Euroleague Final 4: Οι μονομαχίες Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στην Ευρώπη κρατούν 30 χρόνια

Το ραντεβού για το Final 4 της Euroleague είναι από καιρό προγραμματισμένο για το τριήμερο 24-26 Μαΐου στο Βερολίνο. Επειτα από μια συναρπαστική όσο και εξαντλητική regular season, προκρίθηκαν οι τέσσερις κορυφαίοι σύλλογοι της διοργάνωσης. Θα αναμετρηθούν Παρασκευή και Κυριακή για το τρόπαιο του 2024 στο παρκέ της «Uber Arena». Στο πλευρό των ομάδων θα βρίσκονται στις κερκίδες οι ένθερμοι οπαδοί τους για να βιώσουν και να μοιραστούν την εμπειρία ενός σαγηνευτικού συνδυασμού πάθους, συγκίνησης, αδρεναλίνης και προσμονής.

Θα είναι παρόντες οι Ισπανοί της Ρεάλ Μαδρίτης, οι Τούρκοι της Φενέρμπαχτσε και φυσικά εις διπλούν οι Ελληνες πιστοί φαν του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, των δύο «αιωνίων» που έχουν καταγράψει δοξασμένες στιγμές συμμετέχοντας στους αγώνες της τελικής τετράδας. Με τους Πράσινους να έχουν κατακτήσει έξι κύπελλα πρωταθλητή Ευρώπης και τους Ερυθρόλευκους τρία. Γιατί λοιπόν να μην προσθέσει ένα ακόμη στην τροπαιοθήκη της όποια από τις δύο, ή και αμφότερες, βρεθεί στον τελικό;

Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει απόψε στις 19:00 (Novasports Prime) την Φενέρμπαχτσε του Σάρας Γιασικεβίτσιους και των Καλάθη-Παπαγιάννη με στόχο το πρώτο εισιτήριο για τον τελικό της Κυριακής. Αργότερα, στις 22:00 (Novasports Prime) ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα παίζει τις πιθανότητές του για πρόκριση απέναντι στην πάντα ισχυρή Ρεάλ Μαδρίτης.

Τελ Αβίβ, Σαραγόσα

Η παραδοσιακή αθλητική σύγκρουση των δύο σωματείων ανάγεται από τότε κιόλας που οι τίτλοι και οι κούπες των ελληνικών ομάδων σε ευρωπαϊκά παρκέ ανιχνεύονταν με το κιάλι. Για τη στατιστική, το Τριφύλλι και ο Θρύλος συναντήθηκαν σε Final 4 τέσσερις φόρες στο παρελθόν. Τις δυο πρώτες, 30 χρονιά πριν, στο Τελ Αβίβ και τη Σαραγόσα, οι μεταξύ τους εμφύλιες συρράξεις στον ημιτελικό είχαν τραυματικές συνέπειες: οδήγησαν τον Ολυμπιακό, που νίκησε και στις δύο περιπτώσεις αλλά έπαιξε «ξεζουμισμένος» στον τελικό, σε διπλή, από χρονιά σε χρονιά, απώλεια του τίτλου.

Οι δύο ομάδες ξανασυναντήθηκαν το 2009 στο Final 4 του Βερολίνου, όπου ο ΠΑΟ, αφού πήρε τη ρεβάνς από τον ΟΣΦΠ, στην κόντρα τους στον ημιτελικό, κατέκτησε τελικά και το τρόπαιο. Το 2012 στην Κωνσταντινούπολη δεν υπήρξε μεταξύ τους αντιπαράθεση στον ημιτελικό και στη συνέχεια ο Ολυμπιακός πήγε στον τελικό και κέρδισε τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης. Οπως κι αν έχει και ό,τι από τα έγκατα του αθλητικού πεπρωμένου προμηνύεται για το φετινό Final 4, οι δύο εγχώριες ομάδες που πρωταγωνιστούν επί δεκαετίες στην Ευρωλίγκα έχουν σφραγίσει την περήφανη διαδρομή τους με ανεξίτηλες αναμνήσεις.

