Ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ δεν χρειαζόταν να νικήσει την Φενέρ στην Κωνσταντινούπολη, αφού χρειαζόταν μεγάλη υπέρβαση, αλλά όφειλε να παλέψει, κάτι που δεν έκανε. Η θλιβερή εικόνα, τα τρία παιχνίδια που κρίνουν τα πάντα (μέχρι τα επόμενα) και η απώλεια του Λοτζέσκι που “πονάει” ενόψει κυπέλλου.
Ας αρχίσουμε από κάτι πολύ βασικό: Ο Παναθηναϊκός, ειδικά εφόσον μιλάμε για τον 12ο της κατάταξης της Ευρωλίγκας και βάσει γενικής εικόνας, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να χτυπήσει στην έδρα της, την 1η της κατάταξης, Φενέρ.
Ο Ομπράντοβιτς δεν είχε τον Βέσελι, αλλά και πάλι η Φενέρ ήταν γκραν φαβορί. Ομως, οι “πράσινοι” των δικών τους προβλημάτων (Παππάς, Λάνγκφορντ νοκ άουτ) έπρεπε να έχουν δείξει κάποια μαχητικότητα, κάποια θέληση να κυνηγήσουν ό,τι μπορούν, σε ένα παιχνίδι που είχαν ρεαλιστικά ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.
Δεν το έκαναν όμως και στο τέλος της βραδιάς τι κατάφεραν; Να χάσουν περισσότερα από το ίδιο το αποτέλεσμα, αφού η εμφάνιση ομαδικά και ατομικά ήταν αποκαρδιωτική, πέρα για πέρα, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή στο τέταρτο δεκάλεπτο η διαφορά να φτάσει σε επίπεδα της μεγαλύτερης ήττας της ομάδας ever στην Ευρωλίγκα.
Για άλλο ένα παιχνίδι ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε όλα του τα προβλήματα, αφού ακόμα κι αν πατήσει καλά στην αρχή, όταν χάσει τον ρυθμό του, χάνει και την μπάλα, όντας μια ομάδα που δεν έχει σταθερή απειλή από την περιφέρεια για να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα, ενώ δεν μπορεί και να σκοράρει από το ζωγραφιστό χωρίς τη συνεισφορά ή την εκτέλεση του Καλάθη, αφού οι ψηλοί του, πλην του Βουγιούκα αδυνατούν να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους.
Η ήττα στην Πόλη είναι το μικρότερο κακό, αφού έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ δύσκολο να προκύψει κάτι διαφορετικό, ωστόσο η εμφάνιση και η παράδοση άνευ όρων απογοητεύει, με την Φενέρ να κάνει ό,τι θέλει και όπως θέλει.
Οκτώ στροφές πριν το τέλος, το κυνήγι για την είσοδο στην οκτάδα συνεχίζεται για το “τριφύλλι”, αλλά βάσει εικόνας σε καμία περίπτωση η ομάδα δεν πείθει ότι μπορεί να το πετύχει και δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας.