Ροναλντίνιο: Ο Βραζιλιάνος που «έσπαγε αστραγάλους» με το χαμόγελο στα χείλη

Για τους γεννημένους μέχρι και τις αρχές του μιλένιουμ θα είναι πάντα το σημείο ποδοσφαιρικής καμπής και αναφοράς.

Για τους πιο παλιούς και δη τους φανς των εθνικών ομάδων της Βραζιλίας, θα αποτελεί ένας βασικός λόγος για να αναπολούν παίκτες όπως ο Ριβελίνο, ο Ζέρσον, ο Γκαρίντσα, ο Ζαΐρζίνιο, ο Ζίκο, και πιο πρόσφατα ο Ρονάλντο. Ονόματα καθόλου τυχαία, με τον Τοστάο να έχει αναφέρει στο παρελθόν πως ο Ροναλντίνιο Γκαούτσο είχε σκόρπια στοιχεία απ' όλους αυτούς.

Και ήταν τόσο τρομακτικά καλός ακριβώς γιατί εκτός από τεχνίτης σε δικό του -μοναδικό- επίπεδο, εκτός από ταχύς και δυνατός σε σωματικές επαφές αλλά και στα πόδια, κυρίως ήταν πάντα χαμογελαστός.

Είχε αυτό που η μετέπειτα γενιά συνόψισε με την έκφραση «zero haters», μια ατάκα η οποία όσον αφορά τα ποδοσφαιρικά σοκάκια είναι ίσως εμπνευσμένη κι από τον ίδιο άνθρωπο που είχε κάνει το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» να σηκωθεί στο πόδι για να χειροκροτήσει έναν ποδοσφαιριστή με τα μισητά μπλαουγκράνα χρώματα.



Το αγροτικό του στην Παρί δίπλα στον Τζέι-Τζέι Οκότσα, και η παριζιάνικη νύχτα που καθόρισε την καριέρα του

Λίγο μετά το μιλένιουμ, η Παρί Σεν Ζερμέν που είχε ήδη από το 1998 στις τάξεις της τον «τόσο καλό που τον ονόμασαν δυο φορές» Τζέι-Τζέι Οκότσα, ενθουσιάστηκε με όσα είχε δει από τον Ροναλντίνιο της Γκρέμιο και τον έκανε δικό της με πέντε εκατομμυρίων ευρώ.

Ήταν ένα ποσό δικαιολογημένο για τα δεδομένα και τις ικανότητες του παίκτη, αν και τότε η αγορά είχε τελείως διαφορετική φύση από αυτή που έχει σήμερα. Ωστόσο από τη στιγμή που είχε και τις ευλογίες του Αρσέν Βενγκέρ, και... λίγα ήταν.

Ο Αλσατός -γνωστός για τη διορατικότητά του- είχε βρει πρώτος τον μετέπειτα καλύτερο ποδοσφαιριστή του πλανήτη, ωστόσο δεν τον έκανε ποτέ δικό του εξαιτίας της γραφειοκρατίας αλλά και ενός σκανδάλου με ψεύτικα διαβατήρια (σ.σ στην πρώτη από τις δύο φορές που απασχόλησε το όνομά του για τον συγκεκριμένο λόγο) το οποίο δεν του επέτρεψε να υπογράψει με την Άρσεναλ και να δοθεί κάπου βασικός μέχρι να καλύψει όλα τα προαπαιτούμενα όρια για να παίξει στην Αγγλία.

Στην τελική μόνο καλό του έκανε αυτή η εξέλιξη, αφού ταίριαξε ιδανικά στο ελεύθερο γαλλικό στυλ ποδοσφαίρου, με την απουσία των γραμμών να του δίνει το ελεύθερο να ξεδιπλώσει όλες τις ποδοσφαιρικές αρετές του.

Στον αντίποδα, βέβαια, η ζωή στη γαλλική πρωτεύουσα του έμαθε... της νύχτας τα καμώματα.