Ο ημιτελικός του Τελ Αβίβ με σκορ 77-72 υπέρ του Ολυμπιακού, το 1994

Παύλος και Σωκράτης

Oλα ξεκίνησαν το 1987, χρονιά-ορόσημο για το μπάσκετ στη χώρα με την κατάκτηση από την Εθνική Ελλάδος του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος αποφάσισε να ηγηθεί του τμήματος μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Με την παθολογική του αγάπη για το Τριφύλλι έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη για να αναβαθμίσει τις διεθνείς προοπτικές και να φορτώσει με ευρωπαϊκούς τίτλους την ιστορική πράσινη ομάδα. Τρία-τέσσερα χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 1991, ο επιχειρηματίας Σωκράτης Κόκκαλης ανέλαβε τα ηνία του μπασκετικού Ολυμπιακού για να οδηγήσει με γενναιοδωρία στην αναγέννηση της ομάδας. Στόχευε, έπειτα από τα πέτρινα χρόνια του ’80, να την επαναφέρει στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος, με προφανείς βλέψεις για ευρωπαϊκές διακρίσεις. Εμελλε στις δύο ομάδες να βρεθούν πρώτη φόρα αντιμέτωπες για τη διεκδίκηση του ευρωπαϊκού τροπαίου τον Απρίλιο του 1994. Ηταν τα φεγγάρια όπου το Τριφύλλι είχε εγκαταλείψει τον «Τάφο του Ινδού» κάτω από τις κερκίδες της λεωφόρου Αλεξάνδρας για το Κλειστό Γυμναστήριο της Γλυφάδας και παρομοίως ο Θρύλος έχει μετακομίσει από το ηρωικό πειραιώτικο Παπαστράτειο για το λαμπερό ΣΕΦ.

Σε εποχές ευμάρειας, έναρξης πολιτικού εκσυγχρονισμού, προοπτικής συμμετοχής στον σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα, όλες οι κοινωνικές, οικονομικές και αθλητικές συγκυρίες φάνταζαν ευοίωνες για τους δύο επικεφαλής πανίσχυρους επιχειρηματίες των μπασκετικών συλλόγων. Προσδοκούσε ο καθένας να κάνει την ομάδα του την πρώτη ελληνική που θα κατακτούσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών μέσα στο «Γιαντ Ελιάου» του Τελ Αβίβ.

Οι ελπίδες τους, δυστυχώς, πήγαν στράφι και τα όνειρά τους μετατράπηκαν σε εφιάλτη. Τζάμπα οι γαλαντόμες επενδύσεις τους σε υλικοτεχνικές υποδομές και σε αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό. Ο Γιαννακόπουλος είχε στον πάγκο της ομάδας τον αρχιτέκτονα της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ Κώστα Πολίτη και στο παρκέ τους σταρ Νίκο Γκάλη, Σάσα Βολκόφ, Στόγιαν Βράνκοβιτς. Ο Κόκκαλης είχε φέρει από τον Αρη στον πάγκο τον πολύπειρο και ψυχωμένο Γιάννη Ιωαννίδη, ένα ψημένο αφεντικό των αποδυτηρίων, αναγνωρισμένο μετρ της τέχνης του παρκέ ενώ φόρτωσε την ομάδα με παικταράδες σαν τους Ζάρκο Πάσπαλι, Ρόι Τάρπλεϊ, Παναγιώτη Φασούλα.

Εν τω μεταξύ οι οπαδοί των δύο ομάδων που είχαν φτάσει στο Ισραήλ έπειτα από 50 ώρες εν πλω, τα έκαναν επιτόπου γης μαδιάμ. Συνεπλάκησαν, έκαψαν αυτοκίνητα, γκρέμισαν έναν φούρνο, διαλύθηκαν προσωρινά από εκτεταμένη ρίψη χημικών και τελικά αρκετοί αλληλοτραυματισμένοι συνελήφθησαν από την Αστυνομία και οι φάτσες τους έγιναν ντροπιαστικά πρωτοσέλιδα στις ντόπιες εφημερίδες. Δεν σεβάστηκαν ούτε τους Αγίους Τόπους, όταν πλακώθηκαν άγρια έξω από το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, στο οποίο ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε δωρίσει 30 εκατ. δραχμές για την ανακαίνιση του ιερού τέμπλου του ναού του. Συνετά και υπεύθυνα, ο Σωκράτης Κόκκαλης, από τη μεριά του, καυτηρίασε τα επεισοδιακά αίσχη κάνοντας λόγο πως «αυτούς τους οπαδούς έχουμε, δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε».

Στον αγωνιστικό τομέα ο Ολυμπιακός κράτησε σε ρηχά αγωνιστικά νερά τον Παναθηναϊκό, που πλασαριζόταν ως φαβορί, εξουδετέρωσε τον Γκάλη με τον αμυντικό δυναμισμό του «κομάντο» Γιώργου Σιγάλα και επικρατώντας κατά κράτος προκρίθηκε στον τελικό με την άσημη, επίσης πράσινη στα χρώματα, ισπανική Χοβεντούτ Μπανταλόνα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Αδειος, όμως, από ενέργεια και παθαίνοντας μπλακ άουτ στο τελευταίο πεντάλεπτο, έχασε τον τίτλο στο ηλεκτρισμένο καθοριστικό φινάλε.

Είχε προηγηθεί την παραμονή του τελικού σοβαρός καβγάς του «Ξανθού» με τον Τάρπλεϊ, καθώς ο Αμερικανός είχε πιάσει στην προπόνηση από τον λαιμό τον συμπαίκτη του Μπάμπη Παπαδάκη. Αγρυπνος από την ένταση ο εκρηκτικός Ιωαννίδης, με τα γούρια, τα σακάκια, τις προλήψεις του και θολωμένος από το ντουμάνι της αρειμάνιας κατανάλωσης τσιγάρων Καρέλια σπέσιαλ, αλλά αδέκαστος ως προς την ισότιμη μεταχείριση των παικτών του, έδιωξε τον αυτοκαταστροφικό μαύρο σέντερ από το ξενοδοχείο όπου διέμενε η ομάδα. Τι να λέμε τώρα πια; Θεός σχωρέστους και τους δύο.

Το αξιομνημόνευτο εκείνης της φάσης των πρώιμων 90s είναι ότι το πρώτο πάθημα δεν έγινε ποτέ μάθημα. O,τι και αν έφταιγε, η παθογένεια της εχθροπάθειας των έξαλλων οπαδών, η ιδιόρρυθμη ιδιοσυγκρασία ορισμένων παικτών, τα αλλοπρόσαλλα -συχνά καταδικαστικά- σφυρίγματα των διαιτητών, η κακοδαιμονία των προπονητών, το σίγουρο ήταν πως οι δύο ομάδες που είχαν όλα τα φόντα να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη δεν τα κατάφεραν. Ισως, πάλι, να ήταν νωρίς για σουξέ από πρωτάρηδες.

«Δεν λέω μπράβο σε Ολυμπιακό»

Την επόμενη χρονιά, το 1995, την εβδομάδα του Πάσχα των Καθολικών στη Σαραγόσα το σκηνικό ματαίωσης κάθε προσμονής επαναλήφτηκε άδοξα. Η Αστυνομία της πρωτεύουσας της Αραγονίας έτρεχε πανικόβλητη να μαζέψει τα ασυμμάζευτα όταν οι οπαδοί των «αιωνίων» πλακώνονταν στο ξύλο από τις αίθουσες κιόλας των αφίξεων του αεροδρομίου της πόλης. Το παράδοξο ήταν πως και οι δυο ελληνικές ομάδες εγκατέστησαν τα κέντρα φιλοξενίας τους στο ίδιο ξενοδοχείο, το εμβληματικά κομψό «Boston».

Από το λόμπι του διέρχονταν φίλαθλοι και παράγοντες των δύο ομάδων, που προφανώς δεν είχαν καμία σχέση με τους φανατικούς οπαδούς οι οποίοι κυνηγιούνταν σε δρόμους και σοκάκια. Από τη πλευρά των Πρασίνων εμφανίστηκε ο επί σειρά ετών γενικός αρχηγός της ομάδας μπάσκετ Μανώλης «Μπλούης» Διακάκης, ο ευτραφής, ευγενέστατος γλεντζές, μορφή της αθηναϊκής διασκέδασης, τζογαδόρος και εφοπλιστής, γόνος οικογένειας καραβοκύρηδων και ανιψιός του μεγιστάνα Μανόλη-Βασίλη Μαυρολέοντα. Με το παροιμιώδες ύφος του εκστόμισε την ατάκα «εγώ ούτε νεκρός δεν λέω μπράβο σε Ολυμπιακό» και συμπλήρωσε απευθυνόμενος στον Γιάννη Ιωαννίδη: «Παλιοξανθέ, σου δίδω τας χειροτέρας των ευχών μου». Ανελαβε να του απαντήσει σκωπτικά ο επιστήθιος φίλος, στενός συνεργάτης του Σωκράτη Κόκκαλη και αντιπρόεδρος της KAE Ολυμπιακός Γιώργος Σαλονίκης, στο πρόσωπο του όποιου ενσαρκωνόταν η έννοια της διοίκησης της ομάδας.

Ο Έντι Τζόνσον οδηγεί τον Ολυμπιακό στη νίκη, στη Σαραγόσα, με το τελικό 58-52

Ντόμπρος, του σαλονιού και του λιμανιού, ο Σαλονίκης δεν κολλούσε απλώς «αντ’ αυτού» ένσημα στο διοικητικό πόστο, αλλά έδινε υπόσταση στον ρόλο του ως πραγματικού αφεντικού στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Αποκρίθηκε λοιπόν στον Διακάκη με ευπρέπεια αλλά και με τους χιουμοριστικούς κώδικες επικοινωνίας της πλατειάς Κολωνακίου, όπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο μακαρίτης πια από το 2002 (στα 68 του) Διακάκης, ο Κόκκαλης και ο Σαλονίκης διασκέδαζαν συχνά παρέα. Οταν λοιπόν ένας φίλος του Ολυμπιακού, άσχετος από παρελθούσες συνάφειες, είπε στο ξενοδοχείο περιπαικτικά στον υπερτροφαντό Διακάκη «κάνε πρώτα δίαιτα και μετά να μιλάς», εκείνος εν μέσω γενικής θυμηδίας τού απάντησε: «Πρόσεξε γιατί θα φάω κι εσένα».

