Ξεβράκωτα

Με ρώτησε τις προάλλες κάποιος φίλος για ποιο λόγο, λέει, ενώ τελευταία έρχονται στην Ελλάδα τόσο καλοί ξένοι προπονητές, ομάδες δε φτιάχνουμε. Τον κοίταξα λοξά και δεν του απάντησα. Καθότι θεώρησα την ερώτηση ρητορική.

Τα μεταξωτά βρακιά, λέει μια παροιμία, θέλουν και επιδέξια οπίσθια. Και στην προκειμένη περίπτωση, όπως έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω, τα οπίσθια που έχουν μάθει να είναι μια ζωή ξεβράκωτα πρέπει να διανύσουν έτη -φωτός, εν προκειμένω- έως ότου γίνουν επιδέξια. Αν γίνουν ποτέ.

Δε γίνεσαι επιδέξιος -όντας ξεβράκωτος εδώ και κάτι αιώνες- επειδή σ’ τη βάρεσε μια μέρα και λες «Τέρμα και τελείωσε, από τούδε και στο εξής θα γίνω επιδέξιος».

Κοινώς, στην προκειμένη περίπτωση, δε φτιάχνεις ποδόσφαιρο επειδή μια ωραία πρωία αποφασίζεις την Α΄ Εθνική να τη βαφτίσεις Superleague ή επειδή χώνεις χρήμα για να φέρεις μεγάλα ονόματα προπονητών από το εξωτερικό (και παικτών, βέβαια, αλλά το θέμα μας σήμερα είναι οι προπονητές).

Όχι, δε σκοπεύω να πω ότι φταίει η «έλλειψη υποδομής». Με εκνευρίζει όσο δεν πάει τούτη η φράση. Την ακούω να την πιπιλίζουν σαν καραμέλα άλιωτη όλοι όσοι θέλουν να απαλλάξουν εαυτούς από τις δικές τους ευθύνες. Όλοι οι κωλοτούμπες, δηλαδή.

Και το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από κωλοτούμπες. Από ανθρώπους που πολύ εύκολα λένε ότι «η ευθύνη είναι δική μου», αλλά δεν το εννοούν ποτέ. Στην πράξη οι ευθύνη δεν είναι ποτέ δική τους. Πάντα τη φορτώνουν σε άλλους. Οι ίδιοι στρίβουν μια ζωή δια του αρραβώνος.

Οι προπονητές είν’ αυτοί που κατά κανόνα πληρώνουν το μάρμαρο -και τις λοιπές νύφες. Ποιος ξένος προπονητής, που ήρθε στην Ελλάδα με περγαμηνές, έμεινε πάνω από κάτι μήνες; Οι δε εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Και δεν πρέπει βέβαια να στεκόμαστε στις εξαιρέσεις. Και στις σπάνιες έως μηδαμινές περιπτώσεις των -ελληνικών- ομάδων να δείξουν χαρακτήρα. Κοινώς, δε φτάνει να δείξουν χαρακτήρα ένας, δύο, οι μισοί έστω, για να φτιάξουμε ποδόσφαιρο.

Το μισό είναι πάντα ημίμετρο. Και, όπως η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, έτσι και το ημίμετρο είναι χειρότερο της παντελούς έλλειψης μέτρου (όχι μέτρων: μέτρου, εν εννοείτε τι εννοώ).

Και για να το πω αλλιώς: Τα ξεβράκωτα οπίσθια δεν θα γίνει ποτέ επιδέξιος μόνο και μόνο επειδή θα επαναστατήσει το ένα από τα δύο ημικώλια. Πρέπει να το θέλουν και τα δυο. Και να επαναστατήσουν, αν χρειαστεί…