(Τηλε)διαιτητές

Πέντε αγωνιστικές έχουν περάσει, καιρός να (ξανα)πούμε πέντε πραγματάκια για τους διαιτητές. Όχι ότι θα βγει τίποτα, όσο κι αν μαλλιάσει η γλώσσα μας. Απλώς, έτσι, για εκτόνωση, βρε αδερφέ!

Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες διαιτητών. Οι διαιτητές έδρας (που συμμετέχουν ενεργά στο σύστημα του γηπεδούχου προπονητή και το μετατρέπουν συνειδητά σε 4-4-2-1), οι διαιτητές εξέδρας (που κάνουν ό,τι μπορούν για να γίνει το όνομά τους σύνθημα) και οι διαιτητές ενέδρας.

Οι τελευταίοι ανήκουν σε άλλες, ηρωικές εποχές. Τύπου Ευθυμιάδη, δηλαδή. Και Μπάκα. Αλλά η Σούπερ Λιγκ δεν τα σηκώνει αυτά! Και, καθότι το είδος τείνει επικινδύνως προς εξαφάνιση, οφείλει να το προστατέψει.

Α, ναι, υπάρχει και η τέταρτη κατηγορία. Οι λεγόμενοι αδέκαστοι, δηλαδή. Οι αντικειμενικοί. Οι φίφτι - φίφτι. Άλλο είδος προς εξαφάνιση κι αυτοί. Καρέτα - Καρέτα. Και βάλε. Επίτιμο μέλος της GreenPeace βλέπω να γίνεται όπου να ’ναι ο αρχιδιαιτητής.

Φυσικά, οι διαιτητές θα ήταν ένα τίποτα χωρίς τους τηλεδιαιτητές. Τους αμείλικτους κριτές τους. Τι είναι, άλλωστε, το όλον σύστημα; Μια μικρογραφία της ζωής είναι. Όπως οι κοινοί θνητοί κρίνονται από το Θεό, τον Αλλάχ ή τον Βούδα –αναλόγως με την επικρατούσα θρησκεία-, έτσι κι οι κοινοί διαιτητές κρίνονται από τον Βαρούχα και τους λοιπούς.

Ως διαιτητές, μπορεί και να τους ήξεραν κάποιοι. Ως τηλεδιαιτητές, πλέον, τους ξέρουν και οι πέτρες. Οι διαιτητές τους τρέμουν. Οι τηλεθεατές τους θαυμάζουν. Οι μαμάδες τους χρησιμοποιούν -για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Και οι οφθαλμίατροι τους ευγνωμονούν.

Εικόνισμα πρέπει να τους κάνουν οι οφθαλμίατροι. Μαζικά σπεύδουν οι πελάτες Δευτέρα πρωί πρωί στους προθαλάμους των ιατρείων τους. Σου λέει, δεν μπορεί, κάτι θα ’χουν πάθει τα ματάκια μου… Άλλο πράμα είν’ οι άνθρωποι. Βλέπουν πέναλτι κι από δορυφορική λήψη...