Απόστολος Χρήστου: «Ζω το όνειρό μου»

Από παιδί στις πισίνες της Πετρούπολης, στα 27 του χρόνια πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι έχοντας στη βαλίτσα του μετάλλια από μεσογειακούς και πανευρωπαϊκούς αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα και έγινε ο πρώτος Ελληνας κολυμβητής που κερδίζει ολυμπιακό μετάλλιο σε πισίνα. «Ηθελα πάση θυσία ένα μετάλλιο από Ολυμπιακούς Αγώνες για να ολοκληρώσω τη συλλογή μου. Ημουν έτοιμος να δώσω το μέγιστο των δυνατοτήτων μου για να αγγίξω το όνειρό μου», λέει στο «Gala» λίγο μετά την κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου.

Ακούγεται χαρούμενος έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει τη μεγάλη του επιτυχία: «Το αγώνισμα στο οποίο είμαι πιο δυνατός είναι τα 100 μέτρα ύπτιο. Σ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς έμεινα εκτός μεταλλίου στο συγκεκριμένο αγώνισμα για μόλις 2 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Οταν αντιλήφθηκα τι μου συνέβη, έπεσε η ψυχολογία μου. Για αρκετές ώρες ήμουν τόσο χάλια που ήθελα να τα εγκαταλείψω όλα και να επιστρέψω στην Ελλάδα.

Μου ήταν αδύνατο να διαχειριστώ την αποτυχία μου. Αν δεν μιλούσα με την οικογένειά μου, το σίγουρο είναι ότι θα είχα γυρίσει. Με την κουβέντα με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η χαμένη ευκαιρία δεν σήμαινε και το τέλος του κόσμου. Παρόλο που τα 200 μέτρα ύπτιο δεν είναι το δυνατό μου αγώνισμα, συγκέντρωσα τις δυνάμεις μου και είπα “τώρα είναι η ευκαιρία!”. Επεσα στην πισίνα συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις μου και έζησα το όνειρο. Μετά από τόσα μετάλλια και με τη συγκίνηση που έχω βιώσει, μπορώ να πω ότι καμία άλλη στιγμή στην καριέρα μου δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτήν. Επεσα στο νερό και δεν σκεφτόμουν τίποτα. Κενό. Αδειο μυαλό, αλλά η καρδιά μου διψούσε. Ηθελα να κερδίσω ένα μετάλλιο για την οικογένειά μου, για την Ελλάδα, για εμένα. Εχω περάσει δύο χρόνια σκληρής προσπάθειας, δεν θα μπορούσα να επιστρέψω με άδεια χέρια».

Η πορεία προς την κορυφή
Γεννημένος το 1996 στην Πετρούπολη, ο Απόστολος Χρήστου φοράει σε μικρή ηλικία αθλητικό μαγιό χάρη στο πάθος των γονιών του για τα σπορ. Ο πατέρας του, εργολάβος οικοδομών, και η φιλόλογος μητέρα του τον γράφουν στο κολυμβητήριο της περιοχής προκειμένου το παιδί τους να γυμνάσει το σώμα του και να αποκτήσει τη νοοτροπία της ευγενούς άμιλλας.

«Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, ομολογώ. Οι γονείς μου με έγραψαν στο κολυμβητήριο επειδή δεν είχα μάθει να κολυμπάω, αλλά και για να ασχοληθώ γενικότερα με τον αθλητισμό. Τον πρώτο καιρό το κολύμπι δεν μου άρεσε καθόλου. Με κλάματα πήγαινα στην πισίνα. Μερικά χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι οι δικοί μου είχαν δίκιο που επέμεναν.

Θυμάμαι ότι η σχολική μου τσάντα εναλλασσόταν με αυτή του κολυμβητηρίου, το σώμα μου πονούσε από τις πολύωρες προπονήσεις και ελεύθερος χρόνος δεν υπήρχε. Στις διακοπές των Χριστουγέννων όλοι οι συμμαθητές μου χοροπηδούσαν από χαρά για το καθισιό που θα ακολουθούσε εκτός από εμένα. Εγώ ακόμη και την Πρωτοχρονιά ανεβοκατέβαινα την πισίνα. Οταν τα χρόνια πέρασαν και διαφάνηκαν οι δυνατότητές μου, άρχισα να βιώνω τη χαρά του αθλητισμού. Πλέον η μυρωδιά του χλωρίου ξυπνούσε μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Το κολύμπι με εκτόνωνε, με απελευθέρωνε, με απεγκλώβιζε».

Μεγαλώνοντας ακολουθεί τις συμβουλές του πατέρα του, άτυπου μάνατζέρ του, και μεταγράφεται στην ομάδα του Ολυμπιακού με την οποία διαπρέπει. Οι μεγάλες επιδόσεις ήρθαν φορώντας ερυθρόλευκο σκουφάκι. «Ο πατέρας μου έχει θυσιάσει πολύ από τον ελεύθερο και επαγγελματικό χρόνο του για να γίνω αυτό που έγινα σήμερα. Χαίρομαι γιατί τον δικαίωσα.

Μέχρι να ενηλικιωθώ και να πατήσω στα πόδια μου αποκτώντας την ανεξαρτησία μου, με έτρεχε παντού. Από το σχολείο στην πισίνα και από εκεί σε αγώνες. Ηταν οδηγός μου, εμψυχωτής, συμπαραστάτης. Στάθηκα τυχερός γιατί είναι ο άνθρωπος που με επηρέαζε, αλλά είχε σωστό κριτήριο. Με έπεισε ότι πρέπει να κάνω ορισμένες αλλαγές, τις έκανα και ήρθαν οι μεγάλες επιδόσεις. Συμπαραστάτης στον αγώνα μου έγινε και ο αδελφός μου ο Γιάννης, παλιός αθλητής. Χρωστώ και σ’ εκείνον πολλά», ομολογεί από την Πόλη του Φωτός.

Τον ρωτώ αν μετάνιωσε ποτέ που όταν αθλητικοί σύλλογοι του εξωτερικού τού πρότειναν να ενταχθεί στους κόλπους τους εκείνος επέμενε να φορά μπουρνούζι με το ελληνικό εθνόσημο και χωρίς να το πολυσκεφτεί απαντά: «Σαφώς και δεν το μετάνιωσα. Δεν είμαστε ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες ή επαγγελματίες αθλητές.

Αγωνιζόμαστε για τη “φανέλα”, για τον σύλλογο και την πατρίδα. Κάθε φορά που ανεβαίνω στο βάθρο συγκινούμαι βλέποντας τη σημαία μας να κυματίζει. Yπάρχουν στιγμές που δύσκολα μπορείς να τις περιγράψεις με λόγια». Οπως εκείνη που κατέκτησε το αργυρό ολυμπιακό μετάλλιο: «Το πήρα στα χέρια μου και το περιεργαζόμουν για πολλή ώρα. Εβλεπα την πλευρά με τη θεά Νίκη με φόντο την Ακρόπολη που παραπέμπει στην Ελλάδα και ανατρίχιαζα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από το μετάλλιο αυτό».

Οσο για την πολυσυζητημένη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, «παρά τα όσα ειπώθηκαν, η Πόλη του Φωτός αποδείχτηκε πολύ φιλόξενη για εμάς τους ξένους αθλητές. Υπήρχαν κάποια προβλήματα συντονισμού τις πρώτες ημέρες σχετικά με τις μετακινήσεις, που όμως ξεπεράστηκαν γρήγορα. Δεν θα ξεχάσω την παρέλαση των αθλητών μέσα στις βάρκες, το αργό ταξίδι μέσα στον Σηκουάνα, αλλά και το φίλαθλο πνεύμα που κυριαρχούσε στις κερκίδες. Ο δικός μου αγώνας βέβαια δεν πραγματοποιήθηκε στον ποταμό, αλλά σε πισίνα, μέσα σε κλίμα ακραίου ενθουσιασμού».

Ο Απόστολος Χρήστου έχει τελειώσει ναυτιλιακά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, με τα οποία θέλει να ασχοληθεί μόλις εγκαταλείψει τον πρωταθλητισμό. Ο Τύπος τον χαρακτηρίζει «φαινόμενο», αλλά εκείνος διαθέτει μια σπάνια σεμνότητα. «Πάντα πίστευα ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο όταν πρέπει να αναμετρηθείς πρώτα απ’ όλα με τις δυνάμεις σου. Ο άνθρωπος που πιστεύει ότι έχει φτάσει στον προορισμό του παύει να εξελίσσεται», επισημαίνει αποκαλύπτοντας και το μότο ζωής του.

Οταν δεν προπονείται ή αγωνίζεται, χαλαρώνει κάνοντας βόλτες με το αυτοκίνητό του, ακούγοντας μουσική ή παρακολουθώντας κάποια ταινία. Και είναι ενεργός στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. «Είναι συγκινητική η ανταπόκριση του κόσμου. Τα νέα παιδιά έχουν ανάγκη από πρότυπα και ο αθλητισμός τούς τα δίνει. Χαίρομαι που μετά από κάθε καλή εμφάνισή μου οι ακόλουθοί μου στα social media αυξάνονται».

Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024 να αποτελούν παρελθόν για εκείνον, το καλοκαιρινό πλάνο έχει μπει σε εφαρμογή. «Εχω να κάνω χρόνια διακοπές. Ηδη έχω βγάλει εισιτήριο για τα Κουφονήσια, μετά θα πάω στον Βόλο όπου μένει ο προπονητής μου και όπου αλλού με βγάλει ο δρόμος. Δεν συγκρίνεται τίποτα με το ελληνικό καλοκαίρι. Ηλιος, θάλασσα, φρέσκο ψάρι και ανεμελιά. Ας ελπίσουμε ότι μέχρι την τελετή λήξης στο Παρίσι πολλά ακόμα μετάλλια θα μας έχουν κάνει να νιώσουμε εθνικά υπερήφανοι εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης».