Θέατρο

Έπεσε, λοιπόν, η αυλαία. Στο θέατρο που παρακολουθούσαμε από τον περασμένο Αύγουστο. Στο θέατρο που παρακολουθούμε χρόνια τώρα. Στο θέατρο του παραλόγου...

Και έπεσε εντελώς παραδοσιακά. Όπως πάντα. Οι ομάδες δηλαδή που είχαν να αντιμετωπίσουν αδιάφορους αντιπάλους και ήθελαν να κερδίσουν ασφαλώς και κέρδισαν -σιγά μη δεν κέρδιζαν...

Και φυσικά, ανάμεσα στον Πανόπουλο και τον Κομπότη που πάλευαν για τη σωτηρία αυτός που σώθηκε ήταν ο Πανόπουλος- σιγά μη δε σωζόταν...

Παρένθεση. Άπαιχτη η δήλωση Πανόπουλου: "Είπα στον προπονητή μου να παίξει με το σύστημα που έπαιξε η Λάρισα και κέρδσε 3-0 στη Νέα Σμύρνη. Παίξαμε κι εμείς μ' αυτό το σύστημα και σωθήκαμε". Σωστός. Το σύστημα αυτό είναι δοκιμασμένο, χρόνια τώρα. Και "άχαστο" στις τελευταίες αγωνιστικές. Κλείνει η παρένθεση.

Και μέσα σ’ αυτή την απολύτως λογική απόρροια του παραλόγου, είχαμε και το απαραίτητο ξύλο. Με κάμποσους από τους ΑΕΚτζήδες -δεν λέω ποιους απ’ όλους, καθότι έχουν μοιραστεί και σε χίλια κομμάτια - να αποδεικνύουν για ποιο λόγο, χρόνια τώρα, οι άλλοι αποκαλούν την ομάδα τους ΑΕΚάκι...

Και με τους αστυνομικούς, βέβαια, να αποδεικνύουν περίτρανα για πολλοστή φορά γιατί ο κόσμος τους σιχαίνεται και τους αποκαλεί μπάτσους...