Αντρέι Κράβαρικ: Στα 54 του χρόνια ο παλαίμαχος διεθνής βολεϊμπολίστας είναι πλέον εν ενεργεία αθλητής του πινγκ πονγκ

Στα 54 του χρόνια, ένας από τους πιο αγαπητούς αθλητές που έχουν περάσει από το ελληνικό βόλεϊ είναι πλέον αθλητής του πινγκ πονγκ! Ναι, καλά διαβάσατε… Ο «Μπότσο» τα τελευταία τρία χρόνια δεν έπιασε απλά ξανά (θα καταλάβετε παρακάτω γιατί γράφουμε ξανά) τη ρακέτα στα χέρια, αλλά προπονείται και συμμετέχει σε αγώνες βετεράνων (και ανεξάρτητων).

Όσοι τον ξέρουν, γνωρίζουν την ανταγωνιστική του φύση κι είναι σίγουροι ότι αυτός ο ψιλόλιγνος τύπος με το μόνιμο ζωγραφισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσει αν δεν φτάσει στην «κορυφή» που έχει θέσει στο μυαλό του..

Ένα γρήγορο βολεϊκό φλας μπακ
Καλοκαίρι 1994… Ο μάνατζερ Γιώργος Καπαγιαννίδης προσπαθεί να πείσει τις ομάδες βόλεϊ της Θεσσαλονίκης να επενδύσουν σ’ έναν άγνωστο 23χρονο Σλοβάκο ονόματι Αντρέι Κράβαρικ. Ο Έλληνας μάνατζερ έσκιζε τα ρούχα του για τον Κράβαρικ κι ενώ κανένας σύλλογος δεν είχε συγκινηθεί, στα τέλη του Σεπτεμβρίου ο σοβαρός τραυματισμός του Ρώσου διαγώνιου Σεργκέι Τσεμποταριόφ (ρήξη υπερακανθίου) έφερε τον Σλοβάκο άρον, άρον στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του ΠΑΟΚ…

Κι από το αεροδρόμιο βρέθηκε στο Κατσάνειο, το γήπεδο που εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα εξελίσσονταν στο δεύτερο σπίτι του, για να αντιμετωπίσει σε φιλικό αγώνα τον Ηρακλή. Την ομάδα που θα στιγμάτιζε όσο καμία άλλη την καριέρα του. Κι ο ίδιος όμως θα εξελίσσονταν σε πραγματικό θρύλο του συλλόγου καθώς είναι ο ΜΟΝΟΣ παίκτης που έχει συμμετοχή και στους 15 τίτλους που κατέκτησε ο Γηραιός… Με τον πρώτο να έρχεται ανήμερα της 25ης Μαρτίου 2000 στην Πάτρα (τελικός Κυπέλλου εναντίον του Ολυμπιακού) και τον τελευταίο στις 14 Μαΐου 2012 (όταν ο Φοίνικας Σύρου δεν κατέβηκε να αγωνιστεί στον 5ο τελικό, διαμαρτυρόμενος για όσα είχαν γίνει στις 28 Απριλίου στο κλειστό της Μίκρας-ημέρα που είχε αρχικά οριστεί να γίνει το ματς).

Όλα αυτά όμως τώρα μοιάζουν μακρινό παρελθόν καθώς την τελευταία τριετία ο Μπότσο άφησε στην άκρη το βόλεϊ και καταπιάστηκε με το πινγκ πονγκ. Κι αντικρίζοντας τον να αγωνίζεται με την κορδέλα στο κεφάλι, η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από το Cobra Kai (η αλήθεια είναι ότι ο baby face Αντρέι Κράβαρικ φέρνει λίγο από Ντάνι Λαρούσο) και το… reunion των παιδικών μας ηρώων (για εμάς τους 50άρηδες) που μας έκανε να ταξιδέψουμε πολλά χρόνια πίσω.


