Μουντιάλ 2022: Ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου, οι πρωταγωνιστές και τα παραλειπόμενα

Αν «η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» είναι ο τίτλος που αναφέρεται στο κλασικό μυθιστόρημα του Νομπελίστα Πίτερ Χάντκε, ο τελικός στο Κατάρ το 2022 αξίζει να μπει σε πολλά βιβλία αφού θεωρείται πλέον κλασικός από κάθε άποψη. Γιατί, πέρα και πάνω απ’ όλα, ήταν ένας τελικός που δικαίωσε το όνομά του και ανέδειξε την ύψιστη και αιώνια τέχνη του ποδοσφαίρου: απόλυτες ανατροπές, έξι γκολ, παρατάσεις, κορυφαίες συγκινήσεις και δύο σπουδαίους αντιπάλους, σαν ήρωες από μυθιστόρημα, τον Λιονέλ Μέσι και τον Κιλιάν Εμπαπέ να επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τη φήμη τους και να μοιάζουν να βγαίνουν από κεφάλαια επικού αναγνώσματος όπως αυτά όπου ο Ηρόδοτος εξιστορούσε τις φευγαλέες εκείνες στιγμές που άλλαξαν τον ρου της Ιστορίας.

Κανείς, άλλωστε, δεν ήξερε μέχρι τέλους ποιος από τους δύο -ο ανοιχτόχρωμος Εκτορας των Λατινοαμερικανών και ο πιο μελαψός Αχιλλέας της νέας γενιάς των Γάλλων- θα υπερτερούσε, αφού ο καθένας τους έπαιζε, με τον τρόπο του το παιχνίδι της ζωής του -έως ότου χρειάστηκε.. η μεταφυσική παρέμβαση του θεού, δηλαδή του Μαραντόνα, προς τον οποίο έστρεψε καθοριστικά ο Μέσι το βλέμμα, για να μπορέσει να στοχεύσει το τελευταίο κρίσιμο πέναλτι στην αρχή της οριστικής διαδικασίας.

Η Αργεντινή θα στεφόταν νικήτρια ύστερα από 36 ολόκληρα χρόνια, χρίζοντας ουσιαστικά έναν άλλο θεό, μετά τον Μαραντόνα, στην επίγεια θέση του 10ου ο οποίος έμελλε να στείλει την Αργεντινή στα ουράνια σπάζοντας την... κατάρα. Εχοντας, προηγουμένως, σπάσει αντίστοιχα όλα τα ρεκόρ που μπορούσε να φανταστεί στην επική καριέρα του, ο Λιονέλ Μέσι είχε αφήσει έξω μονάχα ένα: το τρόπαιο ενός Παγκοσμίου Τελικού και την αίσθηση πως πλέον είναι εκείνος ο απόλυτος Goat, όπως έγραψε χαρακτηριστικά ο σπουδαίος Λεμπρόν σε σχετικό του Twitter.

Μια βίντατζ Αργεντινή, βγαλμένη απ’ τα παλιά

Αναμφίβολα αυτή η Αργεντινή είχε έναν αέρα απ’ τα παλιά και αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με το γεγονός ότι μετά από μια παρατεταμένη πολιτική κρίση, όπως ήταν το 1986 για τη νικηφόρο τότε Αργεντινή ο πόλεμος των Φόκλαντς, που έμελλε αμέσως μετά να τη βρει αντιμέτωπη απέναντι στην Αγγλία και να μετατρέψει τον Μαραντόνα στον εθνικό γκάουτσο της χώρας, έδειξε να παίρνει με τον Μέσι πίσω το αίμα της για τις απανωτές πτωχεύσεις και διεθνείς ταπεινώσεις που υπέστη η χώρα τα τελευταία χρόνια.

Ούτε αυτός ο αέρας από τα παλιά εξηγείται από την αφόρητη νοσταλγία που κατέτρυχε τους Αργεντινούς για εκείνη την ομάδα που πριν από 36 χρόνια με τον απίστευτο Μαραντόνα, αλλά και τους κορυφαίους Μπουρουσάγα και Ολαρτικοετσέα θα τους χάριζε την ευτυχία. Είναι ότι η Αλμπισελέστε του Μέσι, στον τελικό της Κυριακής, έμοιαζε με την ομάδα που μπορεί να χαρίζει γκολ σαν αυτά που βλέπουμε στα αξέχαστα ντοκιμαντέρ του Netflix, που είχε ένα στυλ παιχνιδιού που σφράγισε το λατινοαμερικανικό ποδόσφαιρο και το έκανε να ξεχωρίζει όχι σαν αυτό της απόλυτης τεχνικής -όπως μας συνήθιζαν ομάδες της Γερμανίας, της Ολλανδίας, αλλά και της Γαλλίας, οι οποίες κάποιες στιγμές μοιάζουν βγαλμένες από το κομπιούτερ-, αλλά με παιχνίδια για πραγματικούς ποδοσφαιριστές με πάθος και ψυχή, οι οποίοι δείχνουν στο γήπεδο να χορεύουν ταγκό -γιατί πώς αλλιώς να παρομοιάσεις τα 1-2 του Μέσι;- και που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μη γυρίσουν στην πατρίδα τους με άδεια χέρια.