Φυσικά, η ελευθερία της Ligue 1 δεν αρκεί από μόνη της για να σου εξασφαλίσει μελλοντικά μια μεγάλη καριέρα, όπως παραδείγματος χάρη φάνηκε πρόσφατα με την περίπτωση του Νικολά Πεπέ, από τον οποίο δεν μπόρεσε να πάρει (προς το παρόν, μιας και πλέον είναι δανεικός στη Νις) κάτι στην Αγγλία ούτε ο για λίγο συμπαίκτης του Ροναλντίνιο στην Παρί, Μίκελ Αρτέτα.



Στους Παριζιάνους -και ενώ ο ίδιος δεν είχε γίνει ευρέως γνωστός σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι και το Μουντιάλ του 2002- την πρώτη του σεζόν δεν είχε θέση βασικού, αλλά μετά και την αποχώρηση του Οκότσα για τη Μπόλτον βρήκε τη θέση του στην αρχική ενδεκάδα.

Ίσως -σε μια όχι και τόσο δημοφιλή άποψη, αν και για το ποιος ήταν πιο αέρινος, δεν θέλει καν ερώτημα- ο έτσι κι αλλιώς ταλαντούχος Βραζιλιάνος να πήρε και κάποια στοιχεία από τον Νιγηριανό συμπαίκτη του ο οποίος τότε βρισκόταν στο πικ της καριέρας του.

Ο δεύτερος, μάλιστα, είχε κάνει δηλώσεις για το θέμα. «Ο Ροναλντίνιο προσπαθούσε να βγάλει κάποιες από τις ντρίμπλες και τις δεξιοτεχνίες μου πριν πάω στην Αγγλία κι αυτός στη Μπαρτσελόνα», είπε.



Για την ιστορία, παρόμοιες δηλώσεις είχε κάνει και ο μετέπειτα συμπαίκτης του Ρόνι στη Μπαρτσελόνα, Σαμουέλ Ετό, που βεβαίως δεν είναι και πολύ αξιόπιστος αν κρίνουμε από αυτά που έχει δηλώσει κατά καιρούς. Από τα μοναδικά... τρελά που έχει πετύχει, ήταν η παρουσία της εθνικής Μαρόκου στα ημιτελικά του Μουντιάλ του Κατάρ.

«Αυτά που έκανε ο Ροναλντίνιο πριν μερικά χρόνια, τα είχε κάνει ο Τζέι-Τζέι πριν από 10-15 χρόνια, αλλά κανείς δεν του το αναγνώρισε», ανέφερε όσον αφορά τους δύο πρώην συμπαίκτες.



«Τόσο καλός, που σε έκανε να χαμογελάς»

Έχοντας πάρει τις απαραίτητες παραστάσεις από το ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και έχοντας αφήσει τα μαλλιά του να μακρύνουν με αποτέλεσμα να γίνει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες της εποχής, μάζεψε τα πράγματά του και πήγε στη Μπαρτσελόνα.

Περιττεύει να σημειωθεί πως εκεί άφησε ιστορία.

Στη Βαρκελώνη οι δύο πλευρές είχαν μια σχέση δούναι και λαβείν μιας και από την πλευρά του ο Βραζιλιάνος έδωσε άλλη διάσταση στο έτσι κι αλλιώς πολύ ταλαντούχο σύνολο του Φρανκ Ράικαρντ, ενώ το δυνατό εμπορικό brand name του καταλανικού συλλόγου του το επέστρεψε σε επίπεδο αναγνωρισιμότητας και φυσικά χρημάτων.



Από εκεί ήταν που άνοιξαν οι πόρτες για σημαντικές χορηγικές συμφωνίες, με πιο αξιοσημείωτη εκείνη με τη Nike και το πρώτο βίντεο της Ιστορίας που έφτασε (μέσα σε δέκα ημέρες από την ημέρα πρώτης προβολής, στις 21 Οκτωβρίου 2005) τις ένα εκατομμύριο προβολές στο YouTube. Η πρωτιά στα views κράτησε επτά ημέρες.

