Κάρλος Αλκαράθ: Το χωριατόπαιδο από τη Μούρθια που έγινε «Βασιλιάς»

Στις 6 Μαΐου στο Αββαείο του Γουέστμινστερ πραγματοποιήθηκε η στέψη του Καρόλου Γ’ ως βασιλιά του Ηνωμένου Βασιλείου, με τους γαλαζοαίματους του πλανήτη να συρρέουν στο Λονδίνο. Δύο μήνες και δέκα ημέρες αργότερα, λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα από το Αββαείο, πραγματοποιήθηκε μια διαφορετική στέψη ενός νέου βασιλιά. Αυτή του Κάρλος Αλκαράθ, ενός χωριατόπαιδου από τη Μούρθια, το οποίο είναι πια ο νέος βασιλιάς του παγκόσμιου τένις. Την ώρα που το άστρο του Ραφαέλ Ναδάλ μοιάζει να εκπέμπει τα τελευταία ψήγματα λάμψης του, οδηγούμενο σιγά-σιγά προς την οριστική απόσυρση (όπως συνέβη με τον καρδιακό του φίλο Ρότζερ Φέντερε), και ο Νόβακ Τζόκοβιτς απομένει ο μοναδικός της «Αγίας Τριάδας του τένις», η αναζήτηση του διαδόχου του θρόνου μάλλον έχει τελειώσει προτού καν ανοίξει η οποιαδήποτε συζήτηση.

Κι αυτό γιατί ο 20χρονος κομήτης από τη Μούρθια που ακούει στο όνομα Κάρλος Αλκαράθ έρχεται σαν άλλος Αρμαγεδδών για να ξεκινήσει τη νέα εποχή του αθλήματος.



Μόνο που σε αυτό το νέο κεφάλαιο της ιστορίας του παγκόσμιου τένις ο Καρλίτος μοιάζει να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, καθώς ουδείς δείχνει ικανός να τον αμφισβητήσει και άπαντες υποκλίνονται στο πέρασμά του. Οπως συνέβη και με τον Τζόκοβιτς, όταν μετά από έναν επικό τελικό στο Wimbledon (διάρκειας 4 ωρών και 42 λεπτών) ο Αλκαράθ πήρε τον πρώτο του τίτλο στο Λονδίνο, πανηγύρισε το δεύτερό του Grand Slam (το US Open το 2022 ήταν το πρώτο) και στέρησε από τον Σέρβο την ευκαιρία να διευρύνει το δικό του απόλυτο ρεκόρ στα 24 Grand Slam.

Ο νεαρότερος παίκτης στην ιστορία του αθλήματος που έφτασε στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης (σε ηλικία 19 ετών) είναι ο μοναδικός που έχει κερδίσει στο ίδιο τουρνουά σε χωμάτινη επιφάνεια τον Ναδάλ και τον Τζόκοβιτς (2022 Μαδρίτη), αλλά θα έχει να το λέει ότι δεν πρόλαβε να αγωνιστεί με τον Φέντερερ. Αν και το παράπονο πρέπει να το έχει ο Ελβετός γιατί δεν πρόλαβε να αγωνιστεί μ’ αυτό το παιδί-θαύμα...

Οικογενειακή παράδοση

Το Ελ Παλμάρ είναι ένα χωριό που ανήκει στον Δήμο της Μούρθια, της έκτης σε πληθυσμό πόλης που βρίσκεται στη Νοτιοανατολική Ισπανία. Η Μούρθια είναι γνωστή για τα φρούτα και τα λαχανικά που εξάγονται σε όλη την Ευρώπη, αλλά πλέον είναι διάσημη σε όλο τον κόσμο (και μαζί της και το Ελ Παλμάρ) ως η πατρίδα του Κάρλος Αλκαράθ.

Εκεί όπου στα γήπεδα του Real Sociedad Club de Campo Murcia ξεκίνησε να γράφεται η ιστορία του παιδιού που έμελλε με τη ρακέτα του να κατακτήσει τον κόσμο.

