Κάρεν Λοκ: "Θαυμάζω τον χαρακτήρα της Κατερίνας Στεφανίδη"

Πίσω από έναν πετυχημένο άνδρα βρίσκεται μια δυναμική γυναίκα… Πίσω από μια πετυχημένη γυναίκα; Στην προκειμένη περίπτωση, πίσω από τη μύθο που έχει αρχίσει να χτίζει η Κατερίνα Στεφανίδη, υπάρχει ένας δυναμικός άνδρας (ο σύζυγος και προπονητής της Μιτς Κρίερ), μια εξαιρετική οικογένεια, αλλά και μία ακόμη εξίσου δυναμική γυναίκα.

Όπως είναι η Κάρεν Λοκ, η Αμερικανίδα μάνατζερ η οποία από το 2012 έχει αναλάβει την Ελληνίδα πρωταθλήτρια, σε μια σχέση που ξεκίνησε εξαιτίας του συζύγου της Λοκ, Νικ Χάιζονγκ, ο οποίος είναι Ολυμπιονίκης του επί κοντώ και ο προπονητής που ανέλαβε την Κατερίνα όταν αυτή πήγε στις ΗΠΑ.

Το www.protothema.gr συνάντησε τη δαιμόνια Αμερικανίδα στο Μπέρμιγχαμ, καθώς ακολουθεί την Κατερίνα σε όλους τους αγώνες της και μας μίλησε για το πώς ξεκίνησε και πως εξελίχθηκε αυτή την συνεργασία αποθεώνοντας τον χαρακτήρα της Ελληνίδας πρωταθλήτριας. 

«Το 2012 είχα ως αθλητή τον Τόμπι Στίβενσον και ο τότε προπονητής της (σ.σ. π σύζυγος της)  μου ζήτησε να την αναλάβω. Μου λέει ή θα φτάσει μέχρι τα 4.65 και θα γίνει γιατρός ή θα την βοηθήσεις να φτάσει στην κορυφή. ‘Εντάξει θα το κάνω για σένα’ του είπα, αν και την είχα δει ένα χρόνο νωρίτερα στο Μπέρκλέϊ ως νεάνιδα. Εντυπωσιάστηκα από την πρώτη στιγμή από τον τρόπο που έτρεχε και χειριζόταν το κοντάρι. Εκείνη την ημέρα είχε πηδήξει 4.30, κι άλλες είχαν περάσει εκείνο το ύψος, αλλά θυμάμαι είχα πει μπροστά σε κόσμο ‘αυτό το κορίτσι είναι εκπληκτική’ και την είδα να χαμογελά.
Ένα χρόνο αργότερα άρχισα να συνεργάζομαι μαζί της και πλέον την έχω σαν κόρη μου».

Πως είναι λοιπόν η συνεργασία της Κάρεν με την Κατερίνα; Υπάρχουν κόντρες και διαφωνίες όπως συμβαίνει συνήθως; Η απάντηση της Λοκ είναι αφοπλιστική.
«Όχι δεν υπάρχει καμία διαφωνία… Συνήθως έχω δίκιο και το ξέρει. Εγώ δεν προπονώ, είμαι η μάνατζερ της. Ο κόουτς κάνει την προπόνηση, εγώ την μανατζάρω και δεν υπάρχει λόγος για τσακωμούς».

Άρα δεν υπάρχει περιθώριο διαφωνίας από την πλευρά της;
«Όχι! Μιλάμε κάθε μέρα και η συνεργασία είναι άψογη. Είμαστε μία ομάδα και λειτουργούμε έτσι με τον καθένα μας να έχει το ρόλο του. Ακόμα και στους αγώνες, εγώ δεν έχω άγχος, γιατί έχει ο προπονητής. Εγώ δεν είμαι κόουτς...»

