Lamine Yamal: Με ανάδοχο τον Μέσι και «εργοστασιακές ρυθμίσεις» από τη La Μasia

Oπως η Πανσέληνος, οι μουσώνες, τα δίσεκτα χρόνια, οι διεθνείς ποδοσφαιρικές διοργανώσεις έρχονται, παρέρχονται και επανέρχονται. Σε καθεμία από αυτές το φίλαθλο κοινό, το μάρκετινγκ και τα ΜΜΕ ανακαλύπτουν νέα, ερεθιστικά στη θέα και στις επιδόσεις, εκκολαπτόμενα αθλητικά ταλέντα που ξεχωρίζουν. Ολα συνοδεύονται με την ελπιδοφόρα λεζάντα και την αισιόδοξη ευχή ότι «θα αφήσουν εποχή».

H Ισπανία διαθέτει στη σύνθεσή της δύο αυθεντικά ποδοσφαιρικά διαμάντια, τον μόλις 17χρονο Λαμίν Γιαμάλ και τον 21χρονο Νίκο Γουίλιαμς. Στην αυγή ενός πεπρωμένου που υπόσχεται να είναι εκτυφλωτικό, φιλοδοξούν να αντικαταστήσουν στα γήπεδα τις ιστορικά χαρισματικές φιγούρες του Λιονέλ Μέσι και του Κριστιάνο Ρονάλντο. Για τα τουλάχιστον 15 προσεχή χρόνια.

Αρκεί να τους πάνε όλα καλά ώστε να δικαιώσουν τις προσδοκίες που καλλιέργησαν οι αρχικές εντυπώσεις τους. Ηδη ο νεαρός Γιαμάλ παρέδωσε την περασμένη Τρίτη τα «μαγικά» διαπιστευτήριά του στην Allianz Arena του Μονάχου. Ζωγράφισε ένα αριστουργηματικό σουτ που κατέληξε στα δίχτυα της Γαλλίας. Με ένα πλασέ-ποίημα από τα 25 μέτρα ισοφάρισε το σκορ και έστρωσε τον νικηφόρο δρόμο της Ισπανίας για τον τελικό. Ηταν η στιγμή που οι κατακόκκινα ντυμένοι, παθιασμένοι φίλαθλοι της «Φούρια Ρόχα» στην κερκίδα έμειναν αρχικά με το στόμα ανοιχτό.

Μόλις συνειδητοποίησαν το αποτέλεσμα της ψυχραιμίας, της ωριμότητας, της αυτοπεποίθησης και της άψογης τεχνικής του εφήβου παίκτη τους με τα σιδεράκια στα δόντια -μαθητή ακόμη του Λυκείου- πανηγύρισαν με αχαλίνωτη έξαψη και ουρανομήκεις ζητωκραυγές. Στον αγωνιστικό χώρο οι συμπαίκτες του τον αγκάλιαζαν με έξαλλο ενθουσιασμό.

Δείτε το βίντεο: The Unstoppable Rise Of Lamine Yamal


Η πληθωρικότητα και η ενέργεια που συνόδευε την αθωότητα, αλλά όχι και την αφέλεια των νιάτων του γίνονταν πανζουρλιστικά μεταδοτικές στην ισπανική εθνική ομάδα. Ηταν ο ενθαρρυντικός πρόλογος που θα επιτάχυνε το έργο της πρόκρισής της. Την ίδια ώρα που το προικισμένο με ποδοσφαιρική φινέτσα νεαρό αγόρι σκόραρε, κολλημένη στις τηλεοράσεις όλη η Ισπανία (αλλά και το Μαρόκο) γιόρταζε ξέφρενα από περηφάνια. Στην ταπεινή γειτονιά του, τη Ροκαφόντα, μια υποβαθμισμένη συνοικία της πόλης Ματαρό -καμιά 30αριά χλμ. μακριά από τη Βαρκελώνη με θέα στις μεσογειακές ακτές- όλοι ήταν βουρκωμένοι.

Ποδοσφαιρικό φαινόμενο

Με πλεγμένα τα δάχτυλα -τρία σηκωμένα στο αριστερό του χέρι με τον δείκτη και τον αντίχειρα να σχηματίζουν ένα «0» και τέσσερα δάχτυλα σηκωμένα στο δεξί του χέρι- έδωσε μορφή στον αριθμό 304, «υπογράφοντας» τον τοπικό Ταχυδρομικό Κώδικα. Ενα σύμβολο προσδιορισμού του πού αφοσιωμένα ανήκει. Ενας φόρος τιμής στην κληρονομιά του τόπου όπου μεγάλωσε ξυπόλυτος και ανατράφηκε με χαλάλ φιστικοπίλαφο και αραβικές πίτες. Με την εκφραστική κίνηση των χεριών του, που τείνει να γίνει το σήμα κατατεθέν του, υπενθύμιζε την προέλευσή του από ένα χωνευτήρι αλληλεπίδρασης εθνικών ταυτοτήτων και ποικίλων πολιτισμών ανθρώπων με διαφορετικές ρίζες και παραδόσεις.

Για τη φτωχογειτονιά του με τις πολύτεκνες οικογένειες μεταναστών, που τακτικά δαιμονοποιείται από το ακροδεξιό κόμμα Vox, ο δικός της Γιαμάλ είναι παραπάνω από ήρωας. Οχι απλώς ο νεότερος ποδοσφαιριστής που σκόραρε στην 64χρονη ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού τουρνουά. Στα ματιά τους αποτελεί ένα παιδί-θαύμα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου που είναι κιόλας από τα 15 του δημοφιλές και καταξιωμένο μέλος της 11άδας στην ανδρική ομάδα της Μπαρτσελόνα. Κι ας είναι τώρα μόλις 16 ετών. Απίστευτο.

Παρόμοια δυσπιστία φανέρωσε και ο βασιλιάς της Ισπανίας Φελίπε ΣΤ’ μόλις πληροφορήθηκε την ηλικία του όταν επισκέφτηκε την εθνική ομάδα της χώρας του στα αποδυτήρια του γηπέδου του Γκελζενκίρχεν μετά τη νίκη με 1-0 επί της Ιταλίας. «Μα παίζει σαν ολοκληρωμένος άντρας» φέρεται να ψέλλισε ο έκπληκτος μονάρχης. Λογικό, μια και ο συμπαίκτης του στην Εθνική Χεσούς Νάβας πλησιάζει τα 38 και είναι μεγαλύτερος από τον πατέρα του Γιαμάλ. Για τους θαυμαστές του πιτσιρικά, ωστόσο, αυτός συνιστά ένα απαράμιλλο φαινόμενο.

Φυσικό, μεταφυσικό, υπερφυσικό, όπως κι αν λέγεται, γι’ αυτούς είναι θαυματουργός σαν σαμάνος πάνω στο χορτάρι. Με τις ιδιότητες που του αποδίδουν, ακόμη και αν υποτίθεται του μέλλει να περπατήσει πάνω στα νερά της Μεσογείου, αυτός θα το κάνει με τα παπούτσια της Adidas.

Ο Μέσι και το βρέφος

Πρόνοια των άστρων, γραφτό της μοίρας ή τυχαία σύμπτωση, από μωρό, γεννημένο στο βιομηχανικό προάστιο Εσπλουγουές της μητροπολιτικής Βαρκελώνης, συνδέθηκε με τον Αργεντινό σούπερ σταρ των γηπέδων. Αρκούσαν ένα φωτογραφικό κλικ και μια επιμελημένη πόζα για να συνενώσουν απρόοπτα το φθινόπωρο του 2007 τον 20χρονο τότε Μέσι, που ξεκινούσε τη θρυλική καριέρα του, με τον μόλις 5,5 μηνών Γιαμάλ.