Προτού όμως ξετυλίξουμε το κουβάρι του... making off του Αλκαράθ, έχει ενδιαφέρον η ιστορία του χώρου όπου άρχισε να παίζει τένις, ο οποίος δημιουργήθηκε πριν από ακριβώς 100 χρόνια. Και έπρεπε να φτάσουμε στην τρίτη γενιά των Αλκαράθ για να έρθει η ώρα της δικαίωσης.

Το μακρινό 1923 οι ευκατάστατοι κάτοικοι της περιοχής αποφάσισαν να ιδρύσουν έναν κυνηγητικό σύλλογο (Real Sociedad de Tiro de Pichonóήταν το αρχικό του όνομα προτού μετονομαστεί σε Real Sociedad Club de Campo στα τέλη της δεκαετίας του ’80). Ετσι, αγόρασαν τη δική τους έκταση στο Ελ Παλμάρ την οποία ονόμασαν Tiro de Pichon, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει σκοποβολή περιστεριών. Το ονόμασαν έτσι γιατί τον πρώτο καιρό έκαναν αυτό ακριβώς αποκλειστικά: πυροβολούσαν περιστέρια!

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τη στιγμή που εγκαινιάστηκε ο χώρος και το κλειστό κλαμπ για τους κυνηγούς αποφάσισε να κάνει άνοιγμα στην κοινωνία δημιουργώντας δύο γήπεδα τένις και μια πισίνα, που ήταν διαθέσιμα για όσους γίνονταν μέλη.

Ενας από τους πρώτους που έσπευσαν να γραφτούν ήταν ο Κάρλος Αλκαράθ, ο παππούς του σημερινού Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης, ο οποίος ξεκίνησε να παίζει τένις και μετέδωσε την αγάπη του για το άθλημα στον γιο του, ο οποίος λέγεται επίσης Κάρλος! Εξ ου και η αναφορά στις τρεις γενιές των Αλκαράθ λίγο πιο πάνω. Ο Κάρλος Αλκαράθ Β’ όχι απλώς κληρονόμησε την αγάπη για το τένις από τον πατέρα του, αλλά προσπάθησε να ασχοληθεί επαγγελματικά φτάνοντας να θεωρείται ένα σεβαστό όνομα εντός Ισπανίας, χωρίς όμως ποτέ να κάνει διεθνή καριέρα.

Εγινε επίσης προπονητής τένις στην ακαδημία του Real Sociedad Club de Campo, όπου έπαιρνε μαζί του από μωρό τον Καρλίτος. Σε ηλικία 3 ετών τού χάρισε την πρώτη του ρακέτα και έναν χρόνο αργότερα ξεκίνησε να του διδάσκει τα μυστικά του αθλήματος στα χωμάτινα γήπεδα της εγκατάστασης.

Eδινε οδηγίες στους μεγάλους

Ο Καρλίτος δεν ήταν το μόνο παιδί της ακαδημίας, αλλά ήταν αυτό που ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή καθώς από τόσο μικρή ηλικία έμοιαζε να αφομοιώνει με απίστευτη ευλάβεια την κάθε οδηγία που ο... επεξεργαστής του μυαλού του τη μετέτρεπε σε πάγια εντολή, εφαρμόζοντάς την άμεσα στις προπονήσεις και τα παιχνίδια του.

«Στα 5 του χρόνια ήταν όλη την ημέρα στο γήπεδο και όταν δεν έκανε ο ίδιος προπόνηση, παρακολουθούσε τους μεγαλύτερους να παίζουν και τους έδινε τεχνικές οδηγίες για το πώς να διορθώσουν τα λάθη τους», έχουν πει κατά καιρούς οι θαμώνες του κλαμπ που δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς την ώρα που οι συνομήλικοί του καλά-καλά δεν μπορούσαν να κρατήσουν με τα δύο χέρια τη ρακέτα αυτός έπαιζε κανονικό αγώνα με αντίπαλο τον πατέρα του!

