Με τον Νταβίδ Σίλβα είναι αλλιώς - Η επικείμενη επιστροφή της Ρεάλ Σοθιεδάδ στο Τσάμπιονς Λιγκ

Δέκα ημέρες πριν το γκολ του Αντρές Ινιέστα κόντρα στην Ολλανδία στην παράταση του Μουντιάλ του 2010, ένας άλλος παίκτης της ίδιας κοψιάς σε εκείνη την Ισπανία, ο Νταβίδ Σίλβα, έπρεπε να ξεκαθαρίσει το μέλλον του. Μάντσεστερ Σίτι και Τσέλσι ασκούσαν πιέσεις για να κάνουν την πλευρά του παίκτη της Βαλένθια να πει το «ναι», η καθεμιά για τους δικούς της λόγους.

Οι «μπλε» είχαν ήδη περάσει από την περίοδο της νέας επένδυσης στον σύλλογο -εκείνης που ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς άλλαξε για πάντα την ιστορία τους- και προσπαθούσαν να βρουν έναν παίκτη που θα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο και θα ήταν σημείο αναφοράς για το μέλλον, με στόχο να χτίσουν στις έως τότε επιτυχίες τους.

Από την άλλη, οι «πολίτες» ότι έψαχναν να μπουν δυναμικά στον ποδοσφαιρικό χάρτη, με το χρήμα να έχει μπει ζεστό στα ταμεία τους με την έλευση των Αράβων. Έχοντας το μετάλλιο του πρωταθλητή κόσμου στο στήθος του (συν εκείνα των Euro του 2008 και 2012), ο αρκετά ήσυχος και ντροπαλός Σίλβα πήρε την απόφαση να παίξει για τη Σίτι.

Δέκα χρόνια μετά, έφυγε από εκεί ως ένας από τους πιο σημαντικούς ποδοσφαιριστές στην ιστορία της, ίσως ο σημαντικότερος στο μεταίχμιο της κουμανταδόρας της λίγκας εδώ και χρόνια, αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους αρτίστες που έχουν περάσει από τα δύσκολα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ.



Σε ένα πρωτάθλημα που δεν ήταν φιλικό προς τα δεκάρια, αυτός ο «μικρός ανταγωνιστικός μπάσταρδος» (όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο παλιός του προπονητής στην Έιμπαρ, Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ) έφερε τη λίγκα στα μέτρα του και όχι το ανάποδο.

Το «μπάσταρδος» ασπάστηκε και ο Πεπ Γκουαρδιόλα, που τον βρήκε στο «Etihad» και δεν τον άφησε να φύγει από εκεί παρά μόνο όταν ήταν απαραίτητο, με τα χρόνια να έχουν πια περάσει. Η παλιοσειρά έπρεπε να αποχωρήσει, κι ο Σίλβα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

«Ο ορισμός "μπάσταρδος" από τον Μεντιλίμπαρ είναι τέλειος. Είναι ξεκάθαρο ότι έμαθε να παίζει μπάλα στον δρόμο. Σαν να σε απειλεί πως θα υπάρξει μόνο ένας νικητής. Είναι κάτι που έχει μέσα του και δεν μπορείς να του το αναγνωρίσεις εάν πρώτα δεν τον γνωρίσεις», είπε ο Πεπ, ο οποίος είχε ποντάρει πολλά πάνω στον συμπατριώτη του με στόχο να εξελίξει ακόμη περισσότερο αυτό τον εξίσου τρομερό μπαλαδόρο, Φιλ Φόντεν, ο οποίος από την πλευρά του έχει πιάσει τη... μπαγκέτα του εδώ και δύο χρόνια.

Με τη Ρεάλ Μαδρίτης να τον έχει απορρίψει τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και τη Μπαρτσελόνα να μην ασχολείται με την περίπτωσή του, το ενδεχόμενο της Ισπανίας είχε απομακρυνθεί. Στο «Etihad» πήρε αμέσως τον σεβασμό που του άξιζε, με τον Μανουέλ Πελεγκρίνι άνθισε ακόμη περισσότερο και με την έλευση του Γκουαρδιόλα το καλοκαίρι του 2016 ήταν... απλώς άδικο για τους αντιπάλους τους.