Ηταν προφανές ότι εκείνη τη στιγμή δεν έπαιζαν γι’ αυτούς, αλλά για τα εκατομμύρια κόσμου που τους περίμεναν όλοι έξω στις πλατείες, στο σπίτι του Μαραντόνα και τη συνοικία του Μέσι, στην πλατεία του Μαΐου όπου στη χούντα μαζεύονταν οι μανάδες και οι γιαγιάδες αναζητώντας τα χαμένα τους παιδιά και τώρα τα πιτσιρίκια θα κρατάνε την ανάσα τους κοιτώντας με αγωνία τα πόδια του Μέσι. Γιατί σε αντίθεση με τους Γάλλους που έχουν κάπως… συνηθίσει να είναι πρωταθλητές, οι παίχτες της Αργεντινής και κυρίως ο Μέσι είχε άλυτους λογαριασμούς με το τρόπαιο. Και σε αυτό το πλαίσιο της νοσταλγικής ανασύστασης μιας ομάδας που ξέρουμε ότι βρέθηκε στο γήπεδο να γράψει Ιστορία, έδειξαν να θέλουν να πάρουν το παιχνίδι σαν τρελοί εξ αρχής, από τη στιγμή που ο Ανχελ Ντι Μαρία αψήφησε τους κάπως αφ’ υψηλού Γάλλους και κατάφερε να περάσει τον Ντεμπέλ και να πάρει πέναλτι, το οποίο εκτέλεσε με τη χαρακτηριστική ψυχραιμία ο Μέσι (ίσως αυτός είναι ο λόγος που έκανε αλλαγή, μόλις στο 40’ ο Ντεσάν τον Ντεμπέλ μαζί με τον Ζιρού, ο οποίος δεν έμοιαζε να είναι ο παθιασμένος επιθετικός όπως μας είχε συνηθίσει).

Από κει και πέρα όλα κυλούσαν όπως έπρεπε για τους Αργεντινούς: ο Μακάλιστερ, που η εμφάνισή του ήταν να την πιει κανείς στο ποτήρι όπως προστάζει και το όνομά του που μοιάζει με σπάνιο, ωραίο, ιρλανδεζικο ουίσκι -στο 36’ έκανε τα γνωστά του κόλπα μαζί με τον Ντι Μαρία και εκείνος «εκτέλεσε» τον καλό, μέχρι πρότινος, Γιορίς, στέλνοντας την Αλμπισελέστε στα ουράνια. Ολα έμοιαζαν τόσο καλά για τους παίχτες του Μέσι, που προφανώς μάλλον δεν ήταν.

Ο ψυχρός εκτελεστής Εμπαπέ

Κάπου εκεί, πάνω στην τρελή χαρά αρχίσανε, σχεδόν αναίτια, τα λάθη: για μια ακόμα φορά και για εντελώς αψυχολόγητους λόγους ο Σκαλόνι, ήσυχος ότι η ο ομάδα του ελέγχει το παιχνίδι και ότι πρέπει να κρατήσει άμυνα, βγάζει μόλις στο 65’ τον καλύτερο παίχτη της βραδιάς, τον Ντι Μαρία, καθιστώντας ευάλωτο το κέντρο και αφήνοντας τον Μέσι μόνο του στο γήπεδο χωρίς τον μόνιμο φύλακα άγγελό του.

Το κέντρο αρχίζει να μπάζει νερά και οι βαριεστημένοι μέχρι εκείνη τη στιγμή Γάλλοι έμοιαζαν ξαφνικά να πιέζουν, μόνο που ο Ντεσάν προχωρεί και αυτός σε αντίστοιχα ανεξήγητη κίνηση βγάζοντας έξω τον σταθερά καλύτερο παίχτη της ομάδας, σε όλη τη διοργάνωση, σε ρόλο πασπαρτού, που ήταν αναμφίβολα ο Γκριζμάν μαζί με τον Ερναντέζ και σε μια κίνηση απελπισίας παίζει το τελευταίο του χαρτί αλλάζοντας το σύστημα σε 4-2-4. Η κατάσταση τότε άρχισε κυριολεκτικά να μπατάρει εις βάρος των Γάλλων και όλοι όσοι από εμάς παρακολουθούσαμε τη μετάδοση στη γαλλική τηλεόραση, δεν μπορούσαμε να μη γελάσουμε από την ανελέητη γκρίνια των Γάλλων σπορκτάστερ οι οποίοι τα είχαν βάλει με την ομάδα τους που σέρνεται και δεν τιμάει τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας, μέχρι που ο Εμπαπέ έκανε, από το πουθενά, την ανατροπή.

