Γιάννης Κωνσταντέλιας: Το χρυσό παιδί του ΠΑΟΚ και οι σειρήνες των Μπαρτσελόνα και Μπάγερν

Το βράδυ της Κυριακής 19 Φεβρουαρίου, ως είθισται µετά από ένα ντέρµπι του ελληνικού πρωταθλήµατος, τα social media είχαν πάρει φωτιά. Η νίκη του ΠΑΟΚ επί της ΑΕΚ µε 2-0 έδωσε νέο ενδιαφέρον στη µάχη του τίτλου, ωστόσο εκείνη την ηµέρα Νο1 trend στο ∆ιαδίκτυο δεν ήταν κανείς από τους δύο ∆ικεφάλους, ούτε ο Παναθηναϊκός µε τον Ολυµπιακό. Ούτε καν ο διαιτητής της Τούµπας (για την απόδοση του οποίου διαφωνούσαν νικητές και ηττηµένοι) ή οι σκόρερ της αναµέτρησης. Ολα τα φώτα είχαν πέσει πάνω στον Γιάννη Κωνσταντέλια, τον 19χρονο ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, ο οποίος µε µία απίθανη... χορογραφία άφησε τους πάντες µε το στόµα ανοιχτό, αναγκάζοντας την παγκόσµια ποδοσφαιρική κοινωνία να υποκλιθεί στο ταλέντο του.

Τι είναι τέχνη; Ενα ερώτηµα στο οποίο έχουν προσπαθήσει να απαντήσουν ουκ ολίγοι και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές απαντήσεις-ερµηνείες οι οποίες µπορούν να σταθούν, αναλόγως µε την οπτική µε την οποία βλέπει κάποιος τα πράγµατα.


«Τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν», είχε πει ο σπουδαίος Γάλλος ζωγράφος, γλύπτης και χαράκτης του 19ου αιώνα Εντγκάρ Ντεγκά...

Τον Ντεγκά δεν είµαστε σίγουροι ότι τον γνωρίζει ο Κωνσταντέλιας, ωστόσο ο νεαρός άσος του ΠΑΟΚ το βράδυ της Κυριακής 18 Φεβρουαρίου πρόσφερε σε όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου (και όχι µόνο της δικής του οµάδας) ένα πραγµατικό έργο τέχνης. Μία µοναδική στιγµή έµπνευσης που µόνο ένας σπουδαίος καλλιτέχνης θα µπορούσε να σκεφτεί και να υλοποιήσει. Πεσµένος στο έδαφος, περιτριγυρισµένος από τέσσερις παίκτες της ΑΕΚ, βλέπει την µπάλα να έρχεται πάνω του. Ενα πρώτο άγγιγµα µε το δεξί πόδι, ένα δεύτερο µαγικό κοντρόλ µε τον ώµο και η τρίτη επαφή (ενόσω ήταν πάντα στο έδαφος), µια απίθανη πάσα που εξελίχθηκε σε ασίστ για το γκολ του Κάλεντ Νάρεϊ. Οι παίκτες της ΑΕΚ κοιτούσαν απορηµένοι προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακριβώς είχε συµβεί. Ο κόσµος στο γήπεδο, αλλά και όσοι έβλεπαν τον αγώνα από την τηλεόραση, αναρρωτιόντουσαν αν αυτό που µόλις είχαν δει ήταν πραγµατικότητα ή κάποιο όνειρο. Ενα highlight από κάποιον αστέρα του παγκοσµίου ποδοσφαίρου. «Η τέχνη έχει τον ανιδιοτελή χαρακτήρα του παιδιού», είχε πει κάποτε ο µεγάλος Γερµανός φιλόσοφος Εµάνουελ Καντ, και στην προκειµένη περίπτωση η δική του ερµηνεία µάλλον προσεγγίζει καλύτερα από κάθε άλλη την... τέχνη του Κωνσταντέλια. «Ηταν από ένστικτο καθαρά... Ηρθε η έµπνευση εκείνη την ώρα και βγήκε απλά», ήταν η εξήγηση που έδωσε ο ίδιος µετά το τέλος του αγώνα. Ενός αγώνα που έµελλε να του αλλάξει το στάτους µεταξύ των καλλιτεχνών του ποδοσφαίρου, αν και αυτό είχε φανεί από πολύ µικρή ηλικία.

