Ελλάδα – ΗΠΑ: 101 – 95: Ένα μεσημέρι που ευχόμαστε να ζήσουμε ξανά!

Τα χρόνια πέρασαν, τα πάντα έχουν αλλάξει στον αθλητισμό και το μπάσκετ, η παλιά... φρουρά έδωσε την θέση της στην καινούργια και μια νέα πρόκληση βρίσκεται μπροστά στην Εθνική μας ομάδας, αφού ξεκινά το ταξίδι της στα γήπεδα της Κίνας, για μια διάκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Δεκατρία ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το πανέμορφο και παραμυθένιο μεσημέρι του 2006, όπου η Ελλάδα κέρδισε την Αμερική και πέρασε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και κάθε Έλληνας χάρηκε με την ψυχή ένα από μεγαλύτερα θαύματα του σύγχρονου αθλητισμού.

Τα πάντα μοιάζουν διαφορετικά πλέον, η νέα γενιά έχει πάρει τα ηνία, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά ρίχνονται σε μια νέα «μάχη» έχοντας στο πλευρό τους όλη την Ελλάδα, αλλά αυτό το μεσημέρι της 1ης Σεπτέμβρη θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μιας ολόκληρης χώρας.

Οι παίκτες του Παναγιώτη Γιαννάκη βγήκαν στο παρκέ να αντιμετωπίσουν την «Dream Team», έκαναν ένα παιχνίδι βγαλμένο από τα όνειρα του πιο τρελού οπαδού της και βγήκαν περήφανοι νικητές σε έναν αγώνα που θα θυμόμαστε για πάντα. Κάθε επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ έχει κάτι το μοναδικό πάνω της.

Η ευλογία του 1987 ακολουθεί την ομάδα με τα γαλανόλευκα και θέλει να μας χαρίζει μεγάλες στιγμές δόξας και εθνικής υπερηφάνειας, μέσα από τρομερές ιστορίες, που όλοι ευχόμαστε να γίνουν ακόμα περισσότερες ξεκινώντας από τον φετινό Σεπτέμβρη.

Ήταν η 1η Σεπτεμβρίου του 2006, όταν οι Έλληνες παίκτες φρόντισαν να μας κάνουν να ζήσουμε ίσως το πιο ονειρεμένο αθλητικό μεσημέρι της ζωής μας. Πλέον οι περισσότεροι από εκείνους τους πρωταγωνιστές έχουν βγάλει τα αθλητικά τους ρούχα και παπούτσι και τους βλέπουμε κυρίως με τα… πολιτικά τους ρούχα, το ελληνικό μπάσκετ δεν μοιάζει σε πολλά με το παρελθόν, πλέον τίποτα δεν μοιάζει να είναι το ίδιο με το 2006, αλλά εκείνη η ημέρα, εκείνο το μεσημέρι στην Σαϊτάμα δεν ξεχνιέται και δεν πρόκειται να ξεχαστεί, αφού η θέση που έχει στην καρδιά όλων μας θα είναι πάντα ξεχωριστή και αδιαπραγμάτευτη.

Σήμερα, μαζί με αυτή την ανάμνηση άπαντες έχουμε την ευκαιρία να φτιάξουμε μια νέα ιστορία για τα χρυσά βιβλία της ιστορία μας. Γυρνώντας τον χρόνο πίσω όμως όλα μοιάζουν τόσο οικεία, τόσο κοντινά και τόσο μαγικά όσο τα ζήσαμε όλοι μας 13 χρόνια μικρότεροι.

Κατάρ, Λιθουανία, Αυστραλία, Βραζιλία, Τουρκία ήταν οι 5 πρώτοι σταθμοί που το... τρένο του Παναγιώτη Γιαννάκη δεν έκανε στάση, αντίθετα ήταν εκείνοι οι αγώνες που έβαλε τις βάσεις για την «μαγική» συνέχεια.

Στους «16» αντίπαλος ήταν η Κίνα και στους «8» της διοργάνωσης η Γαλλία. Οι δύο αυτοί αντίπαλοι δεν στάθηκαν εμπόδιο στην διαδρομή της ελληνικής ομάδας και με τα αποτελέσματα να είναι εξαιρετικά μέχρι εκείνη την ώρα το άγχος της διάκρισης εγκατέλειψε τους διεθνείς μας και η τεράστια πρόκληση των ΗΠΑ ήταν μπροστά στους Έλληνες παίκτες.




Διαβάστε περισσότερα στο www.gazzetta.gr