Νταλκούρντ: Η ομάδα χωρίς… χώρα που διεκδικεί το όνειρο

Η επαρχία της Νταλάρνα στην κεντρική Σουηδία είναι γνωστή γιατί σε εκείνα τα μέρη ο Γκούσταβ Βάσα έκανε τα πρώτα βήματα για την ανεξαρτησία της χώρας από το Βασίλειο της Δανίας.

Στα ίδια μέρη, ένας λαός χωρίς δικό του κράτος, επαναλαμβάνει την ίδια ιστορία, μόνο που το κάνει μέσω του ποδοσφαίρου.

Η ποδοσφαιρική ομάδα Νταλκούρντ (Dalkurd) που δημιουργήθηκε από 9 Κούρδους μετανάστες το 2004, μέσα σε 13 χρόνια έχει κάνει ένα εκπληκτικό ταξίδι από τις τοπικές κατηγορίες στην κορυφή του πρωταθλήματος της Β’ Εθνικής κι ενώ απομένουν μόλις 6 αγωνιστικές πριν το φινάλε.

Κι αν τον Οκτώβριο του 2015, όταν σφραγίστηκε η άνοδος στη Β’ Εθνική οι κουρδικές σημαίες, ανέμιζαν σε όλο το γήπεδο. Τώρα σιγά, σιγά βγαίνουν ξανά από τα συρτάρια.

Ο Γκούσαβ Βάσα της Νταλκούρντ είναι ο Ραμαζάν Κιζίλ. Δεν πολέμησε Δανούς ιππότες, αλλά ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου και ο νυν πρόεδρος, έχοντας παίξει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στο ποδοσφαιρικό παραμύθι που ζει η ομάδα.

«Το σώμα μου είναι στην Σουηδία, αλλά το μυαλό, η καρδιά και τα όνειρα μου είναι ακόμη στην πατρίδα μου γιατί δεν έφυγα από εκεί με τη θέληση μου. Οι άνθρωποι μου είναι ακόμη εκεί,  είναι σε κίνδυνο και δεν μπορείς έτσι απλά να γυρίσεις την πλάτη», εξηγεί ο Κιζίλ ο οποίος έφτασε στη Σουηδία τον Νοέμβριο του 1989 και 15 χρόνια αργότερα γεννήθηκε η Νταλκούρντ.

«Στην αρχή ήταν περισσότερο ήταν μία κοινωνική δράση κι όχι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος. Μιλούσαμε για τη ζωή μας εδώ, για το γεγονός ότι ήμασταν ασφαλείς και μπορούσαμε να κοιμηθούμε χωρίς να φοβόμαστε. Πριν έρθουμε στην Σουηδία δεν είχαμε νιώσει τι σημαίνει το να κοιμάσαι το βράδυ χωρίς να φοβάσαι για τη ζωή σου. Μπορούσες ανά πάσα στιγμή να συλληφθείς και να βασανιστείς. Κι έτσι σκεφτήκαμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς οι Κούρδοι προκειμένου να επιστρέψουμε κάτι σ’ αυτή την κοινωνία που μας έδωσε τόσα πολλά».

Το 2004 μια ομάδα νεαρών αθλητών απομακρύνθηκε για πειθαρχικούς λόγους από την IK Brage έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους της πόλης του Μπόρλενγκε κι αυτή ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά.

Όσοι είχαν απορριφθεί από την Brage αποτέλεσαν την πρώτη ομάδα της Νταλκούρντ γιατί πολλοί απλά κι οι άνθρωποι της ομάδας ένιωθαν να έχουν απορριφθεί. «Τους στηρίξαμε, τους πιστέψαμε… Κι όταν τους δείχνεις ότι ενδιαφέρεσαι τόσο σ’ ακούνε. Κι αυτή είναι κι η αρχή μας σαν κλαμπ: Από τον πιο μικρό σε ηλικία παίκτη ως τον πρόεδρο πρέπει να υπάρχει διάλογος μεταξύ μας. Πρέπει και είμαστε μια οικογένεια».

Στην 6η κατηγορία της Σουηδίας συνήθως οι ομάδες κάνουν προπονήσεις 2 φορές την εβδομάδα, αλλά στην Νταλκούρντ έκαναν κάθε μέρα και σε πέντε χρόνια οι «απόκληροι» της Μπράγκε μαζί με κάποιους έμπειρους έφεραν την ομάδα στην 1η ερασιτεχνική κατηγορία (κάτι αντίστοιχο με τη δική μας Γ’ Εθνική).