Από τoν Βόλο στην Τούμπα

Ο Γιάννης γεννήθηκε και µεγάλωσε στον Βόλο, όπου µαζί µε τα παιδιά της γειτονιάς, πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, θα έπαιζε ποδόσφαιρο. Μπορεί να ήταν και κληρονοµικό, καθότι και ο πατέρας του Βασίλης ήταν ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής στα νιάτα του κι έτσι το 2010 αποφάσισε ότι ο γιος του θα έπρεπε να αφήσει το πάρκο που έπαιζε µέχρι τότε και να τον γράψει στην ακαδηµία της Αγίας Παρασκευής.

Τότε δεν µπορούσε να φανταστεί ότι άνοιγε τις πόρτες για µια... λεωφόρο γεµάτη όνειρα και προκλήσεις, αλλά δεν χρειάστηκε και πολύς καιρός να το αντιληφθεί. Ο Γιάννης µέσα σε λίγες εβδοµάδες είχε γίνει η ατραξιόν της ακαδηµίας και το όνοµά του είχε αρχίσει να κυκλοφορεί µεταξύ των σκάουτερ των µεγάλων οµάδων. Με την ακαδηµία της Αγίας Παρασκευής να ανήκει στο δίκτυο των συνεργαζόµενων ακαδηµιών µε τον Ολυµπιακό (µαζί µε τον ΠΑΟΚ είναι µε διαφορά οι κορυφαίοι σύλλογοι στις αναπτυξιακές οµάδες), οι περισσότεροι πίστευαν ότι αργά ή γρήγορα θα µετακόµιζε στους «ερυθρόλευκους». Οι πληροφορίες εκείνης της εποχής ανέφεραν πως όταν έγινε η συζήτηση, η πλευρά του ποδοσφαιριστή προέβαλε απαιτήσεις που κρίθηκαν υπερβολικές και ο Ολυµπιακός αποφάσισε να µην ασχοληθεί.

Στον ΠΑΟΚ όµως τον εντόπισαν στην ηλικία των 11 ετών σε ένα τουρνουά στην Αθήνα και, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε εκείνη την ηµέρα, «κι ένας τυφλός θα καταλάβαινε πως εκείνο το παιδί ήταν χαρισµατικό». Ετσι λοιπόν προσέγγισαν την οικογένειά του, µε τον υπεύθυνο των ακαδηµιών Βαγγέλη Πουρλιοτόπουλο (ο άνθρωπος που από την εποχή του Θοδωρή Ζαγοράκη έβαλε τις βάσεις για να αναπτυχθεί αυτό το θαύµα των «ασπρόµαυρων» ακαδηµιών) να πείθει τον Βασίλη και την Ελένη Κωνσταντέλια να δώσουν το ΟΚ για τη µετακόµισή του στην Τούµπα. Αυτό συνέβη τον χειµώνα του 2013 και µέχρι τον Ιούνιο του 2014 πατέρας και γιος κάθε Παρασκευή έπαιρναν το αυτοκίνητό τους ταξιδεύοντας στη Θεσσαλονίκη, για να κάνει µια προπόνηση µε την υπόλοιπη οµάδα, να αγωνιστεί το Σάββατο και να επιστρέψει ξανά στον Βόλο.

Ουσιαστικά η µεταγραφή του ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι, όταν µετακόµισαν οικογενειακώς (ο Γιάννης έχει και δύο αδελφές) στη Θεσσαλονίκη (σε ένα σπίτι 200 µέτρα από το γήπεδο της Τούµπας), µε τον Κωνσταντέλια να εντάσσεται κανονικά στις ακαδηµίες και να λάµπει µε το «καληµέρα». Η συγκεκριµένη διαδικασία µπορεί να φαντάζει απλή όπως περιγράφεται µέσα σε λίγες γραµµές, ωστόσο είναι εξαιρετικά περίπλοκη και λεπτή καθώς δεν είναι και το πιο εύκολο πράγµα για µια οικογένεια να αλλάζει περιβάλλον έχοντας ως µοναδικό εφόδιο το πηγαίο ταλέντο ενός 11χρονου παιδιού.