Bad loser

Ο τελευταίος κατάλαβε γρήγορα ότι ο μικρός ήταν ένας ακατέργαστος θησαυρός και αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο για όλους να τον εμπιστευτεί στον καλύτερό του μαθητή, τον 28χρονο τότε Κίκο Ναβάρο, ο οποίος έχοντας εγκαταλείψει νωρίς και αυτός τα όνειρα για επαγγελματική καριέρα στο τένις έγινε προπονητής και ανέλαβε να ξεδιπλώσει όλες τις πτυχές του ταλέντου του, αλλά και να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του.

Βλέπετε, ο Καρλίτος δεν ήταν μόνο παθιασμένος με το τένις, αλλά και με τις νίκες. Και όταν έχανε, ακόμη και στην προπόνηση, συνήθως μετά τον τελευταίο πόντο ακολουθούσαν το σπάσιμο της ρακέτας και ατελείωτο κλάμα.

«Ηταν ο ορισμός του bad loser! Υπήρχαν στιγμές που μετά από μια ήττα δεν έβγαινε από το γήπεδο, έκλαιγε, έσπαγε ρακέτες... Ηταν ένα κακό σόου το οποίο διαρκούσε 10 λεπτά, αλλά μετά τα ξεχνούσε όλα», θυμάται ο πρώτος του προπονητής, ο οποίος με πολλή δουλειά και ατελείωτες συζητήσεις κατάφερε σιγά-σιγά να τον αλλάξει. Και η σχέση τους έως σήμερα παραμένει κάτι περισσότερο από την τυπική σχέση ενός αστέρα του αθλητισμού με τον πρώτο του προπονητή. Εξάλλου ο Ναβάρο ήταν αυτός που βρήκε και τον πρώτο χορηγό του Καρλίτος το μακρινό 2013, όταν ο 10χρονος έψαχνε εναγωνίως τρόπο για να ταξιδέψει στην Κροατία για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U10.



Ο Ναβάρο απευθύνθηκε σε φίλο του που δούλευε στην εταιρεία Postres Reina, μία εκ των κορυφαίων βιομηχανιών γαλακτοκομικών της Ισπανίας με έδρα τη Μούρθια, η οποία ανέλαβε τη χρηματοδότηση, με τον μικρό να φτάνει ως τον τελικό. Μάλιστα, η Postres Reina παραμένει ακόμη και σήμερα εκ των βασικών χορηγών του. Γιατί ο Αλκαράθ μπορεί να έγινε μεγάλος και τρανός, αλλά ποτέ δεν ξεχνά αυτούς που βοήθησαν τον ίδιο και την οικογένειά του.

Ο Κάρλος είναι ο δεύτερος από τα τέσσερα αγόρια της οικογένειας: ο Αλβάρο είναι ο μεγαλύτερος (κι αυτός που δοκίμασε πρώτος να ασχοληθεί με το τένις αλλά πλέον είναι στο team που συνοδεύει τον Καρλίτος στους αγώνες), ο Χάιμε ο τρίτος (δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το άθλημα) και ο Σέρχιο ο τελευταίος (ίσως αυτός να ακολουθήσει τα χνάρια του).

Mηχανή του τένις

Γενικά ο Αλκαράθ αγαπά τον τόπο του κι όταν στα 15 του είχε έρθει η ώρα για τον πρώτο αποχαιρετισμό ήταν μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του. Κι ας πήγαινε στη Βιγιένα, μια πόλη περίπου 100 χιλιόμετρα ανατολικά του Ελ Παλμάρ. Εκεί όπου ο Χουάν Κάρλος Φερέρο, άλλοτε Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης και νικητής στο Roland-Garros του 2003, μαζί με τους πρώην προπονητές του έχει δημιουργήσει μια εκπληκτική ακαδημία, πολύ υψηλότερων προδιαγραφών απ’ αυτή όπου ξεκίνησε να δουλεύει ο Αλκαράθ. Τα δύο πρώτα χρόνια ο Καρλίτος είχε μαζί του τον Ναβάρο, αλλά όταν πια όλοι αντιλήφθηκαν ότι πλέον ήταν έτοιμος, ο προπονητής του επέστρεψε στο Ελ Παλμάρ και ο Φερέρο τον ανέλαβε εξ ολοκλήρου.