Με άλλα λόγια, η ιστοσελίδα οπτικοακουστικού υλικού μπορεί να του χρωστάει πολλά περισσότερα απ' όσα νομίζει...

Αναφορικά με το δικό του βίντεο, το αποτέλεσμα φαίνεται να αποτελεί προϊόν μοντάζ, ωστόσο ο Ροναλντίνιο ήταν τόσο ικανός με την μπάλα στα πόδια που -και δεδομένης της μικρής τριβής του κόσμου με τέτοιου είδους εφέ εκείνη την εποχή- έδωσε σε όλους την εντύπωση ότι το το έκανε... κανονικά και με τη βούλα.


Στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, πίσω στο 2018 ο Σιντ Λόουι είχε γράψει ακριβώς ό,τι χρειαζόταν ώστε να συνοψίσει για λογαριασμό του «Guardian» την καριέρα του Ροναλντίνιο γενικά, αλλά και ειδικά όσον αφορά το πέρασμά του από την Μπαρτσελόνα.

Σε ένα αφιέρωμα με τίτλο, «Ροναλντίνιο, ένας παίκτης τόσο καλός, που σε έκανε να χαμογελάς» ο Λόουι είχε γράψει τα εξής:

«Παρακολούθησέ τον για περισσότερο (δεν θα χρειαστεί και πάρα πολύ) και ίσως νιώσεις ακόμη την ανάγκη να σηκωθείς και να τον χειροκροτήσεις, όπως έκανε το Σαντιάγο Μπερναμπέου για έναν παίκτη της Μπαρτσελόνα, μιας και όλη η αντίπαλότητα που ένιωθε ο κόσμος μέσα του είχε νικηθεί από την ποδοσφαιρική του ιδιοφυΐα.

Ο Σέρχιο Ράμος ήταν χάμω ενώ όλοι στο Μπερναμπέου ήταν στο πόδι. Οι κάμερες έκαναν ένα κοντινό σε έναν τύπο στη βόρεια εξέδρα με μουστάκι και σε έναν άλλο μ' ένα τσιγάρο να κρέμεται χαλαρά στα χείλη του.

Διάολε, είδες τι έκανε μόλις;



Αυτή ήταν μια ερώτηση που γινόταν πολύ. Αυτά που έκανε ο Ροναλντίνιο, δεν τα έκανε κανένας άλλος. Και δεν ήταν μόνο αυτά που έκανε, αλλά το πώς έκανε τον κόσμο να νιώθει.

Η νοσταλγία, οι αναμνήσεις, είναι βασισμένα πάνω σ' αυτό: όχι τα γεγονότα, τα συναισθήματα.

Το να παρακολουθείς τον Ροναλντίνιο είχε πλάκα, έκανε τον κόσμο χαρούμενο. Αυτές πρέπει να είναι από τις πιο απλές, παιδικές λέξεις, αλλά είναι οι σωστές. Η πεμπτουσία του αθλήματος: διασκέδαση, πλάκα. Και το "αστείο" επίσης.

Δεν πρέπει ποτέ να έχει υπάρξει παίκτης που έκανε το άθλημα τόσο απολαυστικό όπως ο Ροναλντίνιο, κυρίως γιατί το έπαιξε και γιατί για εκείνον ήταν ένα παιχνίδι. "Αγαπώ τη μπάλα", είπε.

Ένας προπονητής του, θυμάται, του είχε ζητήσει να αλλάξει. Επέμενε πως δεν θα τα καταφέρει ως ποδοσφαιριστής, αλλά έκανε λάθος. Πέτυχε γιατί έπαιξε. Γιατί το απήλαυσε.

Το πλατύ του χαμόγελο δεν υπήρχε στο πρόσωπό του μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, του Τσάμπιονς Λιγκ, του Μουντιάλ και της Χρυσής Μπάλας. Προϋπήρχε ενόσω τα κατακτούσε. Και έγινε μεταδοτικό.