Η Γαλλία μέσα σε δύο μόλις λεπτά -και αυτό είναι κάτι που μόνο εκείνος μπορεί να καταφέρει- έγινε άλλη. Με τα απανωτά γκολ που σημείωσε το τρομερό 10άρι των μπλε, το πρώτο ύστερα από πέναλτι εις βάρος του Κόλο Μουανί, και το δεύτερο, προτού καν προλάβουν οι Αργεντινοί να συνέλθουν από τη ψυχρολουσία- οι Γάλλοι άρχισαν να επαίρονται και να μιλούν για νίκη. Η αλήθεια είναι πως μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τέτοιες ακραίες εναλλαγές συναισθημάτων, να σε ανεβάσει στον παράδεισο από την κόλαση και να νομίζεις ότι σε αυτή τη ζωή είναι όλα δυνατά: ακόμα και το να αλλάξεις την Ιστορία μέσα σε 1 λεπτό και 89 δευτερόλεπτα.

Και ο Εμπαπέ το κατάφερε αποδεικνύοντας ότι δεν ήθελε να πέσει άδοξα κάτω από τη σκιά του Μέσι υπενθυμίζοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι είναι ο επάξιος διάδοχός του. Βοήθησε, εκτός από τον Εμπαπέ και το νέο γαλλικό αίμα, που πάντα έκανε τη διαφορά σε σχέση με την έως τότε κουρασμένη - και μέχρι κάπως αλαζονική ομάδα, όπως οι σπιντάτοι Κομάν και Καμαβίνγκα που μπήκαν αλλαγή στο 79’.

Ο αγώνας που… ξεκίνησε στο 80’

Είναι αστείο, αλλά ήταν τότε ακριβώς που άρχισε ο αγώνας, δέκα λεπτά προτού τελειώσει. Η ισοφάριση έδωσε άλλον αέρα στους Γάλλους, οι οποίοι άρχισαν να πιέζουν ενόσω οι παίχτες της Αργεντινής προσπαθούσαν να ανασκουμπωθούν και να καταλάβουν πώς ακριβώς τους χτύπησε ο κεραυνός που φέρει το όνομα Εμπαπέ.

Ευτυχώς γι’ αυτούς, οι δύο ευκαιρίες του Λαουτάρο Μαρτίνεζ, που απέκρουσε από θαύμα ο Γιορίς, έδωσαν το έναυσμα και την πεποίθηση ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, να έχουν τις ευκαιρίες τους και να κρατήσουν τον αγώνα. Και ο μαέστρος τους, με το όνομα Λιονέλ Μέσι, άρχισε να μετατρέπει αυτό το γλυκόσυρτο αντάτζιο σε δυναμικό τάνγκο, τελειώνοντάς το με τον πιο ωραίο τρόπο. Στο 108’ της παράτασης έβαλε το πιο πολύτιμο γκολ του αγώνα, την ώρα που η διαδικασία των πέναλτι ήταν πια ορατή, σοκάροντας, αυτή τη φορά, τους Γάλλους, οι οποίοι, ωστόσο, δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία κουβέντα: μόλις 10 λεπτά αργότερα, το χρυσό δεκάρι της Γαλλίας έμελλε να επαναλάβει εκείνο το θρυλικό χατ τρικ του Χαρστ, από το μακρινό 1966 και να δώσει ξανά, και πάλι αυτός, σε μια μόλις στιγμή, στην ομάδα του το φιλί της ζωής, ακριβώς όπως το είχε κάνει και πριν.

