Καθηλώνει το γράμμα του Μπουφόν στον 17χρονο εαυτό του

Ο «Τζίτζι», στα 17 του χρόνια, ήταν σαν όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Ανώριμος, με το σκεπτικό πως τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει, πως άντεχε το ποτό, πως αναζητούσε την περιπέτεια και τους μπελάδες.

Κάπου, έχασε το δρόμο. Αρκετά. Έφτασε σε σημείο να μη θέλει να σηκωθεί απ' το κρεβάτι. Κι όμως, κατάφερε να ξαναβρεί το μονοπάτι του. Να βρει νόημα στη ζωή του. Κι αυτό το νόημα, εκτείνεται μακριά από το ποδόσφαιρο. Γιατί όπως δηλώνει, «αν δεν φροντίσεις την ψυχή σου, αν δεν ψάξεις για κάτι που να σε εμπνέει μακριά από το ποδόσφαιρο, τότε η ψυχή σου θα γίνει χειρότερη...».

Το γενικότερο μήνυμα που θέλει να στείλει προς τον κόσμο, αλλά και αυτό που θα ήθελε ν' ακούσει εκείνος όταν ήταν 17 ετών και πίστευε ότι μπορούσε να... κατακτήσει τον κόσμο, είναι πως «Ετοιμάζεσαι να γίνεις ποδοσφαιριστής και νομίζεις ότι ξέρεις τα πάντα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν ξέρεις απολύτως τίποτα»!


Μιλάει για το περιστατικό που συνέβη λίγες μέρες πριν από το ντεμπούτο του στη Serie A με την Πάρμα, λέγοντας πως «ενώ θα έπρεπε να είσαι σπίτι, να έχεις πιεί το γάλα σου και να πέφτεις για ύπνο, είχες βγει σε κλαμπ. Ήπιες μια μπύρα και αποφάσισες να ξεφύγεις γιατί πίστευες ότι είσαι άτρωτος. Σύντομα θα είσαι έξω από το κλαμπ, θα τσακώνεσαι με τους αστυνομικούς και σε παρακαλώ, μην κατουρήσεις στην ρόδα του περιπολικού γιατί δεν θα το πάρουν καθόλου καλά ούτε οι αστυνομικοί ούτε οι άνθρωποι του κλαμπ... Θα ρισκάρεις να χάσεις όλα αυτά τα οποία δούλεψες...

Θα τα βάλεις με τρία στοιχεία που μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνα. Τα χρήματα, τη φήμη και τη δουλειά των ονείρων σου.

Από τη μια, είναι αλήθεια πως ένας τερματοφύλακας χρειάζεται αυτοπεποίθηση γιατί ένας προπονητής πάντοτε θα επιλέγει εκείνον που δεν φοβάται, από εκείνον που είναι πιο τεχνικά άρτιος.

Από την άλλη, όμως, ένας άνθρωπος που θεωρεί ότι δεν φοβάται τίποτα, μπορεί να ξεχάσει ότι έχει νου. Έχει μυαλό. Αν σκέφτεσαι μονάχα το ποδόσφαιρο σε όλη σου τη ζωή, τότε η ψυχή σου θα επιδεινωθεί. Θα φτάσεις σε σημείο να πέσεις σε κατάθλιψη και δεν θα θες να φύγεις από το κρεβάτι» γράφει ο Μπουφόν και θίγει το θέμα της ψυχολογικής του πτώσης...

«Θα γελάς τώρα που στα λέω, αλλά θα σου συμβεί σε εξαιρετικό σημείο της καριέρας σου. Όταν νομίζεις ότι έχεις τα πάντα στη ζωή. Θα είσαι 26 ετών, ο τερματοφύλακας της Γιουβέντους και της εθνικής Ιταλίας. Θα απολαμβάνεις χρήματα και σεβασμό. Ο κόσμος θα σε φωνάζει Superman.

Όμως δεν είσαι Superman. Είσαι απλά ένας άνδρας όπως οι υπόλοιποι. Και η αλήθεια είναι ότι το επάγγελμα αυτό μπορεί να σε κάνει ρομπότ. Να γίνει... φυλακή η καθημερινότητά σου. Θα πηγαίνεις για προπόνηση, θα γυρίζεις σπίτι, θα βλέπεις τηλεόραση, θα πέφτεις για ύπνο. Και ξανά πάλι την επόμενη μέρα. Είτε χάνεις, είτε κερδίζεις στο γήπεδο. Θα επαναλαμβάνεται. Ένα πρωινό θα σηκωθείς από το κρεβάτι και τα πόδια σου θα τρέμουν. Θα είσαι τόσο αδύναμος που δεν θα μπορείς να οδηγήσεις. Θα πιστέψεις πως είναι κούραση ή ίωση αλλά θα κάνεις λάθος. Το μόνο που θα θέλεις εκείνες τις μέρες είναι να κοιμάσαι.

Στην προπόνηση, κάθε προσπάθεια για κάποια απόκρουση, θα σου φαίνεται τρομερά δύσκολη. Για εφτά μήνες, θα δυσκολεύεσαι να βρεις κάτι ν' απολαμβάνεις στη ζωή σου...».

Αναφέρεται στα όσα αισθάνθηκε πίσω στο 1990, όταν παρακολούθησε ένα παιχνίδι της Αργεντινής με το Καμερούν για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ήταν 12 ετών. Ολομόναχος στο σπίτι του. Είδε τον Ενκονό κάτω απ' τα γκολπόστ των Αφρικανών, τον λάτρεψε. Ήθελε να γίνει όπως εκείνος. Όχι απλά για να παίξει στο Μουντιάλ ή απλά να γίνει τερματοφύλακας, αλλά για ν' αποκτήσει το θάρρος, την τόλμη. Γιατί την ώρα που έβλεπε ποδόσφαιρο και αντιλήφθηκε ότι άρχισε να στηρίζει το Καμερούν, του γεννήθηκαν συναισθήματα.

