Ο Γιώργος Χελάκης γράφει για το ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού: Με ποδοσφαιρικούς αναχρονισμούς δεν νίκησε κανείς…

Ελάχιστοι περίμεναν αυτό το ματς για να διαπιστώσουν αν ο Ολυμπιακός είναι (πολύ) καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Οι περισσότεροι περίμεναν να δουν αν ο Ολυμπιακός είναι σε θέση να μετατρέψει την καταφανή ανωτερότητά του σε νίκη. Διαπίστωσαν λοιπόν ότι δεν είναι. Δεν είναι, τουλάχιστον στον βαθμό εκείνο που να του επιτρέπει να ξεπερνά ένα σοβαρό τραυματισμό και μια μακρά διακοπή που τον βγάζει από τον ρυθμό του.

Δεν είναι, ώστε να μην του στοιχίζει μια ακόμα άρνηση διαιτητή να του δώσει ένα καθαρό πέναλτι. Δεν είναι όμως και τόσο μεγάλη ομάδα, ώστε όταν αρχίζει ο χρόνος να τον πιέζει να μην καταφεύγει σε γεμίσματα προς τον ψηλότερο παίκτη της ομάδας, κάνοντας ποδοσφαιρικούς αναχρονισμούς, που τους είχε εγκαταλείψει εδώ και τουλάχιστον είκοσι πέντε χρόνια.

Στο πρώτο ημίχρονο φλυαρούσε ακατάσχετα αδυνατώντας να βάλει την μπάλα στην περιοχή του Παναθηναϊκού. Την γυρόφερνε αλλά στην τελική πάσα κάτι γινόταν κι αλλού πήγαινε η μπάλα κι αλλού ο υποψήφιος παραλήπτης. Εξαίρεση, δυο έξοχες πάσες του Νάτχο που δεν μπόρεσε να τις κατεβάσει ο Μπουχαλάκης. Στο διάστημα αυτό ο Ολυμπιακός έπαιζε με απενεργοποιημένο τον ποιοτικότερό παίκτη του. Υποθέτω ότι ο Μαρτίνς κατάλαβε πια πώς Φορτούνης και Νάτχο μπορούν να παίζουν μαζί, μόνο αν και οι δυο παίζουν στον άξονα κι έχουν τρεις επιθετικούς μπροστά τους. Σε διαφορετική περίπτωση ο Ολυμπιακός μοιάζει ανάπηρος.

Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να κρατήσει την μπάλα στα πόδια του και έτσι να λιγοστέψει την πίεση που ήξερε ότι θα του ασκηθεί. Στο πρώτο ημίχρονο τα κατάφερε σχετικά καλά. Στο δεύτερο παραιτήθηκε από τόσο υψηλές φιλοδοξίες και άφησε το γήπεδο στον αντίπαλό του. Το φοβερό γκολ του Κάτσε με την ντρίμπλα που εξέθεσε τον Μπουχαλάκη ήταν μια λαμπερή εξαίρεση για τους παίκτες του Δώνη, μάλλον άσχετη με την εικόνα της αναμέτρησης. Οι παίκτες του Μαρτίνς άρχισαν να κυριαρχούν απόλυτα και στις προσωπικές μονομαχίες μεταφέροντας όλη την πίεση στην μεγάλη περιοχή των πράσινων. Πέραν αυτού όμως λίγα πράγματα. Πρόχειρες δουλειές, ελάχιστες ιδέες και πολλά γεμίσματα. Τόσα και από τόσο μακριά, που αναρωτιόσουν αν αυτό που βλέπεις είναι η ομάδα του Μαρτίνς με την καλή κυκλοφορία της μπάλας.

Οι παίκτες του Δωνη από ένα σημείο και μετά απλά αμύνονταν ηρωικά και πέραν τούτου ουδέν. Πιο κλειστά και πιο… ηρωικά είχε παίξει μόνο η Εθνική Ελλάδας σε εκείνο το 0-0 επί Αρχοντίδη στην Αγγλία. Κι όμως, απέναντι στον ταλαιπωρημένο Παναθηναϊκό, ο Μαρτίνς είτε παρότρυνε (το χειρότερο) είτε άφησε τους παίκτες του να παίζουν με αυτό τον ανορθόδοξο τρόπο που δεν τιμά την ομάδα και την ποιότητα των παικτών της. Ότι οι ερυθρόλευκοι ισοφάρισαν έχει αξία να επισημανθεί σχετικά με τον τρόπο που το πέτυχαν: Μπαλιά στην πλάτη της άμυνας όπου βγήκε ο Ομάρ και την γύρισε στο ύψος της μικρής περιοχής. Ορθολογισμός. Τα «γεμίσματα» στον Σισέ που είχε εγκατασταθεί στο ύψος της μεγάλης περιοχή του Κότσαρη είναι αναχρονισμός και η ευθύνη βαρύνει τον Μαρτίνς.

Η «πεντάρα» με την Ντουντελάνζ δεν είναι απόδειξη πώς λύθηκε το πρόβλημα στο σκοράρισμα. Για να το λύσει ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να περιμένει πότε θα ευστοχήσει επιτέλους ο Ποντένσε ή θα μετατραπεί σε «γκολεαντόρ» ο Χασάν. Μέχρι να το λύσει όμως, θα βλέπει τον ΠΑΟΚ που έχει χαρισματικό σέντερ φορ να απομακρύνεται και να απλώνει το χέρι στο πρωτάθλημα…

Υ.Γ. Δείγμα υψηλού ποδοσφαιρικού πολιτισμού, το θερμό χειροκρότημα των πολλών οπαδών του Ολυμπιακού στον τραυματισμένο τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού, Σωκράτη Διούδη. Κάποιοι άλλοι, λιγότεροι, ασχημονούσαν και εις βάρος της ομάδας τους με την αποπνικτική ατμόσφαιρα των καπνογόνων…