Έκλαψε ολόκληρη η Ελλάδα για τον θάνατο του Ολυμπιονίκη - Ήξερε μόνο να νικά και μας έκανε υπερήφανους με τα δύο μετάλλια στο τάε κβον ντο - Πάλεψε κρυφά για δύο χρόνια μέχρι να νικηθεί από τον καρκίνο στα 43 του
Νικημένος από έναν σπάνιο καρκίνο, ο δύο φορές ασημένιος Ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε την Παρασκευή από τη ζωή στα 43 του χρόνια με το κεφάλι ψηλά, αποχαιρετώντας την Ελλάδα με μια μακροσκελή, συγκλονιστική ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα. Κράτησε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας το πρόβλημα της υγείας του: μόνο η οικογένειά του και λίγοι φίλοι, με τους οποίους πέρασε ήρεμα τις τελευταίες του στιγμές, γνώριζαν λεπτομέρειες για την άνιση μάχη που έδωσε για δύο ολόκληρα χρόνια με το καρκίνωμα NUT, το οποίο, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, δεν επιτρέπει προσδόκιμο ζωής μεγαλύτερο των 6-7 μηνών σε όσους το εμφανίσουν.
Αντεξε τα δύο σκληρά χρόνια της αποθεραπείας έπειτα από έναν βαρύ τραυματισμό και αλλεπάλληλα χειρουργεία για να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και να κερδίσει το πρώτο του ολυμπιακό μετάλλιο
Πρωταθλητής από 3 ετών
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν για τους γείτονες, τους φίλους και τους συναθλητές του ένα αυθεντικά «πολύ καλό παιδί», που δεν εγκατέλειψε ποτέ την αφετηρία του, τη Θεσσαλονίκη. Αλλωστε, εκεί είχε το στρατηγείο του, ένα γυμναστήριο που διατηρούσε στην Πολίχνη, που βούλιαξε από τα λουλούδια που έσπευσαν να του αφιερώσουν φίλοι και θαυμαστές όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του. Οι περισσότεροι στην περιοχή τον θυμούνται από παιδί 3ετών να κάνει τα πρώτα του βήματα στο τάε κβον ντο, στη δυτική Θεσσαλονίκη, μέχρι να πατήσει στο δεύτερο σκαλί του ολυμπιακού βάθρου.
Ηταν σχεδόν «ταγμένος» στον πρωταθλητισμό· «ξέρω, δηλαδή, πως η πρώτη φορά που περπάτησα και μίλησα ήταν μέσα στο γυμναστήριο», είχε δηλώσει.
Με καταγωγή από το Μαυροβούνι Σκύδρας του νομού Πέλλας και πατώντας στα χνάρια του πατέρα του Γιώργου, επίσης πρωταθλητή του αθλήματος, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν άργησε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Με ύψος 2.01 -ένα σημαντικό πλεονέκτημα για το άθλημα- άρχισε να πρωταγωνιστεί σε ηλικία μόλις 11 ετών, ως αθλητής αρχικά του σωματείου «Μέγας Αλέξανδρος», παρότι ήταν φανατικός οπαδός των «κιτρινόμαυρων», δηλαδή του Αρη Θεσσαλονίκης. Τέσσερα χρόνια αργότερα εντάχθηκε στην Εθνική Ομάδα.
Στο σπαραχτικό στερνό του αντίο δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί στη γυναίκα της ζωής του, τη μητέρα των παιδιών του, την αγαπημένη του Δώρα: «Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από τον Θεό, όπως είναι και το όνομά της»
«Εσπασε, μαμά, έσπασε»
Γεννημένος τον Οκτώβριο του 1979, έφυγε από τη ζωή τον γενέθλιο μήνα του. Απόφοιτος του Τμήματος Φυσικής Αγωγής του Αριστοτέλειου και πυροσβέστης στο επάγγελμα, ο γίγαντας των πολεμικών τεχνών δεν άργησε να διακριθεί σε παγκόσμιες αθλητικές διοργανώσεις. Ωστόσο, στην πρώτη του Ολυμπιακή συμμετοχή, το 2000 στο Σίδνεϊ, υπέστη ένα βαρύ κάταγμα στην κνήμη, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο χρόνια. Μέσα από το τερέν και με τρυφερότητα μικρού παιδιού, φώναξε «έσπασε, μαμά, έσπασε», προκαλώντας για πρώτη φορά πανελλήνια συγκίνηση, σε σημείο που, όπως διηγήθηκε αργότερα, «γύρισα χωρίς μετάλλιο και με σπασμένο πόδι και μου συμπεριφέρονταν όλοι σαν να έχω βγει πρώτος».
