιδιά που γαλουχήθηκαν στα στάδια και έλιωναν τα αθλητικά παπούτσια τους για να ανακαλύψουν την κλίση και το ταλέντο τους σε κάποιο από τα αγωνίσματα του στίβου. Σύχναζε στο στάδιο, αλλά για να εξασκηθεί στο παρκούρ με την παρέα του. Εκεί τον είδε για πρώτη φορά ο Παπανίκος, ενθουσιάστηκε από την αυταπόδεικτη αλτικότητά του και τον έπεισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στο άλμα εις μήκος. Δεν ήταν εύκολη, ούτε απλή υπόθεση. Ο Τεντόγλου μέχρι και σήμερα δηλώνει ανυπόκριτα τεμπέλης, ένας άνθρωπος που εάν έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε μια προπόνηση και τα video games του θα επέλεγε χωρίς δεύτερη σκέψη τα δεύτερα.

Τελικά, όπως δηλώνει ο ίδιος σήμερα, ο αθλητισμός τον επέλεξε. Κι ας μην είχε φανταστεί ποτέ τον εαυτό του να τρέχει και να πηδά στο σκάμμα. Εκείνο που λέει ότι ήξερε ήταν πως με ό,τι κι αν καταπιανόταν θα τα πήγαινε σίγουρα καλύτερα από απλώς μέτρια ή συμπαθητικά. Επειτα από την πρώτη προπόνησή του ο τότε προπονητής του δεν του άφησε περιθώριο επιλογής. Απλώς τον ενημέρωσε πως ήταν πλέον άλτης της Γυμναστικής Ενωσης Γρεβενών. Τον πρώτο χρόνο ο Τεντόγλου πήγαινε στις προπονήσεις για πλάκα. Οποτε πήγαινε δηλαδή, αφού μέχρι και σήμερα η περίοδος της προετοιμασίας λειτουργεί διαλυτικά για εκείνον. Τον κάνει να πλήττει.

Αθλητής των αγώνων

Ο Τεντόγλου είναι αθλητής αγώνων. Κι αυτό του έγινε απολύτως σαφές την πρώτη του αγωνιστική χρονιά σε μίτινγκ στην Κεφαλονιά, όταν, μολονότι ένας τραυματισμός στο γόνατό του δεν του επέτρεπε να συμμετάσχει στο μήκος, έπεισε τον προπονητή του να τον αφήσει να τρέξει στην κούρσα των 100 μέτρων. Εφυγε νικητής. Οπως λέει, μπορεί να μην καταφέρνει να χωρέσει σε λόγια το αίσθημα που νιώθει στη διάρκεια ενός αγώνα, όμως αυτός είναι ο άρρητος λόγος για τον οποίο παραμένει στον στίβο. Τον ενθουσιασμό του μπορεί κανείς να τον επιβεβαιώσει κάθε φορά που ο Τεντόγλου κατεβαίνει σε κάποιον αγώνα.

Στη διάρκεια της παρουσίασης πριν τον τελικό του Μονάχου σχημάτισε με τα δάχτυλα των χεριών του μια finger heart, μια χειρονομία βγαλμένη από την κορεατική K-Pop κουλτούρα που συμβολίζει την αγάπη, ενώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο όλοι τον θυμούνται να μπαίνει στο στάδιο μιμούμενος την κίνηση του αγαπημένου του ήρωα από το σύμπαν των anime (ιαπωνικά κόμικς), του Luffy. Η κουλτούρα της Απω Ανατολής σαγηνεύει τον 24χρονο πρωταθλητή. Λέει πως έχει καταναλώσει τόσες χιλιάδες anime ώστε όχι μόνο καταλαβαίνει, αλλά μπορεί και να μιλήσει ιαπωνικά, ενώ λατρεύει το ράμεν, φυσικά το σούσι και ό,τι σχετίζεται και προέρχεται από τη χώρα της κερασιάς και του ηφαιστείου Φούτζι.

Γι’ αυτό και η περσινή συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς του Τόκιο είχε για τον ίδιο και βαθύτερη, πλην της αμιγώς αθλητικής, σημασία. Μέσα σε λιγότερο από εννέα χρόνια ο Τεντόγλου, παρότι μεταξύ σοβαρού και αστείου ισχυρίζεται ακόμα ότι το μόνο πράγμα που κάνει σωστά είναι ότι καταφέρνει να πηγαίνει ως το στάδιο και να δίνει το «παρών» στην προπόνηση, δεν κατάφερε απλώς να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, αλλά να ενσαρκώσει αυτό που περιγράφει η λέξη «φαινόμενο». Με καθοδηγητή του τον προπονητή Γιώργο Πομάσκι στο μεγαλύτερο μέρος της αθλητικής καριέρας του, ο Τεντόγλου έχει πλέον κάθε λόγο να ονειρεύεται ένα άλμα πάνω από τα 9 μ. - το ατομικό του ρεκόρ στα 8,60 μ., έξι εκατοστά κάτω από το πανελλήνιο ρεκόρ στον ανοιχτό στίβο που κατέχει ο Λούης Τσάτουμας, το πέτυχε πέρυσι σε μίτινγκ στην Καλλιθέα.