Αλλες εποχές, όπου η καλοπροαίρετη καζούρα αποφόρτιζε την ένταση της αντιπαλότητας. Την ίδια στιγμή ο κατευναστικός Κόκκαλης, ο οποίος τον Απρίλιο του 1993 είχε αναλάβει πρόεδρος και του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού, του έγνεφε από μακριά στο ίδιο σαλόνι φωνάζοντας: «Ελα, ρε Μπλούη, να θυμηθούμε από κοντά τα παλιά».
Εν τω μεταξύ στον ημιτελικό του «Pabellon Principe Felipe» ο Ολυμπιακός του Γιάννη Ιωαννίδη επικράτησε του Παναθηναϊκού του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου. Η εκτελεστική δεινότητα του 36χρονου πιστολέρο Εντι Τζόνσον έδωσε τη χαριστική βολή στους Πράσινους που διέθεταν πληρέστερο ρόστερ και τον 35χρονο Παναγιώτη Γιαννάκη στη σύνθεσή τους. Εκείνο το βράδυ μετά τη νίκη του ο προπονητής των Πειραιωτών, ανακουφισμένος από την αφόρητη πίεση, αγκάλιαζε χαμογελαστός όποιον έβρισκε μπροστά του. Αθεράπευτος, όμως, από τα εμμονικά χούγια του, απαγόρευε σε οποιονδήποτε άλλο να μπει στο πούλμαν της ομάδας όπου κάθονταν ο ίδιος, οι μετρημένοι στα δάχτυλα συνεργάτες του και οι παίκτες σε συγκεκριμένες θέσεις.

Στον τελικό απέναντι στη θεωρητικά ακαταμάχητη Ρεάλ των μεγαθηρίων Αρβιντας Σαμπόνις και Τζο Αρλάουκας, η ομάδα του Ολυμπιακού έχασε πάλι το τρόπαιο, ενώ στις κερκίδες οι εναπομείναντες απογοητευμένοι οπαδοί του Τριφυλλιού είχαν συμμαχήσει βοερά με τους Καστιγιάνους. Συμπεραινόταν τότε ότι με την ταυτόχρονη συμμετοχή και των δύο κορυφαίων ελληνικών ομάδων σε Final 4, μοιραία καμιά τους δεν θα κατακτούσε τον τίτλο.

Κούπα με Γουίλκινς

Η διαπίστωση επιβεβαιώθηκε έναν χρόνο αργότερα, το 1996, στο «Παλέ Ντε Μπερσί» του Παρισιού, όπου απόντος του Ολυμπιακού ο Παναθηναϊκός κατάκτησε θριαμβευτικά το πρώτο ευρωπαϊκό του τρόπαιο. Στην πραγματικότητα ο Παύλος Γιαννακόπουλος με το μεράκι και την αστήρευτη θέλησή του για το μεγαλείο της ομάδας του δεν λογάριασε κανένα κόστος για να φέρει στον Παναθηναϊκό του προπονητή Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και τον θρύλο του NBA Ντομινίκ Γουίλκινς. Του έκανε μια δελεαστική πρόταση, την οποία ο παίκτης δεν μπορούσε να αρνηθεί, με το ασύλληπτο για την εποχή συμβόλαιο των 3,5 εκατ. δολαρίων τον χρόνο. Αναπόδραστα ο πληθωρικός αθλητής-σόουμαν με το παρατσούκλι «Human Highlight Film» κατέφτασε το καλοκαίρι το 1995 στην Αθήνα, σκορπώντας κατά την άφιξή του ντελίριο στους φαν της ομάδας, η οποία είχε πλέον εγκαταστήσει την έδρα της στο κλειστό του ΟΑΚΑ.