Ο ψυχρός εκτελεστής της Γαλλίας έδειξε στους Αργεντινούς ότι πρέπει να παλέψουν πολύ σκληρά για το όνειρο και ότι τίποτα δεν τελειώνει πριν το τελευταίο σφύριγμα: ειδικά όταν μια συναισθηματική ομάδα, όπως αναμφίβολα είναι η Αργεντινή, έχει απέναντί της έναν απίστευτο οπαδό του καρτεσιανού ορθολογισμού, ικανό να κάνει τους μαθηματικούς υπολογισμούς που οδήγησαν στο γκολ, όταν όλο το γήπεδο ζητωκραύγαζε για το σίγουρο τρόπαιο. Ο Κιλιάν Εμπαπέ δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη και με το χρυσό του γκολ οδήγησε τη Γαλλία στα πέναλτι, δίνοντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε έναν από τους ωραιότερους αγώνες στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Για μία ακόμα φορά η Γαλλία απέδειξε ότι δεν είχε κερδίσει τυχαία τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας και ο μεγάλος αστέρας της τη σήκωσε επάξια στις πλάτες του. Αλλά δεν ήταν αρκετός, λόγω ίσως του νεαρού της ηλικίας, να φέρει μαζί του και το βάρος μιας βαρυσήμαντης ιστορίας που είχαν γράψει με χρυσά γράμματα στο παρελθόν αντίστοιχα κορυφαίοι παίχτες, όπως ο Ζιντάν ή ο Πλατινί.

Ο αποφασισμένος για όλα Μέσι θα κρατούσε, ως περισσότερο έμπειρος, την ψυχραιμία που χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή και μαζί με αυτήν και την ανάσα του, αδιαφορώντας αν στην κερκίδα βρίσκονταν ο ίδιος ο Πρόεδρος της Γαλλίας, μερικοί από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον πλανήτη -συμπεριλαμβανομένου του Ελον Μασκ και του «επαναστάτη» γαμπρού του Τραμπ, Τζάρεντ Κούσνερ-, οι φίλοι του, η μητέρα του, η γυναίκα του και τα αγόρια του, που λίγο αργότερα θα τον έσφιγγαν στην αγκαλιά τους, ούτε αν εκατομμύρια οπαδοί της Αργεντινής ένιωθαν να τους κόβεται η ανάσα και κρέμονταν όλοι από τα πόδια του. Το σημαντικό γι’ αυτόν ήταν ότι κάπου εκεί, ψηλά στο βάθρο, στεκόταν απαστράπτον το χρυσό κύπελλο, αυτό που αργότερα θα αγκάλιαζε, θα φιλούσε και θα έσφιγγε ο ίδιος σαν την καλύτερη ερωμένη.

Ως εκ τούτου, ούτε που φάνηκε να τον ενδιαφέρει το μαύρο bisht που θα του φορούσαν οι Καταριανοί χρίζοντάς τον δικό τους βασιλιά και δείχνοντας ότι αυτοί έχουν πάντα το πάνω χέρι: σημασία είχε ότι σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα από ένας παίχτης υπό απόσυρση, ακόμα και ο κορυφαίος, που λίγα χρόνια πριν η πρώην ομάδα του θα αμφισβητούσε για την ικανότητά του να συνεχίσει, θα γινόταν ο απόλυτος Goat, δηλαδή ο σπουδαιότερος αθλητής όλων των εποχών, που θα μπορούσε ακόμα και να το (ξανα)σκεφτεί για λίγο προτού δώσει οριστικά το χρίσμα στον Κιλιάν Εμπαπέ. Αλλά, πάλι, επειδή δεν μπορούσε να σημειώσει όλα τα γκολ μόνος του, έπρεπε να έχει στο πλευρό του έναν πολύτιμο σύμμαχο: και αυτόν τον βρήκε, όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια, στο πρόσωπο του κορυφαίου γκολκίπερ της διοργάνωσης, Εμιλιάνο Μαρτίνεζ.

Ο απρόβλεπτος παράγων Εμιλιάνο Μαρτίνεζ

Ο απρόβλεπτος παράγων x της εξίσωσης Αργεντινής, όπως αποδείχτηκε μέχρι τέλους, ως ο πλέον μανιακός και αποφασισμένος να χαρίσει το Κύπελλο στην ομάδα μετά τον Μέσι, ο γκολκίπερ που ήξερε ότι δεν ήταν στην πρώτη νιότη του αλλά δεν το έβαλε κάτω, έκανε πραγματικά το θαύμα. Αφού ξεπέρασε τα ψυχολογικά αδιέξοδα που του είχαν γεμίσει οι οπαδοί της Αρσεναλ με τα διαρκή γιουχαΐσματά τους και μετά το μπούλινγκ που έφαγε στο Λονδίνο, έφτασε στην Αργεντινή για το Κόπα Αμέρικα, περίπου σαν ηττημένος, αφού είχε καταλάβει ότι η ίδια του ομάδα τον έδωσε, σαν να ήθελε να τον ξεφορτωθεί, χωρίς δεύτερη σκέψη, στην Μπέρμινχαμ.