Ηταν μια πρωτοβουλία υπέρ της UNICEF που οργάνωσε το ίδρυμα της -περισσότερο από ένας σύλλογος («mes que un club»)- Μπαρτσελόνα με την καταλανική εφημερίδα «Diario Sport». Στο πλαίσιο δημιουργίας ενός φιλανθρωπικού ημερολογίου για την επόμενη χρονιά, οι παίκτες της ομάδας φωτογραφήθηκαν μαζί με διάφορα μικρά παιδιά. Η φωτογράφηση πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα των επισκεπτών του εμβληματικού γηπέδου Camp Nou της Βαρκελώνης. Ανάμεσα στις οικογένειες που κληρώθηκαν να συμμετέχουν με τα παιδιά τους ήταν και εκείνη του Γιαμάλ.

Η μάνα του έφτασε στο πρόχειρο στούντιο ταξιδεύοντας μαζί με το μωρό της από τη μακρινή γειτονιά τους. Περίμεναν υπομονετικά καμπόσες ώρες να στηθεί το σκηνικό με τον κατάλληλο φωτισμό και να αφιχθεί στον χώρο ο Μέσι ώστε να απαθανατιστεί με το βρέφος στην αγκαλιά του. Κανείς εκείνα τα φεγγάρια δεν μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη των δυο τους, παρά τα χρόνια που τους χώριζαν.

Ούτε ο πιο αισιόδοξος δεν υποψιαζόταν ότι Μέσι θα κατακτούσε οκτώ φορες τη Χρυσή Μπάλα, θα κέρδιζε τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ, θα ανακηρυσσόταν δέκα φόρες Παίκτης της Χρονιάς και θα σήκωνε ως ο ηγέτης της Εθνικής Αργεντινής το Παγκόσμιο Κύπελλο. Οσο για το μελαψό μωρό, θα έπρεπε να διαθέτει κανείς κρυστάλλινη μαγική σφαίρα ώστε να μαντέψει ότι θα γινόταν ο παίκτης που προτού ενηλικιωθεί σαρώνει όλα τα ρεκόρ σε επίπεδο νέων παικτών.

Εξίμισι χρόνια έπειτα από εκείνο το φωτογραφικό στιγμιότυπο, στα 7 του χρόνια, ο κολλημένος από νήπιο με την μπάλα Γιαμάλ γινόταν δεκτός στη φημισμένη ακαδημία νέων La Masia της Μπαρτσελόνα. Στο περιθωριοποιημένο περιβάλλον όπου μεγάλωνε δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνει οπαδός των Μπλαουγκράνα. Να μη συνδεθεί με τους μύθους και τους πρωτομάστορές της, να μη γοητευτεί από τους «μάρτυρες και του αγίους» της, να μην τον συνεπάρει ως φτωχό νέο, γεννημένο Ισπανό με μετανάστες γονείς, η εθνογενής τελετουργία και η κοινωνική παρουσία της κυανο-μοβ ομάδας της Καταλονίας.

Επαιρνε το τρένο για να μετακινηθεί από τη Ματαρό και την Γκρανολιέρς, όπου έμενε, ως τη Θιουτάτ Εσπορτίβα Ζοάν Γκαμπέρ, το προπονητικό κέντρο και την ακαδημία της ομάδας, δυτικά του κέντρου Βαρκελώνης. Το εισιτήριο T-16 για τους ανήλικους επιβάτες ήταν ακριβό, οι μεροκαματιάρηδες γονείς του είχαν χωρίσει όταν ήταν τριών ετών και διέμεναν σε διαφορετικές πόλεις και τα λεφτά δεν περίσσευαν για τακτικές μετακινήσεις. Τσόνταραν τότε για τα μεταφορικά του από τις τσέπες τους συγγενείς, γείτονες και φίλοι. Αυτή την υποστήριξη, συμπαράσταση, ενθάρρυνση και την καλοσύνη των άλλων δεν τις ξέχασε ποτέ. Στα 12 του έμενε πια στους κοιτώνες της ακαδημίας.

