Τα δάκρυα του «Θεού» στη Ρωσία

Νιώθοντας απόλυτος κυρίαρχος σε μια χώρα όπως η Ρωσία, που ακόμα τον αναγνωρίζει ως τον κορυφαίο του κόσμου, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη ηγετική παρουσία από τις εξέδρες, αλλά ήταν οι συμπατριώτες του που θα αποφάσιζαν χωρίς εκείνον. Μπροστά στα μάτια του θα ξεδιπλωνόταν μία από τις χειρότερες εμφανίσεις της Αλμπισελέστε με τους ίδιους τους παίκτες του Χόρχε Σαμπαόλι να περιφέρονται σαν ζωντανοί νεκροί κάτω από τον λαμπερό ήλιο που στολίζει τη σημαία τους. Εφυγαν ταπεινωμένοι με τρία γκολ αδυνατώντας να μειώσουν το σκορ, με τον διάσημο Λιονέλ Μέσι να μην μπορεί να ταρακουνήσει ακόμα και στο ελάχιστο τους παραιτημένους συμπαίχτες του. Αυτή ήταν η κατάληξη ενός μεγάλου κατήφορου που θα κατάφερε ένα ακόμα αδιανόητο χτύπημα στην ήδη πολυβασανισμένη καρδιά του άλλοτε πανίσχυρου Ντιεγκίτο, ο οποίος δεν θα έκρυβε τα δάκρυα που θα κυλούσαν στα φουσκωμένα από τα κιλά και τις πλαστικές μάγουλά του.

Δεν ήταν, ωστόσο, η πρώτη φορά που ο πολύς Μαραντόνα θα έκλαιγε δημόσια αφού το έχει κάνει άπειρες φορές στη ζωή του: στον θάνατο του φίλου του Φιντέλ Κάστρο, μπροστά στις κάμερες του Εμίρ Κουστουρίτσα στο διάσημο ντοκιμαντέρ-αφιερωμένο στην ιστορία του, όταν γεννήθηκε η πρώτη κόρη του, όταν ζητούσε συγγνώμη από τον κόσμο της Νάπολι, όταν ανένηψε -για μια ακόμα φορά-από μια μάχη με τον θάνατο. Συγκρίνοντας όμως και στο ελάχιστο την προσωπικότητα ενός παίκτη που ήξερε να επιβάλει το ισχυρό του σθένος στην ομάδα, με τους σημερινούς άνευρους παίκτες της Αργεντινής, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι οι μεγάλες δόξες και στιγμές στο ποδόσφαιρο δεν φτιάχνονται με πολύπλοκες τεχνικές αλλά με μάχες, ψυχή και με αίμα. Κυρίως, όμως, η μεγάλη νίκη έχει να κάνει με την απόφαση να τα δώσει κανείς όλα: για την ομάδα, την πατρίδα, το σήμα στη φανέλα που θα το πρόβαλε πάντα με ιδιαίτερη περηφάνια ο Μαραντόνα στις πολιτικές του μάχες απέναντι στην Ευρώπη ή την Αμερική.

Γι’ αυτό και τα τατουάζ που στολίζουν τα σώματα των εκμοντερνισμένων Αργεντινών καμία σχέση δεν έχουν με την εμβληματική μορφή του Τσε Γκεβάρα που καλύπτει δεξί χέρι του Ντιεγκίτο ή του Κάστρο που δεσπόζει στον ακριβοπληρωμένο του μηρό: ο ηγέτης της Κούβας δεν ήταν μόνο το προσωπικό του είδωλο αλλά κι εκείνος που τον δέχτηκε στη χώρα του όταν όλοι τον είχαν ξεγραμμένο όχι μόνο από τα γήπεδα αλλά και από τη ζωή. Τον έβαζε να τραγουδάει επαναστατικά τραγούδια και να κολυμπάει ολημερίς για να χάσει κιλά - ενίοτε του παραχωρούσε και μια εξωτική Κουβανή για να τον κρατάει ήρεμο. Καμία σημασία δεν είχε αν ο κομμουνιστής ηγέτης προσπάθησε να πλασάρει τον εαυτό του ως τον επαναστάτη με απολυταρχικά μέσα, όπως και ο έτερος φίλος του Μαραντόνα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Σε μια προσωπικότητα, όπως ο Αργεντίνος άσος, που έχει μάθει μόνο τα άκρα, η δημοκρατική εκλέπτυνση φαντάζει μάλλον άγνωστη λέξη: το ίδιο και η αβρότητα, η ευρωπαϊκή διπλωματία ή η αμερικανική ανεξαρτησία. Γνώριμες λέξεις: επανάσταση, στρογγυλή, δερμάτινη θεά, έρωτας, όργια, ηγέτης και οτιδήποτε μαύρο ή άσπρο με ιδιαίτερη έμφαση, για ευνόητους λόγους, στο άσπρο. Το πούρο που άναψε, ως εκ τούτου, πριν από λίγες μέρες στις λουξ σουίτες του γηπέδου ενόσω έβλεπε, για ακόμα μία φορά, τους συμπατριώτες του να σέρνονται δεν είναι παρά μια μικρή λεπτομέρεια γι’ αυτόν που έζησε, μέχρι τώρα, έξω από τα ανθρώπινα μέτρα με τη λέξη «παράβαση» ή «αμαρτία» να συνοδεύει κάθε του κίνηση.