Οι δύο άνδρες εκτίμησαν ο ένας τον άλλο «με την πρώτη ματιά», η κοινή γλώσσα τους έλυσε ακόμη περισσότερο τα... πόδια και για μια τριετία ο Σίλβα έγινε ένας από τους καλύτερους υποτιμημένους παίκτες όχι μόνο της λίγκας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου.



«El Mago» με αποδείξεις, ακόμη κι όταν ο γιος του γεννήθηκε πρόωρα και για αρκετό χρονικό διάστημα ήταν στα πέρα-δώθε ανάμεσα σε Μάντσεστερ και Βαλένθια. Λίγο καιρό νωρίτερα, το 2016-17, είχε αναδειχθεί καλύτερος ποδοσφαιριστής της ομάδας του.

«Είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες που έχω προπονήσει στη ζωή μου και είμαι πολύ τυχερός που βρίσκεται εδώ» - Πεπ Γκουαρδιόλα

Στη Μάντσεστερ Σίτι, που κανείς δεν ξέρει εάν θα βρισκόταν στα ίδια μεγέθη αν δεν είχαν διασταυρωθεί τα μονοπάτια τους, κατέκτησε τέσσερις Πρέμιερ Λιγκ (τις τρεις στα πρώτα έξι του χρόνια), δύο Κύπελλα Αγγλίας, πέντε Λιγκ Καπ, και τρία Community Shield. Αυτό που του έλειψε, όπως και γενικότερα στο πρότζεκτ, ήταν ένα Τσάμπιονς Λιγκ.



Σε ένα fast forward από τον Δεκαπενταύγουστο του 2020 (τη σεζόν του κορωνοϊού δηλαδή, που μετέθεσε τα τελικά του Champions League μέσα στο καλοκαίρι και το τελευταίο ματς του Σίλβα με τα γαλάζια) μέχρι και το σήμερα, τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά για τον Ισπανό αρτίστα, αλλά με μια σταθερή. Παραμένει το ίδιο υπερβολικά απαραίτητος για το σύνολο που εκπροσωπεί. Αεικίνητος, καθοδηγητικός, δολοφονικός στα ξεπετάγματα και τις μεταβιβάσεις του, όπως και... χειρουργικά ψύχραιμος σε κάθε του κίνηση.

Έχοντας κατακτήσει με τη Ρεάλ Σοθιεδάδ το Κύπελλο Ισπανίας (2019-20), το πρώτο της μετά το αρκετά μακρινό 1987, ο Σίλβα άφησε τα πνευμόνια του για ακόμη μία φορά στο γρασίδι και το «Ανοέτα» του το αναγνώρισε με περίπου 36.000 οπαδούς να τον καταχειροκροτούν κατά την αλλαγή του στο 89ο λεπτό, στη νίκη της ομάδας κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης με σκορ 2-0.

Τρέχοντας δέκα χιλιόμετρα, με μια ασίστ στο γκολ που «καθάρισε» την αναμέτρηση λίγο πριν το φινάλε, με τις περισσότερες επιτυχημένες πάσες, με περισσότερες κερδισμένες κατοχές, με τα περισσότερα τάκλιν και με τις περισσότερες δημιουργηθείσες ευκαιρίες, στα 37 του έτη, ο Σίλβα ήταν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου επιβεβαιώνοντας παράλληλα τον καθόλου τυχαίο τίτλο του άρθρου. Με εκείνον, στην κατά τα άλλα πολύ ταλαντούχα ενδεκάδα του Ιμανόλ Αλγκουαθίλ, είναι αλλιώς.



