Το Ρολάν Γκαρός και οι αλλαγές στο σύγχρονο τένις

Οι αγώνες σε χώμα πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στα τέλη της άνοιξης και κορυφώνονται με το μοναδικό γκραν σλαμ αυτής της επιφάνειας, το διάσημο Ρολαν-Γκαρός. Στον κόσμο του επαγγελματικού τένις υπήρχε (και ίσως υπάρχει) μία περιφρόνηση προς τους παίκτες που ειδικεύονται στο χωμάτινο γήπεδο, για τους οποίους έχει δημιουργηθεί και ο υποτιμητικός όρος «dirtballers», εννοώντας ότι είναι βρώμικοι (dirt), υποδεέστεροι παίκτες.

Η ιστορία έχει δείξει ότι για λόγους που θα αναφέρουμε υπάρχουν πολλοί τενίστες οι οποίοι θριάμβευσαν αποκλειστικά σε αυτή την επιφάνεια, καταφέρνοντας μάλιστα να κατακτήσουν το γαλλικό όπεν, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς απείχαν παρασάγγας από την ίδια επιτυχία στις γρήγορες επιφάνειες των άλλων τριών γκραν σλαμ. Το παράδοξο όμως είναι ότι υπήρχε και το τελείως ανάποδο σενάριο. Ας δούμε μερικές περιπτώσεις:

Άνδρες
Από τις απαρχές του ανοιχτού πρωταθλήματος τα παραδείγματα στους άνδρες είναι πολλά: ο Αντρές Χιμένο το 1972, ο Αντριάνο Πανάτα το 1976, ο Γιάνικ Νόα το 1983 και ο Αντρές Γκόμεζ το 1990 δεν κατάφεραν να κατακτήσουν άλλο μεγάλο πρωτάθλημα πέρα από το γαλλικό όπεν. Τις τελευταίες δεκαετίες το φαινόμενο αυτό συνεχίστηκε με το δις πρωταθλητή του Ρολάν-Γκαρος Σέργκι Μπρουγκέρα (1993-1994), τον Τόμας Μάστερ (1995), τον Άλμπερτ Κόστα (2002) ενώ κορυφώθηκε με το «πυροτέχνημα» του Γκαστόν Γκαούντιο το 2004, ο οποίος δεν έφτασε ποτέ μακρύτερα από τον τρίτο γύρο στα υπόλοιπα τρια γκραν σλαμ.

Όλοι οι προαναφερθέντες αθλητές αποτελούν απόδειξη ότι το γαλλικό όπεν ήταν τότε μακράν το πιο απρόβλεπτο από όλα τα γκραν σλαμ, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι είναι και το πιο εύκολο. Τεράστιοι αθλητές του τένις δεν έχουν καταφέρει να το κατακτήσουν παρά την κατά κράτος επικράτησή του στο παγκόσμιο στερέωμα του τένις, μεταξύ των οποίων ο Τζον Μάκενρο, ο Πιτ Σάμπρας και ο Μπόρις Μπέκερ.

Το χώμα απαιτεί διαφορετικές σωματικές και τεχνικές ικανότητες σε σχέση με τις πιο γρήγορες επιφάνειες, τις οποίες είτε αποκτά ένας αθλητής από μικρή ηλικία μέσω της προπόνησης, είτε όχι. Οι ειδικοί δεν θεωρούν ότι υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση. Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι οι παίκτες που δεν τα πήγαιναν καλά στο χώμα ήταν κατά κύριο λόγο οι Αμερικανοί και οι Αυστραλοί, κάτι που μοιάζει λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι οι ακαδημίες τους ήταν επικεντρωμένες στην εκμάθηση του γρήγορου επιθετικού τένις και όχι στο πιο αργό αλλά καθαρά τεχνικό και δύσκολο προπονητικά παιχνίδι.

Τα τελευταία 15 χρόνια όμως η κατάσταση έχει αλλάξει. Πλέον το μονό ανδρών στο χώμα είναι ιδιαίτερα προβλέψιμο, και αυτό οφείλεται σε ένα μόνο όνομα: Ραφαέλ Ναδάλ. Ο Ισπανός απογείωσε την τεχνική του σε αυτή την επιφάνεια και εδραίωσε την κυριαρχία του αρχής γενομένης το 2005, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μόνο τρεις ακόμα αθλητές που έχουν κατακτήσει τον τίτλο από τότε (Ρότζερ Φέντερερ το 2009, Σταν Βαβρίνκα το 2015 και Νόβακ Τζόκοβιτς το 2016).