Ωστόσο η αλαζονεία του Μαραντόνα βασίζεται στο χρυσό κεφάλαιο που έχει γράψει στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου και καμία σχέση δεν έχει με τον ανυπόκριτο κωλοπαιδισμό των τωρινών παικτών, όπως του Σέρχιο Αγουέρο. Η μαραντονική αλαζονεία αναφέρεται στο διασημότερο, ίσως, γκολ στην ιστορία: αυτό που σημείωσε με το χέρι κατά της Αγγλίας στα προημιτελικά της διοργάνωσης του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 1986, στο Μεξικό, το οποίο διαδέχτηκε μετά από λίγο άλλο ένα θεαματικότερο, κατά το οποίο ξεκινώντας κάτω από τη σέντρα πέρασε ολόκληρη την αγγλική άμυνα με την αυτοπεποίθηση που μπορεί να νιώθει μόνο ένας θεός ύψους 1.65. Το «Χέρι του Θεού», όπως ονομάστηκε το πρώτο γκολ, συνδέθηκε με την υψωμένη γροθιά του Αργεντίνου ο οποίος ήξερε τότε ότι μάχεται κατά των Αγγλων με φόντο τον πόλεμο των Φόκλαντ. Αυτή η επαναστατική δύναμη ωθούσε τον μικρόσωμο δαίμονα στο να τρυπώσει επιδέξια στην πανίσχυρη άμυνα νιώθοντας ότι παίρνει το αίμα του πίσω για την ίδια του τη χώρα.

Το ζούσε και όταν ξεσήκωνε τους συμπατριώτες του, πριν από κάθε παιχνίδι, χορεύοντας στο ζέσταμα κάνοντας κολπάκια με την μπάλα ή όταν τους αφιέρωνε κάθε πετυχημένη ντρίμπλα. Ηξερε ότι έχει μαζί του εκατομμύρια κόσμο, ένιωθε ότι τους δίνει μια κάποια περηφάνια, όπως και στους κατοίκους της πάμφτωχης Νάπολης, τους οποίους κατάφερε να ξαναφέρει -μονάχα αυτός- στην πρώτη γραμμή του παγκόσμιου χάρτη. Οταν ένας φίλαθλος έγραφε, εκείνα τα μυθικά χρόνια, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, στον τοίχο ενός νεκροταφείου στη Νάπολη «Δεν ξέρετε τι χάνετε», απευθυνόμενος στους νεκρούς συμπολίτες του, ήξερε ότι απαντά στις μεγάλες βιομηχανίες του Μιλάνου, στην τάση των Βόρειων να υποτιμούν αυτή την πόλη πολιτικά, πολιτιστικά ή ποδοσφαιρικά. Μόνο με τον Μαραντόνα κατάφεραν οι Ναπολιτάνοι να ξεπεράσουν το μόνιμο αίσθημα κατωτερότητας και να αποκτήσουν οτιδήποτε τους έλειπε μέχρι τότε: αυτοπεποίθηση και ηθικό. Δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα χρειάστηκε να χρεωθεί για να του δώσει τα 7 εκατ. ευρώ για να τον πάρει από την Μπαρτσελόνα σπάζοντας και πάλι το ρεκόρ που είχε σημειώσει ο ίδιος όταν μετακόμισε στην πανίσχυρη ισπανική ομάδα από την Μπόκα Τζούνιορς αντί 4,2 εκατ. ευρώ. Η υποδοχή που του επιφύλαξαν τότε οι κάτοικοι της Νάπολης ήταν αντίστοιχη με εκείνη που γνώρισε ο αρχαίος θεός Διόνυσος ή αργότερα οι διάφοροι προφήτες- και δεν μπορεί να συγκριθεί καν με αυτή του Λάγιος Ντέταρι κάποτε στον Πειραιά.