Η άνοδος της στη Β’ Εθνική χρειάστηκε να περιμένει κάποια χρόνια, αλλά πέρσι στο πρώτο ματς της σεζόν κόντρα στην Ασιρίσκα η Νταλκούρντ μάζεψε 5.550 θεατές κι άλλες τόσες κουρδικές σημαίες κυμάτιζαν στο γήπεδο.



Φέτος έχοντας κάνει τις πιο σημαντικές μεταγραφές στην ιστορία της (ήρθαν ο Μοχάμαντ Μπανγκουρά με θητεία στην Σέλτικ και στην τουρκική Μπασακσεχίρ κι ο Κεμπά Κεσέι διεθνής με την Γκάμπια) ήταν το φαβορί για τον τίτλο και δικαιώνει τα προγνωστικά, αν και για την πλειοψηφία των παικτών της η άνοδος είναι μια εθνική υπόθεση.

«Δεν τελειώσαμε εδώ! Κάθε φορά που βλέπουμε κουρδικές σημαίες να ανεμίζουν, θέλουμε να πετύχουμε κάτι μεγαλύτερο. Το να πολεμάς γι’ αυτή τη σημαία είναι μια πολύ απλή επιλογή για μένα. Ο πατέρας μου συμμετείχε για πολλά χρόνια στον πόλεμο και τώρα εγώ συνεχίζω αυτή τη μάχη μέσα από το ποδόσφαιρο. Κι αυτή είναι μια εξίσου σημαντική μάχη για το Κουρδικό ζήτημα», είπε ο αρχηγός της ομάδας Πεσράβ Αζίζι και εξήγηση αμέσως το γιατί.

Η αφήγηση του από ένα περιστατικό που συνέβη κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης του στο Κουρδιστάν (όπου πηγαίνει τα τελευταία χρόνια διοργανώνοντας ποδοσφαιρικά καμπ για τους συμπατριώτες του) είναι πραγματικά συγκλονιστική.



«Βρέθηκα σε ένα στρατόπεδο κοντά στην Μοσούλη όπου μαίνονταν οι μάχες των Κούρδων με τον ISIS και ξαφνικά ένας στρατιώτης ήρθε προς το μέρος μου. ‘Τι κάνεις εδώ Πέσα; Εσύ παίζεις για την ομάδα μας και είσαι ο καλύτερος  μας παίκτης! Δεν πρέπει να είσαι εδώ! Πήγαινε πίσω και κάνε μας περήφανους και χαρούμενους μέσα από το ποδόσφαιρο’. Εκεί κατάλαβα πόσο σημαντικοί είμαστε για τους Κούρδους κι αυτό μ’ έκανε να θέλω να προσπαθώ ακόμη περισσότερο μέσα στο γήπεδο».

Με το μεταναστευτικό να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερη ζητήματα στην σουηδική κοινωνία (το 2015 κατατέθηκαν 162.877 αιτήσεις ασύλου) το πρότζεκτ της Ντλακούρντ, που ξεκίνησε ως μια κοινωνική δράση και εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο μεγάλο, έχει βαρύνουσα σημασία.

«Όταν ιδρύσαμε την Νταλκούρντ δεν μιλούσα ιδιαίτερα καλά τα σουηδικά. Μέσα από το ποδόσφαιρο όμως βελτιώθηκα και μέσα από το ποδόσφαιρο οι μετανάστες μπορούν να ενταχθούν πιο ομαλά σε μια κοινωνία. Στην αρχή δεν μπορούσαμε να πείσουμε Σουηδούς προπονητές να έρθουν στην ομάδα ή Σουηδούς πολίτες να μπουν στο συμβούλιο και τώρα το 50% αποτελείται απ’ αυτούς…».

Πάντως από το 2015 το 49% της ομάδας έχει αγοραστεί από τους Κούρδους πολυεκατομμυριούχους Σαρκάτ και Καβάντ Γιουνάντ, οι οποίοι έχουν ήδη δημιουργήσει δύο ακαδημίες στο Κουρδιστάν και άλλη μία στο Μπόρλενγκε κάνοντας όνειρα να δουν την ομάδα στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα και δη στο Champions League.

Κι ίσως αυτό που ονειρεύονται όλοι είναι ένα Ευρωπαϊκό ματς, κόντρα σε μια τουρκική ομάδα.