Η μεγάλη απόδραση των 11

Την Παρασκευή έχουμε ματς. Και τί ματς …ματσάρα! Παίζουμε με τους Γερμανούς μπάλα και αυτή τη φορά δεν έχουμε να διαπραγματευτούμε τίποτα. Θέλουμε τη νίκη. Όποιοι και να ήταν οι αντίπαλοι, αλλά στη προκειμένη περίπτωση έλαχε να βρεθούν οι Γερμανοί στο δρόμο μας που τους τα έχουμε μαζεμένα. Αν δεν το πιστεύεις αυτό μη συνεχίσεις να διαβάζεις αυτό το κείμενο. 

Από πότε το ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση με τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις; Γιώργο Σαμαρά δεν μου άρεσε αυτό που είπες στη συνέντευξη τύπου. Όπως έγραψε και ο Νίκος Γιαννόπουλος στο contra.gr και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο:« Το ποδόσφαιρο δεν ήταν, δεν είναι και δεν πρόκειται να είναι (όσο, τουλάχιστον, απευθύνεται σε πλατιές λαϊκές μάζες) αποκομμένο από το κοινωνικό γίγνεσθαι και τις εξελίξεις στον τομέας της πολιτικής. Άλλοτε χρησιμοποιήθηκε ως μέσο προπαγάνδας απολυταρχικών καθεστώτων (Μουντιάλ Αργεντινής 1978), πολύ συχνά έγινε τόπος έκφρασης για κοινωνικά ή πολιτικά μηνύματα (ποιος ξεχνάει το μήνυμα του Ρόμπι Φάουλερ για τους απολυμένους λιμενεργάτες του Λίβερπουλ), ακόμα και πόλεμος ξέσπασε στ' όνομά του...

"Ένα κάρο παραδείγματα υπάρχουν και στη τελική, από παιδάκι ακούω όλους όσους ασχολούνται με το τόπι, να λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας μας και μέσα σε ένα βράδυ, αυτό ξεχάστηκε. Υπάρχει λόγος βέβαια. Αν κερδίσουμε (που θα τους κερδίσουμε τους Γερμανούς) θα βγουν αυτοί που λένε τώρα ότι δεν πρέπει να ανακατεύουμε τη μπάλα με τη πολιτική και τη κοινωνία και θα αρχίσουν να λένε «Πάρτα μωρή Μέρκελ, πάρε να έχεις κλπ» Αν χάσουμε οι ίδιοι θα πουν απλά ότι «Ήταν ένα ματς με ένα ισχυρότερο αντίπαλο και χάσαμε και δεν πειράζει κλπ». 

Έτσι έχουν μάθει. Να μην παίρνουν ξεκάθαρη θέση και να παζαρεύουν την άποψη τους ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος. Εγώ θέλω να τους κερδίσουμε τους Γερμανούς και να τους πονέσει! Θέλω να τους δω με τα κεφάλια σκυμμένα. Θα νιώσω ικανοποίηση, όπως τότε…Φίλε…Έχεις δει τη ταινία «Η μεγάλη απόδραση των 11»; Θυμάσαι; Εγώ την έβλεπα στο ΣΙΝΕΑΚ του Πειραιά, πιτσιρίκος. Στο ημίχρονο θεώρησα τρελό που η ομάδα αν και έχανε με 4-1 και έπαιζε με δέκα παίχτες (τραυματίας ο Πελέ ), αποφάσισε να μην αποδράσει και να μπει στο β ημίχρονο να γυρίσει το ματς. Οι επόμενες στιγμές συγκλονιστικές. Σε κάθε γκολ όλοι πάνω στις καρέκλες να πανηγυρίζουμε και όταν ο Πελέ επέστρεψε στο ματς και με ψαλιδάκι έκανε το 4-4, εκεί έγινε το σώσε. Στη τελευταία φάση δε, όταν ο Σταλόνε μπλόκαρε το πέναλτι, τα ουρλιαχτά μας ακούστηκαν μέχρι έξω στο δρόμο! Και ηταν μόνο μια ταινία… Φαντάσου, την Παρασκευή που θα είναι πραγματικότητα.