Καλή η κυνική Μπαρτσελόνα, καλή η κάπως ανανεωμένη Ατλέτικο Μαδρίτης, έχει χτίσει για μια δεκαετία η πλούσια σε ταλέντο αλλά φέτος χωρίς τον Κασεμίρο Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά το καλύτερο ποδόσφαιρο φέτος στην Ισπανία το έχουν παίξει με διαφορά οι Βάσκοι, όπως έκανε σε μεγάλο βαθμό και πριν δέκα χρόνια εκείνη η τρομερή ομάδα των Κλαούντιο Μπράβο (τερματοφύλακας), του τότε πολλά υποσχόμενου Ιγιαραμέντι, του Αντουάν Γκριεζμάν που χάζεψε τους συμπατριώτες του όταν απέκλεισε μόνος του τη Λυών πριν τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, του πρώτου της σκόρερ εκείνη τη σεζόν Κάρλος Βέλα, του καπιτάν Τσάμπι Πριέτο και της άλλης σημαίας του κλαμπ, Αγκιρέτσε. Στο τιμόνι καθόταν ο Φιλίπ Μοντανιέ.

Τι άλλο κοινό έχουν αυτές οι δυο ομάδες; Όπως όλα δείχνουν θα έχουν αμφότερες εμπειρίες από το κορυφαίο ευρωπαϊκό διασυλλογικό επίπεδο, με τη μίνι διακοπή (επιστροφή στη δράση το ΠΣΚΔ 12-15/05) να βρίσκει το σύνολο του Αλγκουαθίλ στο +7 από την ντεφορμέ 5η της βαθμολογίας Βιγιαρεάλ, με πέντε αγωνιστικές να απομένουν για το τέλος της La Liga.

Βέβαια μόνο εύκολες δεν είναι οι τελευταίες «στροφές». Η Καταλονία είναι κοινός παρονομαστής στα επόμενα δύο παιχνίδια της (εντός με τη Τζιρόνα που ελπίζει ακόμη για Ευρώπη - εκτός με Μπαρτσελόνα που είτε θα έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα από την περασμένη αγωνιστική και θα θέλει να το γιορτάσει με τον κόσμο της, είτε θα θέλει να το εξασφαλίσει και μαθηματικά), μετά έρχεται η Αλμερία που βρίσκεται ακόμη στα σενάρια υποβιβασμού, έπειτα η Ατλέτικο Μαδρίτης που θέλει να κρατήσει τη δεύτερη θέση κόντρα στη συμπολίτισσα Ρεάλ και τέλος η παντελώς αδιάφορη Σεβίλλη που ή θα έχει παίξει τελικό Europa League λίγες ημέρες νωρίτερα ή θα έχει κλείσει την ανάμεικτη σεζόν της χωρίς κάποια επιτυχία.



Στο ευτυχές σενάριο, «La Real» θα παίζει κι αυτή στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης σεζόν κι ο Σίλβα θα πρέπει να περιμένει λίγο ακόμη για να κρεμάσει τα παπούτσια του. Το ξέρει από τώρα, το ξέρουν από τώρα. Και είναι ακριβώς αυτή η ανακοίνωση παραμονής του στο «Ανοέτα» που δείχνει τη δίψα που έχουν άπαντες εκεί να ζήσουν για δεύτερη φορά τα «σαλόνια» μετά τα οικονομικά προβλήματα του 2008 που παραλίγο να αφανίσουν τον σύλλογο.

Ύστερα, χορτασμένος όπως και όλοι οι υπόλοιποι μόνο και μόνο από την εμπειρία, θα μπορεί να επιστρέψει εκεί που έμαθε μπάλα κλωτσώντας τα πεσμένα, ώριμα φρούτα, στο Αργκινεγκίν (στα γκουάντσε το όνομα της πόλης σημαίνει «ήρεμο νερό» και του ταιριάζει απολύτως)  της Γκραν Κανάρια, και να αφήσει πίσω του όλη αυτή τη βαβούρα του επαγγελματικού αθλητισμού, την οποία διαχειρίστηκε άψογα - αν και introvert (εσωστρεφής) ως χαρακτήρας.