"Άλλαξε το ρου της ιστορίας μας", είχε πει ο μέσος της Μπαρτσελόνα, Τσάβι Ερνάντες».



Μια ιστορία ανάμεσα στις δύο πλευρές η οποία ξεκίνησε με τον Ράικαρντ να πιάνει το κεφάλι του από αυτό που μόλις είχε δει στις 3 Σεπτεμβρίου του 2003. Ο Ρόνι πέρασε δύο αντιπάλους του σε μια κατεβασιά προς την εστία της Σεβίλλης και έστειλε την μπάλα πίσω από την τελική γραμμή με ένα απίστευτο σουτ από τα 30 μέτρα για να διαμορφώσει το τελικό 1-1 σε ένα ζόρικο ματς.



Μια ιστορία που θα είχε πάει τελείως αλλιώς εάν ο Ροναλντίνιο πήγαινε στη Ρεάλ, αν στη «Βασίλισσα» δεν τον έβλεπαν ως αντιεμπορικό. Σύμφωνα με έναν δημοσιογράφο της El Pais ένας στενός συνεργάτης του προέδρου Φλορεντίνο Πέρεθ είχε πει: «Ο Ροναλντίνιο είναι πολύ άσχημος. Δεν είχε νόημα να τον αγοράσουμε, θα μας βύθιζε ως brand. Ανάμεσα σ' αυτόν και τον Μπέκαμ, χίλιες φορές ο Μπέκαμ. Έχει κλάση, δείτε πόσο όμορφος είναι. Μας έχει ερωτευτεί όλη η Ασία εξαιτίας του».

Who is Loukas Vyntra?

Ήταν 7 Μαρτίου του 2001 όταν ο Παναθηναϊκός υποδεχόταν την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο ΟΑΚΑ, με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να βλέπει τις ενδεκάδες του αγώνα και να αναρωτιέται με το περίφημο «Who is Giourkas?» για την παρουσία του νεαρού τότε Σεϊταρίδη, που έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην Ευρώπη.

Λίγο αργότερα ο πιτσιρικάς μπακ συστήθηκε για τα καλά στον SAF, κερδίζοντας φάουλ έξω από την περιοχή, από το οποίο προήλθε το 1-0 με δικό του μακρινό σουτ.



Για τον Ροναλντίνιο υπάρχει μια ανάλογη στιγμή με ελληνικά δεδομένα στην καριέρα του, στις 18 Οκτωβρίου του 2005.

Τότε η Μπαρτσελόνα ήρθε στην Αθήνα με στόχο ένα εύκολο βράδυ για την 5η αγωνιστική των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά βρήκε μπροστά της τον Λουκά Βύντρα που έκανε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του και να σταμάτησε τον σούπερ σταρ των Καταλανών.

Μπορεί οι «μπλαουγκράνα» να μην είχαν βαθμολογικό κίνητρο και να μην έβαλαν τα πόδια τους στη φωτιά, αλλά τόσο ο Βύντρα, όσο και οι Φίλιππος Δάρλας - Μάριο Γκαλίνοβιτς έκαναν ένα παιχνίδι που θα το θυμούνται για πάντα, χαρίζοντας στο Τριφύλλι έναν βαθμό που έδωσε ελπίδες για συνέχεια στην Ευρώπη -μέχρι και την προτελευταία αγωνιστική των ομίλων όταν ηττήθηκαν εντός έδρας από την Ουντινέζε.

Τα ξενύχτια στη Μίλαν του Σίλβιο Μπερλουσκόνι

Επιστρέφοντας στην πορεία του Ροναλντίνιο -όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος- στη Μπαρτσελόνα έτυχε να πάει όταν ανέλαβε προπονητής ο Ράικαρντ και αποφάσισε να φύγει όταν θα έφευγε κι εκείνος.