Ο τελικός του 1996

Τα οφέλη επιβεβαιώθηκαν στο Final 4 της Πόλης του Φωτός εναντίον της Μπαρτσελόνα. Ο Hall of Famer Γουίλκινς, περπατώντας στον αέρα, «έκλεψε» όλη την παράσταση, σκόραρε 16 πόντους στο καλάθι των Καταλανών και η ομάδα του αγκάλιασε ευφορικά το πρώτο της ευρωπαϊκό Κύπελλο. Είχε προηγηθεί ένας αγχωτικός τελικός που κρίθηκε στα τελευταία 5 δευτερόλεπτα με την τάπα του Βράνκοβιτς στο ταμπλό του λέιαπ του Μοντέρο, υστέρα από κούρσα 25 μέτρων στο παρκέ του Κροάτη γίγαντα. Ο παραλίγο «αυτοκτονικός» Παναθηναϊκός, που είχε προηγηθεί ακόμα και με 10 πόντους διαφορά, κέρδισε τελικά στο τσακ το τρόπαιο, ανατρέποντας την παράδοση που ήθελε τις ελληνικές ομάδες να επιστέφουν από Final 4 με άδεια χέρια.
Ηταν Μεγάλη Πέμπτη με 10.000 πράσινους οπαδούς να παραληρούν στις κερκίδες. Και με τους ασυγκράτητους αδελφούς Γιαννακόπουλους να αιωρούνται εκστασιασμένοι από ευτυχία στα σύννεφα.

Η σειρά του Iβκοβιτς

Πράγματι δύο χρόνια αργότερα ο Ολυμπιακός του «δάσκαλου» των παρκέ Ντούσαν Iβκοβιτς θα έφερνε την πρώτη δική του ευρωπαϊκή Κούπα στο Μεγάλο Λιμάνι. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε καταφέρει να προκριθεί στο Φάιναλ Φορ εκείνης της χρόνιας καθώς είχε αποκλειστεί στα πλέι-οφ από τον Ολυμπιακό. Τη Μεγάλη Πέμπτη του 1997 η ερυθρόλευκη ομάδα μπάσκετ κέρδισε την Μπαρτσελόνα στο τελικό του «PalaEur» τη Ρώμης. Με κορυφαίο παίκτη της τον Ντέιβιντ Ρίβερς και άοκνους συμπαραστάτες του τους Μίλαν Τόμιτς και Ντράγκαν Tάρλατς τα χαράματα εκείνης της Μεγάλης Παρασκευής οι, διψασμένοι για ευρωπαϊκή διάκριση και ακαριαία απάντηση στην ευρωκούπα του Παναθηναϊκού, φίλαθλοι της ομάδας έκαναν ανάσταση μια μέρα νωρίτερα.

Λεφτά υπήρχαν άφθονα και διαθέσιμα τότε γα να αξιοποιήσουν τους ευρωκυριαρχικούς προσανατολισμούς των εγχώριων ομάδων και να μπολιάσουν με ενθουσιασμό μια φρέσκια γενιά φιλάθλων του μπάσκετ. Hδη από το 2000 είχε δημιουργηθεί η ημίκλειστη διασυλλογική διοργάνωση της Ευρωλίγκας προσφέροντας επαγγελματικά συμβόλαια διαρκείας, χορηγίες και μεγαλύτερα, υποτίθεται, έσοδα στις ομάδες που θα εντάσσονταν στη διοργάνωση. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στην πρωτοβουλία εξασφαλίζοντας σταθερή παρουσία στον νέο θεσμό.

Λίγο πριν από την έλευση της νέας χιλιετίας, πρωτοστατούντος του Παύλου Γιαννακόπουλου και με πλήρη σύμπνοια των αδελφών του Θανάση και Κώστα, αποφασίστηκε το Τριφύλλι να προσλάβει τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς με βοηθό του τον Δημήτρη Ιτούδη. Το τζάμπολ για τη διεκδίκηση και την κατάκτηση αλλεπάλληλων τίτλων δόθηκε στο παρκέ του νεόδμητου κλειστού της Πυλαίας στη Θεσσαλονίκη τον Απρίλιο του 2000. Με ένα ισχυρό και ποιοτικό ρόστερ, αποτελούμενο από τους Ζέλικο Ρέμπρατσα, Οντετ Κάτας, Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Φραγκίσκο Αλβέρτη, Νάντο Τζεντίλε και Αντώνη Φώτση, ο Παναθηναϊκός κέρδισε στον τελικό τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και έραψε το δεύτερο αστέρι στην πράσινη φανέλα εν μέσω αποθέωσης.