Ο ΠΑΟΚ όµως µπόρεσε να κερδίσει την εµπιστοσύνη τους και κυρίως ο Γιάννης από πολύ νωρίς φρόντισε να ανταποδώσει την εµπιστοσύνη που του έδειξε ο ασπρόµαυρος οργανισµός. Υπήρχαν και αρκετοί που δεν πίστευαν στο πρότζεκτ «Κωνσταντέλιας», αλλά οι άνθρωποι που τον έφεραν στην οµάδα το ήξεραν από την πρώτη στιγµή και δήλωναν µε σιγουριά: «Αν κάνει το 50% από αυτά που κάνει τώρα, θα αφήσει εποχή».

Τα παραπάνω λόγια µπορεί να ακούγονταν υπερβολικά για ένα παιδί, ωστόσο όταν ξαφνικά εµφανίστηκε στον ασπρόµαυρο ορίζοντα το 2018 η Μπαρτσελόνα, προφανέστατα όλοι αντιλήφθηκαν ότι τα πράγµατα είναι... σοβαρά. Με τον Κωνσταντέλια να βγάζει µάτια στα διεθνή τουρνουά που συµµετείχε µε τις οµάδες Κ13 και Κ15 του ΠΑΟΚ, αλλά και µε τις µικρές εθνικές, οι Καταλανοί τον εντόπισαν και τον προσκάλεσαν στην περίφηµη Μασία, το πρότυπο αθλητικό κέντρο που έχουν για τις ακαδηµίες τους. Πήγε, προπονήθηκε, έκλεψε την παράσταση και στην Μπαρτσελόνα τον θεωρούσαν δικό τους παίκτη, καθώς τα είχαν βρει σε όλα και µε τον ΠΑΟΚ. Το δεύτερο ταξίδι για τη Βαρκελώνη, όµως, δεν έγινε ποτέ, καθώς οι άνθρωποι της Μπαρτσελόνα δεν ικανοποίησαν το αίτηµα να βρεθεί ένας τρόπος να είναι µαζί και η οικογένειά του, τουλάχιστον για τον πρώτο χρόνο, κι έτσι πέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη.

Η Μπαρτσελόνα δεν ήταν η µόνη οµάδα που τον προσέγγισε. Εξίσου έντονο ενδιαφέρον έδειξε η αγγλική Φούλαµ, ενώ λίγους µήνες αργότερα βρέθηκε στις προπονητικές εγκαταστάσεις της Μπάγερν Μονάχου, προσκεκληµένος των Βαυαρών που ήθελαν να τον κάνουν δικό τους. Και όσο ο Γιάννης µεγάλωνε, τόσο µεγάλωνε και η λίστα µε τις οµάδες που τον προσέγγιζαν. Ατλέτικο Μαδρίτης και Τσέλσι ήταν οι επόµενες, ενώ µετά τα τελευταία του κατορθώµατα µε την πρώτη οµάδα του ΠΑΟΚ προστέθηκαν η Σεβίλλη, η Σάλτσµπουργκ, η Γαλατάσαραϊ, µε τον ∆ικέφαλο να απαντά σθεναρά «όχι» ακόµη και σε προσφορές µε οκτώ ψηφία.

