«Ημουν 110 κιλά και τώρα έφτασα τα 70 στα 50 μου χρόνια» είχε δηλώσει ο δρομέας Σάκης Σιδέρης που προδόθηκε από την καρδιά του

Ο δρομέας και πρωταθλητής σε μεγάλες και δύσκολες αποστάσεις Σάκης Σιδέρης «έφυγε» από τη ζωή την Κυριακή προδομένος από την καρδιά του σε ηλικία 51 ετών. Πριν από σχεδόν έναν χρόνο είχε συμμετάσχει σε έναν από τους πιο σκληρούς αγώνες του κόσμου, τρέχοντας 120 χλμ. στην έρημο Σαχάρα.

Μάλιστα συνέντευξή του είχε φιλοξενηθεί στην εφημερίδα Πελοπόννησος και στο pelop.gr.  Στον αγώνα συμμετείχαν 600 αθλητές από 26 χώρες και ο Σάκης Σιδέρης τερμάτισε στην 114η θέση με χρόνο 19 ώρες, 41 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα.

Στον συγκεκριμένο αγώνα οι συμμετέχοντες αγγίζουν τα ανθρώπινα όρια καθώς εκτός των συνθηκών της ερήμου, είναι αναγκασμένοι να κουβαλούν στην πλάτη τους σακίδιο 8-9 κιλών με τις απαραίτητες προμήθειες. 

«Δεν ξέρω αν άλλοι αθλητές άγγιξαν τα ανθρώπινα όρια, αλλά εγώ αισθάνομαι ότι πράγματι τα άγγιξα. Όπως και άλλων που συμμετείχαν και μιλούσαμε συνεχώς για αυτό» τόνιζε μιλώντας για αυτήν του την εμπειρία ο Σάκης Σιδέρης και συμπλήρωνε: «πολλές ήταν οι φορές που πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη να σταματήσω πρόωρα τον αγώνα, αλλά είμαι ικανοποιημένος που δεν το έκανα και κατάφερα να σταματήσω. Δεν είναι πρωταθλητής, αλλά ένας απλός δρομέας».

Ακολουθεί η συνέντευξη:

-Ναι, αλλά δεν συμμετέχουν και κυρίως δεν τερματίζουν απλοί δρομείς σε αγώνες τέτοιων απαιτήσεων και αποστάσεων. Πώς και για πόσο διάστημα προετοιμαστήκατε;

«Γενικά έχω μία υποδομή ως αθλητής, καθώς συμμετέχω σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων. Τον τελευταίο χρόνο έχω συμμετάσχει σε δύο Μαραθωνίους και την προσεχή Κυριακή θα συμμετάσχω στον Μαραθώνιο της Αθήνας στην κλασσική διαδρομή. Ειδικά για τον αγώνα 120 χιλιομέτρων η εντατική προετοιμασία ήταν για 20 εβδομάδες, τις περισσότερες ημέρες στην Καλογριά».

-Στην παραλία;

«Ναι γιατί έπρεπε να συνηθίσω στις συνθήκες που επικρατούσαν στην έρημο Σαχάρα».

-Πώς τρέξατε τα 120 χιλιόμετρα;

«Ήταν 30 χιλιόμετρα την πρώτη ημέρα, 60 τη δεύτερη, μια ημέρα ξεκούραση και τα υπόλοιπα 30 χιλιόμετρα την τέταρτη ημέρα. Όλος ο αγώνας ήταν στην έρημο Σαχάρα».

-Η θερμοκρασία;

«Καταγράψαμε 53 βαθμούς κάποια στιγμή την ημέρα και 9 το βράδυ. Υπήρχαν πολύ μεγάλες διαφορές και διακυμάνσεις στη διάρκεια του 24ωρου».

-Οι διοργανωτές τι σας παρείχαν;

«Μόνο 5 λίτρα νερό την ημέρα και τη σκηνή που κοιμόμασταν. Τα φαγητά και ότι άλλο απαιτούνταν τα είχαμε από τα σπίτια μας».