Η χρυσή εποχή του «Ζοτς» μόλις άρχιζε. Στο άνετο μεγάλο σαλόνι του ισόγειου του «Μakedonia Palace», οι συγκεντρωμένοι μετά το ματς ενεργοί παράγοντες της Ομοσπονδίας και βετεράνοι καλαθοσφαιριστές, άπαντες πεπειραμένοι γνώστες του αθλήματος, ανάμεσά τους ο Γιώργος Βασιλακόπουλος και ο αείμνηστος Γιώργος Κολοκυθάς, προφήτευαν μια δεκαετία κυριαρχίας της πράσινης ομάδας. Και δεν έπεσαν έξω. Δύο χρόνια αργότερα, ανήμερα του ορθόδοξου Πάσχα του 2002, στην «PalaMalaguti» της Μπολόνια, η ορχήστρα της ομάδας του Ομπράντοβιτς με σολίστ τους Μποντιρόγκα και Ιμπραήμ Κουτλουάι κατακτούσε ένα ακόμη τρόπαιο, νικώντας την οικοδέσποινα Κinder του Eτορε Μεσίνα και γράφοντας Ιστορία, καθώς ο Παναθηναϊκός γινόταν ο μοναδικός θριαμβευτής σε τελικό που διεξήχθη στην έδρα του αντιπάλου του.

Το ματς δεν το έδειξε τότε κρατικό τηλεοπτικό κανάλι στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα το βράδυ της Λαμπρής εκατοντάδες χιλιάδες φίλαθλοι του Τριφυλλιού να προστρέξουν σε ραδιόφωνα και τρανζιστοράκια. Ωστόσο η μεγάλη ορατή εικόνα είχε ξεκαθαρίσει. Μια φαντασμαγορική εποποιία άρχιζε.

Παρότι το 2005 στο Ολιμπίνσκι της Μόσχας δεν τα κατάφερε να προκριθεί στον τελικό η πράσινη ομάδα έβαλε υποθήκη για το μεθεπόμενο ραντεβού.

Τετράστερος

Πράγματι τον Μάιο του 2007 στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός θα γινόταν τετράστερος κερδίζοντας εντός έδρας έπειτα από μια πραγματική τιτανομαχία την ΤΣΣΚΑ του Θοδωρή Παπαλουκά, με πρωταγωνιστές τους Μάικ Μπατίστ, Ραμούνας Σισκάουσκας και τον MVP της διοργάνωσης Δημήτρη Διαμαντίδη. Με κεκτημένη ταχύτητα το Τριφύλλι κατέφτασε το 2009 στην O2 World Arena του Βερολίνου. Αφού ξεπέρασε στον ημιτελικό εκείνης της Πρωτομαγιάς με ένα καλάθι διαφορά τον επανεμφανισθέντα σε Final 4 ύστερα από 10 χρόνια Ολυμπιακό του Παναγιώτη Γιαννάκη, προκρίθηκε με φούρια στον τελικό, με αντίπαλο και πάλι την ΤΣΣΚΑ. Την κέρδισε κι αυτή τη φορά με ένα καλάθι διαφορά χάρη στη στρατηγική κυκλοφορία της πορτοκαλί μπάλας και τις πάσες του Διαμαντίδη, τα μεγάλα σουτ του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και τα ριμπάουντ του Νίκολα Πέκοβιτς.

Το ματς παραλίγο να τινάξει στον αέρα ο ανεκδιήγητος διαιτητής Αρτεάγα, ο οποίος σφύριζε προκλητικά υπέρ της ρωσικής ομάδας και το μόνο που δεν έκανε ήταν να σκοράρει για λογαριασμό της «αρκούδας». Εξαλλοι, μέχρι οργισμένης αγανάκτησης, οι Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος του πέταγαν περιφρονητικά χαρτονομίσματα των 100 ευρώ για καταδείξουν συμβολικά ότι ήταν «στημένος» υστέρα από δωροδοκία Ρώσων ολιγαρχών. Τελικά τα δύο αδέλφια, αενάως ανυστερόβουλοι οικονομικοί αιμοδότες της ομάδας, πανηγύρισαν με τις φλοράλ φαρδιές γραβάτες την κούπα και το 5ο ραμμένο ευρωαστέρι στην πράσινη φανέλα.

Όταν έραψε το 4ο

Το έκτο και τελευταίο προστέθηκε εν μέσω καθολικής υπόκλισης στο «Palau Sant Jordi» της Βαρκελώνης τον Μάιο του 2011. Ο Παναθηναϊκός υπέταξε ορμητικά με το ομαδικό πνεύμα των Νικ Καλάθη, Μπατίστ, Φώτση, Ιαν Βουγιούκα και τη μαχητική νοοτροπία του μαέστρου Διαμαντίδη στον τελικό με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Προτού καλά-καλά τελειώσει εκείνος ο τελικός, ο αρχηγός της ομάδας Δημήτρης Διαμαντίδης σφιχταγκαλιάστηκε ένθερμα με τον Ομπράντοβιτς. Εμμέσως δηλωνόταν σε δημόσια θέα ότι πλέον κατέβαινε σταδιακά η αυλαία της εποχής Ζοτς.