Από την άνοδο στην πτώση

Σε αυτή την ανοχύρωτη, λοιπόν, τότε ιταλική πόλη που τόσο του θύμιζε το Μπουένος Αϊρες ο Μαραντόνα βρήκε αυτό που ζητούσε: αληθινούς ανθρώπους που τον λάτρεψαν, άπειρα χρήματα, δόξα και, το βασικότερο, γυναίκες και χρήμα. Κυρίως, όμως, ναρκωτικά, πολλά ναρκωτικά που ήταν ο βασικότερος τρόπος για να κρατήσει η Καμόρα δέσμιο τον κατεξοχήν διάσημο άνθρωπό της. Τα έσοδα των εστιατορίων αλλά και των βασικών επιχειρήσεων που ελέγχονταν από την ιταλική μαφία είχαν ως βασικό σημείο αναφοράς τον απόλυτο ήρωα της πόλης που μόνο ποδοσφαιριστή δεν θα μπορούσε κανείς να τον πει. Περισσότερο έμοιαζε με τον μικρόσωμο απεσταλμένο του θεού της μπάλας που έμελλε να καθορίσει οπαδούς και συνειδήσεις μετατρέποντας ξανά το ποδόσφαιρο σε ένα θέαμα με αδιανόητη ισχύ. Τα λεφτά που άρχισαν να έρχονται όχι τόσο από την ομάδα όσο από τη μαφία στον άλλοτε φτωχό Μαραντόνα, ο οποίος μέχρι τότε δεν καταλάβαινε από μπίζνες - ήταν αδιανόητα το ίδιο και οι λιμουζίνες, οι ουσίες τα όργια. Λέγεται ότι ο διασημότερος οίκος ανοχής στη Νάπολη αναγκάστηκε να ανανεώνει κάθε βδομάδα το «δυναμικό» του για να ικανοποιεί τα γούστα του Αργεντίνου ο οποίος διαμαρτυρόταν κάθε φορά που η κυρία του σπιτιού τού έστελνε την ίδια σύνοδο. Μνημειώδες θα μείνει και το πάρτυ οργίων, παραμονή του γάμου του με την Κλαούντια Βιγιαφάνε, ο οποίος κόστισε περίπου 2,7 εκατ. ευρώ και άφησε εποχή (λέγεται επίσης οτι η Rolls-Royce Phantom III που οδήγησε το ζεύγος στην εκκλησία ανήκε στον Γιόζεφ Γκέμπελς).

Από τότε ξεκίνησε το τεράστιο λατινοαμερικανικό σίριαλ που είχε στο επίκεντρο, εκτός από έναν εντυπωσιακό γάμο με τον εφηβικό του έρωτα, αρκετά παιδιά εκτός γάμου, παράνομους έρωτες ακόμα και δικαστικές διαμάχες με τις ίδιες του τις κόρες, την Ντάλμα και την Τζιανίνα, για τις οποίες ωστόσο λέει κατά τα άλλα ότι του έσωσαν τη ζωή. Πρόσφατα γέννησε και η τελευταία του σύντροφος Βερόνικα Οχέδα, την οποία η πρώην σύζυγός του και οι κόρες του αποκάλεσαν «μαύρη σκύλα» την ίδια στιγμή που εκείνη με τη σειρά της κατήγγειλε ότι δεχόταν απειλές για τη ζωή της. Σε κάθε χώρα, πάντως, απ’ όπου περνάει ο Μαραντόνα αφήνει -σταθερά- πίσω μια μόνιμη σύντροφο, κάποια τέκνα και άπειρες ερωμένες. Γνωστή είναι και η σύντροφός του Ρόσιο Ολίβα -από την περίοδο της Βενεζουέλας- καθώς ακόμα και σήμερα δηλώνει αμετανόητος Τσαβικός, η οποία αργότερα τον κατηγόρησε ότι της επιτέθηκε. Αλλες πάλι γυναίκες είχαν υποστηρίξει ότι απέκτησαν παιδιά μαζί του, αν και σε μια μόνο περίπτωση αυτό αποδείχθηκε περίτρανη αλήθεια. Πάντως, ο Μαραντόνα δεν φαινόταν να πτοείται από τις καταγγελίες ή τα διάφορα δημοσιεύματα.