Όσοι σε γνωρίζουν θα στοιχημάτιζαν ότι μετά το τέλος της καριέρας σου, αν έκανες κάτι εκτός βόλεϊ αυτό θα είχε να κάνει με το ψάρεμα ή τη ζαχαροπλαστική…
Σωστό και αυτό (γέλια)… Όμως και τα δύο είναι τα χόμπι μου και ποτέ δεν θα μπορούσα να τα δω ως δουλειά. Δεν πιάνω ψάρια και δεν φτιάχνω τούρτες για να τα πουλάω. Όποιος θέλει να δοκιμάσει ή να «αγοράσει» μου το λέει και το κάνω… Κι εδώ στη Διεύθυνση Τροχαίας που είναι η εργασία μου έχω φέρει πολλά γλυκά.



Δηλαδή δεν σκέφτηκες να ανοίξεις ποτέ ζαχαροπλαστείο;
Όχι, ποτέ! Το να έχεις ένα τέτοιο μαγαζί είναι μεγαλύτερο ‘σκότωμα’ (σ.σ. άλλη λέξη χρησιμοποίησε) από το βόλεϊ. Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς άγριο χάραμα για προετοιμάσεις τις ζύμες;

Ναι αλλά ξυπνάς άγριο χάραμα για να πας για ψάρεμα;
Αυτό είναι άλλο πράγμα. Αυτό είναι χόμπι όπως σου είπα και στην αρχή…

Εντάξει το κατάλαβα… Το πινγκ πονγκ όμως πως μπήκε στη ζωή σου σε αυτήν την ηλικία;

Με το πινγκ πονγκ δεν ασχολήθηκα για πρώτη φορά τώρα στα… γεράματα (γέλια). Στα 15 μου όταν ακόμη έπαιζα ποδόσφαιρο, είχα πάει σε μια σχολή όπου επέλεγες να γίνεις μάγειρας ή σερβιτόρος, είχαν έναν συμμαθητή, τον Πέτερ Μπέχουλ, ο οποίος ασχολούταν με το πινγκ πονγκ.

Πριν μου πεις για τον συμμαθητή, εκεί στη σχολή κόλλησες το μικρόβιο της μαγειρικής;
Όχι! Αυτό με τη μαγειρική το οφείλω στη μαμά μου… Εγώ επέλεξα να γίνω σερβιτόρος γιατί τότε δεν με ενδιέφερε η μαγειρική, αλλά και γιατί ως σερβιτόρος στα λουτρά του Πιέστανι που δουλεύαμε έπαιρνα καλό πουρμπουάρ και έτσι είχα χαρτζιλίκι (γέλια). Εκεί στη σχολή λοιπόν Δευτέρα με Τετάρτη είχαμε θεωρία και Πέμπτη Παρασκευή κάναμε πρακτική ως σερβιτόροι.
Στο εστιατόριο που δουλεύαμε κάτω στο υπόγειο είχε ένα τραπέζι πινγκ πονγκ και όταν τελειώναμε τη βάρδια μας (από τις 06:00 έως τις 14:00) κάναμε ένα μπάνιο και κατεβαίναμε για να παίξουμε με τις ώρες και να εκτονωθούμε.
Το Πιέστανι, η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα ήταν μια πραγματική αθλητική κυψέλη καθώς είχαμε 14 ομάδες βόλεϊ, 12 ομάδες πινγκ πονγκ,4 ομάδες ποδοσφαίρου. Πέρα από τους συλλόγους που έπαιζαν στα εθνικά πρωταθλήματα υπήρχε σχολικές ομάδες, ομάδας που έφτιαχναν οι ηλεκτρολόγοι, οι υπάλληλοι των λουτρών και γινόταν συνεχώς αγώνες. Εγώ από τα 8 μου χρόνια όπως θα θυμάσαι έπαιζα ποδόσφαιρο, αλλά έβρισκα χρόνο και για το πινγκ πονγκ και μαζί με τον Πέτερ κι άλλο ένα παιδί είχαμε φτάσει στα προημιτελικά του σχολικού πρωταθλήματος. Εκεί όμως ήταν που ψήλωσα απότομα και μπήκε στη ζωή μου το βόλεϊ.