Η διαδικασία εκεί δεν ήταν απλή. Η μετάβαση από το «παίζω καλό τένις» στο «γίνομαι πρωταθλητής και επαγγελματίας» ήταν επίπονη και με πολλές δύσκολες στιγμές. Ο Καρλίτος υπήρχαν ημέρες που ήθελε να τα παρατήσει και να γυρίσει σπίτι, να παίξει με τους φίλους του. Οχι γιατί είχε βαρεθεί το τένις, αλλά γιατί έπρεπε να κάνει συγκεκριμένη γυμναστική, να αλλάξει διατροφή και συνήθειες.

Στην αρχή, όπως κάθε παιδί, είχε αντιστάσεις, αλλά μέρα με τη μέρα αυτές μειώνονταν, καθώς έβλεπε και ο ίδιος τις αλλαγές στο σώμα του, αλλά και το πόσο τον βοηθούσαν να εξελίξει το παιχνίδι του.



Οταν πήγε για πρώτη φορά στην ακαδημία του Φερέρο, ο πρώτος που τον... υποδέχτηκε ήταν ο φυσιοθεραπευτής και υπεύθυνος αποκατάστασης Χουάνχο Μορένο. «Είναι μια Ferrari που χρειάζεται δουλειά για να στρώσει», είχε πει εκείνος στον Φερέρο. Ο επόμενος ήταν ο Κάρλες Ρουίθ, εξειδικευμένος ποδίατρος που έλεγξε το βάδισμά του. «Αυτό το παιδί είναι μια ακατέργαστη Ferrari», ήταν τα λόγια του προς τον Φερέρο. Ο τελευταίος χαμογέλασε, έχοντας ακούσει σε διάστημα λίγων ωρών τα ίδια ακριβώς λόγια από τους δύο συνεργάτες του (χωρίς να ξέρει ο ένας τι έχει πει ο άλλος) και έτσι αμέσως ξεκίνησε η επιχείρηση μετατροπής του σε συλλεκτικό μοντέλο!

Κάθε μέρα ο Καρλίτος φρόντιζε να δικαιώνει τις εκτιμήσεις των ειδικών και του νέου του προπονητή, κρατώντας συγκεκριμένες σταθερές στο παιχνίδι του (τα ατελείωτα drop shots που έκανε από μωρό παιδί), βελτιώνοντας σημεία στα οποία υπήρχαν πολλά περιθώρια εξέλιξης (επιμονή στο backhand με δύο χέρια) και εστιάζοντας σε σημαντικές λεπτομέρειες που μπορούσαν να του δώσουν ακόμη μεγαλύτερη ισχύ (πίεση από το σερβίς). Αυτά που δεν πείραξαν ήταν η δίψα του για τη νίκη και η διάθεση να επιτεθεί σε κάθε πόντο!

Επαγγελματίας έγινε το 2018: τον Φεβρουάριο συμμετείχε στο τουρνουά της Διεθνούς Ομοσπονδίας (ITF) που έγινε στη Μούρθια, όπου στο πρώτο του ματς κέρδισε με 2-1 (7-5, 4-6, 7-6) σε ηλικία 14 ετών και 9 μηνών (ο αντίπαλός του ήταν 26!). Τότε ο Φερέρο είχε πει στους συναδέλφους του που έβλεπαν τον αγώνα από την κερκίδα: «Από τενιστικής άποψης είναι ήδη στο Top 100 του κόσμου». Και δεν άργησε να δικαιωθεί.

Ο προστατευόμενός του άρχισε να έχει επιτυχίες σε διάφορα τουρνουά juniors, αλλά η πρώτη του μεγάλη στιγμή ως άνδρας ήρθε το 2021 όταν πια όλα (και τα εκτός τένις) είχαν μπει σε τάξη.
Ο τίτλος στο Umag Open της Κροατίας ήταν μάλλον σημαδιακός, καθώς στην ίδια χώρα το 2013 είχε πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του σε διεθνές επίπεδο.

