Europa League: Η δικαίωση του Μεντιλίμπαρ και η χαμένη αξιοπρέπεια του Μουρίνιο
Στη διοργάνωση της... Σεβίλλης -το Europa League- ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ δεν έφτασε μόνο σε μια τεράστια ποδοσφαιρική δικαίωση αλλά οδήγησε τον... συνονόματό του, Ζοσέ Μουρίνιο, στο να χάσει την αξιοπρέπειά του
Μετά το εύστοχο χτύπημα πέναλτι που οδήγησε την Αργεντινή στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου τον περασμένο Δεκέμβριο, ο Γκονσάλο Μοντιέλ στέκεται απέναντι στον Ρούι Πατρίσιο με ίδια αποστολή. Να ευστοχήσει από την άσπρη βούλα και να χαρίσει το έβδομο τρόπαιο του Europa League στη Σεβίλλη.
Ο σκληροτράχηλος Αργεντινός μπακ δεν καταφέρνει να βρει το βάθος της εστίας, αλλά η διαιτητική ομάδα -σε μια πρόβα ενόψει νέων κανονισμών- διατάσσει την επανεκτέλεσή του πέναλτι βάζοντας έτσι και το κερασάκι στην τούρτα των διαμαρτυριών του Ζοσέ Μουρίνιο και γενικότερα της αποστολής της Ρόμα.
Ο Μοντιέλ παίρνει βαθιές ανάσες και σφραγίζει την κούπα για τους Ανδαλουσιανούς (1-1 κ.ά, 0-0 παράταση, 4-1 πέναλτι).
Τα όνειρα των οπαδών των «τζιαλορόσι» για δεύτερη σερί ευρωπαϊκή επιτυχία -μετά την περσινή κατάκτηση του UEFA Conference League- βρίσκονται σκορπισμένα στην «Πούσκας Αρένα», o Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ αποθεώνεται από τους ποδοσφαιριστές του και ο Μουρίνιο έχει κλειδώσει τον στόχο του πάνω στον διαιτητή της συνάντησης, Άντονι Τέιλορ.
Για τον Ισπανό τεχνικό αυτό ήταν το πρώτο του μετάλλιο στη μεγάλη σκηνή -έχοντας στο βιογραφικό του μία κούπα στη Σεγούντα Ντιβιθιόν στην πρώτη του χρονιά στη Βαγιαδολίδ το 2006- ενώ για τον Πορτογάλο ήταν ο πρώτος χαμένος ευρωπαϊκός τελικός της καριέρας του (5/6).
Ο νικητής
Για τους μυημένους στο ισπανικό ποδόσφαιρο, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ δεν είναι άγνωστος.
Ειδικά στη Βασκονία είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους τεχνικούς της προηγούμενης δεκαετίας, παρουσιάζοντας τρομερό έργο στην Εϊμπάρ. Ένα έργο που την κράτησε στη La Liga από τις αρχές της σεζόν του 2015 έως και το τέλος αυτής του 2021 και χάρισε πολλά χαμόγελα στους οπαδούς της οι οποίοι την έχουν χαρεί στα «σαλόνια» όλες κι όλες επτά σεζόν.
Η ιστορία θα ήταν διαφορετική εάν ο σύλλογος δεν είχε σωθεί εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων της Έλτσε που την οδήγησαν στον υποβιβασμό, αλλά έτσι ξεκινάνε να γράφονται τα περισσότερα stories. Σαν τη ζωή. Από τύχη. Αν και -για τα πρακτικά- στην περίπτωσή τους είχαν ήδη μια πρώτη γνωριμία το 2004-05.
Χοντρικά λίγο μετά τα 50 του χρόνια και έχοντας φτάσει πλέον τα 62, ο Μεντιλίμπαρ πήγε στην Εϊμπάρ και ενώ πολλοί θα περίμεναν μια κλασική αντιμετώπιση απέναντι σε μια ομάδα που θα μαχόταν διαρκώς για το τομάρι της, εκείνος είπε να το κάνει με τον δικό του τρόπο.
Το όνειρο έμεινε όνειρο αλλά η μπάλα που παιζόταν στο «Ιπουρούα» αποζημίωνε την εξέδρα, ενώ φυσικά εξασφαλίστηκε η βιωσιμότητα του κλαμπ με την συνεχή παρουσία του στην πρώτη κατηγορία μέχρι και τις αρχές της νέας δεκαετίας, όταν πια ο σύλλογος δεν μπορούσε να στηρίξει τον προπονητή του και το ποδοσφαιρικό του στυλ.
Ο δικαιολογημένος κορεσμός έστειλε την Εϊμπάρ στη Σεγούντα και τον Μεντιλίμπαρ σε αναζήτηση εργασίας.
Η αποτυχημένη επιστροφή στους πάγκους για λογαριασμό της Αλαβές -σε ένα πρότζεκτ που ήταν ούτως ή άλλως πολύ δύσκολο με την Ντεπορτίβο να μην σώνεται με τίποτα και να υποβιβάζεται ως τελευταία στο τέλος της σεζόν- δεν πτόησε τη Σεβίγια που εξέπεμπε SOS και είχε το υλικό να στηρίξει την ποδοσφαιρική του τρέλα.
Μετά την απομάκρυνση του Χόρχε Σαμπάολι τον περασμένο Μάρτιο η αποστολή για τον Μεντιλίμπαρ ήταν απλή, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται μετά από μια κατάκτηση ευρωπαϊκού τροπαίου. Να την κρατήσει στην κατηγορία.
Με εξαίρεση ένα διπλό που του έκανε η πωρωμένη νεοφώτιστη Ζιρόνα, αλλά και ένα πολύ πρόσφατο 1-2 που του έκανε η Ρεάλ Μαδρίτης, ο Μεντιλίμπαρ δεν έχασε στα άλλα εννέα παιχνίδια που κάθισε στην άκρη του πάγκου και με 6Ν-3Ι χάρισε όλη την απαιτούμενη ηρεμία στους παίκτες του για να κοιτάξουν τον... προφανή στόχο, την κατάκτηση του Europa League.
Άλλωστε με έξι (μέχρι πρότινος) κατακτήσεις, θες - δεν θες συγκαταλέγεσαι στα φαβορί. Ειδικά από τη στιγμή που οι Σεβιγιάνοι πήραν ξανά ζωή επιστρέφοντας από το εις βάρος τους 2-0 στο «Ολντ Τράφορντ» για το τελικό 2-2 κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για τα προημιτελικά, κατά την παρθενική παρουσία του Μεντιλίμπαρ σε ευρωπαϊκό ματς.
Όσο όμορφη και να είναι η Βουδαπέστη για εκείνον η πιο ωραία ανάμνηση θα είναι η αποθέωση των ποδοσφαιριστών του αλλά και το χρυσό μετάλλιο στο στήθος του. Γιατί -και ενώ είχε πετάξει εκτός και τη Γιουβέντους- μπορεί να ζορίστηκε στον τελικό, μπορεί να του έκανε και λίγη αβάντα η διαιτησία, αλλά όσο περνούσε από το χέρι του, τον διαχειρίστηκε άψογα.
Ο χαμένος
Το βλέμμα «έλα πάρ' το και τελείωνε» του Ζοσέ Μουρίνιο μετά το τέλος του τελικού -απευθυνόμενος... με τα μάτια σε έναν νεαρό οπαδό της Ρόμα ο οποίος είναι σαστισμένος και απλώνει αμέσως το χέρι του για να απαλλάξει τον Πορτογάλο τεχνικό από το... βάρος του δεύτερου μεταλλίου- τα λέει όλα.
Ο «Special One» καλείται να διαχειριστεί μια εμπειρία πρωτόγνωρη για εκείνον.
Τον αγαπάς ή τον μισείς (δεν υπάρχει ενδιάμεσο), ο Μουρίνιο είχε έναν μοναδικό τρόπο να παίρνει ευρωπαϊκούς τελικούς ακόμη κι όταν ήταν το αουτσάιντερ, όπως με την Ίντερ κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου το 2010, ή ακόμη καλύτερα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2017 κόντρα στον Άγιαξ. Κι αν η προηγούμενη πρόταση ξενίζει, μια επίκληση στην αυθεντία (του Ζοσέ) είναι αρκετή για να τη δικαιολογήσει. «Ήταν ίσως η πιο δύσκολη σεζόν μου στην προπονητική», είχε πει μετά τον θρίαμβο ο φτασμένος πλέον «Μου», και για όσους γνωρίζουν την πραγματικότητα των «κόκκινων διαβόλων» μια δεκαετία και βάλε, είχε δίκιο. Άλλωστε μέχρι και φέτος, μόνο όσοι εθελοτυφλούσαν δεν καταλάβαιναν πως ο εκ των ιστορικότερων συλλόγων του πλανήτη είχε γίνει ένα μεγάλο «καφενείο».
Έχοντας αφήσει πίσω του τη χειρότερη δουλειά του -την Τότεναμ, για την οποία δήλωσε πως μόνο με εκείνη δεν απέκτησε δεσμούς απ' όλες τις δουλειές του- ο Ζοσέ επέστρεψε στην Ιταλία πιο χαλαρός, ανανεωμένος και με πραγματική όρεξη να αφήσει τον μουρτζούφλη εαυτό του στο παρελθόν. Το αυτό είχε κάνει και στο Λονδίνο, αλλά στους Spurs η πραγματικότητα σε χτυπάει πάρα πολύ γρήγορα.
Ο σεβασμός που τρέφουν προς το πρόσωπό του οι Ιταλοί τον βοήθησε ακόμη περισσότερο στο να δείξει... καλό χαρακτήρα, και κατά την πρώτη σεζόν του στη Ρόμα είδαμε σε πολλές των περιπτώσεων και τη blooper πλευρά του, ειδικά μέσα από τα ποσταρίσματά του στο Instagram.
Το περσινό ταμείο έκλεισε με την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα των Ρωμαίων στο νεοσύστατο Conference League κι ο Μουρίνιο έμεινε για πάντα στα βιβλία της ιστορίας ως ο πρώτος -και για την ώρα μοναδικός- προπονητής που έχει κατακτήσει τις τρεις υπάρχουσες ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις.
Το φετινό, πάλι, έκλεισε με έναν Μουρίνιο από τα παλιά. Έναν Μουρίνιο που λίγο πριν είχε πει στους ποδοσφαιριστές του ότι ένα ματς χάνεται αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για την αξιοπρέπειά τους, όμως λίγο μετά πήγε και περίμενε τον Τέιλορ στο πάρκινγκ για να του τα χώσει εκ νέου, χαρακτηρίζοντας ντροπιαστική την εμφάνισή του. Να θέλει ν' αγιάσει και να μην μπορεί...
Το αρνητικό ήταν πως μετά το έναυσμα από τον Μουρίνιο ο Τέιλορ δέχθηκε επίθεση και από Ρωμαίους οπαδούς. Το θετικό -όσον αφορά καθαρά το αγωνιστικό- για τη Ρόμα ήταν πως παρέμεινε ενωμένη και έστω και δύσκολα κέρδισε στο φινάλε τη Σπέτσια των δέκα παικτών και του σκόρερ Δημήτρη Νικολάου με σκορ 2-1, για να αφήσει έναν βαθμό πίσω της τη Γιουβέντους και να πάρει αυτή το εισιτήριο για το Europa League της ερχόμενης σεζόν.