Η επιστροφή στα… τραπέζια

Κι αποφάσισες μετά από 30 χρόνια να ασχοληθείς ξανά;
Άργησα λίγο ε; (γέλια). Κοίτα όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα χάσει την επαφή με του με τον φίλο μου τον Πέτερ ο οποίος ακόμη και τώρα αγωνίζεται στη 2η κατηγορία της Σλοβακίας, αλλά όταν βρισκόμασταν στο Πιέστανι συνήθως παίζαμε τένις.
Όταν όμως μιλούσαμε στο τηλέφωνο και τελείωνε η συνομιλία μας πάντα έλεγα στη Μάγια (η σύζυγος του) ότι μακάρι να ήταν κι ο Πέτερ εδώ στη Θεσσαλονίκη και να παίζαμε.
Μια μέρα λοιπόν, όταν είχε αναλάβει τον Κεραυνό Αγίου Παύλου ως προπονήτρια στις ακαδημίες, είχε έρθει στην ομάδα της ένα κοριτσάκι που ο μπαμπάς της ήταν στρατιωτικός και γνωρίστηκε μαζί της. Κουβέντα στην κουβέντα της είπε ότι είναι μέλος στον ΑΣ Μακεδνό και της ανέφερε ότι έχουν τμήμα πινγκ πονγκ. Παίζει κι ο άντρας μου πινγκ πονγκ’, του είπε η Μάγια και την προέτρεψε να περάσω μια μέρα…»

Κι έτσι ξεκίνησαν όλα;
Όχι ακριβώς… Βλέπεις μου πήρε τρία χρόνια για να το κάνω (γέλια) κι αφού πρώτα είχε συμβεί κάτι άλλο. Το 2021 συναντήθηκα μετά από καιρό μ’ έναν Ελληνοτσέχο φίλο μου ο οποίος έπαιζε πινγκ πονγκ στην ομάδα της ΜΕΝΤ και με παρότρυνε να πάω. Εκεί λοιπόν άρχισα να πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα και έτσι ξεκίνησα. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι δεν μου έφτανε αυτή η μία προπόνηση και θυμήθηκα αυτό που μου είπε η Μάγια… Κι έτσι μια μέρα βρέθηκα στον ΑΣ Μακεδνό του οποίου πλέον είμαι αθλητής.


Από τη στιγμή που ξεκίνησες αισθάνθηκες ξανά το παιδί μέσα σου;
Ναι κάπως έτσι… Δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω… Μετά από τόσα χρόνια ενεργός ως αθλητής ή προπονητής είχα φτάσει σε ένα σημείο που είπα ‘κάτσε λίγο να ξεκουραστείς να ηρεμήσεις’. Αλλά επειδή δεν μπορώ να κάτσω και για πάρα πολύ καιρό, ήρθε αυτό στο δρόμο μου, το χαίρομαι και πραγματικά το αγαπώ πάρα πολύ. Στην αρχή έκανα τρεις προπονήσεις μίνιμουμ κάθε εβδομάδα… Δεν ήθελα να βγάλω δελτίο, αλλά τα παιδιά στην ομάδα μου έλεγαν να το κάνω… Ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή. Παρόλο που είναι μια κατηγορία βετεράνων ήθελα πρώτα να φτάσω σ’ ένα επίπεδο που να μην χάνω απ’ όλους 3-0…

Άρα πότε μπήκες στους αγώνες;
Όλα τα παιδιά στην ομάδα είναι απίστευτα και μου έδωσαν χρόνο και χώρο για να ετοιμαστώ και με στήριζαν συνέχεια. Δελτίο έβγαλα τον Σεπτέμβριο του 2022 κι από τον Οκτώβριο άρχισα να συμμετέχω στους αγώνες μέχρι τον Απρίλιο του 2023 που χρειάστηκε να κάνω επέμβαση στο ισχίο μου. Εκείνη τη χρονιά ήμασταν στη Β΄ κατηγορία, στο πρωτάθλημα βετεράνων υπάρχουν η Α’, η Β’ και η Γ’, αλλά τα παιδιά έφεραν τον σύλλογο στα πλέι οφ ανόδου και τελικά τα κατάφεραν να βρεθούν στη μεγάλη κατηγορία χωρίς εγώ να μπορώ να τους βοηθήσω λόγω της επέμβασης.