Ποιο είναι όμως το χαρακτηριστικό της Κατερίνας που την ενθουσιάζει περισσότερο; «Το ότι της αρέσουν οι προκλήσεις, αλλά το τι πραγματικά μου αρέσει την Κατερίνα είναι η ισορροπία που είχε στη ζωή της! Δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους οι οποίοι μέχρι τα 26 τους χρόνια είχαν φουλ πρόγραμμα με προπονήσεις και διαβάσματα! Πραγματική τη θαυμάζω γι’ αυτό. Εκείνη την εποχή μου έλεγχε ορισμένες φορές ότι δεν θα συμμετάσχει σε κάποιους αγώνες γιατί είχε διάβασμα κι έπρεπε να περάσει το μάθημα της και το έκανε μέχρι το 2015. Έχουμε ήρεμη και καλή συνεργασία. Επίσης είναι σημαντικό το ότι η Κατερίνα προέρχεται από μια καλή οικογένεια. Έτσι νομίζω ότι το αποτέλεσμα που βλέπετε είναι ο συνδυασμός της καλή οικογένειας, καλού προπονητή και του καλού μάνατζερ (γέλια)...» 

Φυσικά όπως σε κάθε σχέση υπήρξε κι εκείνη η μοναδική φορά που η Κατερίνα κόντεψε να της προκαλέσει εγκεφαλικό επεισόδιο.
«Δεν μου έχει ζητήσει ποτέ κάτι τρέλο, γενικά δεν έχει τρελές απαιτήσεις, αλλά μια φορά στην Αριζόνα με έβγαλε έξω από τα ρούχα μου όταν την είδα να κάνει σε μια μικρή πίστα πατινάζ στον πάγο! Τρελάθηκα και της είπα ‘μην το ξανακάνεις ποτέ’ και μου υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξανακάνει».

Έχοντας πλέον μια σταθερή σχέση εδώ και έξι χρόνια την ρωτήσαμε αν όντως περίμενε ότι θα έφτανε στην κορυφή του κόσμου και η απάντηση της ήταν απλή.
«Μην ξεχνάτε ότι πριν τους Ολυμπιακούς και το Παγκόσμιο ή τα Ευρωπαϊκά η Κατερίνα πήρε το κολεγιακό πρωτάθλημα στις ΗΠΑ. Προσωπικά λοιπόν πιστεύω πως αν μπορείς να κερδίσεις το κολεγιακό πρωτάθλημα μπορείς να κερδίσεις τους πάντες. Κι όταν το έκανε λοιπόν ήμουν σίγουρη για το τι θα ακολουθήσει».

Η δική της ευθύνη απέναντι στην Κατερίνα είναι να «την κάνω να αισθάνεται άνετα. Για παράδειγμα εγώ πρέπει να είμαι σίγουρη ότι τα κοντάρια της θα ταξιδέψουν και θα είναι εδώ την ώρα που πρέπει να είναι. Συνήθως είμαι μια μέρα πριν από αυτήν στον τελικό προορισμό μας για να ελέγξω όλες τις λεπτομέρειες και να διορθώσω τυχόν προβλήματα που μπορεί να εμφανιστούν».

Κι όλα αυτά από μια γυναίκα η οποία στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν δασκάλα σε ένα ορθόδοξο εβραϊκό σχολείο στη Νέα Υόρκη και δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με τον αθλητισμό. Εκείνη την εποχή ένας ιρλανδικής καταγωγής μαθητής και αθλητής ζήτησε τη βοήθεια της και σιγά, σιγά αντιλήφθηκε ότι αυτή είναι η δουλειά που της ταιριάζει (και της αποφέρει πολλά περισσότερα χρήματα).

Λίγο πριν την αποχαιρετίσουμε της ζητήσαμε την άποψη της για την Ελλάδα.
«Μπορούμε να φύγουμε τώρα για Ελλάδα; Έχω πάει στην Αθήνα και το Ρέθυμνο! Θεέ μου αυτός ο ήλιος, το φαγητό, οι άνθρωποι… Ελπίζω να επιστρέψω σύντομα» ήταν τα ενθουσιώδη λόγια της και έκλεισε την κουβέντα μας κάνοντας το σήμα της νίκης και λέγοντας «Ελλάς».