Ο σπουδαίος Σέρβος προπονητής έδωσε μια ακόμη λυσσαλέα μάχη για το έβδομο αστέρι τον Μάιο του 2012 στο Final 4 του «Sinan Erdem» στη Κωνσταντινούπολη. Επιστράτευσε στρατηγική καμικάζι στον ημιτελικό απέναντι στην πανάκριβη και μαλαματοστολισμένη ΤΣΣΚΑ. Ηττήθηκε με μόλις ένα καλάθι μετά τα απροκάλυπτα σφυρίγματα της διαιτητικής τριάδας Γιούγκεμπραντ, Μαρτίν, Ράντοβιτς υπέρ της ρωσικής ομάδας. Η ομάδα έκτοτε θα έμενε επί 12 συναπτά χρόνια εκτός της τελικής τετράδας.

«Kill Bill» και Αγγελόπουλοι

Τα χρόνια όπου ο Παναθηναϊκός διέπρεπε αγωνιστικά στο παρκέ και μεσουρανούσε στην Ευρώπη, ο μπασκετικός Ολυμπιακός δοκιμαζόταν από εσωτερικά διοικητικά ζητήματα. Το καλοκαίρι του 2004 ο Σωκράτης Κόκκαλης ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την ομάδα. Ηταν η εποχή που οι Ερυθρόλευκοι προσπαθούσαν να χτίσουν μια αξιοπρεπή νέα ομάδα με τον Μίλαν Τόμτς στην άκρη του πάγκου. Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς όμως ο Κόκκαλης επέστρεψε, έχοντας αυτή τη φορά μαζί του τους αδελφούς Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο - προφανώς για να τους μυήσει στα διοικητικά κατατόπια του αθλήματος. Οι δύο εφοπλιστές, μοντέρνοι μάνατζερ, γιοι του μεγιστάνα της Χαλυβουργικής Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου δεν ήθελαν ιδιαίτερες συστάσεις. Γνήσιοι Ολυμπιακοί από κούνια, είχαν λέγεται ταξιδέψει ως το Τελ Αβίβ στο πρώτο Final 4 της ομάδας, ήταν γνώστες των τεχνικών μυστικών μπάσκετ. Ο Παναγιώτης, άλλωστε, έπαιζε τρεις φορές την εβδομάδα με τους φίλους του ερασιτεχνικά μπάσκετ στη Φιλοθέη.

Αχώριστοι αμφότεροι, διακριτικοί και λιγομίλητοι μπήκαν ως μεγαλομέτοχοι με μεγάλη όρεξη στην ομάδα. Δεν λογάριασαν κόπο και χρήματα όταν εμπιστεύτηκαν στον Παναγιώτη Γιαννάκη ένα ρόστερ 30+ εκατ. ευρώ με ξεχωριστούς παίκτες όπως οι Μίλος Τεόντοσιτς, Παπαλουκάς, Γιάννης Μπουρούσης, Λίνας Κλέιζα, Τζος Τσίλντρες, Νίκολα Βούισιτς, Σοφοκλής Σχορτσανίτης και Γιοτάμ Χαλπερίν. Μαζί τους η ομάδα επέστρεψε σε Final 4 ύστερα από δέκα χρόνια απουσίας. Αποδείχθηκαν μάλιστα σκληρό καρύδι και σε ένα πραγματικό ντέρμπι στον ημιτελικό του Βερολίνου οι Πειραιώτες έχασαν με 84-82 από τον Παναθηναϊκό. Η ήττα τους άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, καθώς γινόταν φανερό ότι η ομάδα επανερχόταν σε κορυφαίο επίπεδο. Το 2010 στο Παρίσι οι Ερυθρόλευκοι επιβεβαίωσαν πως η παρουσία τους την προηγούμενη σεζόν στο Βερολίνο δεν ήταν τυχαία. Πέρασαν στον τελικό αλλά η Μπαρτσελόνα τούς στέρησε τον τίτλο με μεγάλη διαφορά πόντων. Ωστόσο τα όνειρα των ιδιοκτήτων της ομάδας δεν είχαν ταβάνι.