Έχοντας κατακτήσει τα πάντα μαζί του, ο Ροναλντίνιο ισχυρίζεται πως δεν ήταν η έλευση του Πεπ Γκουαρδιόλα εκείνη που τον απομάκρυνε -μιας και εκείνος τον ήθελε, λέει ο Ρόνι- αλλά η ανάγκη του να ανοίξει ένα κεφάλαιο στη ζωή του. Λέξη επιλεγμένη εντελώς συνειδητά και σκόπιμα, γιατί φαινόταν σαν προαποφασισμένο πως η καριέρα του θα έμπαινε σε δεύτερη μοίρα.

Σε έναν αρκετά πρόχειρο παραλληλισμό, σε τέτοια ηλικία μετά από τόσα χρόνια σχέσης είτε θα πας για γάμο, είτε θα αναζητήσεις νέες εμπειρίες. Κι ο Βραζιλιάνος στα 28 του χρόνια δεν γούσταρε μονιμότητες, ούτε ρουτίνα σαν αυτή ενός (ποδοσφαιρικού) νοικοκυριού.

Γούσταρε τις περιπέτειες εκτός, να ζήσει την ηλικία του όπως της έπρεπε, ξοδεύοντας τα λεφτά τα οποία ήταν τυχερός να βγάλει χάρη στις ικανότητές του.



Όπως αναφέρεται παραπάνω, στην Ευρώπη μυήθηκε στη διασκέδαση στο κοσμοπολίτικο Παρίσι, που αυτές τις ημέρες εξεγείρεται.

Στην πανέμορφη Βαρκελώνη γνώρισε όλα τα in μαγαζιά, συμμετείχε σε πάρτι που γίνονταν σε σκάφη μακριά από την ακτή, οπότε το Μιλάνο έμοιαζε σαν... φυσική εξέλιξη στην εξωγηπεδική του ζωή.

Εκεί δεν βρήκε άλλον από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος ήταν για τον Βραζιλιάνο σαν πατέρας. Λόγια του «Ντίνιο». Άλλωστε, τι θα μπορούσε να πάει στραβά σε μια σχέση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα και ίδια όρεξη για τα.. γύρω-γύρω;

«Είναι σαν μεγάλος αδερφός, σαν πατέρας μου. Αν χρειάζομαι κάτι μπορώ να τον πάρω απλώς ένα τηλέφωνο», είχε πει για τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας.

Οι νύχτες του Ροναλντίνιο στην επίσης κοσμοπολίτικη, ιταλική πόλη ήταν άγριες. Χωρίς απαραιτήτως να μείνει στα κλαμπ μέχρι τις πολύ πρωινές ώρες, αλλά χορεύοντας με ένα ποτό στο χέρι μέχρι και την έξοδό του.

Ωστόσο δεν τον επηρέαζαν. Μπάλα ήξερε καντάρια, τις περισσότερες φορές ήταν τυπικός στις ώρες που έπρεπε να παρουσιαστεί στις προπονητικές εγκαταστάσεις. Αλλά αυτό το lifestyle σε κάποιους δεν άρεσε.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το 2009, όταν δυο μέρες πριν από ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι κόντρα στη Ζυρίχη πάρταρε μέχρι πρωίας με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί από τον αντιπρόεδρο των «ροσονέρι», Αντριάνο Γκαλιάνι.

Πώς απάντησε στην τιμωρία του αυτή; Ισοφάρισε... άκοπα τη μαχητική Αταλάντα (τελικό 1-1) στο αμέσως επόμενο ματς, μάζεψε τα πράγματά του και πέταξε για το Παρίσι μιας και είχε κρατήσει μπουθ στο κλαμπ L'Ermitage.



Ακόμη κι έτσι, η σχέση ανάμεσα στις δύο πλευρές συνεχίστηκε «κανονικά», έως ότου διάφοροι οπαδοί του συλλόγου άρχισαν να του επιτίθενται λεκτικά στις εξόδους του. Έχοντας ακούσει αρκετά «γύρνα σπίτι σου» για λίγο καιρό μαζεύτηκε, βγήκε πρώτος σε ασίστ στην Ιταλία (14) σκόραρε σχεδόν άλλες τόσες φορές (12), αλλά το κλίμα άλλαξε και πάλι όταν ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι αντικατέστησε τον Λεονάρντο.