Είχε αφήσει πίσω του την τσιμεντένια παιδική χαρά της γειτονιάς του με τα τεράστια γκράφιτι όπου έγδερνε τα γόνατά του. Στα γήπεδα με χλοοτάπητα ξεδίπλωνε πια το ταλέντο του σαν καρμπόν αντίγραφο του φαντεζί Μέσι σε όλες τις εκθαμβωτικές πτυχές του. Το όνομά του βρισκόταν στα χείλη όλων. Τεχνικοί, παράγοντες, συμπαίκτες, δίκτυα σκάουτινγκ, εποφθαλμιούντες μάνατζερ εγκωμίαζαν τις εξαιρετικές ποδοσφαιρικές του δεξιότητες. Οι αρετές του έκδηλες του ακόμα και για τους άσχετους.

Αντοχή, σπριντ, ευελιξία, τεχνική, ντρίμπλα, εκρηκτικότητα, ευθύβολο σουτ, αίσθηση του χώρου, διάβασμα της φάσης και ιδανικό τελείωμά της τον καθιστούσαν κάτι πολύ πιο γυαλιστερό από ένα αναξιοποίητο ποδοσφαιρικό μαργαριτάρι. Κάθε χρόνο προσπερνούσε τις ηλικιακές κατηγορίες πιο γρήγορα από οποιονδήποτε άλλο παίκτη της γενιάς του. Προβιβαζόταν στις ομάδες μεγαλύτερης ηλικίας και, παρότι μικρός, ανταγωνιζόταν με υπέροχο στυλ αντιπάλους μεγαλύτερους και ανώτερης σωματικής διάπλασης από αυτόν.

Στα 14 του ο προπονητής της Μπαρτσελόνα Τσάβι Ερνάντες, γνήσιο παιδί κι αυτός του εργοστάσιου ταλέντων της Masia, όπως και οι Σέρχιο Μπουσκέτς, Αντρές Ινιέστα, τον κάλεσε να συμμετάσχει στα προπονητικά διπλά με τους μεγάλους. Ελαμψε με την τεχνική του δεινότητα. Τον Απρίλιο του 2023, μόλις 15 ετών και 9 μηνών, πήρε το βάπτισμα του πυρός. Εκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα και έγινε ο νεότερος παίκτης που εκπροσώπησε ποτέ την Μπάρτσα.

Η ομάδα του σε μια εποχή οικονομικών δυσκολιών όφειλε να εκμεταλλευτεί το αδαμαντωρυχείο των νέων παικτών της ακαδημίας της. Πράγμα που παγίως έκανε. Στην περίπτωση τoυ Γιαμάλ στόχευσε ολόσωστα. Αξιοποίησε έναν συναρπαστικό παίκτη που ξεπεταγόταν μέσα από τη δική της φωλιά. Με μανάτζερ τον Ιβάν ντε Λα Πένια, πρώην ποδοσφαιριστή και της Μπαρτσελόνα, με το παρατσούκλι «μικρός Βούδας» εξαιτίας του ξυρισμένου κρανίου του, ο 17χρονος Γιαμάλ επέκτεινε το συμβόλαιό του ως το καλοκαίρι του 2026.

Αμοιβές που ζαλίζουν

Αποκομίζει σήμερα ετήσια αμοιβή που μαζί με τα μπόνους αγγίζει το 2 εκατ. ευρώ, οπότε αντίο φτώχεια. Παράλληλα η ομάδα του έχει θέσει ως ρήτρα αποδέσμευσής του το ιλιγγιώδες ποσό των 270 εκατ. ευρώ. Απόδειξη ότι πιστεύει σε αυτόν και συναρτά το μέλλον της μαζί του. Για την ώρα ο Γιαμάλ εξελίσσεται και αναπτύσσεται. Αυξάνει τη μυϊκή του μάζα, βάζει κιλά και κερδίζει πόντους στο ύψος, φτάνοντας το 1,78 μ.