Είναι κάτι που το θέλει, κυρίως το μπορεί και πλέον έχει τη σιγουριά να το αρθρώνει. Οπως και τον επόμενο στόχο του, την κατάκτηση δηλαδή του χρυσού μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου που θα πραγματοποιηθεί του χρόνου το καλοκαίρι στη Βουδαπέστη. Είναι άλλωστε το μόνο που λείπει από τη συλλογή του - από το Παγκόσμιο του Ορεγκον γύρισε με το αργυρό μετάλλιο στις αποσκευές του. Αν και θα περίμενε κανείς ένας στοχοπροσηλωμένος πρωταθλητής να ασχολείται με το άθλημά του με μονομανία και ψυχαναγκασμό, φορώντας παρωπίδες για οτιδήποτε άλλο, ο Τεντόγλου υπάρχει για να αποδομεί το στερεότυπο.

Αλλωστε, είπαμε, εντελώς συνειδητά και αναπολογητικά κάνει, λέει, εκφράζει και πετυχαίνει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο. Λατρεύει να ζωγραφίζει, αν και η σχέση του με τη ζωγραφική είναι μάλλον περιστασιακή εξαιτίας της τεμπελιάς του, παίζει κιθάρα, πιάνο, μπάσο και μπουζούκι -προίκα του από το μουσικό σχολείο στο οποίο φοίτησε-, αγαπά την κλασική μουσική, αλλά και το σκάκι. Ναι, εξακολουθεί να ορκίζεται και στο παρκούρ, όμως ο προπονητής του δεν του επιτρέπει άλματα παράτολμα και επικίνδυνα για το βασικό εργαλείο δουλειάς του, δηλαδή το σώμα του.

Ανεπηρέαστος

Δηλώνει ανεπηρέαστος από την ψυχολογία και τα συναισθήματά του στη διάρκεια των αγώνων, δεν αλλάζει με τίποτα την αδρεναλίνη του αγώνα και ποτέ, μα ποτέ δεν μασάει τα λόγια του στις δηλώσεις του μετά το τέλος των αθλητικών υποχρεώσεών του. Πέρυσι, για παράδειγμα, αμέσως μετά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της Πάτρας θεώρησε υποχρέωσή του να ευχαριστήσει δημόσια το κορίτσι του που, όπως ανάγλυφα είπε, του σπάει τα νεύρα, με αποτέλεσμα εκείνος να πηγαίνει τσιτωμένος στους αγώνες και να ξεσπά στο σκάμμα. Ηταν τόσο αμήχανη η δήλωσή του, που κατέληξε επική και βέβαια viral.

Τελικά, άρεσε μέχρι και στη σύντροφό του, η οποία αρχικά δυσθύμησε. Αλλά ο Τεντόγλου είναι μια sui generis περίπτωση που την ακούς όπως ακριβώς την παρακολουθείς στους αγώνες: με το στόμα ανοιχτό. Οπως όταν εξηγεί τη σχέση αγάπης - μίσους που διατηρεί με τα κοινωνικά δίκτυα (μεταξύ μας, τα θεωρεί μία ακόμα κοινωνική υποχρέωση) ή όταν θυμάται πως μικρός, τότε που όλοι παίζανε ποδόσφαιρο κι εκείνος προτιμούσε το κυνηγητό και το σχοινάκι, ήθελε να γίνει μάγειρας - προφανώς το μπουγατσάδικο που είχε η γιαγιά του στη Βέροια αλλά και το εστιατόριο του πατέρα του λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Φρανκφούρτη έπαιξαν τον ρόλο τους ως ερεθίσματα. Τελικά σύντομα το μετάνιωσε και αναθεώρησε. Ο λόγος; Η ορθοστασία που σκέφτηκε πως θα απαιτούσε το επάγγελμα. Ναι, η οκνηρία του τον έκανε ή τουλάχιστον τον ώθησε για να γίνει πρωταθλητής. Οξύμωρο, αλλά συνέβη.