Δεν άντεξε να βλέπει τα τελευταία λεπτά. Στη νίκη της ομάδας που επέλεξε να στηρίξει, ξέσπασε και βγήκε να πανηγυρίσει. Όλα αυτά ήταν τα στοιχεία που του δημιούργησαν την ιδέα να παίξει ποδόσφαιρο...

«Στη ζωή δεν είναι το παν η φήμη και τα χρήματα. Πρέπει να φροντίσεις την ψυχή σου. Να βρεις μια έμπνευση μακριά από το ποδόσφαιρο. Αν μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή, είναι ν' ασχοληθείς με τον κόσμο γύρω σου από νεαρότερη ηλικία. Θα σώσεις τον εαυτό σου και θα γλιτώσεις την οικογένειά σου από πολλές ανησυχίες.

Ένας τερματοφύλακας πρέπει να είναι θαρραλέος, αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι και αλαζόνας.

Στα βαθύτερα σημεία της κατάθλιψής σου, θα σου συμβεί κάτι όμορφο. Ένα πρωινό, αντί για το δρόμο που συνηθίζεις να κάνεις, θα επιλέξεις να πας σε ένα διαφορετικό εστιατόριο στο Τορίνο. Αυτό θα σου δείξει μια άλλη πλευρά της πόλης. Θα περάσεις μπροστά από ένα μουσείο. Η αφίσα θα λέει CHAGALL. Δεν γνωρίζεις από τέχνη, αλλά έχεις ακούσει ξανά το όνομα...

Έχεις πράγματα να κάνεις. Είσαι ο Μπουφόν. Όμως, ποιος πραγματικά είναι ο Μπουφόν. Ποιος είσαι; Ξέρεις;

Αυτό το κομμάτι, είναι το πιο σημαντικό. Πρέπει να μπεις σε αυτό το μουσείο, αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. Θα είναι μια από τις πιο σημαντικές αποφάσεις που πήρες στη ζωή σου».

Σε αυτό το σημείο, ο Μπουφόν δηλώνει την έμπνευση που βρήκε μακριά από το γρασίδι, τις προπονήσεις, το τέρμα, τα δίχτυα του, τα γάντια του... Κάτι διαφορετικό. Ασχολήθηκε με την τέχνη. Έψαξε, αναζήτησε, δούλεψε την ψυχή του. Και την επόμενη μέρα ξαναπήγε. Γιατί μέσα σ' εκείνο το μουσείο βρήκε τον πίνακα στον οποίο απεικονιζόταν η ευτυχία. Ένα ζευγάρι έκανε πικ-νικ στην εξοχή. Η γυναίκα πετούσε ψηλά και ο άνδρας της κρατούσε το χέρι στο έδαφος, χαμογελώντας. Σαν ένα παιδικό όνειρο...

Σχολιάζοντας το λάθος που είχε κάνει με την ακροδεξιά, ανέφερε:

«Όταν θα είσαι νέος, στην Πάρμα, θα κάνεις κάτι που μόνο στην αλαζονεία σου θα οφείλεται. Θα φορέσεις ένα μπλουζάκι πριν από ένα σημαντικό ματς, για να δείξεις στους συμπαίκτες σου και τον κόσμο ότι είσαι ηγέτης. Ότι έχεις προσωπικότητα. Ότι είσαι θαρραλέος. Το μπλουζάκι θα γράφει “Θάνατος στους δειλούς”.

Νομίζεις ότι είναι φράση που δίνει κίνητρο και δεν γνωρίζεις ότι είναι σλόγκαν ακροδεξιάς νοοτροπίας. Είναι ένα λάθος που θα προκαλέσει πόνο στην οικογένειά σου. Όμως, τα λάθη είναι σημαντικά γιατί σου υπενθυμίζουν ότι είσαι άνθρωπος. Θα σου θυμίσουν ξανά και ξανά ότι δεν ξέρεις τίποτα, φίλε μου. Το ποδόσφαιρο θα προσπαθήσει να σου δείξει ότι είσαι ιδιαίτερος, όμως, πρέπει να θυμάσαι ότι δεν ξεχωρίζεις από έναν μπαρτέντερ ή έναν ηλεκτρολόγο, με τους οποίους έχεις και φιλία ζωής.

Αυτό θα σε τραβήξει μακριά από την κατάθλιψη. Δεν θα θυμάσαι ότι είσαι ιδιαίτερος, αλλά το ότι είσαι ίδιος με όλους τους υπόλοιπους. Δεν το αντιλαμβάνεσαι τώρα, αλλά σου λέω ότι το αληθινό κουράγιο είναι να δείχνεις αδυναμία και να μη ντρέπεσαι γι' αυτό.

Αξίζεις το δώρο της ζωής, Τζίτζι. Να το θυμάσαι... Το μοναδικό για το οποίο έχω μετανιώσει είναι ότι δεν άνοιξα τους ορίζοντες του μυαλού μου νωρίτερα».

Όσο για το... παρόν, ο Μπουφόν εκπλήσσει λέγοντας: «Στα 41, αισθάνεσαι την ίδια φωτιά να καίει μέσα σου. Δεν θα είσαι απόλυτα ικανοποιημένος. Ακόμα κι αν έχεις πιάσει στα χέρια σου το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα ψάχνεις τη σεζόν που δεν θα δεχθείς κανένα γκολ! Πάντοτε έτσι ήσουν...».

πηγή:www.gazzetta.gr