Εκεί πως τα πήγατε;
Ήταν για όλους μας πολύ δύσκολο, γιατί το επίπεδο είναι πάρα πολύ καλό και όλες οι ομάδες είναι πολύ αξιόλογες. Δυστυχώς στο τσαφ δεν καταφέραμε να κρατήσουμε την ομάδα και θα είμαστε του χρόνου στη Β’ εθνική.



Εσύ θα συνεχίσεις κανονικά;
Δεν το αφήνω με τίποτα… Όσο δύσκολο κι αν είναι με τις βραδινές ώρες των προπονήσεων, δεν σταματάω.

Πόσο διαφορετικό είναι το πινγκ πονγκ από το βόλεϊ;
Στο βόλεϊ βλέπεις τη μπάλα πάντα… Στο πινγκ πονγκ μπορείς να το χάσεις το μπαλάκι! Είναι πολύ γρήγορο άθλημα, έχει πολλά φάλτσα… Τελείως διαφορετικός κόσμος, πολύ πιο δύσκολο αν και το βόλεϊ είναι επίσης τρομερά δύσκολο. Αν δεν έχεις τεχνική δεν μπορείς να σταθείς…

Ο στόχος σου ποιος είναι;
Κοίτα, έχω παίξει τελική φάση ανεξαρτήτων βορείου Ελλάδας… Μπήκα στην 8άδα και κέρδισαν το εισιτήριο για την τελική φάση του Πανελληνίου πρωταθλήματος όπου έχασα στους 16… Για πρώτη φορά το ότι έφτασα εκεί ήταν επιτυχία. Στο διπλό μπήκαμε στην 8άδα με συμπαίκτη τον Γιώργος Νταμπίζα.
Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, αλλά θέλω να πάω όσο πιο ψηλά γίνεται… Θέλω επίσης να μην ξεχάσω να αναφερθώ σε όλη την ομάδα του Μακεδνού. Τον Κώστα Κατσαράκη, τον άνθρωπο που με έφερε στον σύλλογο και στους Νίκο Ορφανουδάκη, Θωμά Καραμήτσιος που ήταν αυτοί που με ανέλαβαν.

Το ύψος είναι πλεονέκτημα στο πινγκ πονγκ;
Εξαρτάται. Μερικοί μου λένε ότι είναι, άλλοι όχι… Οι πιο κοντοί είναι πολύ πιο γρήγοροι από εμένα… Είναι εγκεφαλικό και τεχνικό άθλημα. Δεν ξέρω τι γνώσεις έχεις, αλλά πήγαινε να δεις αν τυχόν παίξει ξανά με τον Ολυμπιακό τον Γερμανό Οφτσάροφ. Πραγματικά είναι απίστευτος.

Το ότι θα φτάναμε στο σημείο να μου μιλάς και για αθλητές του πινγκ πονγκ δεν το περίμενα με τίποτα…
Παρακολουθώ σε κάθε ευκαιρία αγώνες… Το δικό μου πρότυπο είναι πάντως ο Λευκορώσος Βλαντίμιρ Σαμσόνοφ ο οποίος είναι τρομερός

Αν ήσουν 16 χρονών τι θα επέλεγες; Βόλεϊ ή πινγκ πονγκ;
Το βόλεϊ! Το έχουν πολύ χαμηλά το πινγκ πονγκ στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές χώρες και δεν μπορείς να ζήσεις απ’ αυτό… Ακόμη κι ο φίλος μου στη Σλοβακία δουλεύει και παίζει πινγκ πονγκ. Είναι κρίμα όμως γιατί πρόκειται για ένα πολύ όμορφο άθλημα.

Με το βόλεϊ ποια είναι η σχέση σου πλέον;
Συνεργάζομαι με τον Φρέντι Μπρουκς στις Ακαδημίες του Κρόνου Καλαμαριάς… Είμαι ένας άνθρωπος του Φρέντι και του Κρόνου.

Η προπονητική δεν σ’ ενδιαφέρει πια;
Δυστυχώς έχω απογοητευτεί πάρα πολύ και δεν το σκέφτομαι αυτή τη στιγμή…