Χρειάστηκαν συνολικά 13 χειρουργεία προκειμένου ο Νικολαΐδης να δώσει το «παρών» στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, το 2004, αλλά ο ίδιος είχε επιβάλει από μικρός στον εαυτό του σιδερένια πειθαρχία: πρώτος πήγαινε στο γυμναστήριο, τελευταίος έφευγε...
Αντεξε τα δύο σκληρά χρόνια της αποθεραπείας και στις 29 Αυγούστου του 2004 είχε το πρώτο του ραντεβού με την Ιστορία, όταν αγωνίστηκε στον τελικό της κατηγορίας 80+ κιλών. Εχασε καθαρά από τον Νοτιοκορεάτη Μουν Tάε-σoνγκ, με νοκ άουτ στον πρώτο γύρο. Με ανάμεικτα συναισθήματα, αφού έφτασε μια ανάσα από την κορυφή, στις πρώτες του δηλώσεις μετά την πρώτη μεγάλη επιτυχία του, προτίμησε να σταθεί στη φιλική του σχέση με τον Νοτιοκορεάτη αθλητή, ξεκαθαρίζοντας, ωστόσο, ότι θα συνέχιζε με πάθος το άθλημα, χωρίς να εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες του. Για τους 8.000 όρθιους Ελληνες θεατές που τον επευφημούσαν, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είχε ήδη καθίσει στον θρόνο του.
Τα επόμενα χρόνια, η αναγνωρισιμότητά του εκτινάσσεται, τα στάδια το ένα πίσω από το άλλο παίρνουν το όνομά του, μικρά παιδιά φορούν τη λευκή στολή και το τάε κβον ντο ξαναμπαίνει στον χάρτη της μαζικής άθλησης. Για την Πολίχνη είναι ήδη λαϊκός ήρωας και το 2008 η δημοτική αρχή δίνει το όνομά του στο κλειστό γυμναστήριο Ολυμπιακών διαστάσεων, το καλύτερο της δυτικής Θεσσαλονίκης. Παρά τη δόξα, ο αργυρός Ολυμπιονίκης διατηρεί την ίδια σεμνότητα, τους ίδιους χαμηλούς τόνους στην προσωπική του ζωή και παραμένει το ίδιο αυθεντικός για τους φίλους και τους γνωστούς του.
Η απονομή του ασημένιου μεταλλίου στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου
Στις λίγες αλλαγές που επέφερε στην καθημερινότητά του το αργυρό ολυμπιακό μετάλλιο ήταν ένα καινούριο αυτοκίνητο, το οποίο παρήγγειλε με τις πινακίδες να γράφουν «2008», ξεκινώντας την επομένη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας την προετοιμασία για το Πεκίνο. Για αρκετούς από τους ανθρώπους του χώρου, η εμφάνισή του στους κινεζικούς Ολυμπιακούς υπήρξε η ωριμότερη και αρτιότερη της καριέρας του.
Ωστόσο, δεν κατάφερε να πάρει το χρυσό μετάλλιο, παρότι προκρίθηκε πανηγυρικά στον τελικό: στις 23 Αυγούστου του 2008 έχασε με 5-4 από τον Νοτιοκορεάτη Τσα Tονγκ-Μιν, με την ελληνική αποστολή να κάνει λόγο για ήττα «στα χαρτιά» και να έχει φοβερά παράπονα από τη διαιτησία.
Ωστόσο, η άφιξή του στην Ελλάδα συνοδεύτηκε από χιλιάδες απλωμένα χέρια, που ανέμεναν να τον σφίξουν στην αγκαλιά τους. Για τους ανθρώπους στη δυτική Θεσσαλονίκη, αλλά και ευρύτερα, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν ο κυριότερος λόγος για να καθηλώνονται στους τηλεοπτικούς δέκτες παρακολουθώντας αγώνες τάε κβον ντο, αλλά και για να τον χαιρετούν εγκάρδια στον δρόμο, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του έναν καταξιωμένο, διεθνούς βεληνεκούς, πρωταθλητή. Στα επόμενα χρόνια συνέχισε να προπονείται, αν και στα 32 του, η συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου θα ήταν περισσότερο συμβολική.
Γνώρισε, ωστόσο, την ύψιστη τιμή της καριέρας του αφού ορίστηκε από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή ως ο σημαιοφόρος της ελληνικής Ολυμπιακής ομάδας και μπήκε πρώτος απ’ όλους, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, παρουσία του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι-Μουν, και του Μοχάμεντ Αλι. Το 2012 αποτέλεσε, άλλωστε, έτος-σταθμό στη ζωή του Ελληνα Ολυμπιονίκη, αφού τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς γνώρισε την αθλητική δημοσιογράφο και μετέπειτα σύζυγό του Δώρα Τσαμπάζη, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, την Ελεάννα και τον Γιώργο.
Ο Αλέξανδρος έζησε μια σύντομη ζωή, αλλά είχε την ευτυχία να κάνει την οικογένεια που ονειρευόταν με την αγαπημένη του Δώρα και μαζί να αποκτήσουν ό,τι πιο πολύτιμο, τα παιδιά τους
Ο μεγάλος φόβος
Η οικογένειά του αποτέλεσε την κινητήρια δύναμή του, άλλωστε, στη δίχρονη περιπέτειά του με μια σπάνια μορφή καρκίνου, το καρκίνωμα NUT. Ζώντας με τους δικούς του ανθρώπους αυτόν τον «αγωνιστικό» γύρο, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης λύγισε το πανελλήνιο στον ύστατο, γραπτό αποχαιρετισμό του, όταν απευθυνόμενος στους γιατρούς του -σε ένα κείμενο που έγραψε γνωρίζοντας ότι το τέλος ήταν πολύ κοντά- δήλωσε πως «με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα».
Η πολιτική
«Στη σύντομη ζωή του πρόλαβε να κάνει περισσότερα και σημαντικότερα από τον καθένα μας», ανέφερε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας στον αποχαιρετισμό του προς τον Νικολαΐδη, κάνοντας λόγο για έναν «σπουδαίο άνθρωπο».
Ο πρωταθλητής ήταν αναπληρωτής εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ από το 2020 και στελέχη της Κουμουνδούρου τονίζουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ό,τι μπορούσε για να τον βοηθήσει στην άνιση μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Η εμπλοκή του με την πολιτική υπήρξε σχεδόν ρομαντική, αλλά συνάμα φλογερή, καθώς η κομματική του ένταξη προέκυψε ξαφνικά και μετά τους προσωπικούς αγώνες του για τους πιο ευάλωτους κοινωνικά, μαχόμενος για τα δικαιώματα και ενάντια στον ρατσισμό.
Υποδοχή ήρωα στη Θεσσαλονίκη μετά το ασημένιο μετάλλιο στην Αθήνα
Κάπως έτσι, πλαισιώνει το 2018 την πρωτοβουλία για την ίδρυση Παρατηρητηρίου ενάντια στη φασιστική βία και στον ρατσισμό στη Θεσσαλονίκη, μετέχοντας στο κοινό εγχείρημα με πανεπιστημιακούς, συγγραφείς, δημοσιογράφους, νομικούς και εκπροσώπους της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, που είχαν θορυβηθεί από τα υψηλά ποσοστά που κατέγραφε η Χρυσή Αυγή τότε στην πόλη. Σε εκείνη την ιδρυτική προσπάθεια γνωρίζεται με τη μετέπειτα βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κατερίνα Νοτοπούλου, συμμετέχοντας στον προεκλογικό της αγώνα για τον Δήμο Θεσσαλονίκης, ως μία από τις τρεις προσωπικότητες της πόλης που προλόγισαν, τον Μάρτιο του 2019, την κεντρική της εκδήλωση, παραμένοντας, ωστόσο, στα μετόπισθεν κομματικά.