Ο Ιταλός αλενατόρε στην πρώτη του μεγάλη προπονητική δουλειά ήθελε να αφήσει το στίγμα του και πήγε σε ανοιχτή κόντρα με τον Ροναλντίνιο, ο οποίος από την πλευρά του δεν γούσταρε τέτοια καλούπια, ειδικά όσο μπορούσε να παίξει κανονικά.

Για τα πρακτικά, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον Αλέγκρι ήταν η έξοδος του Ροναλντίνιο δυο μέρες πριν ένα ντέρμπι ντελά Μαντονίνα (κόντρα στην Ίντερ).

Έτσι στο τέλος έκανε αυτό που του φώναζε ο κόσμος. Γύρισε σπίτι του το 2011, και συγκεκριμένα στη Φλαμένγκο. Έκτοτε δεν επέστρεψε ποτέ ξανά στην Ευρώπη, παρά μόνο για προσωπικούς λόγους.

Τα μπλεξίματα με τον νόμο και η φυλακή

Μετά την αποχώρησή του από την Ιταλία ο Ροναλντίνιο είχε την πιο θνητή όψη που μπορεί να έχει ένας ποδοσφαιρικός Θεός.

Με παραπάνω κιλά, με τα ξενύχτια να έχουν αφήσει ευδιάκριτο το αποτύπωμά τους στο πρόσωπο και τα μάτια του, ο Ροναλντίνιο από το 2011 μέχρι και το 2015 έπαιξε τέσσερις ομάδες με μόνον την Κερετάρο (Μεξικό) να μην είναι βραζιλιάνικη (στη γενέτειρά του έπαιξε στις παραδοσιακές αντιπάλους Φλαμένγκο και Φλουμινένσε, και στην Ατλέτικο Μινέιρο). Την απόσυρσή του την ανακοίνωσε και επισήμως το 2018.

Τα ταξίδια του και ο πολύ συγκεκριμένος τρόπος ζωής του συνεχίστηκε κανονικά, μέχρι το σημείο που πλήρωσε για κάποιες από τις πράξεις του παρελθόντος.

Η ιστορία ξεκινάει από το 2009 όταν και «έριξε πιστόλι» σε πρόστιμο που είχε επιβληθεί σε εκείνον και τον αδερφό του για μια παράνομα αποκτηθείσα έκταση στη Λίμνη Γκουαΐμπα.

Εν τέλει το 2018 του κατασχέθηκαν τόσο το βραζιλιάνικο όσο και το ισπανικό διαβατήριό του (ενώ παράλληλα ήταν ένας εκ των πρεσβευτών τουρισμού της Βραζιλίας) με αποτέλεσμα να ταξιδέψει με πλαστά έγγραφα στην Ουρουγουάη για ένα προγραμματισμένο τουρ, στο οποίο θα παρουσίαζε και το βιβλίο του με τίτλο «Ιδιοφυΐα στη ζωή».

Τελικά ο σχεδιασμός πήγε στράφι, μιας και συνελήφθη και οδηγήθηκε μαζί με τον αδερφό και ατζέντη του σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας. Η επεξήγηση πως το διαβατήριο του δόθηκε από τοπικό σπόνσορα και εκείνος δεν γνώριζε πως ήταν παράτυπο, δεν έπεισε.

Ως αποτέλεσμα πέρασε τα γενέθλια για τα 40 του χρόνια πίσω από τα κάγκελα.

Σε μια φυλακή σχεδόν σαν ξενοδοχείο, ο Ρόνι δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει αυτό που έκανε πάντα, δηλαδή καινούργιες φιλίες κλωτσώντας μια μπάλα.

Ωστόσο μετά από λίγο καιρό άρχισε να υποχωρεί το χαμόγελο από το πρόσωπό του, γεγονός οδήγησε την πλευρά του να καταθέσει 1.6 εκατομμύρια δολάρια ως εγγύηση. Παράλληλα αποδέχθηκε τον όρο του κατ' οίκον περιορισμού. Συνολικά παρέμεινε στη φυλακή 32 ημέρες.