Κανείς πάντως δεν ξέχνα ότι είναι ακόμη ένα άγουρο παιδί, παρότι από πέρυσι τον Σεπτέμβριο αγωνίζεται στην Εθνική Ισπανίας. Και είναι μάλλον άδικο για τον ίδιο να συγκρίνεται πρόωρα με τον Βραζιλιάνο «βασιλιά» Πελέ, που έγινε παγκοσμίως γνωστός στα 17 του, όταν συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Σουηδίας το 1958. Αλλες εποχές, λιγότερο ψυχολογικό στρες, αισθητά μικρότερη σωματική πίεση, διαφορετικοί όροι έντασης ανταγωνισμού, ελάχιστες αναμετρήσεις υψηλού επίπεδου εκείνα τα χρόνια.

Ο Γιαμάλ είναι παιδί της σημερινής εποχής. Ενα πειθαρχημένο και συνεσταλμένο cool παλικαράκι. Παίζει PlayStation, ακούει τον Πορτορικανό ράπερ Μάικ Τάουερς, βάφει με ξανθές ανταύγειες τα κατσαρά μαύρα μαλλιά του, εκδηλώνει την τρυφερότητά του στα δύο μικρά του αδέλφια, τoν Κέινι και την Μπάραα, διαβάζει τα σχολικά του μαθήματα στο μεσοδιάστημα προπονήσεων και αγώνων. Αποπνέει υγεία, ρομαντισμό, ευφυΐα και έχει τα κότσια της λαϊκής γνησιότητας για να κατακτήσει προοδευτικά την κορυφαία θέση στο ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Οι χαμηλοί του τόνοι τον βοηθούν να αντέξει στα σκληρά τάκλιν της υπερβάλλουσας δημοσιότητας και το ασφυκτικό πρέσινγκ της εμπορευματοποίησης στο παγκοσμιοποιημένο ποδοσφαιρικό σκηνικό.

Νίκο Γουίλιαμς

«Αν ο Λαμίν Γιαμάλ έχει την ευλογία του Θεού, ο Νίκο Γουίλιαμς είναι το δώρο του», τονίζει ο προπονητής της Εθνικής Ισπανίας. Ο Λουίς ντε λα Φουέντε, παλιός παίκτης της Αθλέτικ Μπιλμπάο -με σγουρό μαλλί και μουστάκι τότε από τα οποία έχουν απομείνει ένα κεφάλι σαν καβουρδισμένο στραγάλι-, έχει τον εμφατικό τρόπο ρωμαιοκαθολικού πιστού για να διατυπώνει τις απόψεις του. Στην προκειμένη περίπτωση, τα δύο άκρα της επιθετικής γραμμής της ομάδας του είναι αποτέλεσμα της θείας πρόνοιας.

Δείτε το βίντεο: Nico Williams - Full Season Show - 2024ᴴᴰ


Ανεξάρτητα από τη γνώμη του, η αλήθεια είναι πως τόσο ο Λαμίν από τα δεξιά όσο και ο Νίκο από τα αριστερά παραδίδουν στο γήπεδο ουράνιες παραστάσεις. Ο δεύτερος στα 21 του χρόνια συγκαταλέγεται κιόλας στους συναρπαστικότερους νέους παίκτες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Χάρη στην εκρηκτική του ταχύτητα, στην επιδεξιότητα στην ντρίμπλα, στην ορμητική διεισδυτικότητα, το διεκδικητικό άλμα στις κεφαλιές και την ανθεκτικότητά του στα τζαρτζαρίσματα, είναι ένας υποδειγματικά ψύχραιμος επιθετικός που καταφέρει ρήγματα στις αντίπαλες άμυνες και είναι διαρκής απειλή για το τέρμα τους.