-Υπήρχαν όρια συμμετοχής;

«Τα όρια που πας εκεί δεν είναι αγωνιστικά. Για αυτά προετοιμάζεσαι σωματικά, αλλιώς είσαι τρελός για να επιχειρήσεις κάτι τέτοιο. Είναι τα όρια του μυαλού σου και της κοσμοθεωρίας σου. Μεγαλώνουν μέσα από την προσπάθεια, από την πολύπολιτισμικότητα και από την αντίδραση του κόσμου για αυτή».

-Πόσα χιλιόμετρα κάνατε την ημέρα;

«Από 20 κάποιες φορές και παραπάνω. Εφτασα και τα 40-45 στην Καλόγρια. Εκανα προπόνηση από τις 5 τα ξημερώματα».

-Είχατε βοήθεια;

«Χωρίς βοήθεια δεν γίνεται. Για τον συγκεκριμένο αγώνα των 120 χιλιομέτρων συνεργάστηκα με τον προπονητή Δημήτρη Κασίμη, ο οποίος ειδικεύεται σε υπέρ-αποστάσεις και είναι ο προπονητής του Φώτη Ζησιμόπουλου, που κέρδισε το Σπάρταθλον σπάζοντας όλα τα ρεκόρ. Ακόμη με βοήθησε η διατροφολόγος Κάτια Δημησιάνου. Μάλιστα πολλές φορές ήταν μαζί μου στην καθημερινή μου προπόνηση συναθλητές μέλη του ΣΔΥΠ και όχι μόνο, με στήριζαν με τον τρόπο τους. Η βοήθεια τους ήταν πολύ σημαντική. Χορηγούς δεν είχα».

-Υπήρχαν συναισθήματα την ώρα του αγώνα; Σκεφτόσασταν κάτι;

«Σκεφτόμουν πολλά. Τεχνικά θέματα, πώς θα ξεκουραστώ, πότε και πώς θα αναλάβει ο οργανισμός μου. Προσπαθούσα να είμαι ήρεμος και να ξεπεράσω ότι ενώ δεν άλλαζε ο ρυθμός μου και αισθανόμουν την καταπόνηση, φαινόταν σαν να είμαι για ώρες στην ίδια θέση. Χανόμουν στην απεραντοσύνη της ερήμου»

-Θα το ξανακάνετε;

«Έχω στο πρόγραμμα να κάνω κάτι ακόμη δυσκολότερο. Το 2025 θέλω να συμμετάσχω στο αγώνα 250 χιλιομέτρων, πάλι στην έρημο Σαχάρα. Αυτός είναι πλέον ο μεγάλος μου στόχος».

-Πώς και πότε ενταχθήκατε στο δρομικό κίνημα;

«Από το 2015. Τότε πήρα απόφαση να χάσω κάποια κιλά και να κόψω το κάπνισμα».

-Πόσα κιλά ήσασταν πόσα είστε τώρα και ποια είναι η ηλικία μας;

«Ήμουν 110 κιλά και είμαι τώρα 71 και είμαι 50 χρονών».

-Είχατε κάποια υποδομή δρομέα;

«Οχι-όχι, την απέκτησα με τα χρόνια».

-Πότε θα σταματήσετε;

«Ποτέ! Είναι το πάθος μου. Ολοι κάτι έχουμε που μας βασανίζει, το οποίο θέλουμε να λύσουμε τρέχοντας. Είναι πνευματικό το θέμα, ειδικά για τις μεγάλες αποστάσεις».

-Τι θα λέγετε σε όσους διαβάσουν τη συνέντευξή σας; Γιατί να ασχοληθεί κάποιος με το δρομικό κίνημα;

«Καταρχήν είναι υγεία. Παράλληλα μπορείς, επειδή μιλάμε για μοναχικό άθλημα, να τα βρεις με τον εαυτό σου, να λύσεις θέματα του ψυχισμού που ίσως σε βασανίζουν και να κάνεις γενικότερα μία επανεκκίνηση».