Το 2022, όταν είχε αρχίσει να φεύγει και η πανδημία, τον έμαθε όλος ο κόσμος, ειδικά όταν στο Masters της Μαδρίτης κέρδισε διαδοχικά τους Ναδάλ, Τζόκοβιτς και Αλεξάντερ Ζβέρεφ, για να ακολoυθήσει ο θρίαμβος στο US Open, όπου κατέκτησε το πρώτο του Grand Slam και στις 12 Σεπτεμβρίου έγινε ο νεαρότερος αθλητής που βρέθηκε στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης.

Στις αρχές του φετινού χρόνου ένας τραυματισμός τον άφησε εκτός Australian Open, τον Μάιο λύγισε στον ημιτελικό του Roland-Garros από το άγχος (μετά το 1-1 κόντρα στον Τζόκοβιτς υπέστη κράμπες σε όλο του το σώμα και απλά έμεινε μέσα στο γήπεδο έως το τέλος αρνούμενος να αποχωρήσει), για να φτάσουμε στον τελικό του Wimbledon όπου κέρδισε τον Σέρβο στην πιο δύσκολη θεωρητικά για τον Ισπανό επιφάνεια (γρασίδι).

Κι εκείνη τη στιγμή πολλοί θυμήθηκαν το προφητικό ποστάρισμα του tennis.tv (mediapartner της ATP) τον Μάιο του 2022 μετά τη θριαμβευτική του πορεία στη Μαδρίτη. Εκεί όπου εμφανιζόταν σε μια κάψουλα, ως υβριδικό αποτέλεσμα της μείξης των ικανοτήτων του Τζόκοβιτς (κίνηση), του Ναδάλ (ταχύτητα και πάθος) και του Φέντερερ (επιθετικό στυλ παιχνιδιού). Η «Αγία Τριάδα του παγκόσμιου τένις» στην κλωνοποιημένη έκδοσή της!



Τι είχαν κάνει οι Big 3 στην ηλικία του

Από τις αρχές του Μillennium, και δη το 2003, όταν ο Φέντερερ κατέκτησε το 1ο του Grand Slam, ανοίγοντας την εποχή των Big 3 του παγκόσμιου τένις, έχουν περάσει 20 χρόνια.

Σε αυτό το διάστημα έχουν διεξαχθεί 82 τουρνουά Grand Slam (το 2020 το Wimbledon δεν είχε διεξαχθεί λόγω της πανδημίας), με τους Τζόκοβιτς (23 τίτλοι), Ναδάλ (22 τίτλοι) και Φέντερερ (20 τίτλοι) να έχουν κατακτήσει το 79,2% των τίτλων.

Μόλις 18 φορές σε αυτά τα 20 χρόνια η «Αγία Τριάδα του παγκόσμιου τένις» δεν ήταν στην πρώτη θέση ενός Grand Slam. Και αν από αυτές τις περιπτώσεις αφαιρέσουμε τις χρονιές όπου υπήρχε τραυματισμός (κυρίως Φέντερερ και Ναδάλ) ή τα δύο που έχασε ο Τζόκοβιτς λόγω του μη εμβολιασμού του, τότε το ποσοστό τους γίνεται ακόμη πιο μεγάλο!

Ωστόσο από τους «Τρεις Σωματοφύλακες της ρακέτας» μόνο ο Ναδάλ, το παιδικό ίνδαλμα του Αλκαράθ, έχει πετύχει αυτά που έχει κάνει ο πιτσιρικάς από τη Μούρθια σε αυτή την ηλικία.
Σε ηλικία 19 ετών και 3 ημερών κατέκτησε το 1ο του Grand Slam (Ronald-Garros), ενώ ο Αλκαράθ ήταν τέσσερις μήνες μεγαλύτερος όταν κατέκτησε το US Open το 2022.

Ο Τζόκοβιτς πήρε τον πρώτο από τους συνολικά 23 τίτλους του σε ηλικία 20 ετών και 251 ημερών (Australian Open του 2008), ενώ ο Φέντερερ ήταν ο πιο μεγάλος απ’ όλους, καθώς το 2003, όταν θριάμβευσε στο Wimbledon, ήταν 21 ετών και 333 ημερών.