Η μεγαλύτερη ανατροπή του Ολυμπιακού... μέχρι την επόμενη - «Πεταχτάρι» και ακόμα ψάχνονται στην ΤΣΣΚΑ

Οι μεγαλομέτοχοι είχαν ήδη φέρει στον Πειραιά, με τη μεγαλύτερη μεταγραφή στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού, τον Βασίλη Σπανούλη από τον Παναθηναϊκό. Γύρω από τον «Kill Bill» έχτισαν μια δυναμική ομάδα που θα εκτόξευε στη στρατόσφαιρα τα όνειρα των φιλάθλων. Οι άοκνες προσπάθειες των αδελφών Αγγελόπουλων επαληθεύτηκαν το 2012 στην Κωνσταντινούπολη. Στο «Sinan Erdem» η ομάδα έγραψε μία από τις εντυπωσιακά ομορφότερες ιστορίες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Σπανούλης, Γιώργος Πρίντεζης, Κάιλ Χάινς, Εϊσι Λο, Πέρο Αντιτς, Κώστας Παπανικολάου, Βαγγέλης Μάντζαρης, Κώστας Σλούκας με καθοδηγητή τον «Ντούντα» σκόρπισαν την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό και προκρίθηκαν στον τελικό απέναντι στο «μεγαθήριο» της ΤΣΣΚΑ. Σε ένα ματς όπου η ρωσική ομάδα βρέθηκε να προηγείται ακόμη και με 17 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο, ο Θρύλος ολοκλήρωσε μία από τις πιο επικές επιστροφές στον επαγγελματικό αθλητισμό και κατέκτησε με ένα «πεταχτάρι» του Πρίντεζη στα τελευταία δευτερόλεπτα για δεύτερη φορά το τρόπαιο της Ευρωλίγκας. Δεν ήταν ένα θαύμα θαυμάτων αλλά αποτέλεσμα σωστής προετοιμασίας και επίπονης δουλειάς. Εκστασιασμένοι οι φίλαθλοι τη ομάδας έκλεισαν τότε το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» και την Αττική οδό πανηγυρίζοντας με φρενήρη πανζουρλισμό.

Βack to back

Ο Ολυμπιακός είχε επανέλθει σε τροχιά ευρωπαϊκών τίτλων και το απέδειξε την επομένη χρονιά στην O2 Arena του Λονδίνου με ένα επιτυχημένο back to back. Με τον Γιώργο Μπαρτζώκα στον πάγκο, οι Ερυθρόλευκοι «σκούπισαν» επιβλητικά τη Ρεάλ Μαδρίτης που, παρότι νωρίς βρέθηκε μπροστά με διψήφια διαφορά πόντων, έχασε στον τελικό με το συντριπτικό υπέρ του Ολυμπιακού 100-88. Με 22 πόντους του MVP Σπανούλη και 20 του Λο.

Περήφανος ο τροπαιούχος Ολυμπιακός έραβε πια το τρίτο αστέρι στη φανέλα του.
Παρότι στη συνέχεα, έχοντας στον πάγκο της τον Γιάννη Σφαιρόπουλο έχασε δύο τελικούς στις έδρες των αντίπαλων του, ο ΟΣΦΠ καταχωρίζεται στις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες του 21ου αιώνα. Και να σου πάλι η εφτάψυχη φέτος ερυθρόλευκη ομάδα με συνέπεια παρούσα σε τρίτο σερί Final 4 που θα διεξαχθεί στο Βερολίνο.

Αυτή τη φορά θα βρεθεί αντιμέτωπη στον ημιτελικό με τη γνώριμη Ρεάλ Μαδρίτης. Μόνο που εκεί θα βρίσκεται μετά από μια ντουζίνα χρόνια απουσίας και ο Παναθηναϊκός του φημισμένου κατόχου για δύο συνεχόμενες φορές της Ευρωλίγκας Τουρκου Αταμάν, μια ομάδα που ανέκαμψε θεαματικά με τη δυναμική διοικητική και πολυδάπανη επανενεργοποίηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Το Τριφύλλι θα αναμετρηθεί στον ημιτελικό με τη Φενέρμπαχτσε, η οποία έχει στη σύνθεσή της τους πρώην πρασίνους Νικ Καλάθη και Γιώργο Παπαγιάννη. Είναι άγνωστο μετά τις διασταυρώσεις ποιo ζευγάρι ομάδων θα προκύψει στον τελικό της πρώην «Mercedes Arena» της γερμανικής πρωτεύουσας. Ποιος ξέρει πώς θα συνωμοτήσει το μπασκετικό σύμπαν και αδιευκρίνιστο τι προμηνύεται να εκπληρώσουν οι αστρολογικές προβλέψεις.


Ειδήσεις σήμερα:

Πέθανε σε ηλικία 90 ετών η Νίκη Λεμπέση, μια από τις τέσσερις αδελφές Τατά

Κωλοτούμπα Κασσελάκη για το πόθεν έσχες σε 24 ώρες: Χθες είπε θα το δώσει πριν τις ευρωεκλογές, σήμερα έως τις 30 Ιουνίου - Δείτε τα δύο βίντεο

Ατύχημα με τη μοτοσυκλέτα του είχε ο πρόεδρος της Τσεχίας - Νοσηλεύεται με ελαφρά τραύματα