Στη Ισπανία έχουν να λένε για το υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού του, το οποίο πρωτοφανέρωσε στα 18 του, όταν έκανε το ντεμπούτο του στην Πριμέρα Ντιβισιόν με την ερυθρόλευκη ριγωτή φανέλα των «Λιονταριών» της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Στις ακαδημίες της βασκικής ομάδας βρισκόταν από τα 12 του χρόνια διανύοντας όλες τις ηλικιακές κατηγορίες των τμημάτων της προτού συμμετάσχει με το σπαθί του στην πρώτη επαγγελματική ενδεκάδα.

Η οδύσσεια της οικογένειας

Γεννημένος στην Παμπλόνα της Ναβάρα, μεγάλωσε με τις στερήσεις που αντιμετωπίζουν στην πλειονότητά τους τα παιδιά των μεταναστών. Οι γονείς του, ο Φέλιξ και η Μαρία Αρτουέρ, εγκατέλειψαν πριν από 30 χρόνια τον τόπο τους στο λιμάνι της Ακρα της Γκάνας. Απόδρασαν από τη χώρα τους προσδοκώντας ένα καλύτερο αύριο σε άλλη γη και σε άλλα μέρη - μακριά πάντως. Το ταξίδι τους ήταν ένα κολασμένο μαρτύριο.

Εφτασαν εξαντλημένοι στο Μαρόκο. Στη Μελίγια, τον βορειοαφρικανικό θύλακα της Ισπανίας, ενόσω η μάνα του ήταν ήδη έγγυος στον μεγαλύτερο αδελφό του, σκαρφάλωσαν προκινδυνευμένα στον ψηλό συνοριακό φράκτη για να περάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος. Δεν τα κατάφεραν. Ο Φέλιξ στην προσπάθειά του χτύπησε το πόδι του και από τότε έχει δυσκολίες στη βάδιση.

Συνελήφθησαν και κρατήθηκαν από τη φρουρά της Πολιτοφυλακής με εντολή άμεσου επαναπατρισμού τους. Χάρη στην εύστροφη συμβουλή ενός δικηγόρου από την καθολική οργάνωση βοήθειας Caritas, έπεισαν τις Αρχές ότι διέφυγαν από την κατεστραμμένη από τον πόλεμο Λιβερία. Στεγάστηκαν υπό κρατική μέριμνα σε έναν καταυλισμό και βγήκαν στη βιοπάλη.

Με τη βοήθεια της Καθολικής Εκκλησίας και ενός ευσπλαχνικού ιερέα, του Ινιάκι Μαρντόνες, η οικογένεια λάμβανε πού και πού μερικά μεταχειρισμένα ρούχα και κάποια λιγοστά τρόφιμα. Ο αλληλέγγυος παπάς έγινε κηδεμόνας της φτωχικής οικογένειας και νονός του πρώτου αγοριού της που βαφτίστηκε προς τιμήν του Ινιάκι.

Ο Φέλιξ εργαζόταν ως βοσκός και καθαριστής σε εργοτάξιο, έκανε οποιαδήποτε δουλειά του ποδαρού έβρισκε. Η μάνα έγινε παραδουλεύτρα. Τα δύο παιδιά της ανέχειας έπαιζαν συνεχώς μπάλα για να ξεχνούν την ένδειά τους και μαζί ονειρεύονταν να παίξουν στην αγαπημένη τους ομάδα, την Αθλέτικ. Τον σύλλογο που διαχρονικά εφαρμόζει την πολιτική της «καντέρα» (λατομείο) που στρατολογεί και προωθεί αποκλειστικά και μόνο εγχώριους παίκτες από τη Χώρα των Βάσκων. Για τα δύο, γεννημένα σε αυτή την αυτόνομη περιφέρεια, μαύρα φτωχόπαιδα η συνεπής τακτική της ομάδας αποτελούσε διέξοδο και διαβατήριο καριέρας.