Κάποιες πιο πονηρεμένες φωνές, πάντως, έκαναν λόγο για άλλη... κρυφή αιτία η οποία έφερε αυτή την εξέλιξη...

Το στοίχημα του γιου του στην Μπαρτσελόνα

Λίγο πριν τα 43α γενέθλιά του, τα οποία ήταν την περασμένη Τρίτη, ο Ροναλντίνιο είχε δει τον γιο του να υπογράφει τελικά το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τη Μπαρτσελόνα, με την ευχή του πατέρα του να κάνει το ξεπέταγμά του και στην πρώτη ομάδα.

«Eίμαστε υπερήφανοι που συνεχίζουμε το κεφάλαιο Ροναλντίνιο. Θέλαμε ο γιος του να συνεχίσει την καριέρα του εδώ. Δεν ξέρω αν θα είναι για τη Ζουβενίλ Β. Το παιδί έχει ποιότητα και είμαστε χαρούμενοι με την εξέλιξη αυτή. Χαιρόμαστε που διατηρούμε καλές σχέσεις με τον Ροναλντίνιο», σχολίασε μετά τις υπογραφές ο πρόεδρος του συλλόγου, Τζοάν Λαπόρτα.

Ο ορισμός του «against modern football»

Την Πρωτομαγιά του 2005 γεννήθηκε ο μύθος του πρωταθλητή κόσμου, Λιονέλ Μέσι, με τον Αργεντινό να πετυχαίνει τότε το πρώτο επίσημο γκολ της καριέρας του με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα.

Ένα γκολ-πείστηριο για το αλήτικο ποδοσφαιρικό πείσμα του Ροναλντίνιο να κάνει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο.

Αρχικά ο Ροναλντίνιο έκανε μια κατεβασιά από τη δεξιά πτέρυγα αφήνοντας τρεις παίκτες πίσω του. Γρήγορα συγκέντρωσε πάνω του σχεδόν όλη την ομάδα της Αλμπαθέτε.

Με 9/10 outfield παίκτες της ήταν να είναι σε απόσταση αναπνοής από τον εκείνον, ο Βραζιλιάνος έκανε το σκάψιμο για τον αμαρκάριστο Μέσι που του ζήτησε την πάσα, και η φάση ολοκληρώθηκε με μια νέα λόμπα πάνω από τον πορτέρο των φιλοξενούμενων.

Το τέρμα ωστόσο δεν μέτρησε ποτέ μιας και ο Μέσι ήταν σε θέση οφσάιντ. Αλλά ο Ρόνι θα τον έβγαζε σε αυτή τη θέση όσες φορές χρειαζόταν. Ακόμη κι αν έπρεπε να το δοκιμάσει 100 φορές.

Αλλά... Ροναλντίνιο είσαι. Αρκούσε η δεύτερη προσπάθεια.

Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν ολόιδιο με την πρώτη φάση. Μιλάμε για καρμπόν. Παρανοϊκά όμορφο...



Κι αν ο Μέσι σε μια τρελή παράλληλη κούρσα με τον Κριστιάνο Ρονάλντο κατάφερε να ξεπεράσει τον αιώνιο αντίπαλό του και για πολλούς να ανακηρυχθεί ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της Ιστορίας, κάπου βαθιά ξέρουμε όλοι μας πως ο Ροναλντίνιο θα μπορούσε να είναι πολλά περισσότερα αν επιθυμούσε να δει άκρως επαγγελματικά το άθλημα που του έδωσε διέξοδο από τη ζοφερή -για τους μη έχοντες- πραγματικότητα της Βραζιλίας.

Αλλά, έτσι του άρεσε, έτσι το έκανε.

Και τον ευχαριστούμε γι' αυτό, γιατί κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια και τον θυμόμαστε να χαμογελάει, χαμογελάμε κι εμείς... against modern football.