Το πρώτο συμβόλαιο

Λίγο µετά το άδοξο φινάλε του φλερτ µε την Μπαρτσελόνα, ο ΠΑΟΚ, παρόλο που ο Κωνσταντέλιας ήταν µόλις 15 χρόνων, τροποποίησε το ερασιτεχνικό του συµβόλαιο και το µετέτρεψε σε επαγγελµατικό, προασπίζοντας την επένδυσή του. Ο Αμπελ Φερέιρα ήταν ο πρώτος προπονητής ο οποίος, έχοντας βάλει στην πρώτη οµάδα τους προηγούµενους µήνες Τζόλη και Μιχαηλίδη, ζήτησε να προπονηθεί µε τους µεγάλους. ∆εν χρειάστηκε παρά δύο προπονήσεις για να αντιληφθεί το ταλέντο του και να δώσει την εντολή για την άµεση προαγωγή του. Η φυγή του για την Παλµέιρας δεν άλλαξε κάτι, καθώς την οµάδα ανέλαβε ο Πάμπλο Γκαρσία, ο οποίος τον είχε ως παίκτη στην Κ19 και στις 17 Ιανουαρίου 2021, σε ηλικία 17 ετών, 10 µηνών και 2 ηµερών, ο «Ντέλιας» (όπως τον αποκαλούν σχεδόν από την πρώτη µέρα που βρέθηκε στους «ασπρόµαυρους») έκανε το επίσηµο ντεµπούτο του κόντρα στον ΟΦΗ στο «Γεντί Κουλέ».

Η συνέχεια όµως δεν την ανάλογη, αφού δεν έπαιξε ως το τέλος της σεζόν, ενώ παρόλο που ο Ραζβάν Λουτσέσκου (ο οποίος είχε επιστρέψει στον ΠΑΟΚ) στις 17 Σεπτεµβρίου 2021 τον χρησιµοποίησε στον εκτός έδρας αγώνα του Europa League µε τη Λίνκολν από το Γιβραλτάρ, δεν πήρε άλλες ευκαιρίες για να αγωνιστεί. Εκείνη την περίοδο βρέθηκε πάλι σ’ ένα κρίσιµο σταυροδρόµι. Σε έναν ΠΑΟΚ που ψαχνόταν να βρει την αγωνιστική του ταυτότητα, ο ίδιος έψαχνε να βρει τη δική του θέση και η προοπτική της βελγικής Εουπεν έµοιαζε µε ιδανική λύση.

Οι Βέλγοι τού πρόσφεραν τον χώρο και τον χρόνο που ήθελε για να αναπτυχθεί και, παρόλο που αυτό δεν αποδείχθηκε στην πράξη (ειδικά από τη στιγµή που ανέλαβε προπονητής ο Ελληνοαυστραλός Μιχάλης Βαλκάνης, ο χρόνος του ελαχιστοποιήθηκε), η εµπειρία της Εουπεν αποδείχθηκε καθοριστική. Εκεί ουσιαστικά µπορεί να έφαγε το πρώτο µεγάλο «χαστούκι» στην καριέρα του και να πήρε το πρώτο πραγµατικό (και συνάµα σκληρό) «καλωσόρισµα» στο ποδόσφαιρο των ανδρών, αλλά παράλληλα αντιλήφθηκε τι πρέπει να κάνει για να µπορέσει να σταθεί ανάµεσα στους µεγάλους.

Το ταλέντο του µπορεί να του επιτρέπει να κάνει µαγικά µε την µπάλα στα πόδια, όµως κατάλαβε πόσο σηµαντικό είναι να κινείται χωρίς αυτήν µέσα στο γήπεδο, να πιέζει, να πρεσάρει, κι όταν την έχει ξανά στα πόδια του να κάνει τα... δικά του. «Θα κάνω τα πάντα, θα δουλέψω ακόµη πιο σκληρά και όσο χρειαστεί για να παίξω στον ΠΑΟΚ», είπε στους δικούς του ανθρώπους επιστρέφοντας στους «ασπρόµαυρους» και για µία ακόµη φορά φρόντισε να αποδείξει πως εννοούσε την κάθε λέξη...

Ο Λουτσέσκου γρήγορα αντιλήφθηκε ότι πλέον δεν είχε να κάνει µε το παιδί που είχε γνωρίσει πριν από έναν χρόνο, κι αφού τον προετοίµασε, στις 30 Οκτωβρίου 2022 τον ξεκίνησε βασικό στον εκτός έδρας αγώνα µε την ΑΕΚ. Ο ΠΑΟΚ µπορεί εκείνη την ηµέρα να έχασε µε 2-0, όµως, έναν γύρο αργότερα, ο Κωνσταντέλιας δεν είναι απλά ένα βασικό στέλεχος της ενδεκάδας του ∆ικεφάλου, αλλά ό,τι πιο όµορφο και αγνό έχουµε δει στα ελληνικά γήπεδα εδώ και πολλά χρόνια.