Οταν έχει δοκιμάσει τα πάντα και έχεις γλιτώσει τόσες φορές τον θάνατο, το τελευταίο που μπορεί να φοβάσαι είναι η κακή σου φήμη. Για παράδειγμα, ενόσω μεσουρανούσαν οι καταγγελίες για τα ναρκωτικά, που τον άφησαν εκτός γηπέδου, με αποκορύφωμα το 1991, οπότε έμεινε εκτός παιδιάς για 15 μήνες αφού είχε βρεθεί θετικός στη χρήση κοκαΐνης, εκείνος, κόντρα σε κάθε λογική, θα επισκεπτόταν τον Εσκομπάρ! Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς θα έφτανε στη διάσημη φυλακή Catedral -που όλοι λένε ότι έμοιαζε μάλλον με ξενοδοχείο- υποτίθεται για να δώσει φιλικό αγώνα που θα οργάνωνε ο Εσκομπάρ, αν και ουσιαστικά θα συμμετείχε σε μια ατελείωτη φιέστα γεμάτη μπάλα, γυναίκες και ναρκωτικά. Δεν θα ήταν, άλλωστε, η πρώτη φορά. Το απόγειο της φήμης του θεού της μπάλας ήταν άμεσα συνυφασμένο με τις σκοτεινές περιόδους του δαίμονα, σε σημείο που κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να ξεχωρίσει τη μια πλευρά χωρίς την άλλη. Παίζοντας επιδέξια με το πολύ χρήμα, ο Μαραντόνα δεν ήταν ποτέ αδιάφορος όχι μόνο για τους φιλάθλους αλλά και για όλους όσοι σπεύδουν να εξαγοράσουν -με πανάκριβο αντίτιμο- κάποια ψιχία από τη φήμη του: δεξιώσεις, γκαλά, ομιλίες όπου εμφανίζεται ο διάσημος παίκτης.

Οι στενές σχέσεις με τη Ρωσία του Πούτιν

Καθώς λοιπόν έχει τεθεί για πάντα στο στόχαστρο της ΗΠΑ, οι χώρες που τον δέχονται βρίσκονται, εκτός από τη Λατινική Αμερική, κυρίως στην Ανατολή, στην Αφρική και τη Ρωσία. Ηταν λογικό λοιπόν στο φετινό Μουντιάλ ο Ντιεγκίτο να νιώθει στη Μόσχα σαν το σπίτι του: ο Πούτιν παραμένει ένας από τους καλύτερους φίλους και ο μοναδικός στον οποίο δεν αρνείται όχι μόνο προσωπική φωτογραφία αλλά και χαμόγελο! Σε μια κλειστή δεξίωση που είχε δοθεί εν όψει του Μουντιάλ, όπου ο Ρώσος πρόεδρος καλωσόριζε τους διεθνείς παράγοντες του ποδοσφαίρου ο Μαραντόνα, ντυμένος με γυαλιστερό κοστούμι και κατακίτρινο παπιγιόν, ανάμεσα σε Cristal σαμπάνιες και ακριβά εδέσματα, έσπευσε όχι μόνο να εκφράσει τον δημόσιο θαυμασμό του αλλά και να χαρίσει στον Ρώσο Πρόεδρο μια μεγάλη αγκαλιά. Hταν, μάλιστα, όπως έγραφαν τα διεθνή έντυπα η μοναδική φορά που δεν χρειάστηκε να επέμβουν οι προσωπικοί φρουροί, αφού κάθε κίνηση προς τον Πούτιν που υπερβαίνει την απόσταση των 5 μέτρων απαγορεύεται αυστηρά αν δεν είναι, κατά κάποιον τρόπο, προγραμματισμένη. Ο Μαραντόνα, όμως, γνωρίζοντας ότι βαδίζει σε οικείο και φιλικό έδαφος, το τόλμησε: αποτέλεσμα μια διάσημη φωτογραφία όπου οι δυο φίλοι σφιχταγκαλιάζονται κάνοντας «κεφαλάκια».

Επειδή, όμως, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά, η φιλική σχέση με τον Πούτιν και τη Ρωσία δεν είναι ξαφνική ούτε τωρινή. Κρατάει χρόνια και έχει να κάνει με την άρνηση των υπολοίπων χωρών να δεχτούν τον Ντιεγκίτο: αγχωμένος μετά τις αλλεπάλληλες μάχες με τον θάνατο και την κόντρα του με τους ισχυρούς της εξουσίας, ο διάσημος παίχτης αναζήτησε, προσώρας, προπονητική καριέρα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το εγχείρημα του όμως στην Αλ Φουτζάιρα δεν είχε συνέχεια κι έτσι αναγκάστηκε να στραφεί σε άλλα μονοπάτια.