Ένας άλλος παράγοντας που έφερε την αλλαγή είναι και το ότι το σύγχρονο τένις έχει γίνει πιο αργό και πιο τεχνικό στους άνδρες, σε αντίθεση με το βασισμένο στο σερβίς παιχνίδι που ήταν κανόνας στη δεκαετία του ’90. Πλέον οι αθλητές δε δίνουν έμφαση στην ανάπτυξη δεξιοτήτων σύμφωνα με τις επιφάνειες, αλλά στη καθολική τεχνική αρτιότητα του παιχνιδιού και την ανάπτυξη των κατάλληλων σωματικών ικανοτήτων που την αναδεικνύουν. Με αυτό το δεδομένο, οι τενίστες με ειδίκευση στο χώμα είναι μάλλον πλέον παρελθόν έναντι των πιο ευέλικτων, σύγχρονων παικτών, με ελάχιστες εξαιρέσεις στους πρώτους 50 του ATP: Μάρκο Σεσινάτο, Πάμπλο Κουέβας, Ματέο Μπερετίνι και Γκίντο Πέγια.

Γυναίκες
Τα παραδείγματα στις γυναίκες είναι σαφώς λιγότερα αλλά υπάρχουν: η Σου Μπάρκερ, η Μίμα Τζαουσόβεκ και η Βιρτζίνια Ρουζίτσι στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και η Ίβα Ματζόλι, η Αναστασία Μίσκινα και η Φραντζέσκα Σκαβόνε τα νεότερα χρόνια πέτυχαν τη μεγαλύτερη και μοναδική διάκριση της καριέρας τους στο Παρίσι. Τα τελευταία χρόνια η Σερένα Γουίλιαμς και η Μαρία Σαράποβα έχουν προσπαθήσει να επιβληθούν στο χώμα χωρίς επιτυχία, αφού έχουν από δύο τίτλους η κάθε μία. Από το 2007 έως το 2018 δέκα (!) διαφορετικές αθλήτριες έχουν πάρει τον τίτλο, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δε είχαν επιτυχίες αποκλειστικά στο χώμα.

Το απρόβλεπτο στοιχείο λοιπόν έχει άλλη αιτία, και αυτή είναι η σύγχρονη εξέλιξη του γυναικείου τένις. Στους άνδρες η έμφαση πλέον δίνεται στην κίνηση και στην άμυνα σε αντιδιαστολή με το ρίσκο και την επίθεση. Στις γυναίκες όμως, οι αδερφές Γουίλιαμς έφεραν τα τελευταία χρόνια στο προσκήνιο το γρήγορο, δυνατό παιχνίδι με έμφαση στα χτυπήματα εκτός της εμβέλειας αντίδρασης από την αντίπαλο. Συνέπεια αυτού ήταν α) να προσαρμοστούν στο ανάλογο παιχνίδι οι υπόλοιπες κορυφαίες τενίστριες και β) λόγω του ριψοκίνδυνου στοιχείου που ελοχεύει αυτό το στυλ παιχνιδιού είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κάνει κανείς προβλέψεις. Εξαίρεση σε αυτό το είδος παιχνιδιού αποτελεί ίσως η μόνο Σιμόνα Χάλεπ από τις εν ενεργεία αθλήτριες.

Το συμπέρασμα είναι ότι το σύγχρονο στιλ και το είδος παιχνιδιού διαφέρει σημαντικά σε άνδρες και γυναίκες, και αυτό ενισχύεται στο γαλλικό όπεν, όπου λόγω του χώματος ευνοούν τα χτυπήματα στα άκρα σε σχέση με το μεσαίο παιχνίδι. Η τετράδα στους άνδρες είναι σαφώς πιο εύκολα προβλέψιμη αφού είναι φανερό ποιοι παίκτες είναι γρήγοροι και έχουν παιχνίδι με αρχή μέση και τέλος (ανάμεσά τους και ο Τσιτσιπάς), ενώ υπάρχει πάντα σε ξεχωριστή κατηγορία ο Ναδάλ. Αντιθέτως, στις γυναίκες είναι δύσκολη οποιαδήποτε πρόβλεψη. Σε κάθε περίπτωση την Κυριακή θα ξεκινήσει στο Παρίσι το φετινό γαλλικό όπεν και θα το παρακολουθήσουμε με μεγάλο ενδιαφέρον τόσο για να διαμορφώσουμε άποψη για τις μελλοντικές αναλύσεις, όσο και για να απολαύσουμε την δυναμική ελληνική παρουσία
Πηγή:sportsfeed.gr