Μαχητής

Ο Ινιάκι έγινε ο δεύτερος γηγενής μαύρος ποδοσφαιριστής της ομάδας -είχε προηγηθεί ο Χονάς Ραμάλιο με πατέρα από την Ανγκόλα και Βάσκα μητέρα-, αλλά αυτός κατάφερε πρώτος να καθιερωθεί με το πάθος και το ταλέντο στην ενδεκάδα του θρυλικού γηπέδου «San Mames». Οι γονείς του ανάσαναν πρώτη φορά στη ζωή τους από τα εξουθενωτικά οικονομικά τους ζόρια. Ακολούθησε τον αδελφό του στο ίδιο μονοπάτι απόδρασης από τις χρόνιες στερήσεις ο πιτσιρικάς Νίκο.

Ο μικρός ξεχώρισε αυτομάτως στο κλαμπ με το πείσμα και τα προσόντα του από πιτσιρίκι κιόλας, μόλις 12 χρονών. Αγωνίστηκαν αμφότεροι ο ένας πλάι στον άλλον στην πρώτη 11άδα της Αθλέτικ. Μαζί έφεραν το πρώτο τρόπαιο της ομάδας έπειτα από 40 χρόνια κατακτώντας το Κύπελλο της Ισπανίας τον περασμένο Απρίλιο. Ωστόσο διάλεξαν ξεχωριστές εθνικές ομάδες: ο Ινιάκι, παρότι είχε περάσει από τις μικρότερες ομάδες της Ισπανίας, επέλεξε το 2016 να εκπροσωπήσει τη γενέτειρα των γονιών του, την Γκάνα, σε διεθνές επίπεδο. Ο Νίκο συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη χώρα όπου γεννήθηκε.

Συμμετείχε στα 20 του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, καταγράφοντας τέσσερις συμμετοχές που του πρόσθεσαν σημαντικές διεθνείς παραστάσεις. Σήμερα κερδίζει στην Αθλέτικ περισσότερα από 200.000 ευρώ την εβδομάδα και έχει συμβόλαιο παραμονής στο «San Mames» μέχρι το 2027. Ωστόσο η ρήτρα αποδέσμευσής του δεν ξεπερνά τα 65 εκατ. ευρώ, τιμή που τον κάνει ελκυστικό στην Μπαρτσελόνα ώστε να τον δέσει αγωνιστικά στην επίθεσή της ως δίδυμο με τον Γιαμάλ.

Οι δύο «bro»

Εξάλλου οι δύο απολαυστικοί ποδοσφαιρικά νεαροί, που αποτελούν τους πρεσβευτές του φρέσκου πρόσωπου του ισπανικού ποδοσφαίρου, το οποίο με την επιδεξιότητα και τη δυναμική ενέργειά τους ξεπέρασε το τίκι τάκα, είναι και καλοί φίλοι. Αποκαλούν ο ένας τον άλλον «bro», δηλαδή «αδελφό», μοιράζονται τα χόμπι της εποχής τους αλλά και κοινές καταβολές, χαρίζουν ελπίδα και περηφάνια στους γκετοποιημένους συνομηλίκους τους Ισπανούς πολίτες της δεύτερης γενιάς μεταναστών στη χώρα.

Σαφώς υπάρχει και εκείνη η μιαρή κύστη που επιχειρεί να μολύνει με τα ρατσιστικά σχόλιά της το συλλογικό υποσυνείδητο των Ισπανών. Τζάμπα κόπος. Η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της χώρας είναι ανεπιφύλακτα μαζί με τους δύο δημοφιλείς νεαρούς παίκτες της εθνικής τους ομάδας. Μια ντρίμπλα, μια ασίστ πάσα, ένα γκολ εκ μέρους τους είναι ικανά να γίνουν οι πυροκροτητές που θα σηματοδοτήσουν διεγερτικά το καύχημα, το καμάρι, την καταξίωση μιας ολόκληρης χώρας.

Φωτογραφία: Getty Images / Ideal Images