Το πέρασμά του από τη Λευκορωσία δεν είναι, επ’ ουδενί, τυχαίο και δεν αφορά μόνο το τριετές συμβόλαιο που υπέγραψε με την Ντιναμό Μπρεστ, την ομάδα όπου αγωνίζεται και ο δικός μας Γιάννης Κάργας. Το νέο του αξίωμα, αυτό του προέδρου του Δ.Σ. του συλλόγου, συνοδεύεται από παράλληλες δραστηριότητες, καθώς ο Μαραντόνα έχει πλέον την ευθύνη της στρατηγικής ανάπτυξης, την εποπτεία και τη δομή του συλλόγου - αλλά και τη λειτουργία των τμημάτων υποδομής. Με αυτόν τον τρόπο ανοίγει τον δρόμο σε μια σειρά από επαφές και επιχειρηματικές συνευρέσεις με κορυφαία ονόματα από τον περίγυρο του Πούτιν, με τον οποίο διατηρεί ούτως ή άλλως στενές σχέσεις. Η ρωσική ιδιοσυγκρασία, ποτισμένη στο αγωνιστικό σθένος και την υπερβολή, φαίνεται να ταιριάζει στο εκρηκτικό ταμπεραμέντο του Αργεντίνου και να του δίνει χώρο και χρόνο ώστε να ενεργεί αναλόγως. Φιλανθρωπικά γκαλά που φέρουν τη σφραγίδα των βαρόνων του πετρελαίου ή των στενών επιχειρηματιών που συνδέονται με τον Πούτιν έχουν ως κύριο καλεσμένο -με ακριβό πάντα αντίτιμο- τον Μαραντόνα. Οσο για το ψύχος, αυτό το κατανικάει με τα ταξίδια στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, με τις οποίες διατηρεί στενότατη σχέση - προς δυσαρέσκεια των Αμερικανών οι οποίοι εξακολουθούν να μην τον δέχονται στη χώρα τους.

Εξ ου και ότι η παράδοξη εμφάνισή του στο γήπεδο με τα διαμαντένια σκουλαρίκια, τα δυο ρολόγια -το ένα για να βλέπει την ώρα στην Αργεντινή και το άλλο στη Ρωσία- τα αμέτρητα τατουάζ, το βαμμένο μαλλί και το έντονο λίφτινγκ, καθώς και τους τεράστιους ορθόδοξους σταυρούς και τα άπειρα χρυσαφικά, στην ουσία είναι η απτή απόδειξη της εξωπραγματικής σφραγίδας του θεού ή, μάλλον, του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Αυτού που όσο και αν το σύστημα δεν τον άντεξε γιατί υπερέβη τους απτούς κανόνες και τα μέτρα, του χάρισε τη δόξα που γνωρίζουν οι επικοί ήρωες οι οποίοι με μαθηματική ακρίβεια υποπίπτουν στα πιο θανατερά αμαρτήματα. Οι αστοχίες στην πολιτική κρίση, η αδυναμία να διαχειριστεί τα προς το ζην και η έλλειψη οποιασδήποτε μορφής μέτρου δικαιολογούνται από το γεγονός ότι ο ίδιος έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του με τον κόσμο να τον αποκαλεί «Θεό».

Ο Μαραντόνα, ο πέντε φορές απέθαντος, αυτός που έχει δει κατάματα τον χάρο και του έχει γλιτώσει, ενίοτε μοιάζει να μην έχει φλέβες, ούτε αιμοφόρα αγγεία, ούτε καν καρδιά. Μοιάζει ένα φορητό κουτί -λίγο υπέρβαρο, λίγο άτσαλο δεν έχει σημασία- γεμάτο ιστορίες, αναμνήσεις, με διάφορες κρυφές θήκες βαμμένες στο γαλάζιο χρώμα της πατρίδας του, στο πράσινο του χρήματος, στο κόκκινο και το μαύρο της επανάστασης ή και ακόμα στο καφέ ενός καλού πούρου Cohiba. Ενίοτε κατεβαίνει στη Γη και μεταμορφώνεται σε άνθρωπο για να μας θυμίσει ότι τα πάντα σε αυτό τον κόσμο είναι δυνατά - ακόμα και το να γίνεις Μαραντόνα και να κοιτάς «από τις λάσπες προς τον ουρανό», όπως είχε πει ο ίδιος μιμούμενος, χωρίς να το ξέρει, τον Οσκαρ Ουάιλντ.

Οπως έλεγε σε εκείνο το ντοκιμαντέρ προς τον Κουστουρίτσα με αρκετή δόση ειλικρίνειας: «Είμαι από σάρκα και οστά. Κάνω λάθη όπως όλοι σας, αλλά μερικές φορές είμαι σωστός. Και πάνω απ’ όλα ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο για μένα και το διδάσκω στα κορίτσια μου: Η ελευθερία και τα αισθήματα δεν εξαγοράζονται». Κι αυτό το ξέρει καλύτερα από τον καθένα.