Κανείς μάλιστα δεν μπορούσε να ψυχολογήσει απόλυτα την απόφαση του προπονητή της Αργεντινής να εντάξει τον ιδιόρρυθμο γκολκίπερ στο ρόστερ του, με το που ανέλαβε, και να βγει τελικά δικαιωμένος. Μετά τη νικηφόρο πορεία στο Κόπα Αμέρικα και σημειώνοντας ουσιαστικά μια δεύτερη καριέρα με την Εθνική Αργεντινής, ο μανιακός τερματοφύλακας έδειχνε να παίρνει κυριολεκτικά το αίμα του πίσω για όλες τις ταπεινώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ωραία «γαλλικά» με τα οποία στόλισε τους Ολλανδούς, τα είχε επίσης απευθύνει στους παίχτες της Κολομβίας, στο Κόπα Αμέρικα, χωρίς προφανώς να τον ενδιαφέρει αν πρόκειται για τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Λατινικής Αμερικής ή ολόκληρου του κόσμου. Γι’ αυτόν, εκείνο που μετρούσε ήταν αποκλειστικά η νίκη. Ξέροντας, λοιπόν, καλά τι σημαίνει η γλώσσα του σώματος, ο γκολκίπερ με το μαλλί βαμμένο στα χρώματα της σημαίας της Αργεντινής -τι άλλο να κάνει για να δείξει την απόλυτη ταύτιση με την ομάδα την οποία φυλάει;- απέκρουσε δύο πέναλτι στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και έφερε την ομάδα στα ουράνια.

Ηξερε, άλλωστε, ότι οι προσπάθειες των Γάλλων να τον ξεγελάσουν, στέλνοντάς τον στην άλλη γωνία, δεν πιάνουν όταν έχει καταφέρει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να κερδίσει τους προηγούμενους κρίσιμους αγώνες. Ο Εμιλιάνο Μαρτίνεζ ήταν για μία ακόμα φορά εκεί για να πιάσει την μπάλα και να αποζημιωθεί για όλες τις αδικίες που έχει υποστεί κατά καιρούς. Αρκεί να κοιτάξει, λοιπόν, κανείς την ιστορία του για να εξηγήσει αντίστοιχα την απρεπή του κίνηση, λίγο αργότερα, την ώρα που οι παίχτες της Αλμπισελέστε θα βρίσκονταν στον ουρανό και με την αδρεναλίνη να μην τον βοηθάει να επικοινωνεί με το σύμπαν.

Αν δεν είχε προηγουμένως υποστεί τόσες ακυρώσεις, αν δεν είχε δεχτεί τόσα γιουχαΐσματα από παντού, αν δεν τον είχε πετάξει η ομάδα του στο βρετανικό πρωτάθλημα το οποίο ο ίδιος δείχνει να απεχθάνεται, ίσως να μην παρασυρόταν στο να μετατρέψει το χρυσό γάντι, που μόλις είχε λάβει ως ο καλύτερος γκολκίπερ της διοργάνωσης, υπό το έκπληκτο και αυστηρό βλέμμα του Καταριανού διαδόχου του θρόνου, σε φαλλικό σύμβολο, αδιαφορώντας προφανώς για τους τίτλους και τις υψηλές τιμές.

Αλλά οι τερματοφύλακες -πόσω μάλλον αυτός- έχουν σχεδόν νομοτελειακά περισσότερο, εξαιτίας της άχαρης θέσης τους, την ανάγκη να αποδείξουν ότι αξίζουν και ότι δεν είναι απλώς οι μοναχικοί παρατηρητές που νομίζει ο κόσμος. Οπως, άλλωστε, είχε πει ο λάτρης του ποδοσφαίρου Αλμπέρ Καμί, όταν τον είχαν ρωτήσει να σχολιάσει το αντίστοιχο λάθος του πορτιέρε της Ρασίνγκ, σε ένα θρυλικό ματς κόντρα στη Μονακό, στο Παρκ ντε Πρανς: «Ας μην τον καταδικάσουμε. Οταν βρεθείς στη θέση του καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι». Και σίγουρα, κανείς δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του Αιμιλιάνο Μαρτίνεζ εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα που έκριναν το ματς - και ολόκληρη την ποδοσφαιρική Ιστορία.

Ειδήσεις σήμερα

Σοκ στο Ίλιον: Οχτώ 15χρονοι βίαζαν για έναν ολόκληρο μήνα συμμαθητή τους

Σκρέκας: Διπλάσια η επιδότηση στο ρεύμα για τον Ιανουάριο – Στα 330 ευρώ για τα νοικοκυριά

Πιθανό να γίνουν πριν το Πάσχα οι πρώτες εκλογές, λέει ο Βορίδης