Δύο μήνες μετά, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης αποδέχεται την πρόταση Τσίπρα να ενταχθεί στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Δεν εξελέγη, αλλά κατέγραψε εξαιρετικές επιδόσεις στη σταυροδοσία της Θεσσαλονίκης. Η υψηλή προτίμηση των Θεσσαλονικέων στο πρόσωπό του έκανε «σίγουρη την εκλογή του στην Α’ Θεσσαλονίκης στις βουλευτικές του Ιουλίου» που ακολουθούσαν, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Χριστόφορο Βερναρδάκη, ο οποίος του μετέφερε, για τον λόγο αυτό την πρόταση του κ. Τσίπρα να τον εντάξει στο τοπικό ψηφοδέλτιο των εθνικών εκλογών.
Ο Νικολαΐδης απάντησε ακαριαία πως «δεν θα ήθελα να εκμεταλλευτώ σε βάρος άλλων συντρόφων υποψηφίων την “αναγνωρισιμότητα” που μου έδωσε η μάχη των ευρωεκλογών. Την επόμενη φορά, ίσως. Τώρα ένας απλός στρατιώτης», αφήνοντας εμβρόντητους τους παροικούντες την Κουμουνδούρου με την ταπεινότητά του.
Ορθιος ως το τέλος
Πασίγνωστος και πολυαγαπημένος, ο «γίγαντας» της Πολίχνης έδινε τα τελευταία χρόνια την ύστατη μάχη σε καθεστώς πλήρους διακριτικότητας. Πλην των ηγετικών στελεχών της Κουμουνδούρου, γνώση του προβλήματος είχε, κατά πληροφορίες, ένας κύκλος συντρόφων του στη Θεσσαλονίκη που, αν και ανησυχούσαν για την υγεία του, είχαν αποκομίσει την εντύπωση ότι η κατάσταση παρέμενε ελεγχόμενη και σε καμία περίπτωση μοιραία.
Την τελευταία διετία, ωστόσο, ο Ελληνας Ολυμπιονίκης και πρώτος διαγνωσμένος ασθενής με το καρκίνωμα NUT στη χώρα, πάλεψε με αλλεπάλληλες θεραπείες και νέα φάρμακα, για να παρατείνει την παραμονή του στη ζωή. Στην εξομολογητική, μεταθανάτια ανάρτησή του ο «πρωταθλητής της ζωής», όπως τον περιέγραψε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ευχαρίστησε έναν-έναν και ονομαστικά τους θεράποντες γιατρούς του, αφού «στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν», όπως ανέφερε. Ωστόσο, από την εποχή της διάγνωσης κιόλας ο καρκίνος είχε εντοπιστεί σε μεταστατικό στάδιο, στενεύοντας τα χρονικά περιθώρια.
Στην αδυσώπητη μάχη του με τον χρόνο, τις τελευταίες ημέρες ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είχε απομονωθεί στο σπίτι του, στη Θεσσαλονίκη, περνώντας με τους οικείους του στιγμές αγάπης και γαλήνης λίγο πριν κρεμάσει τη λευκή στολή του μεγάλου αθλητή στην αιωνιότητα. Με πλήρη επίγνωση της κατάστασής του αποχαιρέτησε τους δικούς του ανθρώπους, έχοντας κερδίσει το «χρυσό μετάλλιο της παράτασης» της ζωής και αθροίζοντας μερικά ακόμα χαμόγελά του στις μνήμες των μικρών παιδιών του.
Οσο για τα δύο αργυρά ολυμπιακά, καλογυαλισμένα μετάλλιά του, τα άφησε πίσω, σε δομές για τα υπόλοιπα παιδιά που νοσούν ή έχουν περάσει δύσκολα, με την ευχή «αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου» με την οικογένειά του να ανακοινώνει την Κυριακή οτι μέρος των εσόδων θα διατεθεί και στους πλημμυροπαθείς της Κρήτης. Γιατί, «φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε», μας υπενθύμισε, κλείνοντας την πόρτα, γκρεμίζοντας ως αληθινός Ολυμπιονίκης τα τείχη της μιζέριας και της φθοράς.