Στον ΠΑΟΚ θέλουν να τον κρατήσουν πάση θυσία και την επόµενη σεζόν, προκειµένου να παίξει στην Ευρώπη, αλλά και στην εθνική οµάδα, πριν κάνει το µεγάλο άλµα, ωστόσο µε τις σειρήνες από το εξωτερικό να γίνονται ολοένα πιο έντονες, κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά για το πότε θα έρθει η ώρα του αποχαιρετισµού...

Ο Γιάννης εκτός γηπέδων

Οταν στα 19 σου χρόνια έχεις ένα συµβόλαιο (ανανέωσε πριν από 15 ηµέρες µέχρι το 2027) που σου αποφέρει πλέον πολύ καλά χρήµατα (500.000 ευρώ τον χρόνο), το όνοµά σου είναι η Νο1 αναζήτηση στο transfermarkt (το κορυφαίο εξειδικευµένο ποδοσφαιρικό σάιτ) και οι κορυφαίοι σύλλογοι της Ευρώπης σε παρακολουθούν, δεν θέλει και πολύ για να καβαλήσεις το καλάµι και να πάρουν τα µυαλά σου αέρα. Υπάρχουν ουκ ολίγα παραδείγµατα ποδοσφαιριστών που χαρακτηρίστηκαν «παιδιά-θαύµατα», αλλά η λάµψη τους έσβησε πολύ γρήγορα.

Οσοι ξέρουν τον Γιάννη, όµως, χαµογελούν όταν ακούν για τον φόβο της έπαρσης που µπορεί να τον κυριεύσει. Στον δικό του κόσµο δεν κυριαρχεί το «εγώ», αλλά υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Ακόµη και όταν ως παίκτης των µικρών οµάδων οι προπονητές του επέλεξαν να τον αφήσουν στον πάγκο, αυτός ήταν ο πρώτος που χειροκροτούσε όσους έπαιζαν, κι απλά όταν έµπαινε στο γήπεδο φρόντιζε να βγάζει τον θυµό του πετυχαίνοντας γκολ και µοιράζοντας ασίστ...

Γνωρίζει καλά ότι ο Θεός τον προίκισε µε ένα σπάνιο ταλέντο, αλλά δεν ξεχνά ποιοι τον στήριξαν από την πρώτη στιγµή, τι προσπάθεια έκανε για να φτάσει εδώ που είναι σήµερα και ξέρει πως αν δεν προσέξει, µπορεί να τα γκρεµίσει όλα πολύ εύκολα. Η εκλεπτυσµένη ποδοσφαιρική «αλητεία» που βγάζει µέσα στο γήπεδο είναι η µία πλευρά της ζωής του. Εκτός ποδοσφαίρου, όµως, είναι ένας κλασικός έφηβος που ζει φυσιολογικά τη ζωή του, χωρίς υπερβολές.

∆εν είναι τυχαίο ότι η παρέα του είναι παιδιά από τις ακαδηµίες και το σχολείο του, ούτε φυσικά το γεγονός ότι το περασµένο καλοκαίρι όταν, επιστρέφοντας από το Βέλγιο, νοίκιασε σπίτι για να µένει µόνος του, επιλέγοντας την περιοχή της Ανω Τούµπας.

Εκεί είναι η γειτονιά του, εκεί είναι τα σπίτια των φίλων του, εκεί το στέκι του. Το ίντερνετ καφέ του Αλέξη... Και είναι σίγουρο ότι όταν έρθει η στιγµή και το πίσω µέρος της φανέλας του θα γράφει «Delias», σε κάθε ευκαιρία θα βρίσκεται και πάλι εκεί για να τα λέει µε τους κολλητούς του. Γιατί ακόµη και οι µεγάλοι καλλιτέχνες θέλουν να µοιράζονται τις µεγάλες τους στιγµές µε τους δικούς τους ανθρώπους.